Ξεθάβω με αφορμή την μυριοστή θέαση του Whirld Tour 2010, γιατί πραγματικά δεν ξέρω αν του έχουμε αποδώσει το credit που του αναλογεί. Oμολογώ ότι στα τόσα χρόνια που ακούω και παρακολουθώ την Prog σκηνή (βγαίνουν τόνοι κυκλοφοριών ασχέτως του πόσο μας απασχολούν σε αυτό το forum) δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοια κολλεκτίβα μουσικών.
Όπως παραδέχονται και οι ίδιοι στο documentary που συνοδεύει την θηριώδη -από άποψη διάρκειας- live κυκλοφορία τους, υπάρχει μια μαγική χημεία ανάμεσα τους, με αυτό να αποτυπώνεται τόσο στον διακαή πόθο τους να ξαναβρεθούν για να ηχογραφήσουν και για να περιοδεύσουν, όσο και στη δίψα του κόσμου να δει αυτούς τους fab 4 να παίζουν μαζί.
Υπάρχει μια άποψη η οποία όλο και ξεθυμαίνει στους prog κύκλους, ότι το prog μεγαλούργησε μόνο στα '70ς και ότι έκτοτε καμία μπάντα δεν κατόρθωσε να πλησιάσει τα επίπεδα των γνωστών μεγαθηρίων. Επιτρέψτε μου φωναχτά και κατηγορηματικά, να διαφωνήσω, και οι Transatlantic αποτελούν την πιο περίτρανη, τρανταχτή απόδειξη. Το prog των Transatlantic βασίζεται στη μελωδία, και για να μιλήσουμε για Whirlwind, υπάρχει τέτοιος όγκος φοβερών μελωδίων ΜΟΝΟ σε αυτή την κυκλοφορία, που ανάλογο δεν έχω ξανασυναντήσει μαζεμένο σε κανένα άλμπουμ καμιάς μπάντας-μεγαθηρίου των '70s! Οι Τransatlantic απέκτησαν πλήρη προσωπικότητα με το Whirlwind και μολονότι ακούς στοιχεία από Yes, Βeatles στη μουσική τους, είναι πλέον κάτι ΟΛΟΔΙΚΟ τους, ένας δικός τους ήχος.
Η απόδοση τους live είναι εξωπραγματική, το Whirld Tour 2010 το πιστοποιεί και με το παραπάνω, σε σημείο που να μιλάμε για κυκλοφορία-σταθμό στη μουσική. Μη με ρωτήσετε πόσες ώρες έχω ξοδέψει βλέποντας τα DVD, αν υποθέσουμε ότι σαν υλικό κοντεύει τις 4 ώρες, δεν θέλω να ξέρω:p…Οι ανατριχίλες στο Rose Coloured Glasses, το όργιο του Οn the Prowl, τα απαραμιλλα φωνητικά στο ρεφραιν του A Man Can Feel, η πόρωση του Daniel, το stage diving του Portnoy, τα δάκρυα του Morse στο κλείσιμο του Whirlwind, η απερίγραπτη μαγεία του Bridge Across Forever, τα παλαβά σημεία του Stanger in your Soul, και τέλος η λάμψη και η χαρά στα πρόσωπα τόσο του συγκροτήματος όσο και του κόσμου, συνθέτουν την πληρέστερη εικόνα του απλησίαστου μεγαλείου των Transatlantic.
Δείτε το όσοι δεν το έχετε δει, ακόμη και εάν ελάχιστη σχέση έχετε με αυτό το είδος μουσικής. Στην τελική, it’s only good music και θα το νιώσετε ΟΛΟΙ ότι και αν ακούτε.
ROCK THE HOUSE!!!
(μας τα έφαγαν οι γιατροί)