Αυτό το κείμενο το έστειλε σε έναν συγκάτοικο μου Γερμανό που τον έχει φοιτητή μιας και είχαν αυτή την κουβέντα.
Δεν συζητάμε για το ποια είναι η στάση της ΕΕ απέναντι στην Ουκρανία και τη Βοσνια, που προφανώς αναλόγως τι συμφέρει τους εξουσιαστές παίρνουν και αντίστοιχη θεση, αλλα για το ότι και η Ουκρανική κυβέρνηση καθάρματα είναι.
Το θέμα της Ουκρανίας, όπως φαίνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους που το ζουν, έχει περισσότερο βάθος και αιτίες από το απλοικο ‘‘με την ΕΕ ή με τον Πούτιν’’.
“Τους εξουσιαστές”
Α ρε αλανιάρη κόκκορα, μ’ αρέσει έτσι epanastatika που τα λες 
Το greeklish ‘‘epanastatika’’ ειναι για να μου αναδείξεις το διεθνιστικό του λογου μου έτσι ? 
Εμμμμ… ναι, αυτό… ναι! Ακριβώς!
Μη με προκαλείς πάλι.
Καλα είσαι έτσι.
70 νεκροι & 500 τραυματιες μεχρι στιγμης.
Από προπαγάνδα άλλο τίποτα: http://venezuelanalysis.com/analysis/10360
Εντελώς άστοχο το σχόλιό σου (χωρίς να εννοώ ότι η προπαγάνδα μπορεί να αφορά μόνο τη μία πλευρά).
75 οι νεκροι μεχρι στιγμης. Πολυ φοβαμαι οτι το νουμερο θα αυξηθει.
[B]Ουκρανία: είναι, μήπως, μια ?Πολωνία? του 21ου αιώνα;[/B]
Η ευρώπη (η ευρωπαϊκή ένωση) είναι συνώνυμη της δημοκρατίας; Αυτό λένε τα δυτικά (ευρωπαϊκά και αμερικανικά) μήντια (και όχι μόνο) ότι πιστεύει η πλειοψηφία των ουκρανών. Αν στ? αλήθεια συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε είναι πρώτης τάξης ιστορικό παράδοξο: δεν είναι καν βέβαιο ότι η πλειοψηφία των ευρωπαίων πιστεύουν το ίδιο!
Αλλά δεν συμβαίνει έτσι. Ή, για την ακρίβεια, δεν έχει και πολύ σημασία τι πιστεύουν και τι δεν πιστεύουν ποιοί και ποιές στην ουκρανία. Σημασία έχει ότι σε ουκρανικό έδαφος εξελίσσεται ένα ακόμα ?επεισόδιο? του (παγκόσμιου) πολέμου δι? αντιπροσώπων. Στον οποίο πόλεμο τα ?δικά μας καθάρματα? (το ?δικά μας? αφορά τα αφεντικά διαφόρων κρατών της ευρώπης αλλά και των ηπα) είναι της καλύτερης σύγχρονης σοδειάς: (μετα)φασίστες, (μετα)φασίστες, (μετα)φασίστες· διάφορων ειδών και οργανώσεων (μετα)φασίστες, των οποίων η μόνο διαφορά είναι το πόσο πιο (μετα)φασίστες είναι οι μεν σε σχέση με τους δε.
Η άμεση εμπλοκή διάφορων ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών (υπό τις οδηγίες του γερμανικού) και του αμερικανικού απ? την μια μεριά και του ρωσικού απ? την άλλη είναι τόσο φανερή και ωμή ώστε γίνεται επίσης φανερό και ωμό ότι στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό τα αφεντικά αρχίζουν σιγά σιγά (ή μήπως γρήγορα γρήγορα;) να βγάζουν τα γάντια. Διάφοροι κρατικοί αξιωματούχοι, φίλοι υποτίθεται του νόμου και της τάξης, συμπαρίστανται λόγω και έργω σε ?μπαχαλάκηδες? της ουκρανίας, στις καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων, στα τρίμετρα οδοφράγματα, στις μολότοφ· όμως εάν στα δικά τους κράτη γινόταν το 1/1000 μόνο απ? όλα αυτά, θα είχαν κηρύξει απαγόρευση κυκλοφορίας όχι σε μια περιοχή του Αμβούργου (όπως πρόσφατα το γερμανικό κράτος) αλλά ?καθ? άπασαν την επικράτειαν?. Κι ούτε λόγος, φυσικά, για την στάση του μεγάλου κλάμπ των ?φίλων της δημοκρατίας? για την συνεχιζόμενη επί μήνες σχεδόν καθημερινή σφαγή άοπλων διαδηλωτών από την αιγυπτιακή χούντα.
Όμως θα ήταν γελοίο εκ μέρους μας να αναπολούμε την ?ηθική τάξη? των αφεντικών. Τα συμφέροντά (τους) είναι που εκδηλώνονται όλο και πιο άγρια· και στο Κάιρο, και στο Κίεβο…Ποιό είναι λοιπόν το ?χρυσό κέρατο? του ουκρανικού κράτους / κεφάλαιου; Ήταν η Madeleine Albright, υπ.εξ της δεύτερης τετραετίας Κλίντον (1997 - 2000), που είχε προσδιορίσει ρητά την ουκρανία σαν περιοχή στρατηγικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντα. Μαζί με τη νότια αφρική και την ινδονησία. Μια ματιά στο χάρτη δείχνει τα γεωγραφικά ?χρυσά κέρατα? καθ? ενός απ? αυτά τα κράτη. Ειδικά όμως για την ουκρανία το περιεχόμενο της ?στρατηγικής σημασίας? της για τις ηπα είχε και τον ειδικό στόχο που λέγεται ?ρωσία?.
Όταν η Albright έκανε τις δηλώσεις της, πολιτικό αφεντικό στη Μόσχα ήταν ο Γιέλτσιν. Ο Πούτιν δεν υπήρχε καν στον ορίζοντα. Αλλά ήρθε, σαν εκπρόσωπος του σκληρού πυρήνα του στρατοαστυνομικού συμπλέγματος της ρωσίας, για να φρενάρει την παρακμή στην οποία μεθοδικά κυλούσε η πρώην υπερδύναμη. Συνεπώς η υπαγωγή της ουκρανίας στη σφαίρα επιρροής της Ουάσιγκτον δεν μπορούσε πια να γίνει ?με το μαλακό?.
Όταν ξέσπασε η ?πορτοκαλί επανάσταση? στα τέλη του 2004, η υπογραφή στο φόντο δεν ήταν δυσδιάκριτη: ήταν η ίδια με εκείνη στο φόντο της ?επανάστασης των ρόδων? στην κοντινή γεωργία… Και τότε όπως και τώρα ο άμεσος, ?φυσικός? στόχος ήταν ο Victor Yanukovysh, ο οποίος είχε εκλεγεί μεν στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές αλλά (έλεγαν οι διαδηλωτές και οι διεθνείς υποστηρικτές τους) με νοθεία. Η ?πορτοκαλί επανάσταση?, που είχε υποστηρικτές στο δυτικό τμήμα της ουκρανίας, και ήταν οργανωμένη σαν ?ειρηνική / μαζική? κινητοποίηση κέρδισε. Οι εκλογές κρίθηκαν άκυρες, ξαναέγιναν, και στην δεύτερες νίκησε ο ?φίλος της δύσης? Victor Yushchenko, με 52%. Ο Yanukovysh, υποστηριζόμενος κυρίως απ? τους ψηφοφόρους της ανατολικής ουκρανίας, έμεινε στο 44%…
Αλλά στις επόμενες προεδρικές εκλογές, το 2010, ο Yushchenko πήρε μόλις το 5,5% των ψήφων… Ο Yanukovych κέρδισε, ενώ η πρωθυπουργός υπό τον Yushchenko Yulia Tymoshenko ήταν η αντίπαλός του στον δεύτερο γύρο. Όλα έγιναν τίμια και καθαρά σύμφωνα με τους διεθνείς παρατηρητές· η ουκρανία έμοιαζε να ξεγλυστράει απ? την επιρροή της Ουάσιγκτον και να επιστρέφει στον ?φυσικό? γεωπολιτικό της χώρο, δηλαδή στην επιρροή της Μόσχας.Αν αυτά είναι πρόσφατα, η ουκρανία έχει ?βαριά? ιστορία, ειδικά σε ότι αφορά τα όριά της σαν κράτος. Για να περιοριστούμε μόνο στον 20ο αιώνα, βασικός διεκδικητής εδαφών που σήμερα ανήκουν στο ουκρανικό κράτος ήταν το πολωνικό - κάτι που πρέπει να θυμάται κανείς και σήμερα, εφόσον το πολωνικό καθεστώς με μεγάλη εγκαρδιότητα υποστηρίζει την ουκρανική (δυτική) αντιπολίτευση. Στη διάρκεια του Α παγκόσμιου το μεγαλύτερο μέρος των ουκρανών (3,5 εκατομμύρια στρατιώτες) πολεμούσαν για τον τσάρο· αλλά υπήρχαν και 250.000 που πολεμούσαν στο πλευρό του αυστρο-ουγγρικού στρατού. Με το τέλος των μαχών στο ανατολικό μέτωπο και την επανάσταση των μπολσεβίκων, ένα κομμουνιστικό ενθοαπελευθερωτικό ουκρανικό κίνημα πήρε τον έλεγχο σε μια μεγάλη έκταση της ουκρανίας· αλλά μεταξύ 1917 και 1920 υπήρχαν 4 ουκρανικά κράτη. Ο πολωνικός στρατός δεν έχασε την ευκαιρία: νίκησε τον στρατό της ?δυτικής? ουκρανίας, αλλά ηττήθηκε απ? τους μπολσεβίκους όταν προσπάθησε να καταλάβει και το Κίεβο. Σύμφωνα με την ?συνθήκη της Ρίγας? μεταξύ Βαρσοβίας και Μόσχας, το 1919, ένα μέρος της ?δυτικής? ουκρανίας (η ?ανατολική γαλικία?) έμεινε στην πολωνία, με αντάλλαγμα την αναγνώριση απ? την βαρσοβία της ουκρανικής σοβιετικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Ουκρανικά εδάφη πήραν επίσης η λευκορωσία και η μολδαβία. Ως το 1922 έγιναν κι άλλοι πόλεμοι για την μοιρασιά της ουκρανίας· το 1922 μπορεί να θεωρηθεί η αφετηρία της σταθερής (πολιτικά και εδαφικά) ένταξης της ουκρανίας στην ε.σ.σ.δ.
Η επίσημη διάλυση της ε.σ.σ.δ. στις 21 Δεκέμβρη του 1991, αποτελεί την γενέθλια πράξη του σημερινού ουκρανικού κράτους. Το ανεξάρτητου μπορεί να έχει ή να μην έχει εισαγωγικά, ανάλογα με την οπτική. Τυπικά είναι τέτοιο. Αλλά στο ανατολικό τμήμα, εκτός απ? τον συγκεντρωμένο ρωσόφωνο πληθυσμό, βρίσκεται και η βιομηχανική ραχοκοκκαλιά του ουκρανικού καπιταλισμού· το μερίδιό του απ? την διάλυση της ε.σ.σ.δ. Και επειδή είναι έτσι, αυτή η βιομηχανία είναι άμεσα συναρθρωμένη με την ρωσική. Επιπλέον στη χερσόνησο της Κριμαίας βρίσκεται ο μεγάλος ρωσικός ναύσταθμος, η μοναδική πρόσβαση της Μόσχας στην Μεσόγειο και πιο πέρα. Συνεπώς, απ? το 1991 κι όλας, ένα μεγάλο μέρος του ουκρανικού πληθυσμού, των οικονομικών και πολιτικών ελίτ και του ?βαθέος κράτους?, είναι στη σφαίρα επιρροής της Μόσχας. Κι αυτό είναι κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο να αλλάξει. Η Μόσχα δεν θα το επέτρεπε, και (τουλάχιστον) το συγκεκριμμένο ?μισό - της - ουκρανίας? δεν το θέλει: οι εισαγωγές της ρωσίας απ? την ουκρανία είναι μεγαλύτερες απ? το σύνολο των εισαγωγών της απ? την ευρώπη· ενώ ο ουκρανικός καπιταλισμός (επιχειρήσεις αλλά και νοικοκυριά) στηρίζονται στην εισαγωγή φυσικού αερίου απ? την ρωσία.Υπάρχουν ωστόσο εξελίξεις μεγαλύτερης (ή πολύ μεγαλύτερης) κλίμακας που καθορίζουν τις ζωές μας (και τις ζωές των ουκρανών επίσης) μ? έναν τρόπο που διαφεύγει. Η πρώην πρωθυπουργός και πρώην αντίπαλος του νυν προέδρου Yanukovysh στις εκλογές του 2010, επικεφαλής της ?μείζονος αντιπολίτευσης? έκτοτε Yulia Tymoshenko, αγαπημένη της δύσης ήδη απ? την πρωθυπουργία της, υπήρξε μια πολιτικός / γιάπης με όλα τα δυτικά κριτήρια. Δεν είναι καθόλου η μοναδική που έβαλε βαθιά το χέρι (ως τον αγκώνα) στο μέλι των σχέσεων με τους ουκρανούς (και ρώσους) επιχειρηματίες· είναι όμως αυτή που κατηγορήθηκε επίσημα.
Τα ουκρανικά δικαστήρια αποφάνθηκαν τον Οκτώβρη του 2011 (όταν πλέον ήταν πρόεδρος ο Yanukovysh…) ότι σαν πρωθ. υπέγραψε ένα deal με την ρωσική gazprom βλαπτικό για τα ουκρανικά συμφέροντα (αυτό σήμαινε ότι ?τα έπιασε?..). Καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλακή. Από εκείνη την ημέρα και μετά διάφοροι δυτικοί (ευρωπαίοι και αμερικάνοι) ευαίσθητοι στα δημοκρατικά δικαιώματα βρήκαν ένα λόγο που ο φρεσκοεκλεγμένος Yanukovysh ήταν σκάρτος: η φυλάκιση της Tymoshenko ήταν πολιτική δίωξη, άρα…
Έρμε Τσοχατζόπουλε! (θα λέγαμε με αναστεναγμό). Γι? αυτόν κανείς διεθνής παράγοντας, καμία διεθνής επιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κανένας υπουργός και κανένας παρατρεχάμενος δεν βρέθηκε να πει μια καλή κουβέντα. Η ποινική πορεία της Tymoshenko όμως (μάλλον ?χάδι? σε σχέση με όσα πραγματικά έκανε σαν πρωθυπουργός) έγινε λάδι στα γρανάζια της δυτικής ?πρόσληψης? (δηλαδή προπαγάνδας) σχετικά με την ουκρανία του Yanukovysh, απ? το 2012 και μετά. Και όχι μόνο προπαγάνδας.
Ο ουκρανικός καπιταλισμός ψάχνει μια σταδιακή ολοκλήρωση των οικονομικών / εμπορικών σχέσεών του με εκείνον της ε.ε. απ? το 1994. Η ε.ε. απ? την μεριά της δεν έχει σοβαρούς λόγους για κάτι τέτοιο1· μόνο να αξιοποιήσει την πρεμούρα του Κιέβου για γεωπολιτικούς λόγους. Προς τα τέλη του 2012 οι τεχνικές επιτροπές της ε.ε. και εκείνες της ουκρανίας, μετά από πολύχρονες διαπραγματεύσεις, κατέληξαν σε συμφωνία ?ελεύθερου εμπορίου? και ?πολιτικής σχέσης?. Αλλά τα πολιτικά ευρωαφεντικά δήλωσαν ότι αυτή η συμφωνία δεν πρόκειται να εγκριθεί πριν το Κίεβο γίνει ?κράτος του νόμου?. Δηλαδή, πριν απελευθερωθεί η Tymoshenko, σαν θύμα πολιτικών διώξεων.
Είναι τόσο σημαντική αυτή η κυρία για την ε.ε.; Όχι, είναι εντελώς ασήμαντη, όπως και κάθε άλλος. Εκείνο που ήταν (το 2012) και εξακολουθεί να είναι σημαντικό, ειδικά για το Βερολίνο και τους συμμάχους του (όπως εξάλλου για την Ουάσιγκτον, αν και όχι σε συγχρονισμό με το Βερολίνο), είναι ?να βάλει χέρι? σε ένα σημαντικό ?τετραγωνάκι? της σφαίρας επιρροής της Μόσχας.
Γιατί επί προεδρίας Yanukovysh, δηλαδή και μέσα στο 2012 αλλά και στο 2013, η ουκρανική κυβέρνηση διαπραγματευόταν απ? την μια την ?εμπορική απελευθέρωση? με την ε.ε.· απ? την άλλη διαπραγματευόταν με την Μόσχα την σχέση της ουκρανίας με την υπό διαμόρφωση ?ευρασιατική ένωση?. Αλλά στις 25 Φλεβάρη του 2013 ο καλοπληρωμένος υπάλληλος Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόσο το ξεκαθάρισε: το να πατάει η ουκρανία σε δύο βάρκες απαγορεύεται. Χρειάζεται εδώ, λοιπόν, μια παρένθεση.Η ?ευρασιατική ένωση? είναι μια ιδέα / πρωτοβουλία της ?Πουτινικής? Μόσχας, που άρχισε να παίρνει μορφή στα μέσα Νοέμβρη του 2011, όταν οι πρόεδροι της λευκορωσίας, της ρωσίας και του καζακστάν υπέγραψαν την βασική ?συνθήκη? σύμφωνα με την οποία ως το 2015 θα έχει διαμορφωθεί αυτή η ένωση, κατά τα πρότυπα της ε.ε. Από σατανική (ή όχι) σύμπτωση ήταν ο ίδιος μήνας που καταδικάστηκε η Tymoshenko, οπότε τα κράτη / υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων (θεώρησαν ότι) απέκτησαν ?λόγο? για την ουκρανία.
Η ?ευρασιατική ένωση?, στις διακηρύξεις της, είναι φιλόδοξο σχέδιο. Σύμφωνα με τους εμπνευστές της σ? αυτήν μπορούν (ή πρέπει…) να συμμετάσχουν διάφορα κράτη που έχουν ιστορικούς και πολιτιστικούς δεσμούς, όπως η φιλανδία, η ουγγαρία, η τσεχία, η βουλγαρία, το βιετνάμ, η μογγολία… ακόμα κι αν δεν είναι ούτε ευρωπαϊκά ούτε ασιατικά, όπως η κούβα και η βενεζουέλα.2 Οπωσδήποτε όμως η ουκρανία.
Το κατά πόσο είναι ρεαλιστικό ένα τέτοιο σχέδιο, και μάλιστα με τέτοιο εύρος, το αφήνουμε σ? εσάς. Το κιργιζιστάν και η αρμενία (δηλαδή τα οικονομικοπολιτικά τους αφεντικά) έχουν δείξει ήδη ενδιαφέρον. Οι τρεις πρώτοι (ρωσία, λευκορωσία, καζακστάν) έχουν άρει τους τελωνιακούς περιορισμούς στο μεταξύ τους εμπόριο, και έχουν δημιουργήσει ένα πρόπλασμα ομοσπονδιακής πολιτικής διεύθυνσης κατά τα πρότυπα του ?συμβουλίου? της ε.ε.
Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι με το καλημέρα η ?ευρασιατική ένωση? απέκτησε εχθρούς. Μαντέψτε… Τον Δεκέμβρη του 2012 (είχε-δεν είχε στεγνώσει το μελάνι της αρχικής συμφωνίας) η τότε υπ.εξ. των ηπα Hillary Clinton δήλωσε:Δεν θα λέγεται ε.σ.σ.δ. Θα λέγεται τελωνειακή ένωση, θα λέγεται ευρασιατική ένωση, τέτοια πράγματα, αλλά δεν πρόκειται να ξεγελαστούμε. Ξέρουμε ποιός είναι ο σκοπός, και ψάχνουμε να βρούμε τους αποτελεσματικούς τρόπους για να το καθυστερήσουμε ή να το εμποδίσουμε.
Πόσο πιο καθαρά να ειπωθεί;[…]
…η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.
http://www.sarajevomag.gr/entipa/teuhos_81/i81_p20_oukrania.html
Χαμός και χάος στο Κίεβο και στην Βοσνία πάμε μάγκες για ένα γερό μπραντεφερ η αλήθεια ειναι οτι εμεις εδώ στο Ελλαδιστάν νομίζουμε οτι ΔΕΝ θα μας επηρεάσει…έλα όμως που είμαστε στάνταρ μέσα στο κόλπο αφού απο εδώ θα περάσουν διάφοροι αγωγοι πετρελαίου(απο Αζερμπαιτζαν-Τουρκία-Ελλάδα και Αλβάνια)
Όλα γίνονται για το χρήμα δεν την είδαν ξαφνικά επαναστάτες Εθνικιστές οι Ουκρανοι ουτέ επίσης και στην Βενεζουέλα…απλά το παιχνίδι αγριέυει και όπως λένε οι αγαπημένοι Black Sabbath
Do you hear the thunder raging in the sky? Premonition of
a shattered world that’s gonna die.
In the age of reason, how do we survive? The protocols of evil
ravaging so many lives?
Mystifying silence talking peace on earth. We should judge each
other for ourselves not what we’re worth.
Sustainable extinction, a fractured human race. A jaded revolution
disappears without a trace.
Πραγματικά τα είδες τα βίντεο;
Mπογιόπουλος :
[B]«Σιδηρούν παραπέτασμα»…
[/B]
H Ουκρανία σπαράσσεται. Ορισμένες σκόρπιες σκέψεις (ίσως όχι και τόσο σκόρπιες…):
- Ο τίτλος του άρθρου ήταν: «`Η τώρα ή ποτέ για την Ουάσιγκτον». Ιδού μερικά αποσπάσματα:
[I]«Ο αμερικανικός στόχος στην Ουκρανία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες είναι να επιβάλουν τον έλεγχό τους στους πλουτοπαραγωγικούς πόρους αυτών των χωρών (…). Η ελίτ της Ουάσιγκτον βλέπει όλον τον κόσμο όπως ο πρώην πρόεδρος Ρίγκαν έβλεπε τη Λατινική Αμερική (…). Οι μέθοδοι του ψυχρού πολέμου εξακολουθούν λίγο πολύ να χρησιμοποιούνται (…). [B]Την ώρα που ξεκινούσε η “βελούδινη επανάσταση” του 1989 ήμουν ο ίδιος βαποράκι, που μετέφερα βαλίτσες σε διαφωνούντες στην Ανατολική Ευρώπη με περιεχόμενο δεκάδων χιλιάδων δολαρίων. Έχω λοιπόν μια καλή ιδέα για το πόσα πολλά χρήματα και πόση ξένη βοήθεια χρειάστηκαν ώστε να ξεκινήσουν οι “αυθόρμητες επαναστάσεις” που εγκαθιστούσαν την “εξουσία του λαού”[/B] (…). Εάν η Ουκρανία γλιστρήσει στην τροχιά του ΝΑΤΟ, τότε η Ρωσία θα χάσει την πρόσβαση στις ναυτικές της βάσεις στη Μαύρη Θάλασσα και οι διαδρομές των ρωσικών πετρελαιοαγωγών και αγωγών αερίου θα περνούν από εδάφη που οι ΗΠΑ θα ελέγχουν πλήρως (…). Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εξασφαλίσει το μεγαλύτερο δυνατό αβαντάζ πριν οδηγηθούν στην ανάγκη όπως ο Κάιζερ πριν από 80 χρόνια να αναφωνήσουν: “`Η τώρα ή ποτέ”».
[/I]
Αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά - όχι μόνο για τα όσα γίνονται στην Ουκρανία, σήμερα, αλλά για τα όσα έγιναν το 1989 στην Ανατολική Ευρώπη - δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «New Statesman», εδώ και δέκα χρόνια, στις 6/12/2004. Συγγραφέας του άρθρου, ένας πολύ γνωστός Βρετανός ιστορικός, ο Μαρκ Ελμοντ. Ένα - καθ’ ομολογία του - από τα «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών, που έφεραν την «ελευθερία» στην Ανατολική Ευρώπη και χρηματοδότησαν τις «βελούδινες επαναστάσεις» με βαλίτσες γεμάτες δολάρια…
- Πάλι πριν από δέκα χρόνια,[B] το αμερικανικό ινστιτούτο στρατηγικών προβλέψεων, το «Stratfor», περιέγραφε τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία ως εξής:[/B] «Έχοντας υπό τον έλεγχό της τη Γεωργία, η Ουάσιγκτον κατέχει την αρτηρία από την οποία μπορούν να διέλθουν οι ενεργειακοί πόροι της Κασπίας προς τη Δύση, παρακάμπτοντας τη Ρωσία. Από στρατιωτικής άποψης, επίσης, ο αμερικανικός έλεγχος επί της Γεωργίας σημαίνει ότι, πρώτον, αμερικανικός στρατός θα βρίσκεται πολύ κοντά στο ρωσικό έδαφος και στα κοιτάσματα της Κασπίας, δεύτερον, σημαίνει προσφορά δυνατότητας απαγκίστρωσης από Ιράκ…» («Ριζοσπάστης», 27/11/2003).
Εκείνες οι διαπιστώσεις εξηγούσαν σε μεγάλο βαθμό τις τότε εξελίξεις στη Γεωργία. Με τον συνηθισμένο αμερικανικό κυνισμό, οι αναλυτές του «Stratfor» έλεγαν ξεκάθαρα πως η «ανάφλεξη» στη Γεωργία δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια μάχη μεταξύ της φιλορωσικής φατρίας του Σεβαρντνάντζε και της φιλοαμερικανικής κλίκας της αντιπολίτευσης και το ότι η σύγκρουση δεν εξελίχθηκε σε εμφύλιο στη Γεωργία οφειλόταν, πολύ απλά, στο γεγονός πως η Μόσχα υποχώρησε ένα βήμα από το «ζωτικό» της χώρο. Μια ματιά στο χάρτη της περιοχής εξηγεί γιατί η παραπάνω ιστορία επαναλαμβάνεται, τώρα πια στην Ουκρανία…
- Ήταν 16/4/2003 όταν επικυρώθηκε η ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, στην ΕΕ. Ο Εσθονός πρωθυπουργός δήλωσε: «Έχουμε πίστη στην οικονομία της αγοράς, είναι ένα όφελος που το είχαμε στερηθεί στο παρελθόν». Η Λετονή πρόεδρος δήλωσε: «Μπαίνει τέρμα στις ιστορικές περιπέτειες της χώρας μου και στα χτυπήματα του πεπρωμένου». Ο Ούγγρος πρωθυπουργός δήλωσε: «Υποφέραμε πολύ επί 50 χρόνια. Σήμερα αισθανόμαστε μεγάλη ανακούφιση». Ο Λιθουανός πρόεδρος δήλωσε: «Η σημερινή μέρα θα μείνει στην ιστορία». Ο Σλοβάκος πρόεδρος δήλωσε: «Ζήσαμε πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα και μας φαίνεται παράξενο που ξαναγυρίζουμε στην Ευρώπη». Όσο για τον τότε προεδρεύοντα της ΕΕ ? ήταν ο κ.Σημίτης - σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε ανήμερα της φιέστας για την προς ανατολάς διεύρυνση της ΕΕ, υποστήριζε: «Σήμερα οι Ευρωπαίοι πολίτες απολαμβάνουν υψηλό βιοτικό επίπεδο, έχουν προηγμένη οικονομία, υψηλά επίπεδα κοινωνικής προστασίας και συνοχής, μια πιο δίκαιη κοινωνία»…
Έχουν περάσει είκοσι πέντε σχεδόν χρόνια από την πτώση του σοσιαλισμού και δέκα χρόνια από την επίσημη συμμετοχή των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ. Τώρα πια τα στοιχεία είναι «μετρήσιμα»: α) Η «δημοκρατία» που τους έταζαν ισοδυναμεί με την αναστύλωση μνημείων του ναζισμού σε μια σειρά από αυτές τις χώρες, με κυνήγι μαγισσών και διώξεις για πολιτικά φρονήματα, με εθνικές εκκαθαρίσεις και πογκρόμ για τεράστιες μάζες πληθυσμών, β) η «ελευθερία» που τους υπόσχονταν εκφράστηκε με την ανακήρυξη των χωρών αυτών στη «νέα Ευρώπη» των υποταγμένων στο άρμα των «προθύμων» του Μπους. Τα εδάφη τους έγιναν χώροι εγκατάστασης των ευρωπαϊκών «Γκουαντάναμο» των ΗΠΑ, γ) Η «οικονομική ευμάρεια» αντανακλάται στα εκατομμύρια των ανέργων και στα δεκάδες εκατομμύρια των φτωχών. Η λεηλασία είναι πλήρης: Το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης των χωρών αυτών βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα του 1989 (!) και οι μισές από αυτές τις χώρες έχουν πέσει στα νύχια του ΔΝΤ. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της «σωτηρίας» των χωρών αυτών από το «παραπέτασμα»…
- Ας επιστρέψουμε στην Ουκρανία. Θα χρειαστεί το ημερολόγιο να δείξει 73 χρόνια πίσω: Τον Ιούνιο του 1941 ο Χίτλερ επιτίθεται στην Σοβιετική Ένωση. Η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών» που έχει ιδρυθεί από το 1929, περνά ανοιχτά στην υπηρεσία των ναζί. Ένα χρόνο αργότερα, το 1942, η «Οργάνωση Ουκρανών Εθνικιστών», υπό την καθοδήγηση των ναζί, μετεξελίσσεται στον λεγόμενο «Ουκρανικό Στασιαστικό Στρατό». Διακηρυγμένος στόχος του είναι η εξόντωση των αντιφασιστών παρτιζάνων που δρούσαν στην Ουκρανία και η διενέργεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των σοβιετικών ανταρτών, κατά του Κόκκινου στρατού, κατά των κομμουνιστών, των Εβραίων, των Πολωνών. Ο εξοπλισμένος από τους ναζί «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός» μετά τις αρνητικές για τους Γερμανούς εξελίξεις του πολέμου ισχυρίστηκε ότι «ανεξαρτητοποιήθηκε» από τους ναζί και ότι θα τους… πολεμούσε. Στην πραγματικότητα συνέχισε να διαπράττει κατά χιλιάδες τα μακάβρια εγκλήματα εναντίον του σοβιετικού λαού. Στην Ουκρανία υπάρχουν πάνω από 50 μνημεία για τα θύματα των μαζικών δολοφονιών που διέπραξε ο «Ουκρανικός Στασιαστικός Στρατός».
Σήμερα, οι φασίστες, οι ναζί του «Ουκρανικού Στασιαστικού Στρατού» πρωταγωνιστούν στα γεγονότα στην Ουκρανία. Ποζάρουν σαν «πατριώτες» και οπαδοί της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας». Αλλά όπως σημειώνει στον «Guardian» ο αρθρογράφος Σέουμας Μίλνε «…αυτοί που συρρέουν στους δρόμους της πρωτεύουσας, δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την δημοκρατία και τους θεσμούς της, καθώς στον σκληρό πυρήνα των διαδηλωτών δρουν ακροδεξιοί εθνικιστές». Δρουν ? ακόμα και ένοπλα - ως χαϊδεμένα παιδιά των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον…
- Στην Ουκρανία πριν από δέκα χρόνια, από τη μια βρισκόταν - και τότε - ο εκλεκτός του Πούτιν. Από την άλλη, ήταν ο άνθρωπος της Ουάσιγκτον, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στη μέση - και τότε - ο ουκρανικός λαός. Διχασμένος. Έτοιμος να ματώσει είτε για τον άνθρωπο του Μπους (τότε), είτε για τον εκλεκτό των Ρώσων. Όπως πριν από δέκα χρόνια, έτσι και σήμερα, [B]η Ουκρανία θυμίζει τα προτεκτοράτα της πρώιμης αποικιοκρατικής περιόδου, όταν η πολιτική διαμάχη εξελισσόταν ανάμεσα σε «αγγλόφιλους», «ρωσόφιλους», «γαλλόφιλους». [/B]Τμήματα της άρχουσας τάξης της χώρας συγκρούονται μεταξύ τους προκαλώντας μακελειό. Το ένα τμήμα βλέπει τα συμφέροντά του να ταυτίζονται με την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Το άλλο ταυτίζεται με την καπιταλιστική Ρωσία. Η σύγκρουση ήδη έχει πάρει χαρακτηριστικά τραγωδίας με τους Ευρωπαίους, τους Αμερικάνους και τους Ρώσους να λύνουν τους ανταγωνισμούς τους για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς της χώρας με όρους εμφυλίου πολέμου!
Θα το επαναλάβουμε: [B][SIZE=2]Σε αυτή τη σύγκρουση, πλατιά λαϊκά στρώματα του ουκρανικού λαού αντιπαρατίθενται αιχμαλωτισμένα κάτω από ξένη σημαία: Ένα μέρος τους σηκώνει τη φιλορωσική σημαία, δηλαδή τη σημαία των Ρώσων ολιγαρχών και των Ουκρανών συνεταίρων τους. Το άλλο μέρος σηκώνει τη φιλοευρωατλαντική σημαία, δηλαδή τη σημαία της Μέρκελ, του Ομπάμα και των δικών τους Ουκρανών συνεταίρων.[/SIZE][/B]
Στα 25 χρόνια από την «απελευθέρωση», από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος» κι από το «Τέλος της Ιστορίας», η ιστορία της Ουκρανίας, του μεγαλύτερου ενεργειακού κόμβου προς την Ευρώπη, γράφεται ? όπως συνέβη πριν με τη Γιουγκοσλαβία - με το αδικοχαμένο αίμα του λαού της. Ενός λαού παγιδευμένου στις συμπληγάδες της διαμάχης αν θα καταστεί «υπήκοος» είτε της καπιταλιστικής ένωσης με τη Ρωσία, είτε της καπιταλιστικής ένωσης με την ΕΕ.
Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», που θα έφερνε τον «ελεύθερο κόσμο» και που οι πολίτες θα «απολάμβαναν τα αγαθά του τέλους του πεντηκονταετούς ψυχρού πολέμου», η ανθρωπότητα παρακολουθεί τη μια σφαγή μετά την άλλη. Νέοι πόλεμοι, νέες επεμβάσεις, νέοι χάρτες. Οι ίδιοι, πάντα, στόχοι: Επιβολή και διαιώνιση της κυριαρχίας με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο.
Στα 25 χρόνια από την πτώση του «σιδηρού παραπετάσματος», οι πολιτικές μαριονέτες των «απελευθερωτών» που έχουν κάτσει στο σβέρκο των λαών αυτών των χωρών, τα λαμόγια του «μετακομμουνιστικού παραδείσου» και οι ύαινες του ιμπεριαλισμού ρίχνουν όλα τους τα όπλα στη μάχη για την επικράτησης των αιματοβαμμένων τους συμφερόντων: Από τα υποβολεία της λαϊκής διχόνοιας μέχρι τα πολυβολεία της κρατικής καταστολής, των φασιστκών συμμοριών και των ελεύθερων σκοπευτών.
Σημείωση: Εκείνος που πρώτος στην Ιστορία χρησιμοποίησε τον άθλιο όρο «σιδηρούν παραπέτασμα» ήταν ο Γκαίμπελς! Ο Γκαίμπελς ήταν αυτός, που στο τελευταίο του ραδιοφωνικό μήνυμα, στις 12/2/1945, από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βερολίνου, και ενώ ο Κόκκινος Στρατός τσάκιζε το φίδι του φασισμού, εκτόξευσε για πρώτη φορά μέσα στον επιθανάτιο ρόγχο του ναζισμού τη φράση «σιδηρούν παραπέτασμα». Έκτοτε, η «δημοκρατική Δύση» την υιοθέτησε και διά του Τσόρτσιλ την κατέστησε προμετωπίδα της αστικής προπαγάνδας. Αυτός είναι ο τροφοδότης του λεξιλογίου των μαφιόζων, των ολιγαρχών και των εκλεπτυσμένων Δυτικών. Ο Γκαίμπελς!
Που τα γράφει αυτά ο Μπογιόπουλος Ισις; Toυ προσφέρθηκε καμία βελτιωμένη ατομική σύμβαση;
H ιστορία της Ελλάδας με την ΕΕ (και την ΕΟΚ την προκάτοχο της) όπως ξέρεις καλά δεν ξεκινά το 2010.
Ο έντιμος Έλληνας δικαιούται (όπως και κάθε αφυπνισμένος Ευρωπαίος) να έχει και παράπονα από την σημερινή ΕΕ και -κυρίως- να προβληματίζεται για το που αυτή οδηγείται από την σημερινή της ηγεσία.
Αλλά -για αυτό και είναι έντιμος ο Έλληνας στον οποίο αναφέρομαι- δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τρελή εισροή χρημάτων από την ΕΟΚ από το '81 μέχρι την περασμένη δεκαετία, τα “πακέτα Ντελόρ”, τα ΜΟΠ, τα “ταμεία συνοχής” κλπ.
Το τι επέλεξαν οι κυβερνήσεις μας -αλλά και το μη κυβερνητικό σύστημα εξουσίας της χώρας που περιλαμβάνει κρατικοδίαιτους, ομάδες πίεσης, συνδικάτα και κόμματα της αντιπολίτευσης- να κάνουν με αυτή την πρωτοφανή ιστορικά ρευστότητα είναι πρώτα και κύρια δικό μας πρόβλημα. Δεν μας έφταιξε η ΕΕ σε αυτό.
Πέρα από τα χρήματα, η ΕΕ διευκόλυνε πολλούς Έλληνες να βγούμε από τον απομονωτισμό της Ελλάδας και να ζήσουμε σε άλλες χώρες, να διευρύνουμε τις παραστάσεις και τις εμπειρίες μας. Ακόμα και σήμερα, με όλα όσα μπορεί κανείς να προσάψει στην ΕΕ, για πολλούς Έλληνες πολίτες η συμμετοχή στην ΕΕ τους δίνει την δυνατότητα να δουλέψουν έξω και να ξεφύγουν από την τεράστια ανεργία της χώρας ή τις χαμηλές αποδοχές.
Eπί των γραφόμενων του Mπογιόπουλου έχεις κάτι να πεις;
:!: http://unfollow.com.gr/web-only/10571-maid/
Πολιτική κρίση στην Ουκρανία
Κείμενο της ουκρανικής μαρξιστικής οργάνωσης «Ενάντια στο ρεύμα» από τον Δεκέμβριο του 2013 με εκτιμήσεις της κατάστασης στη χώρα και χαρτογράφηση των πολιτικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης.
Eσύ τι λες;
Πως είναι απλά ψεύτης όταν αμφισβητεί την οικονομική πρόοδο των πρώην χωρών του “παραπετάσματος” (αποδίδει και τον όρο στον Γκέμπελς κατά την νέα μόδα του να φωνάζουμε “Γκέμπελς” όποτε μας αμφισβητούν, το έκανε και ο Γράκχος για εμένα πρόσφατα!)
Οι Βαλτικές πρώην σοβιετικές “δημοκρατίες” έχουν σήμερα κατά κεφαλή ΑΕΠ γύρω στα 20 χιλιάδες δολλάρια σε όρους αγοραστικής δύναμης (PPP).
To 1990 τα αντίστοιχα νούμερα έπαιζαν λίγο κάτω από τα 10 χιλιάδες δολλάρια, πάνω από τον μέσο όρο της ΕΣΣΔ, αλλά σίγουρα σημαντικά χαμηλότερα από τα σημερινά τους (και ας χτυπήθηκαν πολύ αυτές οι χώρες από την κρίση του 2008-09).
Τα περί ανέγερσης μνημείων σε Ναζί κλπ. είναι ένα mantra που επαναλαμβάνετε όλοι οι αριστεροί και οι απολογητές της ΕΣΣΔ. Παραδέχομαι πως δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω την ακριβή έκταση του φαινομένου αλλά μπορώ να το αποδόσω στην απογοήτευση των πολιτών τους από αυτούς που κυριάρχησαν στις χώρες τους μετά τον Β’ παγκόσμιο και πιστεύω πως θα ατονήσει καθώς οι χώρες αυτές θα γίνονται πλουσιότερες, με δυνατότερες οικονομίες κλπ. και θα απομακρύνονται χρονικά από την περίοδο του κομμουνισμού.
Εσένα μπορεί να σου φαίνεται “μόδα”, εγώ όμως γκεμπελίσκο χαρακτηρίζω όχι οποιονδήποτε, αλλά π.χ. εκείνον που προχωράει σε τερατώδεις επαγωγές για να συκοφαντήσει τον αντίπαλο, με άλλα λόγια διεξάγει πολιτική αντιπαράθεση [B]χωρίς αρχές.[/B] Όπως εσύ τις προάλλες.
Τώρα τα σχετικά με ΕΕ που γράφεις δεν είναι καινούρια, είναι τα γνωστά παραμύθια για τους ευρωπαϊκούς πακτωλούς που δήθεν μας κάνανε ανθρώπους κτλ. Και βέβαια ένας απολογητής του καπιταλισμού που σέβεται τον εαυτό του, όπως εσύ, πάντα θα προσθέσει ότι δε φταίει η ΕΕ αλλά η “κακοδιαχείριση”, η “διαφθορά” και όλα αυτά τα αγανακτο-πλατεΐστικα, ποτέ δε φταίνε οι ευρωπαϊκές οδηγίες. Ούτε για τη γεωργία, ούτε για τα εργασιακά, ούτε για το ασφαλιστικό, ούτε για μισθούς/“ανταγωνιστικότητα”, ούτε για τίποτα. Αθώα του αίματος η ΕΕ!
Και για να τελειώνουμε, εσύ μπορείς να θεωρείς εαυτόν “έντιμο Έλληνα” και να παρακαλάς να μείνει η Ελλάδα στην ΕΕ, όπως και να εύχεσαι στους Ουκρανούς να μπουν κι αυτοί να δουν τη γλύκα κτλ., αλλά εγώ ως ανέντιμος Έλληνας (προφανώς) λέω ότι δεν έπρεπε ποτέ να μπούμε ούτε στην ΕΟΚ, ούτε στο Μάαστριχτ, ούτε στην ΟΝΕ, ότι κανείς δεν έπρεπε να μπει, και ότι πρέπει να φύγουμε κι εμείς και όλοι οι υπόλοιποι, να διαλυθεί αυτό το φασιστικό/ιμπεριαλιστικό αίσχος. Για το καλό της Ευρώπης!
Εδω συμφωνω 100% μαζι σου αλλα για εντελως διαφορετικους λογους μαλλον:!:
Δηλαδή
Aναλαμβάνω εγώ ξανά και μάλλον αυτά που θα γράψω θα καλύψουν και τον Γιάννη.
Πράγματι η τότε ΕΟΚ/νυν ΕΕ δεν είναι άμοιρη ευθυνών για τερατουργήματα όπως η ΚΑΠ που είναι ένα τερατούργημα που θα το ζήλευαν σοβιετικοί γραφειοκράτες!
Για “μισθούς/ανταγωνιστικότητα” τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί η ΕΕ απλά άργησε πολύ να ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα και όταν ασχολήθηκε το έκανε με λάθος τρόπο.
Όπως και η ΕΕ δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα για την διαφθορά που είναι ένα παιχνίδι με δύο παίχτες, αυτόν που τα σκάει και αυτόν που τα λαμβάνει. Όταν στην Ελλάδα αυτοί που τα έσκαγαν όλη την περασμένη δεκαετία προέρχονταν από μία συγκεκριμένη χώρα τη Γερμανία, η ΕΕ θα όφειλε να αναρωτηθεί αν στη χώρα αυτή υπάρχει ένα επαρκές νομικό πλαίσιο ενάντια στην ενεργητική δωροδοκία ή αν ό,τι συμβάλλει στη διόγκωση των Γερμανικών πλεονασμάτων τρεχουσών συναλλαγών είναι αποδεκτό στα πλαίσια της μερκαντιλίστικης αντίληψης που διέπει τους Γερμανούς. Στις ΗΠΑ π.χ. υπάρχει o νόμος Foreign Corrupt Practices Act που απαγορεύει στις Αμερικάνικες εταιρείες να διεκδικούν δουλειές σε ξένες χώρες μέσω “μαύρων ταμείων”, Χριστοφοράκων κλπ. ακόμα και σε χώρες όπου αυτά είναι συνήθεις πρακτικές και ο μόνος τρόπος να κάνεις δουλειές. Θυμάμαι από την δεκαετία του '90 τον τότε CEO της General Electric (ανταγωνίστριας της Siemens σε πολλούς κλάδους) να διαμαρτύρεται για το πως οι Γερμανοί κάνουν τις δουλειές τους. Θυμίζω και πως η αποκάλυψη του σκανδάλου Siemens ξεκίνησε από μία Αμερικάνικη δικογραφία, ακριβώς επειδή Αμερικάνοι ανταγωνιστές θίγονταν από τις πρακτικές.
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να είμαι επικριτικός με την ΕΕ όπως βλέπεις Γράκχε. Ούτε και με τους Ευρωπαίους ομοϊδεάτες μου που αντί να αδράξουν την ιστορική ευκαιρία η ΕΕ να στηθεί σε φιλελεύθερες αρχές, ταμπουρώθηκαν πίσω από τον δογματικό αντι-ερωπαϊσμό της Θάτσερ και αρκέστηκαν στο να λένε “όχι” αντί να επιμείνουν σε μία θετική πρόταση για μία λιγότερο συγκεντρωτική ομοσπονδιακή δομή με λιγότερο κράτος (ομοσπονδιακό ή εθνικό) και άφησαν το πεδίο της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε σοσιαλδημοκράτες και κρατιστές συντηρητικούς…
Τίποτα από αυτά βέβαια δεν αναιρεί τις ευθύνες των Ελληνικών κυβερνήσεων (και του συστήματος γύρω από το κράτος που ανέφερα πριν) και είναι άξιο απορίας πως εσύ Γράκχε θέλεις έτσι βιαστικά να τις αμφισβητήσεις, πηγαίνοντας να με βγάλεις “αγανακτισμένο” ( :-s καμία σχέση…) αντί για Γκεμπελίσκο αυτή τη φορά…
Δεν καταλαβαίνω τι προσπαθείς να υπερασπιστείς…
Θεωρείς πως τα κοινοτικά κονδύλια στην Ελλάδα από το '81 κατέληγαν στους δηλωμένους σκοπούς τους;
Tέλος, για να τελειώνουμε με το “Γκεμπελικό” κομμάτι, χαίρομαι τουλάχιστον που περιορίζεις τον χαρακτηρισμό σε μία διαφωνία μας μόνο αλλά δεν δέχομαι πως οποτεδήποτε συζήτησα χωρίς αρχές. Έχω από τις πιό σταθερές αρχές εδώ μέσα και αυτό ειναι γνωστό. Αν δεν τις αποδέχεται κάποιος είναι δικαίωμα του, αλλά αυτό δεν τον νομιμοποιεί να μου αποδίδει ούτε έλλειψη αρχών ούτε οπορτουνισμό.