αυτη ας κανει οτι θελει στον ιδιο τον εαυτο της και κανεις δεν το κατακρινει εφοσον ο καθενας εχει το ελευθερο να κανει οτι θελει στον εαυτο του αλλα γιατι να πρεπει να περασει το δικο της/κομπελξ/κολλημα/μαλακια/αναγκη(πεσ το οπως θες) και στο ερμο το 16 χρονο που εκτος απο ολη την πιεση της ηλικιας θα πρεπει να της πρεστεθει και υτο το βαρος:?:
Πάντως το βάρος που προστέθηκε στη συγκεκριμένη 49χρονη κατανεμήθηκε καλά.
συμφωνώ απόλυτα!!!
Δεν είμαι κατά των πλαστικών επεμβάσεων και των μπότοξ…
Προσωπική επιλογή του καθενός είναι αν θα υποβάλλει ή όχι τον εαυτό του σε αυτή τη διαδικασία της χειρουργικής επέμβασης για καλλωπιστικούς λόγους. Ειδικά, μία μεγάλη γυναίκα, αν θελει να κάνει ένα ‘‘τραβηγματάκι’’ ξέρω εγώ δικαίωμα της είναι ή αν κάποια (-ος) επιθυμεί να διορθώσει μία ατέλεια (λ.χ. έχει μεγάλη μύτη). Ντάξει, άμα κάποια έχει ωραίο σώμα, αλλά μικρό στήθος και πάει και κάνει -ως προς αυτό το θέμα δε με βρίσκει τελείως σύμφωνη (δε μ’αρέσουν εξάλλου τα μεγάλα στήθη:p)- δεν έχει, όμως, να δώσει και λογαριασμό σε κάνεναν. Αν και καλύτερα να αποφεύγονται τέτοιες επεμβάσεις, ειδικότερα αν δεν υφίσταται λόγος να γίνουν, διότι επιβαρύνεται ο οργανισμός (έτσι πιστεύω). Κατά τ’άλλα, ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο κάποιας ηλικίας (στην ηλικία των μαμάδων μας ξέρω εγώ).
[SPOILER]Τώρα αν συμβαίνει αυτό [U]http://blog.eimaimama.gr/2011/06/blog-post_11.html[/U], δεν υπάρχουν πραγματικά λέξεις που να μπορούν να χαρακτηρίσουν ή να περιγράψουν αυτές τις ‘‘μητέρες’’ (νομίζω ότι [U]εδώ[/U] κολλάει περισσότερο το θέμα). Αρρωστημένες καταστάσεις ! Να βγάζουν όλον τον κομπλεξισμό τους στα παιδάκια![/SPOILER]
Πφφφ! Αυτά! Βαριέμαι οικτρά τελικά…
[SPOILER]Μετά από 1 χρόνο και 2 μήνες ε :lol:[/SPOILER]
To πρώτο που μου έρχεται μπαίνοντας σε αυτό το θρεντ είναι το ξέσπασμα του Άμλετ: “Ένα πρόσωπο σας δίνει ο Θεός κι εσείς πλάθετε άλλο. Μέσα στους ακκισμούς και στα κουνήματα, ψευδίζετε για μόδα, παρατσούκλια δίνετε σ’ όλα τα αυθεντικά πλάσματα του Θεού […]”
Με εξαίρεση τη συμβολή της πλαστικής χειρουργικής στη διόρθωση της ζημιάς που μπορεί να προκλήθηκε λόγω ενός ατυχήματος ή στην κάλυψη των ουλών από χειρουργείο, την ανάπλαση καμμένης σάρκας και τα σχετικά, είμαι ολότελα αντίθετη με την προσφυγή στα μπότοξ και τα νυστέρια. Ο καθένας γεννήθηκε κάπως, γιατί προσπαθεί και θέλει να αλλάξει τη φύση του; Με αυτόν τον τρόπο δείχνει πως δεν αποδέχεται τον εαυτό του, ότι δεν αισθάνεται καλά με τον ίδιο, ενώ θα έπρεπε αν θέλει οι άλλοι να τον σεβαστούν και να τον εκτιμήσουν για αυτό που είναι, να το κάνει ο ίδιος πρώτα.
Παραπάνω ειπώθηκε ότι “με μέτρο” είναι αποδεκτό. Εγώ θεωρώ πως ούτε τότε. Ας υποθέσουμε πως κάποιος έχει μια μεγαλύτερη μύτη. Και τι μ’ αυτό; Επιδιώκουμε το τέλειο πρόσωπο δηλαδή; Ορίζουμε πως το ειδανικό είναι ένα στάνταρ που πρέπει όλοι να αντιγράφουμε; Αν αρχίσουμε να υποχωρούμε σε αυτήν την ιδέα, μελλοντικά θα φτιάχνουμε μια κοινωνία κλώνων! (μπορεί να ακούγεται ίσως υπερβολικό, αλλά καθόλου δεν είναι- οι περισσότεροι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για μεγάλες αλλαγές, αλλά αν την είχαν;
Τα χαρακτηριστικά μας είναι κληρονομιά των γονιών μας, είναι η ταυτότητά μας, αυτό που μας κάνει μοναδικούς. Γιατί να αισθανόμαστε κόμπλεξ γι’ αυτά, για τη μοναδικότητά μας; Θα είναι υπέροχο να βρούμε κάποιον που θα μας θέλει έτσι, με τις ατέλειές μας, και όχι γιατί πήγαμε με μια φωτογραφία της Πάμελα Άντερσον για να μας φουσκώσουν το στήθος (για τις γυναίκες αυτό :b)
Θυμάμαι από ένα σχόλιο του βιβλίου αρχαίων κάτι που είχε πει ο Παράσσιος στο Σωκράτη, πως εν ολίγοις δύσκολα οι ζωγράφοι βρίσκουν ένα πρόσωπο ολότελα αψεγάδιαστο, γι’ αυτό συλλέγουν από τον κάθε άνθρωπο τα ωραιότερα χαρακτηριστικά και συνθέτοντάς τα κάνουν τα σώματα στους ζωγραφικούς πίνακες να δείχνουν ωραία… Εγώ πάντως έχω ακούσει πως όταν μαζεύεις πολλά “τέλεια” χαρακτηριστικά σε ένα πρόσωπο, αυτό καταλήγει ατελές- έχει γίνει σχετικό πείραμα. Ίσως λοιπόν ένα μεμονωμένο “άσχημο” χαρακτηριστικό, σε ένα άτομο να δείχνει, μεταξύ άλλων “άσχημων” χαρακτηριστικών, ωραίο! Και επίσης, αν και ξέρω ότι ίσως ακουστεί τετριμμένο, η αληθινή ομορφιά πηγάζει από μέσα μας (πόσες φορές έχουμε δει μια ωραίο κοπέλα -αναφέρομαι κυρίως στο θηλυκό γένος που στην πλειοψηφία ενδιαφέρεται λίίίγο παραπάνω για το πώς δείχνει από το αρσενικό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είναι καλοί νάρκισσοι και οι άντρες :b- να είναι [I]λεμόνι[/I] και το πράμα να χαλάει όλη της την εμφάνιση, και τότε λες “δεν ξέρω τι δε μ’αρέσει, αντικειμενικά είναι καλή, απλά είναι [I]κάτι[/I] που το χαλάει”)
Τελοσπάντων, δε θα γράψω περισσότερα, γιατί θα κουράσω. Παραπέμπω στο βιβλίο του Scott Westerfield “Uglies”, το οποίο σατιρίζει όλη αυτήν την ωραιοπάθεια και φωτίζει έμμεσα τους διάφορους κινδύνους που μπορεί αυτή να εγκυμονεί…
Προσωπικα, εξαιρω μονο την αποκατασταση μετα απο ατυχηματα και γενικα οταν συντρεχουν λογοι υγειας, αλλα και οταν υπαρχει ενα σοβαρο προβλημα αισθητικης (π.χ. καποιος/α με τεραστια μυτη κτλ).
Σε καμια αλλη περιπτωση δεν το αποδεχομαι, οχι γιατι παρεμβαινουμε στη φυση μας και στο Θεο και τετοιες παπαριες, απλα το θεωρω μια πολυτελεια που δεν προσφερει παρα κατι ανουσιο εντελως, δηλαδη ομορφια. Τοσα λεφτα θα μπορουσαν να εχουν χρησιμοποιηθει για καλυτερους σκοπους, παρα για ενα ζευγαρι μεγαλα βυζια. Ελεος με την επιφανεια του συγχρονου ανθρωπου.
Nα με συμπαθάς, φίλτατε, αλλά η ομορφιά δεν είναι καθόλου ανούσιο πράγμα, αλλά αντίθετα “είναι η καλύτερη συντρόφισσα της αρετής” (συνεχίζοντας στο ίδιο κλίμα, μιας κι έχω πιάσει ήδη παραπάνω τον Σέξπηρ :b) Απλά πρέπει να προσέχουμε πώς την ορίζουμε και τι στερεότυπα διαμορφώνουμε γύρω από αυτήν για να μην αλλοιώνεται η ουσία της…
Δηλαδή αν η άλλη έχει τρομερό κώλο και στήθος και ωραία σχετικά φάτσα τότε έχει και αρετή αυτή η κοπέλα?(η αντίστοιχα για τους άντρες,με κοιλιακούς μπράτσα κλπ)
Wilson,έχω την εντύπωση ότι κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί ή να δημιουργηθεί (όπως η φυσική ομορφιά ενός ανθρώπου),δεν συνάδει με την αρετή αυτού.
Ίσως συνάδει με τις αρετές της φύσης,αλλά η φύση δεν είναι που μας κάνει και μαλακοβιόληδες (και ιδίως κάποιους όμορφους και κάποιες όμορφες)?
Όποιος θέλει ας κάνει πλαστικές, προσωπικά δεν μου πέφτει λόγος, ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και αν ο άλλος γίνεται ευτυχισμένος από κάτι τέτοιο ας το κάνει.
Προσωπικά έχω 1-2 αλλαγές στο μυαλό μου που θά’θελα να κάνω…αλλά no money.
Tα ποστ σας σχετίζονται με αυτό που σχολιάζω στο δεύτερο ποστ μου στο θρεντ… ότι δηλαδή συγχέουμε την ουσία της ομορφιάς… Ο Δημήτρης, ας πούμε, την οραματίζεται στα θεσπέσια οπίσθια, ενώ εγώ σε ένα καλογυμνασμένο και δουλεμένο κορμί (η άσκηση υποδηλώνει σε αυτήν την περίπτωση αυτοσεβασμό, ενδιαφέρον, συνέπεια και φροντίδα) που κατά τ’ άλλα ανήκει σε ένα υγιές, ισορροπημένο και με αυτοπεποίθηση άτομο. Γενικώς, δηλαδή, αντιλαμβάνομαι την ομορφιά κατά το αρχαιοελληνικό πρότυπο, όπου ναι, ομορφιά κι αρετή συνάδουν. Όταν υπάρχει αρετή, υπάρχει κι ομορφιά (βάσει της λογικής που ανέπτυξα στο πρώτο ποστ μου για το πώς ο εσωτερικός μας κόσμος αντανακλάται εν μέρει στην εξωτερική μας εμφάνιση). Ασφαλώς, αν θεωρήσουμε -κατά τη λογική με την οποίοι προσφεύγουν όσοι προσφεύγουν στην πλαστική- την ομορφιά ως “γαλλική μύτη”, “μέση τόσων πόντων”, “στήθος ναυαγοσωστριών Μπέιγουοτς” κλπ., aka φουρνιά Μπάρμπυ και Κεν, η αρετή δε φαίνεται να σχετίζεται άμεσα…
Και τελοσπάντων, για να μη γίνει παρανόηση, ο στίχος που επικαλέστηκα μιλούσε για “καλύτερη συντρόφισσα”, που σημαίνει πως αυτά τα δύο θα πρέπει να συμβαδίζουν για να υπάρχει ισορροπία (και στο μέσον έλεγε ο Αριστοτέλης υπάρχει η τελειότητα! ;ρ), αλλά δε μίλησε κανείς για μια αυστηρή προϋπόθεση, που να συνεπάγεται πως [I]μόνο[/I] στην ομορφιά υπάρχει η αρετή. Πάντως, κατά τη γνώμη μου, στην αρετή υπάρχει πάντα η ομορφιά…
Wilson,καλώς ή κακώς,όταν μιλάμε για ομορφιά αυτή την εποχή,μιλάμε κυρίως για πρόσωπο (το οποίο δεν μπορούμε να το αλλάξουμε με άσκηση,ίιιιιιιισως διαφορετικός χαρακτήρας με διαφορετική ηθική διαμορφώνει το πρόσωπο αλλά σίγουρα αρκετά διακριτικά και πολύ αμφιλεγόμενα).
Για το σώμα συμφωνώ το δουλεμένο κορμί είναι κυριότητα του κατόχου του,και μπορεί να δουλευτεί,να γυμναστεί,να σμιλευτεί.Αλλά αυτό για μένα είναι μια μικρή πτυχή σε αυτό που ονομάζουμε οι σύγχρονοι ομορφιά.Και το μεγαλύτερο μέρος της ομορφιάς δεν το ελέγχουμε.Οπότε δεν βλέπω σχέση με την αρετή,τουλάχιστον όσο δεν αφορά σε πράγματα που ελέγχουμε στο όλο μας.
ΥΓ και ολίγον οφφτόπικ:Αλλά και πάλι,πέρα από αυτό,και χωρίς να θέλω να βάλω κανέναν σε καλούπι,γενικώς οι άνθρωποι που γυμνάζονται (την σύγχρονη εποχή πάντα) μου φαίνονται αρκετά πιο ματαιόδοξοι σαν χαρακτήρες από αυτούς που δεν γυμνάζονται.Και γενικά δεν παίρνω απαραίτητα την αρχαιοελληνική θεώρηση ως ‘οδηγό’
Στην αρετή αν υπάρχει πάντα η ομορφία σίγουρα δεν εννοείται η σωματική.Δεν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ τους.Αν ο άλλος είναι σώφρων άνθρωπος και άσχημος τότε η ομορφιά έγκειται στη σωφροσύνη του και όχι στη φάτσα του.Μάλλον εννοεί την εσωτερική ομορφιά
@ comealot:
Ωραία, χαίρομαι που χρησιμοποίησες τη φράση “αυτή την εποχή”, γιατί ακριβώς αυτό θέλω να υπογραμμίσω: αναφέρεσαι στην αντικειμενική θεώρηση της ομορφιάς, αυτή που διαμορφώνεται αλλιώς σε κάθε κοινωνία, κάθε εποχή. Για μένα η ομορφιά όμως είναι κάτι κυρίως υποκειμενικό. Ας πάρουμε, λοιπόν, ως δεδομένο το πρόσωπο, στο οποίο δεν μπορούμε να επέμβουμε σημαντικά. Θεωρώ πως κάποιος χωρίς ιδιαίτερα όμορφα χαρακτηριστικά (ξέρω γω, μπλε μάτια θα έλεγε κανείς σήμερα), με ίσως έντονη μύτη ή δεν ξέρω τι, ακόμα κι αν δε μου φαινόταν όμορφος εξ’ αρχής, αν είχε αρετή*, θα τον έβλεπα σταδιακά. Μου έχει τύχει και μάλιστα είχα κολλήσει μαζί του. Είναι η επιβλητικότητα του βλέμματος και ένα σωρό άλλες μικρές λεπτομέρειες που δε γίνονται αμέσως αντιληπτές, αλλά σε κάνουν τα βλέπεις μόνο αυτόν… Ε όπως και να το κάνουμε, ένας μπούφος πρασινομάτης, πόσο γοητευτικός να γίνει όταν έχει το βλέμμα της αγελάδας και δεν ξέρει να μιλήσει; Θα 'ναι καλός μόνο ως φωτομοντέλο. Θέλω να πω, πως η ομορφιά συλλαμβάνεται με διάφορους τρόπους και όχι απαραίτητα στα τελεια χαρακτηριστικά με την πρώτη ματιά.
*λογικό να δημιουργείται θέμα με το συσχετισμό που κάνω μεταξύ ομορφιάς και αρετής. Κατά κάποιο τρόπο, άλλωστε, κι η ομορφιά αρετή δεν είναι; Δυστυχώς η έννοια της αρετής είναι αρκετά σύνθετη και ίσως ο καθένας μας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά…
ξεκινάω από το άστρο:για μένα τουλάχιστον η αρετή είναι επίκτητη,χαρακτηριστικό το οποίο μπορεί να αλλάξει και για το οποίο προσπαθήσαμε.Οτιδήποτε άλλο είναι ταλέντο (ή ομορφιά :p)
Όσο για την υποκειμενικότητα της ομορφιάς,υπάρχει (και πολύ μάλιστα και είναι πολύ μαγικό στοιχείο) αλλά δεν είναι απόλυτη.Υπάρχουν κάποια αντικειμενικά στοιχεία που μπορούν να διαχωρίσουν κάποιους ως όμορφους ή ως άσχημους.