Όντως, ε. Πολύ όμορφο.
2 Likes
Νορβηγικό τοπίο…ο λύκος δεν ξερω που κρύβεται
1 Like
Tώρα να πεταχτώ σαν λούτσα και να πω οτι με ενοχλει αφάνταστα οτι ο αέρας ειναι αντίθετος του κύμματος στο “βίντεο”. 
Κατα τ’αλλα εντυπωσιακά απλό και εντυπωσιακά καλό εξύφυλλο και πολύ ταξιδιάρικο τραγούδι - αν και ήθελα αλλα 5 λεπτά για να είμαι ειλικρινής.
2 Likes
Μου θύμησε ATGCLVLSSCAP, απίστευτα βαρετό κομμάτι, δεν έχω έτσι κ αλλιώς προσδοκίες από τους τύπους.
Εμενα απο την αλλη μου θυμιζει το φανταστικο ambience της εποχης 2001-2007, τοτε που ο Trickster G εβγαζε αφενος το ενα υπεροχο soundtrack ή EP μετα το αλλο, αφετερου “τελειωσε” αυτην την περιοδο με την δισκαρα το Shadows Of The Sun. Και πιο συγκεκριμενα επεστρεψα λιγο στο Lycantropen ακουγοντας το Weeping Stone.
Στο μεταξύ, το “ATGCLVLSSCAP” είναι πανέμορφος δίσκος, με τρομερό re-working κομματιών. To “Nowhere/Catastrophe” εκεί το έχουν κάνει ξανά εμβληματικό.
Όντως θυμίζει λίγο κάτι ακολουθίες νοτών απ’ το “Shadows of the Sun” αλλά δεν μπορώ να πω ότι ακόμη ενθουσιάζομαι. Θα χαρώ πολύ να είναι ένας τέτοιος δίσκος, αλλά από ένα κομμάτι δεν βγάζω συμπέρασμα. Εδώ θα είμαστε να τα πούμε και τότε.
Το εξώφυλλο μόνο εμένα θυμίζει κάτι κεντητά τουριστικά;
Ειναι αδύνατον να βγει οποιοσδήποτε συμπέρασμα απο το συγκεκριμένο τραγούδι. Προσωπικα βλεπω πολυ θετικά το να αφησουν για λιγο στην άκρη το synthpop, τρεις σερί παραπλησιοι δισκοι ηταν πολλοί για τους Ulver, κατα την γνώμη μου.
3 Likes
Τελευταία φορά που έπαιξαν τρεις σερί παραπλησιους δίσκους, βέβαια, έγραψαν ιστορία, ακόμη και όταν μετά το άφησαν στην άκρη.
Ποτέ δεν επαιξαν σερί τρεις παραπλήσιους δισκους πριν τα synthpop.
2 Likes
Λέω για τα πρώτα τα γενικώς black
Δεν του αξίζει τέτοια “λησμονιά” του Kveldssanger.
7 Likes
Καμία λησμονια, απλά σκέφτομαι ότι σαν υφολογική στροφή δεν ήταν ανήκουστη για ένα Μπλάκ συγκρότημα, οπότε παραμένει αδελφικό
Αλλά οκ, σχόλιο της στιγμής, μην το δέσουμε και κόμπο
1 Like
Πολύ όμορφο εξώφυλλο, πολύ ψόφιο κομμάτι, οι Ulver είναι ικανοί για μεγαλεία σε όποιο ιδίωμα κι αν αγγίξουν. Αυτό είναι αρκετά ανέμπνευστο ambience που χτίζει χωρίς να καταλήγει - βέβαια πρέπει να ιδωθεί σε και πλαίσιο κυκλοφορίας.
Ωστόσο,
χίλια ναι, δεν αντέχω άλλο ούτε τους ίδιους ούτε το feat Ulver από synthwave καλλιτέχνες. (μην παρεξηγηθώ, υπάρχουν αριστουργήματα εντός τούτου του τρεντ αλλά κατέληξε και προβλέψιμο και επαναλαμβανόμενο το Ulver have subscribed to New Retrowave channel)
2 Likes
Χμμμμμ δεν μπορω να καταλαβω το γιατι να μην παιζει μια μπαντα σε ενα υφος οταν βγαζει αριστουργηματα το ενα κοπανιστα μετα το αλλο. Ποσο μαλλον οταν το υφος αυτο το ειχε για ΤΡΕΙΣ (3) δισκους, οι οποιοι ειναι ενα παρα πολυ μικρο νουμερο για να υπαρχει παραπονο επαναληψης υφους.
Καποιοι καλλιτεχνες την ψαχνουν την δουλεια για 20-30 χρονια και μετα κατασταλαζουν οσον αφορα το ποια ειναι η ανωτερη μορφη τεχνης που μπορουν να παραγουν. Για τους Ulver ειναι ξεκαθαρο πλεον πως μεγαλουργουν σε ατμοσφαιριλες παντος τυπου, και ειδικα στο synthpop στο οποιο η φωνη του Garm ειναι οτι πιο ταιριαστο.
"With Neverland we embrace a more ‘punk’ spirit – more dreaming, less discipline – freer, quite simply", the band comments on the creative process behind the album.
Bursts of daybreak synths and whooshes of sound set the atmosphere, before the wolves start digging into the dynamics of ambient calm and anarchic mysticism. Dreamy and transportive textures develop into trippy percussive energies, and as the album unfolds, a lush and vibrant, and at times exotic space opens.
Apart from a few recurring distant voices and vocal chops, Neverland is a largely instrumental record, reminiscent of the mood and structure of that place where late '90s IDM sounds met the meandering structures of post-rock. The ghost of pre-millennial sample culture surely haunts Neverland, and some might even hear echoes from earlier acclaimed works like Perdition City (2000), or the Silence EPs (2001), or more recently ATGCLVLSSCAP (2016).
Still, Neverland sounds and feels like something else, something fresh in Ulver’s continuous journey of perennial reinvention. Pop music from in-between worlds? A sonic hallucination? Or better: a collage of dreams. It’s up to you.
Tore Engelsen Espedal, Oslo, October 2025
1 Like
Το ξέρω πως… δεν το διάλεξα.
ΞΕΚΑΘΑΡΑ.
Αν και η αλήθεια είναι πως δε μ’ άρεσε για εξώφυλλο Ulver. Επίσης, θυμίζει γραφικά από ηλεκτρονικό παιχνίδι δεκαετίας '90.
Από 'κει και πέρα, όπως έγραψα την πρώτη σειρά (να με συγχωράτε για τη βλάσφημη συνέχεια), με φέρνει στο νου, ειδικά η πρώτη μελωδία, το “Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις”. Όπως και να 'χει, όμως, μου αρέσει πολύ.
3 Likes
Και το κομμάτι πια καταστράφηκε ολοσχερώς χαχαχ
2 Likes
Ρε μλκ 
1 Like
φιλε μου εγώ από όλο αυτό διάβασα “του χρόνου παίζουμε roadburn”.
στα σοβαρά όμως, νιωθω ότι έχουν γίνει τραγικά επαναλαμβανόμενοι - νιώθω πως όπου υπάρχει σε κλασσικό συνθγουεηβ μοτίβο η φωνή του Garm, είναι μια συνέχεια του Machine guns and peacock feathers που για μένα ήταν η πραγματική “αρχή” της πορείας των Ulver προς τα εκεί (η “ψεύτικη” ήταν η συμμετοχή του Garm στο Cheerleader Effect του Carpenter Brut και το μικρόβιο στα συνθια του κατά τα άλλα trip hop The Assassination - λέω που εντοπίζω το κάθε τι για να συνεννοούμαστε).
Έχουν γράψει ωραία πράγματα σε αυτή τη φάση τους, όπως σε όλες τους, αλλά έχουν κάνει κοιλίτσα κατά τη γνώμη μου. Από άλλες μπάντες περιμένεις να κάνουν τέλεια το ίδιο πράγμα, από άλλες τη μόνιμη κίνηση. Για μενα τέτοιες μπάντες είναι οι Ulver και οι AFI. Και όσο το παραδίδουν συνεχίζω να τους αγαπώ αμφότερους.
Πράγματι όμως, έχουν βρει το κέντρο τους, την ατμόσφαιρα. Αλλά αυτή, είναι μια έννοια που έχει πολλές, αναρίθμητες και ίσως μέχρι και ανεξερεύνητες πτυχές. Θέλουμε να τουςβλέπουμε να αλλάζουν, γιατί το κάνουν καλά. Είναι πρωτερημά και όπλο τους η ιδιότητα του εξερευνητή.
2 Likes
1 Like
1 Like