Πιστευεις εσυ, σε αυτη τη χωρα, με αυτους τους μισθους, θα μπορεις να ζεις τελειως μονη σου, καλυπτοντας μονη σου ολα τα εξοδα σου?
Η τους γονεις θες, ή συγκατοικο, ή ενα ταιρι, ή οικονομικη βοηθεια απο τιποτα γονεις.
Το παραπανω βεβαια με το σκεπτικο οτι δεν χεζεις χρηματα, αλλα σου λειπουν
Τεσπα, παιζουμε με τις λεξεις αλλα εχοντας συγκατοικο π.χ. παλι ανεξαρτητος εισαι(ετσι οπως το βλεπω εγω), απλα μοιραζεσαι νοικι και λογαριασμους, αυτα που σου αναλογουν. Αμα το παμε σε πιο εις βαθος αναλυση, ποτε δεν εισαι πραγματικα ανεξαρτητος αφου εξαρτασαι απο τον εργοδοτη σου, τον σπιτονοικοκυρη σου, την γατα σου κ.λ.π.
Ξεφευγουμε λιγο ομως απο το θεμα.
Οταν εχεις δικη σου δουλεια και μενεις στους δικους σου, οι γονεις στην ουσια ειναι συγκατοικοι.Και δεν παιζω με τις λεξεις.Απλο ειναι.Τελειως μονος να καλυπτεις τα εξοδα σου κομματακι δυσκολο.Ειτε τα μοιραζεσαι με συγκατοικο/γονεις, ειτε καποιος τσονταρει για βοηθεια.
2-3 λόγια επι του θέματος χωρίς να έχω παρακουλουθήσει ιδιαίτερα τη συζήτηση
[SPOILER]Studies are veeeery overestimated.
Προσωπικός σπουδάζω σε ιδιωτική σχολή τα τελευταία 2 χρόνια και έχω φέτος και του χρόνου για να τελειώνω. Πανάκριβή η σχολή αν και καλή. Πές ότι τελειώνω και δεν έχω μείνει ικανοποιημένος απο τις σπουδές μου. Θα είμαι 22, μην έχοντας κάνει φαντάρος (αλλά χέσε το αυτό, πές ότι είχα κάνει), έχοντας δουλέψει ελάχιστα. Τι θα κάνω, θα ξεκινήσω άλλες σπουδές, δηλαδή άλλα 3-4 χρόνια χωρίς εργασία-παραγωγή-ανεξαρτοποίηση. Και αυτό θα πρέπει να το θεωρήσω ψάξιμο και να νιώθω οκ με αυτό?
Πολλοί έχουμε μπερδέψει τι σημαίνει ανεξαρτοποίηση και παραγωγικότητα και θεωρούμε ότι είναι απλά το να βγάζεις χρήματα και να προσφέρεις σε μία κοινωνία την οποία έχεις έτσι αλλιώς χεσμένη. Ανεξαρτοποίηση πρέπει να έχει κάποιος, πρέπει να την αποζητάει (όχι να έρθει απο ανάγκη) και για τη δικιά του αξιοπρέπια, τιμή και αυτοσεβασμό. Κανένα απο αυτά τα 3 όμως δε πιστεύω ότι ένας ειλικρινής άνθρωπος μπορεί να τα έχει εφόσον δεν έχει δουλέψει/ μπεί στη ζωή, δεν έχει παλέψει για τον εαυτό του.
Προσωπικός δε μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα που ένιωσα όταν πληρώθηκα για πρώτη φορά και δε χρειάστηκε μετά να ζητήσω λεφτά για να βγώ. Όπως επίσης το πως χρειάστηκε να αρχίσω σιγά σιγά να οργανώνομαι για να μη μου λείψουν μετά αυτά τα λεφτά και το πόσο παραπάνω εκτίμησα το κόπο που χρειάστηκε για να τα βγάλω, το κόπο που κάναν οι δικοί μου για να τα έχω εγώ ώστε να μπορώ να σπουδάζω αυτό που θέλω,κτλ. Και αυτά απλά περνόντας το πρώτο μισθό και μετά δουλεύοντας ένα καλοκαίρι, καταλαβαίνεται πόσο αλλάζει η εργασία ανθρώπους που εργάζονται εδώ και χρόνια και πόσα πράγματα χάνουν όσοι είναι εκτός 
100 χρόνια σπουδών δε θα μπορούσαν να μου τα δώσουν αυτά όπως δε θα μου δίναν και σωρό άλλα πράγματα. Το ξαναλέω '‘studies are veeeeery overstimated’ (τουλάχιστον απο ένα σημείο και μετά).
Απο τη πλευρά μου πάντως ήδη θεωρώ το να είμαι 20 και να μην έχω δουλειά μειωτικό και ειλικρινά δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να είναι 30 και να σπουδάζει ακόμη χωρίς να δουλεύει τουλάχιστον. Όσο σχετικά και να είναι κάποια πράγματα, μερικές φορές τα όρια πιστεύω είναι πολύ εύκολο να τα διακρίνει κανείς. Και μόνο απο φιλότιμο είναι υποχρέωση κάποιου να μην επιβαρύνει τους δικούς του σε αυτό το βαθμό. Αν το κάνει, ας δεχτεί μετά και το γεγονός πως μην έχοντας ζήσει κάποια πράγματα αυτόματα και η γνώμη του δε μπορεί να έχει βάρος σε πολλά θέματα και ειδικά στο συγκεκριμένο. Μερικές φορές τα πράγματα είναι τόσο απλά.[/SPOILER]
υ.γ. δυστηχώς το ποστ βγήκε πολύ μεγαλύτερο απο ότι θα ήθελα, το νόημα όμως ελπίζω είναι κατανοητό.
Όχι Πυραμίδα. Αν οι σπουδές αποτελούν μέσο για την επίτευξη του στόχου σου (πες το επάγγελμα, πες το μια καλύτερη κοινωνική μελλοντική θέση, πες το ό,τι θες), μόνο υπερεκτιμημένες δεν είναι. Δε θα σχολιάσω αρνητικά οποιονδήποτε επιθυμεί να βγει στον επαγγελματικό στίβο απο τα 20 του κιόλας, αυτός όμως θέτει διαφορετικούς στόχους απο εκείνον που επιδιώκει κάτι άλλο μέσω μακροχρόνιων σπουδών. Ας σεβόμαστε τόσο τη μία όσο και την άλλη επιλογή, γιατί στην τελική, ο κάθε ένας έχει εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο και ζει υπο εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Όταν οι σπουδές έχουν οδηγήσει κάποιον να μην έχει εργαστεί στο μισό της ζωής του και έχουν καθυστερήσει την ανεξαρτοποίηση του σε αυτό το βαθμό, τότε μάλλον έχουν απομακρύνει απο τον οποιοδήποτε στόχο μπορεί να έχει κανείς παρά οδηγούν προς αυτόν. Και για κάθε στόχο υπάρχουν και κάποιοι συμβιβασμοί. Το να ΄συμβιβαστεί κάποιος ότι πρέπει να αφήσει ένα όνειρο του πίσω (ή έστω να κάνει υπομονή και να προχωρήσει πιο αργά σε αυτό) μόνο ωριμότητα μπορεί να δείξει.
Κάθε έπιλογή είναι σεβαστή ellanor. Στο κάτω κάτω, όσος χαμός και να γίνει, στο τέλος ο καθένας τον εαυτό του κοιτάει και για τον εαυτό του κάνει τη κάθε επιλογή του γιατί μόνο ο ίδιος πρόκειται να έχει την ευθύνη, τα κέρδη και τις επιπτώσεις απο τη κάθε επιλογή. Απλά μετά ας μην έχουμε παράπονο όταν οι τελευταίες έρθουν στις ζωή μας
Και θα το επαναλάβω: studies are overestimated όταν αποτελούν τροχοπέδη ή αυτοσκοπό στη ζωή μας και εμποδίζουν άλλα πράγματα, πολλές φορές πιο σημαντικά. Τουλάχιστον αυτή έίναι η γνώμη μου.
Συμφωνω απολυτα.
Πυραμίδα, για να μην επαναλαμβάνομαι, λέω παλι αυτό που συνοψίζει τη θέση μου.
Η ανεξαρτησία είναι το ένα. Το άλλο είναι να κάνει κάποιος εκείνο που επιθυμεί, αν αυτό είναι δυνατόν (δεν είναι για όλους το ίδιο δυνατό, και για κανέναν δεν είναι εύκολο). Και να γίνει πετυχημένος σε αυτό που κάνει (και αυτό που λέμε “επιτυχία” σχετικό είναι, αλλιώς το ορίζει ο καθένας, κι φυσικά δε σχετίζεται απαραίτητα με την εργασία για όλους). Αν λοιπόν η “επιτυχία” και το να βρει κάποιος τον δρόμο του έχουν ως τίμημα μια κάποια παροδική απώλεια της ανεξαρτησίας, ας έχει, έτσι υποστηρίζω εγώ. Η ανεξαρτησία θα έρθει έτσι κι αλλιώς. Η δυνατότητα να ακολουθήσει κάποιος τον δρόμο του δύσκολα θα έρθει στα 40 όμως.
Για άλλους οι σπουδές είναι τροχοπέδη προς την επίτευξη της ανεξαρτησίας τους. Για άλλους είναι το μέσο απο το οποίο και θα αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους - με τον τρόπο που οι ίδιοι επιθυμούν όμως, κάνοντας δηλαδή αυτό που γουστάρουν και κάνοντας το καλά. Φτάνοντας κάπου για οποίο αγωνίστηκαν - όχι κάνοντας δουλειές, αλλά διαβάζοντας, δίνοντας εξετάσεις, ή κάνοντας άλλου είδους εργασία τέλος πάντων. Είναι όλα θέμα προτεραιοτήτων.
Τελειώνω λέγοντας πάλι πως τα πάντα είναι σχετικά και καλό είναι να μην υψώνουμε τις προσωπικές μας επιλογές σε Νόρμα, την οποία θα όφειλαν να ακολουθούν οι άλλοι. Ελπίζω πως καταλαβαινόμαστε.
Τελειώνω λέγοντας πάλι πως τα πάντα είναι σχετικά
Σε πολλά πράγματα ναι. Έχει γραφτεί όμως άπειρες φορές ότι υπάρχουν όρια και πράγματα που όλοι ξέρουμε πως βγάζουν μάτι όσο ‘‘σχετικά’’ και να το δείς το πράγμα.
Όσο για το θέμα των προτεραιοτήτων, πάντοτε είχα όχι την εντύπωση αλλά τη βεβαιώτητα πως η ανεξαρτοποίηση πρέπει να είναι η πρώτη απο αυτές. Αν δεν τη γνωρίσουμε, όσο και να διαβάζουμε ή να σπουδάζουμε το έχουμε χάσει το παιχνίδι. Αν η γένια μας την υποτιμάει τόσο εύκολα την ανεξαρτοποίηση, τότε μάλλον κάτι έχει πάει στραβά.
υ.γ. μία παρατήρηση: αφού το τόπικ ανοίχτηκε με όχι και τόσο καλή διάθεση απο την αρχή, τότε δε βλέπω τρόπο κάθε τι που γράφεται εδώ να μη το πέρνουν όσοι το διαβάζουν προσωπικά. Ένα ωραίο λουκετάκι δε νομίζω να χάλαγε κανένα, ειδικά σε τόπικ τέτοιου είδους.
Οκ, σεβαστή η γνώμη σου. Θέτεις πρώτη την ανεξαρτοποίηση, θέτω πρώτο το “χτίσιμο” μέσω των σπουδών, ακόμα και αν αυτό πάρει χρόνια (εφόσον λέμε το ένα γίνεται να παρεμποδίσει το άλλο). Όπως επανέλαβα, άλλη ζωή κάνει ο καθένας και βλέπει τα πράγματα απο τη δική του γωνία.
Το τόπικ αυτό ανοίχτηκε αναγκαστικά… αν ήταν επιλογή μου δε θα υπήρχε καν εδώ. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά θεωρώ ανούσιο και κουραστικό να προσπαθεί να εξηγήσει ο καθένας ποιές και γιατί είναι οι επιλογές του. Και λάθος εν τέλει, μια που δύσκολα μια τέτοια κουβέντα δε γίνεται να μη παρεκτραπεί σε προσωπικό επίπεδο (εξάλλου έτσι ξεκίνησε…).
Καλή θα ήταν μια εντελώς θεωρητική συζήτηση πάνω στην εργασία, αλλά δύσκολα μέσα στο φόρουμ…
και κουραστικο και για τον αλλον να διαβαζει κατεβατα σελιδες επι σελιδων για ανουσια και επαναλαμβανομενα πραγματα
Μα θεωρητικη παραμενει για καποιους η κουβεντα…Δεν βρισκω λογο παντως να κλειδωθει, μπορουν να γραφτουν κατα καιρους πολλες ενδιαφερουσες αποψεις σχετικα με το θεμα απο διαφορους.
ε καλά, θεωρητική παραμένει και οι κουβέντα για τους περισσότερους Έλληνες φοιτητές πάνω στις σπουδές. Το τόπικ δε θα κλειδωθεί. Όποιος δε θέλει να συμμετάσχει, μπορεί να μη συμμετάσχει στη συζήτηση. Δεν υποχρεώνουμε κανέναν. Όσο για το πως ξεκίνησε το τόπικ, ας μη το πιάσουμε ξανά το θέμα. Το είπε καλύτερα από όλους ο “What is he building in there?”. Τείνουμε να ανακυρήσουμε λάθος όποιον έχει διαφορετική οπτική των πραγμάτων από εμάς.
Ειδικά, όταν σας έχω αναλύσει τόσες φορές πως υπάρχουν 2 ειδών απόψεις. Οι δικιές μου και οι λάθος 
On topic, εγώ παιδιά για κάμποσα χρονάκια μια χαρά έτρωγα το φαγάκι της μάνας μου (τα όσπρια της δε μου λείπουν), μια χαρά οδηγούσα το αυτοκίνητο του πατέρα μου και μια χαρά παντελόνιαζα το χαρτζηλίκι που μου έδινε (και στο οποίο έκανα σωστή διαχείριση και ελάχιστες φορές χρειάστηκα περισσότερα, κι ας έχω πάει σε όλα τα Rockwave :p). Αυτό με έκανε τυπικά εξαρτημένο από τους γονείς μου. Πρακτικά όμως θεωρώ πως εδώ και χρόνια ήμουν ανεξάρτητος και ικανός να ζήσω μόνος μου. Απλά εκμεταλλεύτηκα α) την αγάπη των γονιών μου για μένα και β και κυριότερο) το νόμο που από ότι θυμάμαι κάτι παρόμοιο ορίζει για τους έλληνες φοιτητές (δίχως το χαρτζηλίκι όμως).
Δε χρειαζόταν να έρθω στα ξένα για να πληρώνομαι και να μάθω πως είμαι όντως ανεξάρτητος και ικανός να ζήσω μόνος μου. Όπως είπε και ένας μεγάλος σοφός (το πουλάκι στις χαμηλές πτήσεις) “Κανείς δε χάνεται”. Η κινητήριος δύναμη των πάντων στη ζωή μας είναι η ευχαρίστηση που θα έχουμε από αυτό. Είτε είναι χρήματα, είτε διασκέδαση, είτε το να κάνεις αυτό που σου αρέσει στη ζωή σου, είτε συνδυασμός όλων αυτών.
Κι αν κάποιος επέλεξε μια σκατοδουλειά για να φύγει από τους γονείς του, τότε είναι προφανές πως θυσίασε την ευχαρίστηση της δουλειάς, ώστε να μην εξαρτάται από τους γονείς του (ή να μη τους βλέπει) και να έχει και κάποια λίγα χρήματα. Για αυτόν αυτό ήταν η μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Εγώ πάλι επέλεξα την άνεση της φοιτητικής ζωής (αφού είχα την επιλογή), ώστε να κάνω τώρα το επάγγελμα που μου αρέσει στο επίπεδο που θέλω (και να έχω και μια άνεση ζωής). Το αν είσαι ικανός να ζήσεις μόνος σου ή όχι το θεωρώ ανεξάρτητο από τα κριτήρια που λέτε. Σχεδόν όλοι μπορούν να ζήσουν μόνοι τους (εφόσον δεν υπάρχει ανεργία προφανώς). Απλά άλλοι το βιάζονται και άλλοι όχι.
αχ…ωραια ηταν αυτα…και εγω μεχρι τα 23 μου αυτο εκανα ώσπου μια μερα μου εδειξαν την πορτα και μου ειπαν :hunt for your food!!!
Ασχημο συναισθημα…αλλα καποιος επρεπε να το πεί…
άσε ρε… Τι ωραία που θα ηταν να ήσουν κανένα Ευρωπαίος αριστοκράτης, όπου θεωρείται ντροπή το να δουλεύεις για λεφτά? Θα είχα αγοράσει και τον Ολυμπιακό… 
Τι κωλόφαρδοι που είναι οι αδερφοί Αγγελόπουλοι
σοβαρή ομάδα θα παιρνες…
κι εμενα ενα απο τα κρυφα μου ονειρα ειναι να ο μπαμπας μου ,και εγω κατ επεκταση,ι εισοδηματίας…
Karvou άσε τις αηδίες και κάτσε να δουλέψεις :p.
Να θέσω και μια ερώτηση μιας και ποστάρω. Γιατί δουλεύουμε? Για τα λεφτά? Για να μην μας βρίζει η κοινωνία? Για να μην καθόμαστε όλη μέρα? Για την αυτοπραγμάτωση?
Nα θεσω κ γω καποιες ερωτησουλες??? ποια η διαφορα εργασιας και δουλειας?? ποια η διαφορα δουλείας και δουλειάς??? Μηπως η διαφορα στον τονισμο μονο??
Ποια η διαφορά εργασίας και απασχόλησης και δουλειάς ή δουλείας?
Χοχοχο. Αυτές είναι ερωτήσεις! Θα μπορούσα να πω πολλαααα πάνω στο θέμα, αλλά καλύτερα να πει κάποιος άλλος πρώτα, και απο κει και πέρα επανέρχομαι… 8)