Και ΟΚ, χεσε την πατρίδα, την «πατρίδα», την παρτίδα και όπως αλλιώς ονομάζει ο καθενας αυτή την παρανυχίδα γης που της έλαχε να την κατοικούν μερικά απο τα πλέον κωλοφαρδα δίποδα παράσιτα αυτού του πλανήτη… πως είναι δυνατόν να δηλώνει κάποιος διεθνιστής, που έχει δηλαδή στο μυαλό του το γενικό συμφέρον των λαών του κόσμου πλας της παγκόσμιας εργατικής τάξης, όταν εδώ καλά καλά οι περισσότεροι ζορίζονται με τα της οικίας τους (άντε μερικοί μερακλήδες να καρδιοχτυπούν και για δύο τετράγωνα παρακάτω);
Γράκχε Μπαμπεφ, όσο κι αν ελκύομαι, ειλικρινά, από τις ιδέες του συνονόματου σου, η πικρή αλήθεια είναι η εξής: την κρίσιμη ώρα θα μετρηθείτε και θα βγείτε ελαχιστοι. Και το σύστημα θα μεταλλαχθεί σε κάτι πολύ δυνατότερο χρησιμοποιώντας για λιπαντική ουσία τις ζωές και τους αγώνες σας.
Ζήσε το σήμερα, για σένα και τους αγαπημένους σου. Γιατί η ζωή είναι μικρή (πλέον και κυριολεκτικά 
) για να σώσεις τον κόσμο (άσε που ο περισσότερος δεν θέλει να σωθεί), και η πικρή γεύση της μόνιμης αδικίας δεν φεύγει εύκολα από τη γλώσσα.
Τα παραπάνω στα λέω με αγάπη, χωρίς να έχω ουσιαστικό λόγο κι αφορμή. Γιαυτο μάλλον και στα λέω τελικά…
πράγματα. Σορρυ για τον πολύ προσωπικό τόνο του ποστ παραπάνω, δεν σε γνωρίζω προσωπικά και δεν έπρεπε αλλά να, μια φωνή στο κεφάλι μου φαγώθηκε να με πείσει ότι κάπου στη μπάντα των βραχέων υπήρχε μια κοινή συχνότητα, που δεν τη λες και καμπάνα, αλλά τουλάχιστον τίμια. Κακή φωνή.
, και κάπως έτσι πορεύομαι σφυρίζοντας χαρωπά προς τις φλόγες του Μάουντ Ντουμ.
