‘’[B]Η Φωτογραφια[/B]’’(1986) του [B]Νικου Παπατακη[/B]
Κοντρα στη φημη που θελει τον συγχρονο ελληνικο κινηματογραφο να θεωρειται υποδεεστερος σε σχεση με αλλους,εγω που το ελληνικο cinema το αγαπαω,παρα τις οποιες υπαρκτες αδυναμιες του,θελω να βοηθησω να γινουν γνωστες καποιες ταινιες που δυστυχως βρισκονται στην αφανια.
Μια απο αυτες ειναι η εξαιρετικη ‘’[B]Φωτογραφια[/B]’’ του ξενιτεμενου για χρονια στη [B]Γαλλια,Νικου [/B][B]Παπατακη[/B],ο οποιος διετελεσε συζυγος τοσο της [B]Anouk Aimee[/B]([B]Un Homme,Une Femme[/B]) οσο και της [B]Olga Carlatos[/B]([B]Εξοδος Κινδυνου,Zombie 2[/B]).
H ταινια ειναι τοποθετημενη στην εποχη της Χουντας το 1971 συγκεκριμενα.στην [B]Καστορια[/B].Εκει ενας νεος μολις εχει απολυθει απο το στρατο κι ετοιμαζεται να φυγει στην [B]Γαλλια[/B] για να αναζητησει την επαγγελματικη του τυχη.Οντως πηγαινει στην Γαλλια,κρατωντας στα χερια του την φωτογραφια της αγαπημενης του τραγουδιστριας κι εκει με την βοηθεια ενος συγχωριανου του γουναρα,που ειχε μεταναστευσει εκει προσπαθει να φτιαξει τη ζωη του.Ομως ο συγχωριανος ερωτευεται την κοπελα της φωτογραφιας που ο ηρωας μας την εχει συστησει ως αδερφη του.Κι αρχιζουν οι προετοιμασιες γαμου…
Αψογη αναπαρασταση της [B]Ελλαδας[/B] της [B]Χουντας[/B],της καχυποψιας των ανθρωπων,του στιγματος του να εισαι γιος κομμουνιστη,του πλεγματος των πολιτικων φρονηματων,αλλα και της ξενιτιας που αποτελεσε αναγκαιο κακο των Ελληνων του τοτε,αλλα και αρκετων [B]Ελληνων[/B] του τωρα.Ολα αυτα με οπλο δυο εξαιρετικες ερμηνειες απο τον [B]Αρη Ρετσο[/B] κι απο τον [B]Χρηστο Τσαγκα[/B],αλλα και μια φοβερη σκηνοθεσια με στυλ ψυχολογικου thriller.O [B]Παπατακης[/B] σκηνοθετει μια μουντη,σκοτεινη κι αγρια ταινια με μυστηριο κι ενταση,αλλα και δυνατο θεμα,θελωντας να παρουσιασει τις χιμαιρες που κυνηγανε αμφοτεροι οι ηρωες.
Και ερωτω:Ποιος γνωριζει τον φοβερο [B]Νικο Παπατακη[/B] που εδρασε στην [B]Γαλλια [/B]και γυρισε 4-5 πολυ καλες ταινιες?Δυστυχως λιγοι.
Καιρος ειναι να μαθουν και περισσοτεροι αυτην τουλαχιστον την εξαιρετικη ταινια του.
Ωραίος, θα την ψάξω. Τον Παπατάκη γενικά τον έχω πολύ ψηλά χάρη στη μόνη ταινία του που έχω δει, τους [B]Βοσκούς[/B] από το 1967 (αναφέρεται συχνά και ως [B]Βοσκοί της Συμφοράς,[/B] αλλά μεταξύ μας, ο πρώτος τίτλος είναι πολύ πιο σοβαρός =Ρ). Ένας πρώην μετανάστης στη Γερμανία και νυν βοσκός απαγάγει την κόρη ενός τσιφλικά, με αποτέλεσμα να τον πάρει στο κυνήγι ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός αλλά και η τοπική κοινωνία. Θεωρείται από τις πιο εύστοχες αλληγορίες για την ελληνική κοινωνία που έχουν γίνει ποτέ. Μία από τις ελάχιστες απ’ όσο ξέρω δραματικές ελληνικές ταινίες που βασίζεται στους κώδικες όχι του εισαγόμενου ευρωπαϊκού μελοδράματος, αλλά της αρχαίας τραγωδίας, και γενικώς μία από τις καλύτερες στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Να τη δείτε. Όλοι.
‘’[B]Μαγικη Πολις[/B]’’(1954) του [B]Νικου Κουνδουρου[/B]
Φοιτητης ων το 1998 εχω πετυχει ,θυμαμαι,στην [B]ΕΤ 1[/B] την ‘’[B]Μαγικη Πολη[/B]’’ και καθομαι να τη δω ,αλλα καπου στη μεση με πηρε ο υπνος και την αφησα μιση.Εκτοτε ολο ελεγα να την ξαναδω,μεχρι που επρεπε να φτασει το 2012 για να το κανω.
Η ταινια αυτη ειναι ο καθρεφτης της μεταπολεμικης [B]Ελλαδας[/B] των φτωχογειτονιων,των παραγκουπολεων και των ανθρωπων του μεροκαματου.Εδω αποτυπωνετα με τον καλυτερο τροπο ο μοχθος των καθημερινων ανθρωπων,τα ονειρα τους γαι ενα καλυτερο αυριο και η προσπαθεια που κανουν για να βελτιωσουν τη μοιρα τους.Φιλμικα,το εργο συγγενευει με τα ιταλικα νεορεαλιστικα δραματα των [B]Vittorio De Sica[/B],[B]Luchino Visconti [/B]και [B]Federico Fellini [/B]των αρχων της δεκαετιας του 1950 ,αλλα φυσικα και με τo αμερικανικο film noir καθως εχουμε μια οσο ηταν δυνατον τοτε πιο παραστατικη απεικονιση της νυχτερινης Αθηνας.Bars,καταγωγεια,υποκοσμος,ανθρωποι του περιθωριου οπως πορνες και μικροαπατεωνες,καμπαρντινα και καπελο με γεισο και αλλες τετοιες λατρεμενες σημειολογιες.
Στο cast βρισκουμε τους [B]Γιωργο Φουντα,Στεφανο Στρατηγο[/B](απο τους αγαπημενους μου ‘‘κακους’’),[B]Θαναση Βεγγο[/B] σε πολυ πρωιμα βηματα και αλλους.Μουσικη απο [B]Μανο Χατζιδακη[/B] και γενικα μια αξιολογοταη ταινια γυρισμενη με πενιχρα μεσα.
Αυτη και ο ‘’[B]Δρακος[/B]’’,αντε και οι ‘’[B]Μικρες Αφροδιτες[/B]’’ απο τις παλιες του,αλλα και το ‘’[B]1922[/B]’ και το’‘Byron’’ ειναι οι ταινιες του Κουνδουρου που μου αρεσουν,αλλα προσωπικα αν και σεβομαι απολυτα το εργο του και την παρουσια του,ουδεποτε με ξετρελανε.Ενδεικτικα αναφερω οτι το ‘’[B]Vortex[/B]’’ το θεωρω παταγωδη αποτυχια να μεταφερθει στην [B]Ελλαδα[/B] το αφαιρετικο πνευμα της Γαλλικης [B]Nouvelle Vague[/B] και του [B]Jean-Luc Godard [/B]συγκεκριμενα και για μενα σχεδον δεν βλεπεται.
Πειρμενω Γρακχο που λατρευει [B]Κουνδουρο[/B] να αποθεωσει ‘’[B]Μαγικη Πολη[/B]’’ και να διαφωνσουμε επικοδομητικα για το συνολικο εργου του σκηνοθετη που οταν μιλουσε για πολιτικη καποτε καθε τρεις και λιγο σε [B]Τριαναταφυλλοπουλους[/B] και αλλες πολιτικες εκπομπες ελεγε τρελες βλακειες.
Θα σε απογοητεύσω Τζιόπα, αλλά η Μαγική Πόλη είναι από τις λίγες ταινίες του Κούνδουρου που δεν έχω δει ακόμα. Οι άλλες είναι το Βόρτεξ και οι Φωτογράφοι, αν δεν κάνω λάθος στον τίτλο.
Για τις πολιτικές απόψεις του Κούνδουρου θα συμφωνήσω απόλυτα πάντως. Δεν είναι να τον παίρνεις στα σοβαρά. Έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε που είχε κάτι ουσιαστικό να πει και, όχι τυχαία, τότε ήταν που έκανε τις καλύτερες ίσως ταινίες του, δηλαδή το Δράκο και τους Παράνομους. Για το πρώτο δεν έχω να πω κάτι, όποιος έχει μια στοιχειώδη σχέση με τον ελληνικό κινηματογράφο το έχει δει. Το δεύτερο απ’ όσο ξέρω το έχουν δει ελάχιστοι, γιατί είχε απαγορευτεί και παίχτηκε μόλις μία φορά πριν αρκετά χρόνια. Εγώ πάντως μετά από πολύ ψάξιμο το βρήκα και άξιζε τον κόπο, γιατί είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του ελληνικού σινεμά. Το ίδιο πρέπει να κάνετε και οι υπόλοιποι, trust me.
Από κει και πέρα θεωρώ ότι οι Μικρές Αφροδίτες είναι ένα εικαστικό αριστούργημα, και φτάνουμε έτσι στην “ύστερη” περίοδο του Κούνδουρου, με την άτυπη τριλογία Βyron - Bordello - 1922. Έχω την τύχη να τις έχω δει και τις τρεις και τις θεωρώ όλες αριστουργηματικές, κυρίως το Byron, καθώς ναι μεν ίσως να υστερούν σε επίπεδο πολιτικού λόγου σε σχέση με Δράκο και Παράνομους αλλά από αισθητικής άποψης δείχνουν με μεγαλειώδη τρόπο το όραμα του Κούνδουρου και αποτελούν κινηματογραφικές εμπειρίες.
Γενικά για τον Κούνδουρο: όπως φάνηκε από τα παραπάνω πιστεύω πως ό,τι έχει κάνει (και έχω δει) είναι φανταστικό και γενικά τον τοποθετεί στην Αγία Τριάδα του ελληνικού κινηματογράφου, δίπλα και όχι κάτω από Κακογιάννη και Αγγελόπουλο. Κατά έναν περίεργο τρόπο είναι πιο ζόρικος και από τους δύο προαναφερθέντες. Ακόμα και ο Αγγελόπουλος με την απαιτητική κινηματογραφική του γλώσσα και όλα αυτά τα ανέκδοτα για τη διάρκεια και τη ροή των ταινιών του, είναι για μένα πιο φιλικός σκηνοθέτης από τον Κούνδουρο που μια ζωή χρησιμοποιούσε στο σινεμά του δύσκολους κώδικες και αφαιρετική γραφή, καθώς και συμβολισμούς που βασίζονταν περισσότερο στους συνειρμούς και τη φαντασία και λιγότερο στη διανοητική επεξεργασία των φιλμικών μηνυμάτων (όπως ο Αγγελόπουλος). Ο δε Κακογιάννης, αν και ο πιο μεγαλόπνοος και κλασσικότροπος από τους τρεις, ήταν παράλληλα και ο πιο αφηγηματικός και έτσι ο πιο βατός. Ο Κούνδουρος θέλει τα πιο γερά νεύρα απ’ όλους, αλλά αν ο θεατής δείξει υπομονή, τον ανταμείβει και μάλιστα πλουσιοπάροχα.
[B]Αμαν,[/B] ε λοιπον, παίρνω πίσω το “[I]άμπαλος”[/I] και χιλιοπροσκυνώ GRACCHUS BABEUF!!!
Διαβάζοντας το σχόλιο σου για τις ταινίες του Κούνδουρου, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Ο Κούνδουρος έχει -στις ταινίες του- κάτι το “μυστηριακό”, ελεγειακό και (θα’λεγα)το μετέωρο…Είναι φορές που νομίζεις πως κάποιες ταινίες του μένουν (υποκειμενικά) ανολοκλήρωτες. Οι συμβολισμοί του είναι όντως, πολυεπίπεδοι -ανάλογα βέβαια και του Αγγελόπουλου, ο οποίος όμως έχει μια πιο εικαστικά στυλιζαρισμένη ([I]μέχρι κορεσμού[/I]) ματιά. Ελεγειακός ο Κούνδουρος μεν, αλλά ο λιγότερο “ποιητικός” σε σχέση με Κακογιάννη- Αγγελόπουλο δε…
Δεν έχω κάτι παραπάνω να πω. Οτι έγραψε ο Γκράχος. Ισχύει.
Tο ‘‘Attenberg’’ ειναι της γυναικας του Λανθιμου και δεν βλεπεται.
Οσο μου αρεσε ο ‘‘Κυνοδοντας’’ τοσο απαλευτο κι επιτηδευμενο ειναι αυτο.Μιλαμε η δηθενια σε ολο της το μεγαλειο.
Gracchus,δεν διαφωνω μαζι σου .Προσωπικα θεωρω τον ‘‘Δρακο’’ και το’‘Byron’’ κυριως τις καλυτερες ταινιες του.
‘’[B]Τεριρεμ[/B]’’(1987) του [B]Αποστολου Δοξιαδη[/B]
Πολλα χρονια πριν την αποπειρα δολοφονιας του [B]Δοξιαδη[/B] απο τη συζυγο του [B] Βασια Παναγοπουλου[/B],ο σκηνοθετης γυρισε την παραξενη και δυσκολη να ερμηνευτει αυτη ταινια.Ο [B]Αντωνης Καφετζοπουλος [/B] απο τη μια ειναι ενας καραγκιοζοπαιχτης που κανει περιοδια σε ενα χωριο στην επαρχια,ενω η γυναικα του πασχει απο καρκινο κι απο την αλλη στο χωριο αυτο καποιοι τυποι κανουν παρανομο εμποριο εικονων και ερχονται αντιμετωποι με τις προκαταληψεις και τους φοβους των ντοπιων.Οι δυο ιστοριες με τα αρκετα παρακλαδια τους καπου μπλεκουν βεβαια μεταξυ τους ,αλλα δεν μπορω να πω οτι εξηγουνται ολα στο τελος.Η ταινια εχει ατμοσφαιρα,εχει καποιο μυστηριο,θα ελεγα και καποια ψιλο-horror στοιχεια,εχει δραμα,rock μουσικη,γνωστους [B]Ελληνες[/B] ηθοποιους([B]Αλκη Παναγιωτιδη,Δημητρη Πουλικακο[/B],[B]Ολια Λαζαριδου,Σπυρο Παπαδοπουλο,Βασια Παναγοπουλου[/B]αλλα ειναι παραξενη και περιεργη οπως ειπα.
Να πω την αληθεια ως ενα βαθμο καταλαβα καποια πραγματα,αλλα μετα αναρωτηθηκα περι του τι ηθελε να πει ο ποιητης!
Στα θετικα της ταινια παντως η πολυ ωραια μουσικη του [B]Διονυση Σαββοπουλου[/B]…
Δεν λεω οτι δεν αξιζει,απλα δεν ειναι κι οτι πιο κατανοητο εχω δει προσωπικα.Τα ερωτηματικα αφθονα!!!
‘’[B]Eduart[/B]’’(2006) της [B]Aγγελικης Αντωνιου[/B]
Τελικα η εγχωρια παραγωγη περα απο το cult ‘’[B]Φυλακες Ανηλικων[/B]’’ εχει να επιδειξει κι αλλο prison drama και μαλιστα δυνατο τοσο εικαστικα οσο και ουσιαστικα.Ο [B]Αλβανος Eduart[/B] με ονειρο να γινει rock star ερχεται στην [B]Αθηνα[/B] για να πραγματοποιησει το ονειρο του ,αλλα τελικα γινεται κλεφτης και δολοφονος!Στη συνεχεια επιστρεφει στην [B]Αλβανια[/B] ,αλλα καταληγει στη φυλακη οπου επικρατουν πολυ ασχημες συνθηκες και προσπαθει μεσα απο τη σχεση του με εναν [B]Γερμανο[/B] γιατρο(εξαιρετικος ο [B]André Hennicke [/B]) να βρει τον εαυτο του και να απελευθερωσει τις ενοχες του που μεχρι τοτε δεν τον ειχαν απασχολησει καθολου.
Σκληρη ταινια,με αναλογη απεικονιση των συνθηκων των αλβανικων φυλακων(αν και ολες οι φυλακες το ιδιο σκατα ειναι) οπου επικρατουν οι σκληροι ενω ολοι προσπαθουν να βρουν ενα φιλο ,καποιον τουλαχιστον να στηριχθουν.Ο ηρωας προσπαθει να ζησει το ονειρο στην [B]Ελλαδα[/B] ,αλλα δυστυχως δεν το καταφερνει.Πισω στην [B]Αλβανια[/B] η κατασταση δεν ειναι καλυτερα και μαλιστα η ταινια εκτυλισσεται χρονικα την εποχη της πυραμιδας κατα την οποια διαλυθηκε ο στρατος και ανοιξαν οι φυλακες και βγηκαν ολοι εξω…
Ο πρωταγωνιστης μεχρι ενος σημειου δεν μας δινει να καταλαβουμε αν αισθανεται κατι γι αυτο που εχει κανει,αλλα στο τελος αυτο αποσαφηνιζεται.Αν και η ταινια δεν μπορει να ξεφυγει απο καποια κλισε που χαρακτηριζουν τις ταινιες με φυλακες,θεωρω οτι ειναι μια ταινια με φοβερη φωτογραφια και κινηματογραφιση ,αλλα και σκηνοθετικη δυναμη.
Αξιολογη ελληνογερμανοαλβανικη ταινια που λεει αρκετα πραγματα…
‘’[B]Ο Γιος Του Φυλακα[/B]’’(2007) του [B]Δημητρη Κουτσιαμπασακου[/B]
Και ομως,ειναι καλο…Και ομως δεν φανταζομουν οτι θα ελεγα ποτε μου καλη κουβεντα για ταινια στην οποια παιζει ο [B]Αποστολος Τοτσικας[/B]…Και ομως κι αυτος παιζει πολυ καλα,τον αντικοινωννικο/τρελο του χωριου…
Ενας δημοσιογραφος που εχει μια εκπομπη τυπου candid-camera σε ενα τοπικο καναλι των [B]Τρικαλων[/B],στηνει μια φαρσα με ενα πιστολι το οποιο ομως το παιρνει καποιος κι ο δημοσιογραφος το αναζητει.Αυτη η αναζητηση τον φερνει στο χωριο του,οπου εκει γνωριζει πολλους ανθρωπου και πολλα πραγματα που αφορουν την οικογενεια του.
Γυρισμενο στην γραφικη [B]Μεσοχωρα Τρικαλων[/B] στην [B]Πινδο[/B],το εργο εχει απ’ολα μεσα:αστυφιλια,ελληνικο αμερικανικο ονειρο,δλδ καθοδος στην [B]Αθηνα[/B],τοπικισμο,ταση για φυγη,προκαταληψεις,ριζες,ναρκωτικα,παθη και πολλα αλλα.Με πολλους χαρακτηρες και μαλλον αυτο ειναι καπως αρνητικο για την ταινια,παρακολουθουμε ενα ταξιδι στο πανεμορφο αυτο χωριο που ειναι κι ενα ταξιδι αναζητησης και συνειδητοποιησης.Ο σκηνοθετης παρουσιαζει με γραφικο ενιοτε τροπο τους ντοπιους ,που διατηρουν την προφορα τους ,περα απο τα εθιμα τους και τον τοπικισμο τους και προσπαθει να μας δειξει οτι καποιοι αποζητουν να καταφυγουν στην μεγαλουπολη ενω αλλοι δεν αφηνουν τον τοπο τους για τιποτα.Στο τελος βεβαια ο σκηνοθετης χανει καπου την μπαλα,αλλα συνολικα θεωρω οτι το εργο ειναι αξιολογο,βλεπεται ευχαριστα και εχει σε μεγαλα κεφια τοσο τον [B]Αποστολο Τοτσικα[/B] ,οσο και τον [B]Δημητρη Τζουμακη[/B] στο ρολο του πατερα του.
Αν και οπως ειπα ειναι υπερφορτωμενο με χαρακτηρες που ναι μεν γεμιζουν την οθονη,αλλα σε καποιο βαθμο ειναι αχρειαστοι η ταινια γυριζει την πλατη της στις ανεμπνευστες κωμωδιες που κατακλυζουν τελευταια τοσο το σινεμα οσο και την τηλεοραση και φτιαχνει ενα καδρο απο μυθους και πραγματικοτητα.
Αξιολογη ταινια θα ελεγα…
[B]“Πες Στη Μορφίνη, Ακόμα Την Ψάχνω” (Γ. Φαγκράς) [2001][/B]
Από τις λίγες φορές που μια ταινία με κρατά αναποφάσιστο μεταξύ των αρνητικών και των θετικών στοιχείων της.
Για την ακρίβεια, η μεγάλη της αδυναμία είναι το γεγονός ότι η 16χρονη πρωταγωνίστρια ενώ κάνει μια εντελώς περιθωριακή ζωή, στην ουσία δεν αντιμετωπίζει καμία δυσκολία, όλα έρχονται με ευκολία και οποιαδήποτε αναποδιά αντιμετωπίζεται σχεδόν σα να μην υπήρξε. Έτσι όμως το περιθώριο χάνει την πραγματική του γοητεία.
Απ’ την άλλη, έχεις έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη να στήνει ένα τόσο οικείο αθηναϊκό σκηνικό και κάμποσους πανάγνωστους (τότε) ηθοποιούς, να δίνουν τόσο πειστικές ερμηνείες και τόσο αυθεντικούς διαλόγους που είναι ν’ απορεί κανείς με τους κάθε λογής επαγγελματίες και φτασμένους εγχώριους ηθοποιούς οι οποίοι δεν μπορούν ανα χτίσουν έναν χαρακτήρα της προκοπής.
Για αυτή την ταινία δεν ήξερα και πολλά πριν την δω και αυτό ήταν το καλύτερο βασικά μιας και έκρυβε αρκετές εκπλήξεις. Ιστορία αγάπης ανάμεσα σε 2 άτομα που ζουν στο περιθώριο στην ουσία. Η σχέση τους θα προκύψει πολύ φυσικά (και κάπως γρήγορα) μέχρι να έρθουν αντιμέτωποι με το παρελθόν τους. Μου άρεσε, με σόκαρε αρκετά μπορώ να πω και με εντυπωσίασε αρκετές φορές με την τόλμη της να δείξει κάποια πράγματα. Γενικά η ταινία φροντίζει να δοκιμάσει αρκετά τις ηθικές σου αντοχές. Τελικά μου άρεσε αρκετά, με μόνο αρνητικό είναι πως στο πρώτο μισό ίσως βιάζεται λίγο να φέρει τους χαρακτήρες κοντά για να προχωρήσει μετά στις αποκαλύψεις για το παρελθόν τους. Πολύ δυνατές ερμηνείες από τους 2 ερασιτέχνες ηθοποιούς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
