Karvou got the point. Η “επανάσταση” είναι πρώτα απ’ όλα προσωπική. Είναι αυτή η διαρκής επιθυμία να μη συμβιβαζόμαστε με μια κακή για μας κατάσταση, αλλά να κυνηγάμε πάντα το καλύτερο για μας. Μπορεί αυτό να είναι μια άλλη δουλειά, κάποιες σπουδές ίσως, στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Δεν έχουν όλοι τα χρήματα, ή τα μέσα γι’ αυτό? Και πάλι, πρέπει να κυνηγήσουν αυτά που επιθυμούν, ακόμα και αν αυτά αργήσουν να έρθουν. Δεν είναι παρά μια μικρή μειοψηφία που στον κόσμο αυτό έχει προβάδισμα (οικονομικό ή γενικότερο) και την πολυτέλεια να κάνει ό,τι γουστάρει και να μη βγαίνει καν στον στίβο της ζωής. Οι περισσότεροι βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση των ανισοτήτων, της διάψευσης των προσδοκιών, της ανάγκης να σκύβεις το κεφάλι μερικές φορές και να λες “πάλι καλά που έχω κι αυτά”.
Ωστόσο εγώ δε θεώρώ πως πρέπει κάποιος να μένει σ’ αυτά. Η ζωή αποκτά νόημα θέτοντας στόχους, για τον εαυτό μας και όσους αγαπάμε. Το κυνήγι είναι που δίνει νόημα. Υπάρχουν κάποιοι που επιλέγουν απο τα 20 τους να βολευτούν και να βρουν μια δουλειά - την ίδια δουλειά που θα κάνουν μια ζωή. Αν αυτό γουστάρουν, μεγιά τους με χαρά τους. Υπάρχουν κι άλλοι όμως που επιλέγουν μακρόχρονες σπουδές, εναλλαγές απασχολήσεων, και ψάχονται γενικώς. Αν μάλιστα έχουν βρει έναν στόχο, μια επιθυμία, και την κυνηγούνε, τόσο το καλύτερο. Δεν πρέπει να μείνουν στα λίγα, αλλά να ζητήσουν περισσότερα. Αυτή είναι η “επανάσταση”.
Δεν είναι όλοι το ίδιο βέβαια, και σ’ αυτόν τον αγώνα δε ξεκινάνε όλοι απο το ίδιο σημείο - άλλοι έχουν προβάδισμα έναντι άλλων, λόγω προνομιούχας κοινωνικής θέσης ενδεχομένως. Ωστόσο είναι στο χέρι του καθένα να επιλέξει πως θα χτίσει τη ζωή του. Ο καθένας μπορεί να θέσει στόχους και να προσπαθεί πάντα για κάτι καλύτερο, αν αυτό επιθυμεί. Εδώ βρίσκεται το νόημα για μένα.
Αυταααααααααααα. 
ΥΓ - Σόρρυ για το μεγάλο ποστ, αλλά τι να γίνει, άμα γράφουμε λίγα δε γινόμαστε κατανοητοί! 