Όσον αφορά στον Κυνόδοντα καθαυτό, άκόμα και στο επίπεδο που αναλύεις εσύ, δεν αλλάζει κάτι ιδιαίτερα στην αντιμετώπισή μου. Εξάλλου για μένα κάθε σπίτι είναι και ένα μικρό κράτος. Εν πάση περιπτώσει, σωστά λες πως μάλλον ούτε εγώ θα πειστώ ούτε κι εσύ για το ανάποδο.
Αλλά εκεί που σίγουρα διαφωνώ είναι στο να μην αφορίζουμε. Το να γράφονται μόνο καλά/προωθητικά λόγια για κάτι ενέχει -στην εποχή της ταχύτατης πληροφόρηφης- ένα κίνδυνο πολλαπλάσιο του να προσπεράσουμε μία ταινία ή έναν δίσκο. Και ο κίνδυνος αυτός είναι όλα πλέον, τα πάντα, να θεωρούνται καλά και αξιόλογα -και να έγκειται μονάχα στο “γούστο” του καθενός αν θ’ ασχοληθεί ή όχι. Εγώ σε αυτήν την λογική είμαι ξεκάθαρα απέναντι, επομένως όταν βρίσκω κάτι μέτριο, άσχημο ή ενοχλητικό η δική μου λογική λέει να υποστηρίξω την άποψη αυτή και όποιος διαφωνεί να υποστηρίξει την δική του οπτική.
Άλλωστε, από τον οποιονδήποτε διαβάζει ένα ποστ, σχόλιο, κείμενο ή ακούει κάτι σε μία συζήτηση έχω την απαίτηση να βάλει την κρίση του, να σκεφτεί συνδυαστικά και γενικώς να χρησιμοποιήσει το μυαλό του. Σε άλλη περίπτωση του αξίζει να του ξεφύγουν βιβλία, δίσκοι, ταινίες, εργασιακές ευκαιρίες και εν τέλει το ίδιο το νόημα της ζωής.
Δεκτότατος ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα. Και σεβαστός εννοείται. Και βλέπω το point το οποίω θέλεις να δώσεις.
Πάντως γενίκευσες όταν εγώ μιλάω για αμφιλεγόμενα πράγματα που έχουν ταρακουνήσει ανθρώπους που ανήκουν σε μία κάστα για την οποία τρέφεις κάποιου είδους εκτίμηση και όχι για τα πάντα, για το οτιδήποτε. Είναι σημαντική η διαφορά αυτή.
Πολύ ψωμί τα ποστς με τις προτάσεις. Ευχαριστώ παιδιά. Τα μόνα που έχω δει είναι ο υπέρτατος “Δράκουλας των Εξαρχείων”, και μάλιστα περισσότερες από μία φορές, και φευγαλέα ο “Δεκαπενταύγουστος” έναν δεκαπενταύγουστο στο χωριό στην τηλεόραση κλασικά αλλά επειδή πήγαινα-δεν πήγαινα έκτη δημοτικού, θυμάμαι ότι δε μου 'χε πει και πολλά.
(ψιλοτραγικά αρχικά ποστς τύπου τσατ με 2-3 γραμμές όπως σε πολλά θρεντς up to 2006-07 μέχρι να μπουν τζιόπες και λοιποί μερακλήδες και να βάλουν μια τάξη)
[B]Σχόλια/Πλοκή:[/B] Ένας πλούσιος ομοφυλόφιλος βρίσκεται δολοφονημένος, και έξι ύποπτοι ανακρίνονται από τον επιφορτισμένο με την υπόθεση αστυνομικό. Από τις ομολογίες τους αποκαλύπτεται πώς κατέληξαν στην πορνεία. Ένας από αυτούς, γόνος εύπορης οικογένειας, αλλά με προβλήματα στη σχέση με τον πατέρα του, θα αποδειχτεί πως είναι τελικά ο ένοχος.
πολύ περιέργη ταινία, την είχα δει αρκετά χρόνια πίσω. Πουλα το λίγο καλύτερα, λέγοντας για το soundtrack (Van der Graaf Generator , joy division, floyd κλπ κλπ). Ειδικά τους Van der Graaf Generator τους πρωτάκουσα σε αυτήν την ταινία. Και δεν είναι μόνο ότι απλώς ακούγονται τα τραγούδια αυτά, αλλά αλληλεπιδρούν κιόλας με το σενάριο, πχ εκεί που του εξηγεί τους στίχους του Love will tear us apart, ή το αντίστοιχο σκηνικό με το Killer κλπ.
Ταινιάρα.Πανέξυπνη και καθόλου ακαταλαβίστικη κατά την γνώμη μου και η μόνη ελληνική ταινία με ηθοποιούς που [B]παίζουν[/B] πραγματικά.
Αν ήθελα να δώ ένα δίωρο μπινελίκια,πήγαινα σε κεντρικό δρόμο στην αθήνα σε ώρες αιχμής ή γήπεδο.Εγώ ταινία θέλω να δώ.
Είδα το [B]“Όλα Είναι Δρόμος”[/B] του Παντελή Βούλγαρη ( 1998 ) και μου άρεσε πολύ.
Τρεις διαφορετικές ιστορίες, τρεις διαφορετικοί άνθρωποι που έφτιαξαν τον δικό τους δρόμο με τις επιλογές τους και θα υποστούν τις συνέπειες.
Η ταινία είναι ύμνος στις (λανθασμένες;) επιλογές που κάνουμε όλοι μας και έχει φόντο την νεοελληνική σαπίλα.
Οι ερμηνείες είναι θαυμάσιες (ειδικά του Βέγγου είναι κάτι παραπάνω από μεγαλειώδης) και το φινάλε με τον τρόπο που κλιμακώνεται σε σκηνοθετικό και σεναριακό επίπεδο είναι ανεπανάληπτο.
Κι εγώ μέσα στη μεγάλη βδομάδα! Μπορεί το Βιετνάμ και η τελευταία νανόχηνα να θεωρούνται καλύτερα, αλλά από πλευρά συναισθηματική με τράβηξε η πρώτη ιστορία. Και ναι ρε γαμώτο, τα τελευταία λεπτά της ερμηνείας του Βέγγου με αφήνουν άφωνη.
