Ναι; To δικαστικό/σωφρονιστικό σύστημα και η φιλοσοφία που τα διέπει είναι ανεξάρτητα από το “κράτος πρόνοιας” λες; :-s
Υπάρχει σχέση και αυτή είναι η γενική “φιλοσοφία που τα διέπει”. Η [B]φιλοσοφία[/B] αυτή [B]προέρχεται[/B] από τα [B]άρθρα[/B] και τις [B]διατάξεις[/B] του [B]Συντάγματος[/B] του κάθε κράτους που [B]υπερκαλύπτει και τη δικαστική αρχή και το κράτος πρόνοιας [/B]ή μάλλον καλύτερα το κοινωνικό κράτος που είναι πιο εξειδικευμένη έννοια και παρουσιάζει μεγαλύτερη συμβατότητα με το Σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης.
Δεν λέμε κάτι διαφορετικό. Και έχει να κάνει περισσότερο με το “πνεύμα” του συντάγματος παρά με το “γράμμα του νόμου”. Και αυτό το πνεύμα είναι το ίδιο που στην Σκανδιναβία δημιούργησε και το κράτος πρόνοιας, πάνω στην υπόθεση πως οι πολίτες δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ενήλικες, να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους, αλλά να τους αναγνωρίζεται κάθε πιθανό ελαφρυντικό από το κράτος-νταντά!
Έτσι και ο “μικρός άτακτος Μπρέηβικ” θα την βγάλει με ένα απαλό μπατσάκι στον καρπό, δηλαδή τον εγκλεισμό σε ένα ψυχιατρείο που είμαι σίγουρος πως θα μοιάζει με πεντάστερο ξενοδοχείο… :roll:#-o
Στην καρέκλα έπρεπε να τον βάλουν. όπως κάνουν στην αμερική. εκεί δεν τους κουνιούνται. 
Θανατική ποινή; Απαπα… τι θα πουν οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων “δικαιωμάτων”; 8)
λάθος
^ Take it easy metalMilitia και τσέκαρε ξανά τον irony detector σου… 
Μη την πατάς τόσο εύκολα, πλάκα κάνουν τα παιδιά.
:? :?
Οκ ναι σορρυ δεν είχα διαβάσει μέχρι τέλους το ποστ του zouglau και το διάβασα στα γρήγορα. Και αναρωτιόμουνα μα είναι δυνατόν να το λέει σοβαρά.
Το οποίο καλώς ή κακώς,δεν νομίζω να έχουμε τρόπο να αποδείξουμε αν δουλεύει ή όχι…
Εκτός κι αν έχουμε στοιχεία για την εγκληματικότητα στην σκανδιναβία.
Αν και δεν νομίζω να συμφέρουν :roll:
Δεν νομίζω να χρειάζεσαι γενικότερα στοιχεία για να καταλάβεις πως θα νιώθουν οι συγγενείς όλων των παιδιών που σκότωσε ο Μπρέηβικ ενώ θα πληρώνουν φόρους για να μην του λείπει τίποτα στην “κατασκήνωση”-ψυχιατρείο που τον περιμένει… [-X
Τονγκ-ιν-τσικ-ιζοντας:
Ναι,ο νταλκας των συγγενων των παιδιων σιγουρα αυτος ειναι,που θα πανε οι φοροι τους.Αμα δινονται για φοροαπαλλαγες σε επιχειρησεις θα αισθανονταν πολυ καλυτερα.
Σιγουρα Mule πολλοι εγκληματιες στην Σκανδιναβια εχουν πολυ καλυτερη μεταχειρηση απο αυτην που αξιζουν,αλλα το οτι εκει εχουν τα καλυτερα ποσοστα επανενταξης στην κοινωνια αυτο κατι σημαινει,οπως και κατι σημαινει το οτι στις περισσοτερες χωρες του κοσμου λογω αθλιων συνθηκων φυλακισης οι περισσοτεροι βγαινουν χειροτεροι κι απο οτι ηταν και διαπρατουν πολυ σοβαροτερα αδικηματα
Δεν τα έχω δεί αυτά τα ποσοστά επανένταξης, αν έχεις κάποια πηγή να μοιραστείς…
Αλλά εδώ δεν μιλάμε ρε παιδιά για κάποιον που έκλεψε κάτι, ούτε για κάποιον που πλακώθηκε στο ξύλο! 150 ανθρώπους έφαγε! Για ποιά επανένταξη μιλάμε; 8O
[B]Η συμμορία εμπορίου νεφρών του Rosenbaum
[/B]
NANCY SCHEPER-HUGHES
Η συμμορία εμπορίου νεφρών του Rosenbaum (αποσπάσματα)
Πηγή: [U]Counterpunch[/U]
Μτφρ.: [U]Lenin Reloaded[/U]
Στις 27 Οκτώβρη του 2011, ο εξηντάχρονος Λεβί Γιτζάκ Ρόζενμπαουμ, ένας παχουλός και κάποιες φορές τολμητίας “προξενητής νεφρών”, όπως αποκαλούσε τον εαυτό του, αποδέχτηκε την ενοχή του στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Τρέντον του Νιού Τζέρζεϊ για τις κατηγορίες της απόκτησης, της διαπραγμάτευσης τιμής και της μεταφοράς για “χρηματικά σημαίνουσα εξέταση” οργάνων απ’ τα σώματα φτωχών ισραηλινών, που μετακινούνταν στις ΗΠΑ με σκοπό να εξυπηρετήσουν τις μεταμοσχευτικές ανάγκες των κατοίκων του Νιού Τζέρζεϊ, καθώς για την κατηγορία συνομωσίας για την επιτέλεση των πράξεων αυτών.
Η υπόθεση Ρόζενμπαουμ ήταν η πρώτη καταδίκη για εμπόριο οργάνων υπό την αιγίδα της NOTA, της Εθνικής Διάταξης για την Μεταμόσχευση Οργάνων του 1984, η οποία εδραίωσε τον αλτρουϊσμό ως αρχή που διέπει την κοινή χρήση οργάνων ανάμεσα στους πολίτες των ΗΠΑ, είτε αυτά προέρχονται από ζωντανούς, είτε από νεκρούς δωρητές. Ο Ρόζενμπαουμ παραδέχτηκε ότι ο τρόπος με τον οποίο δούλευε ήταν να στρατολογεί (μέσα από εκτεταμένο του δίκτυο) ντόπιους νεφροπαθείς που ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν 140.000 δολάρια, και για τους οποίους θα κανόνιζε να βρεθούν πωλητές νεφρών από μειονοτικές εθνοτικές ομάδες και νέους μετανάστες, κυρίως ανατολικοευρωπαίους, που ζούσαν στο Ισραήλ, και οι οποίοι υποβαλλόταν σε νεφρεκτομή για το αντίτιμο των 10.000 δολαρίων σε ένα από αρκετά νοσοκομεία, σε πόλεις από την Νέα Υόρκη ως τη Βαλτιμόρη, τα οποία ήταν πρόθυμα να συλλέξουν και να μεταμοσχεύσουν το ξένο νεφρό στα σώματα των πελατών του Ρόζενμπαουμ.
Η αρχική μήνυση κατά του Ρόζενμπαουμ, καθώς και η προσφορά συμβιβασμού των δικηγόρων του, αφορούν μόνον την παράνομη μεταφορά των νεφρών. Δεν υπάρχει αναφορά στο πραγματικό έγκλημα που κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές, δηλαδή την στρατολόγηση και το εμπόριο φτωχών και μειονοτικών Ισραηλιτών μέσα στις ΗΠΑ με μοναδικό σκοπό την συλλογή των οργάνων τους. ΟΙ ΗΠΑ δεν έχουν συνυπογράψει την σύμβαση των ΗΕ για το εμπόριο ανθρώπων που υπογράφηκε το 2000 στη Σύνοδο του Παλέρμο, και η οποία περιλαμβάνει το εμπόριο ανθρώπινων οργάνων. Η Σύνοδος έχει εφαρμοστεί σε επιτυχημένες καταδίκες στη Βραζιλία, την Νότια Αφρική, την Ινδία, την Μολδαβία και αλλού, ώστε να εμποδίσει τους εμπόρους ανθρώπων, κάποιοι από τους οποίους είναι χειρούργοι και γιατροί, από την εκμετάλλευση των βιο-διαθέσιμων σωμάτων μεταναστών, προσφύγων, φυλακισμένων, ατόμων με ειδικές ανάγκες, και άλλων, με στόχο την συλλογή οργάνων τους ενόσο είναι ακόμα ζωντανοί.
Σύμφωνα με την NOTA, το μόνο αντικείμενο με ενδιαφέρον είναι το αποσπάσιμο όργανο, το πολύτιμο αυτό εμπόρευμα που ανταλάσσεται για “χρηματικά σημαίνουσα εξέταση προς χρήση στην ανθρώπινη μεταμόσχευση.” Το άτομο που διακινείται για να παρέχει το φρέσκο εμπόρευμα, και που μετακινείται μέσα από σύνορα, είναι μια αόρατη μη οντότητα, λιγότερο σημαντική κι απ’ τα “μουλάρια” που χρησιμοποιούνται στο διεθνές εμπόριο ναρκωτικών. Το μόνο που γνωρίζουμε για δύο απ’ τα θύματα του Ρόζενμπαουμ είναι τα ονόματά τους. “Επέστρεψαν στο Ισραήλ πολύ πριν αρχίσουμε την έρευνά μας”, μού είπε ένας ομοσπονδιακός εισαγγελέας που ενεπλάκη στην υπόθεση Ρόζενμπαουμ.
[…]
Οι ατομικές περιπτώσεις στους ερευνητικούς μου φακέλους για το θέμα είναι εκατοντάδες. Κάποια από τα θύματα του εμπορίου οργάνων στις ΗΠΑ είναι υπηρέτες που έχουν πουλήσει την ελευθερία τους από την Συρία και την Ιορδανία, και έρχονται στις ΗΠΑ για να προσφέρουν νεφρά στις προστάτιδές τους βασιλικές οικογένειες από τα κράτη του Αραβικού Κόλπου. Η Κλινική του Κλίβελαντ έχει μια πτέρυγα μεταμοσχεύσεων που εξυπηρέτησε για χρόνια αυτούς τους λεγόμενους “τουρίστες μεταμοσχεύσεων.”
[…]
Το δίκτυο Ρόζενμπαουμ λοιπόν, αν και είναι εκτεταμένο, αντιπροσωπεύει μόνο μια από πολλές μορφές εμπορίου μεταμοσχεύσεων μέσα και έξω από τις ΗΠΑ.
[…]
Πρωτάκουσα για τον Ρόζενμπαουμ στο Ισραήλ, στα τέλη του 1990, από “τουρίστες μεταμοσχεύσεων” που αναζητούσαν μια ασφαλέστερη, αν και ακριβότερη επιλογή από την Ινδία, έναν πιο οικείο τόπο απ’ την Κωνσταντινούπολη, κάτι λιγότερο μακρινό απ’ το Ντέρμπαν της Νοτίου Αφρικής ανάμεσα στους πολλούς προορισμούς μεταμοσχεύσεων που προσφερόταν από εγκληματίες εμπόρους μεταμοσχεύσεων απ’ την πίσω πόρτα, οι οποίοι αποζημιωνόταν από το οικουμενικό ιατροφαρμακευτικό σύστημα περίθαλψης του Ισραήλ ως το 2008. […] Ταξίδεψα επίσης στις κοινότητες στο Ισραήλ και στις πρώην κομμουνιστικές χώρες που πρόσφεραν τα νεφρά – κυρίως νέους μετανάστες και εθνοτικές μειονότητες του Ισραήλ, αλλά και εμπορευμένους πωλητές οργάνων από την αγροτική Μολδαβία, τη Ρουμανία, και τη Βραζιλία, όπου οι τοπικοί κυνηγοί νεφρών εργάζονται για διεθνή δίκτυα εμπόρων μεταμοσχεύσεων.
[…] Οι “συνέπειες” αυτές του εμπορίου νεφρών με οδήγησαν να συνειδητοποιήσω ότι δεν μελετούσα ένα πρόβλημα βιοηθικής, ή παραβίασης της ιατρικής δεοντολογίας. Ήταν ανθρώπινο εμπόριο, η στρατολόγηση των κολασμένων της γης ώστε να δώσουν ένα “περισσευούμενο” νεφρό σε πολύ άρρωστους και εξίσου απελπισμένους αγοραστές. Όμως οι προσπάθειές μου να επιστήσω την προσοχή των Οργανισμών Μεταμοσχεύσεων, να ειδοποιήσω τους υπεύθυνους υγείας στις Υπηρεσίες Υγείας των ΗΠΑ, στην UNOS, στη Medicare, στον Επίτροπο Υγείας της Νέας Υόρκης, στο περιοδικό New Yorker, στην εκπομπή “60 λεπτά”, και τέλος (με προτροπή του Επιτρόπου Υγείας της Νέας Υόρκης) σε έναν πράκτορα του FBI Νέας Υόρκης… δεν οδήγησαν πουθενά.
Κανείς δεν φαινόταν να νοιάζεται για το εμπόριο μεταμοσχεύσεων.
[…]
Το ποιοι ακριβώς πληρώθηκαν για να διευκολύνουν την υπηρεσία νεφρό-εξπρές του Ρόζενμπαουμ δεν απετέλεσε ποτέ μέρος της αγωγής εναντίον του. Δεν υπάρχει πουθενά στα έγγραφα του δικαστηρίου. Οι κατήγοροι υπέθεσαν ότι τα νοσοκομεία και το προσωπικό μεταμοσχεύσεων “εξαπατήθηκαν” από τον έμπορο και τους πελάτες του, που είχαν συμφωνήσει να ψεύδονται.
[…]
Αν οι εγχειρήσεις μεταμόσχευσης των πελατών του Ρόζενμπαουμ και των “αλτρουϊστών” δωρητών νεφρών πληρώνονται από το σύστημα της Medicare, όπως πληρώνονται για όλους τους αμερικανούς πολίτες, ανεξάρτητα από την ηλικία ή την εθνικότητα του δωρητή, και αν 10.000 δολάρια πηγαίνουν στον αόρατο δωρητή του νεφρού, ποιος άλλος πληρώνεται; Κάποια χρήματα δινόταν για “μπέιμπι σίτερ” των φοβισμένων τουριστών μεταμοσχεύσεων και των ξένων πωλητών που έμεναν σε διαφορετικά κτήρια, ανάλογα με το στάτους τους. Υπήρχε ένα ασφαλές οίκημα στο Μπρούκλιν και ένας φύλακας στην πόρτα που βεβαιωνόταν ότι οι πωλητές οργάνων δεν θα το 'βαζαν στα πόδια. Και υπήρχαν τα αεροπορικά εισιτήρια που έπρεπε να αγοραστούν, το φαγητό, οι βίζες, τα διαβατήρια, τα τεστ αίματος για να βεβαιωθούν τουλάχιστον ότι ο τύπος αίματος ήταν συμβατός.
[…]
Στη δεκαετία του ‘90 ο Ρόζενμπαουμ ήταν ο άνθρωπος της ώρας ανάμεσα στους “τουρίστες μεταμόσχευσης” απ’ το Ισραήλ. […] Ο Ρόζενμπαουμ και η συμμορία του δούλευαν με έναν ισραηλινό μαφιόζο με το όνομα “Tevye” (το όνομα λεγόταν πάντα ψιθυριστά), ο οποίος ήταν αυτός που οργάνωνε τους ισραηλίτες ασθενείς και τους ταίριαζε με ξένους που θα εμφανιζόταν ως αλτρουϊστικοί δωρητές. Ο “Tevye” εργοδοτούσε κυνηγούς νεφρών, ένα κατώτερο στρώμα διαμεσολαβητών, με κάποιους απ’ αυτούς να είναι πρώην πωλητές οργάνων, και οι οποίοι πληρωνόντουσαν με το κεφάλι για να τριγυρνούν σε γραφεία μετανάστευσης, φυλακές, γραφεία εύρεσης εργασίας, εργοστάσια, αραβικές αγορές και δημόσια έργα στέγασης, αναζητώντας τους βιο-διαθέσιμους ? τους χρεωμένους, τους ξεριζωμένους, τους απελπισμένους, αυτούς με ειδικές ανάγκες.
[…]
Οι συλλήψεις στο επιχειρησιακό δίκτυο μεταμοσχεύσεων Ισραήλ-Βραζιλίας-Νότιας Αφρικής ενέπλεκαν πολλούς χειρούργους που, σύμφωνα με έναν από τους εμπόρους που καταδικάστηκε, πληρωνόταν εξτρά κάθε μήνα, ανάλογα με τον αριθμό παράνομων μεταμοσχεύσεων που έκαναν. Στη Βραζιλία, ένας συνταξιούχος γιατρός έβγαζε αρκετά εκατοντάδες δολάρια από την ισραηλινή σπείρα για κάθε τεστ συμβατότητας τύπου αίματος που έκανε ώστε να μπορούν οι φτωχοί από τις παραγκουπόλεις της Ρεσίφε να πουλούν ένα νεφρό σε έναν ισραηλινό τουρίστα μεταμοσχεύσεων στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής. Το αίμα του δότη ελεγχόταν ως προς το αν ταίριαζε με αυτό των παραληπτών από τον Δρ. Σίλβιο Μπορντώ, αλλά το ύψος και το βάρος των δοτών, η σύνθεση του αίματός τους, και η κατάσταση διατροφής τους όχι. Πολλοί ήταν ακραία αναιμικοί, οι περισσότεροι υποσιτισμένοι. Ήταν πρόθυμοι να πουλήσουν; Για 6.000 ή 8.000 δολάρια, ναι, ήταν.
Υπάρχουν όμως συμβόλαια που είναι άκυρα όταν η διαφορά ισχύος μεταξύ του πωλητή και του αγοραστή (της εργασίας) είναι υπερβολικά μεγάλη. Οι πωλητές νεφρών είναι εύκολα θύματα εκμετάλλευσης και δεν έχουν καμία μορφή συλλογικής διαπραγμάτευσης, ενώ η υγεία τους (ή η απουσία της) δεν αφορά καν τα έγγραφα του δικαστηρίου. Είναι οι αόρατοι άνθρωποι του κόσμου.
[…]
Η NANCY SCHEPER-HUGHES είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων για τη φτώχεια και την υγεία, περιλαμβανομένου του Άκλαφτοι νεκροί: Η βία της καθημερινής ζωής στη Βραζιλία, το οποίο συμπεριλήφθηκε από το CounterPunch στη λίστα των 100 σημαντικότερων μη μυθοπλαστικών βιβλίων του 20ου αιώνα. Είναι συνιδρύτρια του Organs Watch, ενός ανεξάρτητου κέντρου για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην υγεία, την έρευνα και την τεκμηρίωση στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, Μπέρκλεϊ. Πέρυσι, το CounterPunch δημοσίευσε την έρευνά της “Το σώμα του τρομοκράτη: Κομμάτια του σώματος, βιο-πειρατεία και τα λάφυρα του πολέμου στο Εθνικό Ιατροδικαστικό Ινστιτούτο του Ισραήλ.”
Μιλάμε για σωφρονιστικό σύστημα όμως,όχι για σύστημα εκδίκησης και λύτρωσης…
Και είμαι βέβαιος πως το σκανδιναβικό σωφρονιστικό σύστημα λειτουργεί καλύτερα από το αμερικάνικο-νοτιοευρωπαϊκό που σε βάζουν σε ένα τρελοκομείο και άμα ζήσεις έζησες (-άμα ζήσεις έχεις μάθει καινούρια κόλπα και έχεις μπει καλύτερα στο κλίμα της εγκληματικής ζωής)
υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση η απόφαση του δικαστηρίου είναι σωστή?
εδιτ: το ξέρω ότι είναι απλοικό το ερώτημα που έθεσα κι ότι άλλο είναι το θέμα που συζητάγατε πιο πάνω. δεν είναι όμως ένα πρόβλημα ότι λόγω του πολιτισμού και της κουλτούρας, κατακάθια σαν κι αυτόν μπορούν να τα γαμάνε όλα και να μην παθαίνουν ουσιαστικά τίποτα? δεν είναί θέμα προβληματισμού αυτό? ή λέμε ότι “ε δε πειράζει μωρέ, μια φορά στο τόσο είναι” ?? για μένα όσο πρόβλημα είναι το κάφρικο δίκαιο των αμερικάνων άλλο τόσο πρόβλημα είναι και η χαλαρή αντιμετώπιση τέτοιων περιπτώσεων από άλλα κράτη.
Σίγουρα ξενίζει τόση χαλαρότητα,και λέω πως και για μένα δεν γίνεται αυτός ο άνθρωπος να καλοπεράσει 10 χρονάκια και να βγει έξω πάλι…
Και φυσικά δε μιλάμε με συμπεράσματα,με υποθέσεις και προβληματισμούς μιλάμε…Προβληματιζόμαστε δηλαδή!
Αλλά,κατά τη γνώμη μου, μπορείς να πεις πως το αμερικάνικο σωφρονιστικό σύστημα αποτυγχάνει,για το νορβηγικό (μέχρι στιγμής) τι μπορείς να πεις?Αν βγει έξω και κάνει τα ίδια σίγουρα θα μπορέσεις!
edit:
Κάτι ακόμη…για να σκεφτόμαστε και λίγο ως προς τις έμμεσες συνέπειες.
Έχεις τον Μπρέιβικ τον χασάπη,και τον κάθε χασάπη στην Νορβηγική φυλακή.
Και ο νόμος είναι αλλιώς.
Και αντί για 20 χρόνια,τον έχεις 45-50,όσο ζήσει.
Μιλάμε για άνθρωπο που έχει την χρυσή (γι’αυτόν) ευκαιρία να γίνει ο βασιλιάς της μικροκοινωνίας στην οποία ζει,να εκπαιδεύσει και να γαλουχήσει και να κάνει πλύση εγκεφάλου τις ιδεούλες του σε άτομα με εξίσου επικίνδυνο μυαλό και σε άτομα που θα βγουν εν τέλει έξω στον πραγματικό κόσμο…Μέσα στην φυλακή του δίνεις εξουσία με λίγα λόγια.Αυτό που επιδιώκει εξ’αρχής δηλαδή.
Αυτό γίνεται τόσα χρόνια στην Αμερική,και στην Ελλάδα,και ξέρωγώ πού αλλού…
Είδαμε και τις θανατικές ποινές τι κίνητρο προσφέρουν στη χώρα με το 76% των δολοφόνων κατά συρροή του κόσμου…Και των πιο βλαμμένων βέβαια
Τώρα,το πιο αδύναμο σημείο είναι το επιχείρημα ‘τι μπορεί να κάνει αν βγει έξω τόσο σύντομα’ σε αυτή την άποψη.
Κατά μεγάλο μέρος ο προβληματισμός μοιάζει αυτονόητος,και έτσι είναι.
Με αυτή τη λογική βέβαια ο κάθε άνθρωπος θα έπρεπε να περνάει ψυχολογικά τεστ κάθε χρόνο επειδή ο κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει επικίνδυνος.
Τελική σκέψη:
[I]Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Μπρέιβικ σε 20 χρόνια από τώρα,και πώς θα είναι το μυαλό του,αλλά αν είναι να βγει ούτως ή άλλως,είμαι ανακουφισμένος που θα βγει από τον παράδεισο και όχι από την κόλαση…[/I]
για το νορβηγικό δε μπορώ να πω πολλά διότι δεν είμαι γνώστης. όμως πιστεύω ότι το νορβηγικό σύστημα “βοήθησε” έναν κάφρο να κάνει ότι κάνει,ξέροντας εκ των προτέρων ότι με μια συγκεκριμένη γραμμή υπεράσπισης δε θα ανοίξει μύτη. αυτό είναι το θέμα.
Μάγκες το θέμα είναι να αποφασίσουμε τί είναι αυτό που μας απασχολεί, ποιό είναι το ζητούμενο δηλαδή. Να τιμωρηθεί ένας φονιάς ή να βγει λίγο καλύτερη μια κοινωνία από μια τραγωδία; Βέβαια κάποιοι θα απαντήσουν ότι μπορούν να συνδυαστούν και αυτή είναι μια άποψη που δεν θα απορρίψω ελαφρά τη καρδία, άλλωστε κατά καιρούς έχω αναγνωρίσει τη σημασία του να ικανοποιείται αυτό που λέμε “κοινό περί δικαίου αίσθημα”. Δεν κρύβω όμως ότι δεν αντέχω την υποκρισία του αμερικάνικου σωφρονιστικού συστήματος, που είναι ικανό να ρίχνει σε κάποιον άπειρα χρόνια φυλακή ή ακόμα και να τον θανατώνει αλλά κάνει σα να μη συμβαίνει τίποτα που παρ’ όλα αυτά οι δείκτες εγκληματικότητας εκεί πέρα δε λένε να πέσουν με τίποτα. Απ’ την άλλη η σκανδιναβική λογική επίσης με αφήνει ανικανοποίητο. Σε μια κοινωνία όπου το κράτος υποτίθεται ότι είναι τόσο “φιλικό” και “γενναιόδωρο” απέναντι σε όλους, όπου το σωφρονιστικό σύστημα δίνει τόσο μεγάλη βάση σε όμορφα κόνσεπτ όπως “επανένταξη κι όχι εκδίκηση” κτλ. αλλά παρ’ όλα αυτά ο ρατσισμός και το μίσος δείχνουν να φουντώνουν και τελικά έχουμε και περιπτώσεις όπως το πρόσφατο μακελειό, κάτι δεν πάει καλά. Τελικά έχω την αίσθηση ότι οι δύο λογικές δεν είναι αντικρουόμενες αλλά μάλλον οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μιας κοινωνίας που βασίζεται έτσι κι αλλιώς στην έννοια του ανταγωνισμού ανάμεσα στους ανθρώπους, και όπου αυτός ο ανταγωνισμός αναπόφευκτα εξελίσσεται σε μίσος και το μίσος σε έγκλημα, και η οποία κοινωνία μην μπορώντας εκ των πραγμάτων να εξαλείψει αυτούς τους παράγοντες καταφεύγει είτε στον εξωραϊσμό (Σκανδιναβία) είτε στην επίδειξη πυγμής (Αμερική). Η ουσία δεν αλλάζει. Η μεταναστευτική πολιτική και στις δύο αυτές περιοχές του πλανήτη, έστω κι αν χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα και διαφορετική ρητορική, διχάζει τους ανθρώπους, τους στρέφει τον έναν ενάντια στον άλλο, τους οδηγεί σε ορισμένες περιπτώσεις στο να αλληλοσφάζονται, και μετά μένει στο σωφρονιστικό σύστημα να βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά, κάτι όμως πρακτικά αδύνατο αφού όποιο δρόμο κι αν επιλέξει είναι καταδικασμένο να αφήσει κάτι "λειψό - είτε τη δίψα των θυμάτων για δικαιοσύνη, είτε την ανάγκη της κοινωνίας να κοιτάξει μπροστά αφήνοντας πίσω το φυλετικό μίσος και το πάθος για εκδίκηση. Κατά τη γνώμη μου αυτό που πρέπει να ψάξουμε δεν είναι ποιό σωφρονιστικό σύστημα είναι το πιο αποτελεσματικό, αλλά πώς η κοινωνία θα έχει όσο γίνεται λιγότερο ανάγκη από σωφρονισμό.
Μακάρι όλες οι χώρες να είχαν το βιοτικό επίπεδο (και την νοοτροπία αν θες) της Σκανδιναβίας…
Κατά τ’άλλα,είχαμε δεν είχαμε,πάλι στον καπιταλισμό μας έφερες
Αφού όλα εκεί ανάγονται, τί να σου κάνω. =Ρ
Όσο για τη Σκανδιναβία, αν αυτό συνεπάγεται να είχαν κι οι υπόλοιπες χώρες τον ίδιο αριθμό αυτοκτονιών το χρόνο, ή τον ίδιο ρατσισμό, τότε δε μπορώ να συμμεριστώ την ευχή σου.