Ο Σωτήρης είναι ανακριτής της αστυνομίας που όμως δεν του αρέσει να είναι άδικος επομένως όποιους του φαίνεται αθώος απλά τον αφήνει. Όταν ένας από αυτούς συλληφθεί ξανα για το ίδιο παράπτωμα πεπεισμένος για την αθωότητα του θα προσπαθήσει να βρει στοιχεία για να το αθωώσει. Αυτό όμως θα τον οδηγήσει σε ενέργειες που ποτέ δεν ήθελε να κάνει και στην πορεία θα βρεθεί μπλεγμένος τόσο με μια καθαρίστρια-μάρτυρα όσο και με τον συνεργάτη του Μηνά που τον στήριζε.
Γενικά ωραία ταινία, ελάχιστοι διάλογοι προσπαθεί να τα πει όλα με τα βλέμματα και την γλώσσα του σώματος, έχει μια παράξενη αίσθηση του χιούμορ που παραπέμπει σε Καουρισμάκι (που ποτέ δεν κατάφερα να συμπαθήσω και τόσο προσωπικά). Αλλά δεν καταφέρνει πάντα να γεμίσει τα κενά που αφήνει η έλλειψη διαλόγων, σε μερικές σκηνές οι ηθοποιοί μου φάνηκαν σχεδόν αμήχανοι και αυτό πιστεύω ήταν θέμα περισσότερο σκηνοθέτη παρά ερμηνειών που ήταν όλες υπέροχες (ξεχωρίζει μάλλον άνετα ο Καφετζόπουλος). Δεν λείπει και το ρομαντικό στοιχείο που σιγά σιγά γίνεται η καρδιά της ταινίας. Την προτείνω!!
Λίστα των New York Times με τους 20 καλύτερους νέους σκηνοθέτες παγκοσμίως. Μέσα σε αυτή και ο Λανθιμος του Κυνόδοντα (που επιμένω είναι πολύ καλή ταινία).
Μιας και ξαναπιάσαμε το θέμα σε άλλο θρεντ, εδώ μια σύντομη δική μου λίστα:
[B]“Όλα Είναι Δρόμος”[/B] (χωρίς οι άλλες δύο ιστορίες να υστερούν, το μισάωρο του Βέγγου είναι μεταφυσικό και κατά τη γνώμη μου μια από τις κορυφαίες στιγμές του παγκόσμιου κινηματογράφου)
[B]ΟΛΕΣ[/B] οι ταινίες του Νικολαΐδη (δικό μου αγαπημένο ο [B]“Χαμένος”[/B] αλλά αυτό δεν έχει σημασία
Η τριπλέτα του Γραμματικού ([B]“Βασιλιάς”[/B], [B]“Αγρύπνια”[/B], [B]“Απόντες”[/B])
Λίγο πιο χαμηλά, αλλά πολύ αξιόλογες έχω βρει και αυτές:
[B]“Μια Μέρα Τη Νύχτα”[/B] (δείτε το καλοκαίρι, κατά προτίμηση αράζοντας σε κάποιο αθηναϊκό -ή έστω αστικό- μπαλκόνι)
[B]“Η Εποχή Των Δολοφόνων”[/B]
[B]“Δεκαπεντάυγουστος”[/B]
[B]“Λούφα και Παραλλαγή”[/B] (είναι ν’ απορεί κανείς με τα σήκουελ, πραγματική αηδία)
Λίγο πιο κάτω ακόμα:
[B]“No Budget Story”[/B] (για μένα η πιο αξιόλογη του Χαραλαμπίδη)
[B]“Ο Δράκουλας των Εξαρχείων”[/B] (γεμάτη καλτίλα και sleaziness, αλλά έχει πράγματα να πει)
Εννοείται ότι ΔΕΝ είναι σε καμία περίπτωση πλήρης, μιας και δεν έχω δει καν ταινίες καθολικά αναγνωρισμένες όπως τη [B]“Στρέλλα”[/B] ή το [B]“Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες”[/B].
Εγώ πάντως στις καλύτερες σίγουρα θα έβαζα και τις 2 του Λάνθιμου “Άλπεις” και “Κυνόδοντας” αν και ξέρω πως πολλοί έχουν τις ενστάσεις τους. Από Νικολαιδη αγαπημένη παραμένουν τα “Κουρέλια”. Απλά θα αναφέρω και το “Eduart” της Αγγελικής Αντωνίου που τα κατάφερε εκεί που ο Όμηρος του Γιάνναρη απέτυχε παταγωδώς.
Οι υπόλοιπες αναφέρθηκαν ήδη. Απλά να πω ότι η Στρελλα μάλλον έχει την κορυφή έστω και οριακά,.
Για Οικονομίδη που έγινε κουβέντα στο άλλο thread προσωπικά δεν μου άρεσε ούτε το σπιρτόκουτο ούτε η ψυχή στο στόμα που επί της ουσίας είναι η ίδια ταινία.
O “Κυνόδοντας” είναι από τις μεγαλύτερες μπούρδες στην ιστορία του σοβαρού σινεμά. Για να κάνεις ταινία με ιδιαίτερη άποψη πρέπει πρώτα να αποκτήσεις άποψη και όχι να πλασάρεις μια [I]πιο-flat-δεν-γίνεται[/I] εκδοχή του 1984.
ένας χριστιανός θα βρεθεί που να έχει δει το miss violence του αβρανα να τον ρωτήσω κάτι για τα τελευταία δευτερόλεπτα της ταινίας.? ντρεπόμουν να πάρω μικρόφωνα και αηδίες σε τόσο κόσμο μπροστά οταν την είδα λαρισα με τον σκηνοθέτη στην αίθουσα. φανερώσου όπου(οποίος) και να είσαι!
[SPOILER]στο τέλος μετά τον χαμό του παππού, πατέρα και εχωχιλιες2αλλεςιδιοτητες, έχουμε την γιαγιά που λέει στην κόρη να κλειδώσουν ενώ ίσως θα περίμενε κανείς να πει το αντίθετο. και τα παιδιά και την κόρη παρατεταγμένους απέναντι στην γιαγιά με τον ίδιο τρόπο που ήταν τόσο καιρό.
έχουμε απλά τον φόβο του να είναι ελεύθεροι από τα βάσανα τους, ή έχουμε την γιαγιά στον ίδιο ρόλο του παππού? σε λογική , αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα…?? έχει πάρει απλά την θέση του??!
στις ερωτήσεις του κόσμου την αναλύσαμε όλη την ταινία εκτός απο αυτό. και γενικά έγινε πολύ καλή κουβέντα, πράγμα που δεν περίμενα. ειδικά απο ηλικιωμένο κόσμο , που με χαροποίησε.
@Chris: Άρα η γενική διαπίστωση για το αν έχει άποψη ο σκηνοθέτης δεν πρέπει να γίνεται έχοντας γνώμη για όλο του το έργο και όχι για ένα κομμάτι του μόνο…;
[SPOILER]Εγώ προσωπικά αντιλήφθηκα το δεύτερο. Δηλαδή ότι πήρε την θέση του. Νομίζω αυτή η εξέλιξη έμοιαζε να είναι πιο φυσικό επακόλουθο της νοσηρής κατάστασης που βίωνες και εσύ, έστω ως παρατηρητής, από το να είχαν ουσιαστικά ευνουχιστεί ως προς την δυνατότητα να απολαύσουν τις ελευθερίες τους.[/SPOILER]
Πέτρινα Χρόνια
Θίασος
Μάθε Παιδί μου Γράμματα
Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο
Δράκος
Οι Παράνομοι
Σπιρτόκουτο (ΟΚ εδώ τελειώνει η γραφικότητα - ή μήπως όχι;)
Οι παραπάνω, και χωρίς να αναφερθώ ξανά σε κάποιες που συζητάγαμε και χτες, είναι μάλλον εκείνες οι ελληνικές ταινίες που με έχουν αγγίξει περισσότερο σε υποκειμενικό/προσωπικό επίπεδο.
ωραίος. διάβασα κάτι κριτικές, που όπως έλεγα στον lupin είναι κατηγορίας “όταν μεγαλώσω θα γίνω κριτικός κινηματογράφου, που δεν έχω και ιδέα…”.
απόψεις του στυλ, “εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν οι ταινίες με βια(…!!!) οπότε δεν μπορώ να τις βάλω πάνω απο ταδε…”. “ναι αλλά πριν από τον αβρανα το 1965 ο ταδε είχε κάνει το…”.
αστεία πράγματα. η ταινία είναι ολοκληρωμένη, με νόημα, αρχή μέση και τέλος , και διάφορες στιγμές που είναι εξαιρετικά δουλεμένες. ειδικά μετά την προβολή στην κουβέντα που είχε ο κόσμος μαζί του, είδα πράγματα πιο καθαρά(ή σιγουρεύτηκα) οτι δεν είναι τυχαίες στιγμές αναλαμπής μέσα σε ενα έργο(συμβαίνει και αυτό μερικές φορές!!) και δείχνουν το επίπεδο του. τώρα τι θα κάνει μετά, είναι άλλο θέμα.πόρτες άνοιξαν, οπότε θα προσπαθήσει και άλλα πράγματα και δεν θα περιμένει με το σενάριο στα χέρια να τον χρηματοδοτήσει η τελευταία του ελπιδα όπως έγινε με το Miss violence.
*πετάχτηκε ο άλλος. στον tylerdurden παει το ποστ προφανώς
Σύντομη άποψη για δύο ταινίες και ελπίζω σε συζήτηση.
[B]Ας Περιμένουν οι Γυναίκες[/B] (Σταύρος Τσιώλης)
Κλασσική περίπτωση βλάβης - δηλαδή ταινίας με πολλή ουσία μεν, που όμως εξελήφθη από τον κοινωνικό πολτό σαν cult κωμωδιούλα της σειράς - γκόμενες, ΠΑΟΚ, σκυλάδικα. Φυσικά, τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά.
Τοποθετημένη σεναριακά και γυρισμένη στη Β.Ελλάδα, η ταινία του Τσιώλη είναι μια in your face απεικόνιση της κατηφόρας που ακολουθήσαμε ως λαός για να φτάσουμε εδώ που είμαστε τώρα. Ξεκάθαρα πολιτική ταινία που όμως λέει τα πράγματα με το όνομα τους - χωρίς κρυφά νοήματα και λοιπές βραδιές ποίησης. Στα μούτρα. Σε κάνει να απορείς καμιά φορά πόσο πιο μασημένα θα μπορούσε να τους τα δώσει κάποιος σκηνοθέτης - κι ακόμα κι έτσι η ταινία να είναι γνωστή για τις “καλτ” αναφορές της στον ΠΑΟΚ και τον Βασίλη Καρρά. Στο ευανάγνωστο του πράγματος συναινούν και οι πασίγνωστες φάτσες, αν και την παράσταση μάλλον κλέβει ο Αργύρης Μπακιρτζής στο ρόλο του Μιχάλη.
[B]The Zero Years[/B] (Νίκος Νικολαΐδης)
Οι περισσότεροι εδώ μέσα πιθανά ξέρετε ότι ο μόνος χαρακτηρισμός που μπορεί να περιγράψει την αγάπη μου για το Νικολαΐδη είναι “χούλιγκαν”. Για Κουρέλια, Συμμορία και Περίπολο έχουν ειπωθεί πολλά και τα 'χουν πει και καλύτεροι από μένα, θέλω λοιπόν λίγο να σταθώ στην τελευταία και ίσως και πιο παραγνωρισμένη του ταινία. Όταν βγήκε το 2005 στις αίθουσες, πρέπει να την είδαν τρεις - ακόμα κι ο κούκος έκατσε σπίτι και είδε fame story. Μια δεκαετία μετά, ζούμε στην πραγματική μας ζωή κάθε δευτερόλεπτο της δυστοπίας που απεικονίζει.
Δεν ήταν γενική διαπίστωση, ειδική για τον “Κυνόδοντα” ήταν.
Εννοούσα ότι από τη στιγμή που πάει να κάνει κουλτούρα έπρεπε να φροντίσει το υπόβαθρο (η πολιτική άποψη δηλαδή) να είναι έστω λίγο πιο βαθύ από μια επίπεδη ανάγνωση του 1984 (που κι’ αυτό σιγά το βάθος που έχει δηλαδή αλλά τέλος πάντων, άλλη κουβέντα).
Αναφέρεσαι λοιπόν στην άποψη του πάνω στο θέμα που πραγματεύεται η συγκεκριμένη του ταινία και όχι στην άποψη του σαν σκηνοθέτης γενικότερα.
Το 1984 δεν το έχω διαβάσει αλλά ο Κυνόδοντας μου φαίνεται βαθιά κοινωνικό-ψυχογραφικό έργο παρά έχει οποιεσδήποτε πολιτικές αναφορές (πέρα της σχέσης εξουσιάζοντα με εξουσιαζόμενου που όμως κινείται σε ένα καθαρά ψυχογραφικό επίπεδο). Για μένα κεντρικό σημείο του έργου είναι η παρανοϊκή αντίληψη του γονέα σχετικά με το τι είναι ανατροφή ενός παιδιού, το πως αυτή η αντίληψη μεταφράζεται σε πράξη μέσω προσεχτικών τεχνασμάτων και διαδικασιών και το πως αυτό αλλοιώνει( και αναστέλλει( κάθε φυσική εξέλιξη στην πορεία του ανθρώπου προς την ενηλικίωση και την μετατροπή του σε μέλος του κοινωνικού συνόλου. Η πάλη λοιπόν αυτή του γονέα - ανθρώπου( να μην μολυνθούν τα παιδιά του - άνθρωποι( από το μολυσμένο κοινωνικό σύνολο για να γίνουν σωστοί( άνθρωποι και η πάλη του παιδιού - ανθρώπου( με την φυσική του εξέλιξη ως άνθρωπος (χωρίς ερωτηματικό!) νομίζω αποδίδεται εξαιρετικά στο film.
Δεν θέλω να σε πείσω για κάτι, πιθανά δεν σε κέρδισε τίποτα σε αυτό το έργο γιατί απλά δεν είναι αυτό που ζητάς ως σκεπτόμενος θεατής. Αυτό το βρίσκεις σίγουρα αλλού, όπως γίνεται συνήθως με όλα.
Αυτό που δεν σε ταρακούνησε ποτέ όμως αλλά έχει ταρακουνήσει άλλους και ειδικά ανθρώπους που θεωρείς και εσύ σκεπτόμενους όπως εσύ καλό είναι να το προτείνεις και να το διαδίδεις παρά να το αφορίζεις. Γιατί σημαίνει πως κάτι υπάρχει εκεί μέσα, που άλλους θα τους φανεί αδιάφορο αλλά άλλους θα τους προβληματίσει, θα τους διδάξει, θα του κάνει να αναθεωρήσουν. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα.
Δεν γράφω πολλά και συχνά πια εδώ αλλά αυτό το έγραψα ειδικά σε σένα, μιας και υπήρξε αφορμή, επειδή σε θεωρώ εξαιρετικά σκεπτόμενο και πνευματώδη (και επειδή έχεις ένα δυνατό status εδώ πέρα). Σκέψου μόνο πόσα μουσικά ή κινηματογραφικά έργα που αγάπησες (και σίγουρα κάποιοι βρίσκουν κενά ή αδιάφορα) δεν τα είχες ανακαλύψει ποτέ επειδή σε αυτόν τον κόσμο της απίστευτα ταχύτατης πληροφόρησης είχες δει ένα σχόλιο τύπου: “Το black metal είναι η μεγαλύτερη μπαρούφα στην ιστορία της μουσικής” κτλ.
Και για να μην ξεφεύγουμε, θα ήθελα να δω και την γνώμη σου για το Miss Violence (αν και από ότι έχω καταλάβει δεν το έχεις δει).
και αναστέλλει(