Κατάφερα πέρσι να πάμε 3 ολόκληρες μέρες στη Βιέννη (2 διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχείο, 1 στο αεροδρόμιο γιατί η πτήση ήταν στις 06:00), 2 ενήλικες + 2 παιδιά , φουλ μουσεία , επισκέψεις σε παλάτια, στο Πραττέρ χόρτασαν παιχνίδια, ενα γεύμα σε εστιατοριο την ημέρα με 700 ευρώ όλο το πακέτο. Είχε και 1-2 μέταλ συναυλίες θυμάμαι αλλά ξεκινούσαν νωρίς και δεν ασχολήθηκα για να μη χαθώ από τα παιδιά.
Και γύρισα για να ακούω ότι μου τρέχουν από τα μπατζάκια για να πηγαίνω κάθε λίγο (1-2 φορές το χρόνο δλδ)στο εξωτερικό με την οικογένεια ή για συναυλίες.

Που έχουν βαρεθεί στα αεροδρόμια να με βλέπουν ξαπλωμένο στα παγκάκια …

Να εισαι σιγουρη οτι σε σκεφτηκα οταν εγραφα τις προηγουμενες τοποθετησεις μου, για να ειμαι και προσεκτικος, αλλα προφανως δεν μιλουσα για ειδικες συνθηκες. Οταν καποτε δεν μου εβγαιναν χρηματα ουτε για να φτασω στο περιπτερο, κανενα ταξιδι δεν ηταν προτεραιοτητα και φυσικα ζηλευα. Παρ’ ολα αυτα, οπως ανεφερε ο Νικος, “ταξιδια, βιβλια, μουσικη” (και “οποια αλλη τεχνη σου αρεσει” θα προσθεσω εγω) και τα μυαλα ανοιγουν.

Το ξέρω ότι με σκέφτεστε (εδώ μέσα ειδικά και να θέλατε, δεν σας αφήνω ποτέ!), αλλά χαρακτηριστικά που περιγράφετε στους αταξίδευτους τα βλέπω και σε μένα (και στους γύρω μου που δεν ταξιδεύουν). Η μιζέρια, η φαγωμάρα, να σου φταίνε όλα, και η ζήλια (αυτό με ενοχλεί περισσότερο και σε μένα και στους άλλους) είναι τόσο τοξικά συναισθήματα. Και αλήθεια προσπαθώ να δουλέψω με τον εαυτό μου, γιατί έχω επίγνωση της μίζερης κατάστασής μου, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει με όλους. Είναι πιο εύκολο να κατηγορείς τους άλλους απ’ το να βλέπεις τα λάθη σου ή τις ελλείψεις και παραλείψεις σου, ή τις δυσκολίες, στην περίπτωσή μου, γιατί μετά θα πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με την πραγματικότητα και από τη δική μου εμπειρία με τους γονείς μου όταν τους μιλάω για ταξίδια δεν υπάρχει διάθεση να δουν το πραγματικό πρόβλημα, που δεν είναι κατ’ ανάγκην η αναπηρία, αλλά ο τρόπος σκέψης.

Εχεις ολα τα αλλα, αφου δεν εχεις τα ταξιδια. Και δεν θεωρω οτι σκεφτεσαι μιζερα, ισως το σκεφτεσαι εσυ για τον εαυτο σου πιο πολυ απο ο,τι πρεπει. Δες εκει εξω τι μιζεροι υπαρχουν και θα καταλαβεις οτι τα συναισθηματα σου ειναι φυσιολογικα. Ολοι τα εχουμε, κλαιν.

Να πεταχτώ κάπου εδώ και να πω οτι η Ελλάδα ειναι η χώρα του να “πεθάνει η κατσικα του γείτονα” και πως ενα πραγμα που δεν μου λειπει τωρα που ζω στο εξωτερικο, ειναι η ανακριση πριν και μετα απο καθε τριημερο, για το που θα παω/πηγα.

Δεν ξερω πως το χειριζεστε αληθεια, γιατι αν πεις την αληθεια, θα φας τα σχολια που ειπαμε παραπανω, αν κρατησεις τα ορια σου, θα σε πουνε περιεργο.

Για εμενα ειναι τοσο απλο ^^^^ Οι φιλοι μου χαιρονται και μου αρκει.

Στους αλλους απλως δεν απαντω περαν των τυπικων. Μπραβο σε οποιον εδωσε πρωτος την απαντηση “διακοπες ημουν, πώς λες να περασα;”.

Θελω πολυ να ξαναπαω στη Βιεννη, αλλα η συζυγος για καποιον λογο δεν… Ημασταν εκει το 2009 νομιζω και ενας καλος φιλος (χαθηκαμε πια) μας εκανε να νιωσουμε σαν να ειμαστε ντοπιοι. Πηγαμε στην εξοχη της Αυστριας, στο χωριο της συζυγου του, μεχρι την Ουγγαρια για φαγητο. Τωρα θελω να δω τη Βιεννη ως cultural center, αλλα δεν εχω πετυχει πολλα…

Κι αυτο θελω να δω πώς θα εξελιχθει, θα ενωσει ενδιαφερουσες περιοχες. Αλλα εχουμε χρονο ως τοτε.

από τη Βιέννη το μόνο που θυμάμε είναι η Sacher Torte.

Αυτό είναι χριστιανική ηθική.

Τους γραφουμε. Αν και εμενα πλεον δε μου λεει κανεις τιποτα

Εναλλακτικά “μακάρι να είχες μερικά φραγκάκια παραπάνω να πήγαινες κι εσύ”, ευτυχώς στον κοινωνικό μου κύκλο όλοι τους είναι μια χαρά νορμάλ άνθρωποι, δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιος συνεχίζει να έχει σχέσεις με ανθρώπους που λένε τέτοια πράγματα μες στα μούτρα σου, δλδ άντε και γαμηθείτε κιόλας έτσι, τους λέει κανείς αυτωνών πως να ζήσουν τη ζωούλα τους?

Intro =

Για μένα χειρότερες είναι οι περιπτώσεις όσων προγραμματίζουν τις διακοπές τους κάτι μήνες πριν, για κάποιο διάστημα τους απασχολεί μόνο αυτό, θεωρούνε καθήκον τους να ενημερώσουν τους πάντες αφότου κλείσουν κάτι κάπου, και υποχρέωση των υπολοίπων να ενδιαφερθούν και να ρωτήσουν πώς τα πέρασαν μετά την επιστροφή τους!
Παρόλο που έχει ατονήσει τα τελευταία αρκετά χρόνια από την κρίση και μετά, το φαινόμενο αυτό επιβιώνει σαν μία άτυπη κοινωνική “σύμβαση” η οποία μου έβγαζε πάντα μια “φτηνή” ματαιοδοξία!

Όλη η πόλη είναι ένα μουσείο. Ξεκάθαρα η πιο όμορφη πόλη στην Ιταλία.
Έχω περάσει 2 εβδομάδες στη Φλωρεντία και τη λατρεύω.
Στις 2 εβδομάδες ακόμα είχαν μείνει πράγματα να κάνω.
Θα προτείνω το κλασσικό τουρ Σιένα/Πίζα.
Έχεις τα κλασσικά Ντουόμο, Ουφίτσι (έχει και πτέρυγες κλειστές για το κοινό που πανε ερευνητές και φοιτητές με χειρόγραφα, βιβλία και ημιτελή έργα).
Στο άγαλμα του Δαβίδ με είχε πιάσει μια συγκίνηση, δεν το κρύβω, είχα μείνει κόκκαλο.
Ευτυχώς είχα φοιτητικό πάσο και έμπαινα παντού τζάμπα.

Αφου το ανέφερα στο thread των Gojira, αλλά και για να πικάρω των @Ian_Metalhead θα σας πρήξω με το ταξίδι των ονείρων μου το οποίο από τύχη θα γίνει πραγματικότητα. Δυστυχώς μου αλλάξαν την πτήση και επιστρέφω 2 ημέρες αργότερα και έτσι χάνω στους Gojira.

Ένα σύντομο ιστορικό.

Ήταν να πάω Κολομβία φέτος γιατί έχω μαζέιψει 120.000 μίλια στην Lufthansa. Αλλά οι Γερμαναράδες αλλάξαν τους όρους του προγράμματος και τα δωρεaν εισητήρια πλέον είναι one-way οπότε adios America Latina, χρειάζομαι ακόμα 40.000 μίλια. Πιστεύω σε 2 χρονάκια θα τα έχω μαζέψει και επιτέλους θα διασχύσω τον Ατλαντικό.

Μέσω των συνεργαζόμενων ταξιδιωτικών γραφείων της Alliance βρήκα προσφορά για Καζακστάν πολύ φθηνά (310 eur). Ήταν να διαλέξω ανάμεσα σε Αστάνα, Αλμάτυ και άλλο ένα αεροδρόμιο που δεν μου έρχεται τώρα, τελικά διάλεξα Αλμάτυ γιατί ήταν το φθηνότερο.

Κοιτάω λοιπόν στο χάρτι που βρίσκεται το Αλμάτυ (ήξερα ότι η Αστάνα είναι από Σιβηρία μεριά) και βλέπω ότι το Αλμάτυ συνορεύει με Κιργιστάν και επίσης πολύ κοντά είναι το Ουζμπεκιστάν.

Από τότε που πήγα στη Βόρεια Ινδία (Χιματσάλ, Κασμίρ, Πουντζάμπ) και είδα τα τοπία ήθελα να πάω κεντρική Ασία, στα λεγόμενα ΣΤΑΝς (Σημειωτέον οι Ινδοί και οι Πακιστανοί λένε ότι το Κασμίρ είναι ο κήπος της Εδεμ, γι’αυτό και οι Εγγλέζοι φεύγοντας το αφήσαν χωρίς να διευθετηθεί η ιδιοκτησία του και έχουμε αυτά που έχουμε…όπως 'εκαναν στο Ισραήλ, στην Ιρλανδία,στην Κύπρο, Μπαγκλαντές και φαντάζομαι και σε άλλα μέρη που αφήσαν τον προηγούμενο αιώνα

Έτσι, θα πραγματοποιηθεί το όνειρο και θα κάνω 2 εβδομάδες road trip με τζιπάκι με τη γυναίκα: Αλμάτυ, Κιργυστάν από Ανατολικά προς Δυτικά, Ανατολικό Ουζμπεκιστάν και Νότιο Καζακστάν από Δύση προς Ανατολή. Ήθελα να πάω και στην Αστάνα αλλά όταν είδα ότι είναι 15 ώρες οδήγηση μέσα στην στέπα, έφαγε άκυρο. Σε 3-4 χρονάκια θα κάνω Αστάνα, Σιβηρία, Μογγολία, μάλλον με ένα φίλο πόντιο ο οποίος γεννήθηκε και έζησε στο Καζακστάν μέχρι τα 9 του.

Added bonus: Είμαι μεγάλος MMA φαν και ο Shavkat Rakhmanov έχει το γυμναστήριο του στο Αλμάτυ, επίσης το UFC έχει γυμναστήιρο στο Μπισκετ (πρωτεύουσα του Κιργυστάν) αλλά δυστυχώς η Βαλεντίνα Σεβτσένκο δεν προπονείται εκεί (κινείται μεταξύ Αμερικής, Περού και Ταϋλάνδης), η αδελφή της έχει ένα γυμναστήριο Μουάι Τάι στο Μπισκέτ, ίσως περάσω να δώσω τις ευχές μου σε αδελφή (Αντονίνα) και μάνα, οι οποίες και οι 2 είναι προπονήτριες εκεί…
Η Γυναίκα θα βάψει το μαλλί τιρκουάζ και κίτρινο (χρώματα του Καζακστάν) και τα νύχια κόκκινα με έναν ήλιο στο κέντρο (σημαία του Κιργυστάν), οι Ταλιμπαναίοι στο Ουζμπεκιστάν δεν μας ενδιαφέρουν εκτός από το γεγονός ότι έχουν Εθνικό προπονητή στο Τζούντο τον Ηλία Ηλιάδη.
Έχουμε και τα μπλουζάκια του fan club (Σαβκάτι και Βαλεντίνα) έτοιμα

Το δίπλωμα το έκανα επίσημη μετάφραση στα Ρωσικά μέσω του υπουργείο Εξωτερικών, διότι δεν δέχονται έγγραφα στα Αγγλικά, ειδικά στο Κιργυστάν που είναι 100 χρόνια πίσω.
Visa δεν χρειάζονται οι πολίτες της ΕΕ

Από τα ενδιαφέροντα: το Ανατολικό τελωνείο μεταξύ Καζακστάν/Κιργυστάν από όπου θα περάσουμε είναι από το πιο ερημικά στον κόσμο, τα χωρίζει 30 χιλιόμερα διεθνών εδαφών.

Το Ανατολικό Ουζμπεκιστάν είναι το κέντρο του δρόμου του μεταξιού από εκεί διαμοιραζόταν όλη η πραμάτεια από την Κίνα και Βόρεια Ινδία προς την Ρωσία, την Κων/πολη, τη Βαγδάτη και Ιερουσαλήμ/Κάιρο, και αντιστρόφως.
Είναι από τα πιο ενδιαφέροντα πολιτιστικά μέρη στον κόσμο.

Επίσης αν θέλετε να κάνετε το ίδιο ταξίδι, αποφύγετε το Τουρκμενιστάν το οποίο είναι χουντάρα του κερατά και το Τατζικιστάν το οποίο είναι 300 χρόνια πίσω.

Μήπως το μπερδεύεις με το Τζατζικιστάν;

Αυτός πήρε τα καράβια εμείς θα πάρουμε το καράβι της ερήμου

Το Τζατζικιστάν δεν παίζετε, ότι και αν λένε οι γκουρμεδιάρηδες.

Πριν 1-2 χρονια εκανε παρομοιο ταξιδι ενας φιλος και παλιος συναδελφος. Καζκασταν και Αλματι, Κιργισταν, Ουζμπεκισταν και Τασκενδη/Τσιβα/Μπουχαρα/Παχτακορ, Τατζικισταν και Κιργισταν. Ωραια τοπια και εικονες, ολα εξωτικα, αλλα δεν ψηθηκα ποτε. Προφανως απο κοντα θα ειναι διαφορετικα, αλλα πρεπει να μπεις στοο μουντ για να το κανεις.