Με τους Ulver ποτέ δε μπορείς να ξέρεις τι συμβαίνει, πως συμβαίνει και πότε συμβαίνει. Στο “βίωμα” του προηγηθέντος ακολουθεί το βίντεο, και όπως πολύ ωραία περιγράφεται από κάτω:
“A retreat into the sunken paradise. Half-buried misty temples, giant creatures and vaguely prehistoric figures emerge as depth and time intertwine, from the ancient Atlantis to the Northernmost seas.”
Δεν το ειχα παρει πρεφα αυτο το ποστ…
Εδω τα 2 απο τα 4 τραγουδια ολοκληρα… απλα σοκ.
Για μια ακομα φορα τελειοτητα απο τους Ulver.
Σόρι αλλά εμένα δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν μου φαίνεται καν μουσική, αλλά ροή από εφέ!
Ε οκ δεν ειναι κανενας υποχρεωμενος να του αρεσει, γιατι σορρυ 
Απο κει και περα, καθε μεταλ (και οχι μονο) τραγουδι στον κοσμο μια ροη απο εφφε ειναι…
Δεν ξερω τι εννοείς. Αλλά το Assassination είχε μόνο τραγούδια…
Δεν ξερω τι οριζεις ως τραγουδι, αλλα και 22 λεπτα ambience τραγουδι ειναι… Απλα ειναι τραγουδι με αλλη δομη.
Να και τα υπολοιπα δυο:
Φρεσκο και σαλευει ε.
Από την μια, έχω ενθουσιαστεί στην ιδέα για ένα ακόμα «ποπ» άλμπουμ από τους Ulver, από την άλλη θα ήθελα ο Καισαρ να είχε παραμείνει «one of a kind φαινόμενο» Ulver είσαι! 
Κάτσε να δούμε που θα το πάνε… γιατί μπορεί να το κάνουν ακόμα πιο uber electronic pop και αυτό το τραγούδι ν’ αποτελεί απλά μια μικρή πρόγευση. Ακόμα δε ξέρουμε… όπως είπες: Ulver είσαι!
Δεν το συμμεριζομαι ως απαραβατο κανονα.
Και το Shadows Of The Sun ειχε μεσα ποπ, και το Wars Of The Roses, καπου εδειχνε οτι ισως κατασταλαξει σε κατι τετοιο ο Garm εδω και πολλα χρονια.
Και να σου πω την αληθεια, ενα αλμπουμ οπως τον Καισαρα το ονειρευομουν και το ηθελα απο το 2000 και το δευτερο μισο αυτου εδω του ΥΠΕΡΕΠΟΥΣ:
EDIT: Εννοειται πως πρεπει να αλλαξω τις απαντησεις μου τελικα. Τον Καισαρα τον βαζω στα 3 καλυτερα τους χωρις καμια αμφιβολια πλεον. Μαζι με Perdition και Shadows. Το Wars Of Roses επεσε στην 4η θεση για μενα.
Το άσμα μέρα με τη μέρα γίνεται ακόμα πιο μεγάλο ως δημιούργημα. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο και παράλληλα είναι σαν “ηχητική αλοιφή” που καταπραΰνει την ξεραΐλα (και μόνο το Psychotic Waltz να υπήρχε, τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα) - πάντα μεταφορικά.
Και η φωνή του Κρίστοφερ. Αυτή η φωνή. Βρήκε τον τρόπο του, τον τόπο του, το χώμα του και τον τόνο του. Δε χρειάζεται να ψάξει κάτι άλλο.
Ποσο ΕΠΟΣ
Αυτη η στροφη προς το synthpop με βρισκει σε φαση που εξερευνω πολυ αυτον τον ηχο οποτε μου εκατσαν και τα 2 πολυ καλα, μια χαρουλα.
Να κατσεις να λιωσεις το Host τοτε 
Ρε μια χαρα μου αρεσει το Host, απλα δεν το βαζω στα αγαπημενα μου Λοστ, τα περι Depeche Mode 2ης κατηγοριας τα λεω για να σε τριγκαρω
Μονο που δεν πολυπιανει, καθως εχω μαθει 20 χρονια να αγνοω οποιαδηποτε κριτικη στην δισκαρα, ποσο μαλλον εναν ακυρο παραλληλισμο με Depeche Mode
Το αστειο ειναι πως οταν εγω κραζω τα τραγελαφικα κατ’εμε φωνητικα του Χολμς δεν το κανω για να τριγκαρω κανεναν.
Λοιπον το Fall From Grace μετα απο πολλα ακουσματα για μενα παιρνει ενα ανετο 8 στα 10 οπως ειναι. Αν ελειπαν οι αστειες κραυγες και τα πολλα βοθρε, θα επαιρνε τουλαχιστον 9.
Παίδες, όχι Paradise Lost σε αυτό το topic. Αλλάξτε στέκι, δεν τους θέλουμε εδώ. Εδώ μιλάμε μόνο για ULVER. Να φύγετε, να πάτε αλλού!
Χαχχααχα νομιζα πραγματικα πως ημασταν σε αλλο τοπικ!
On topic, σημερα ακουω το Messe και εχω ανατριχιασει τοσες πολλες φορες. Ισως οι Ulver να ειναι η μπαντα που με εκανε να μπορεσω να καταλαβω και να νιωσω σε τοσο μεγαλο βαθμο την μαγεια του minimalistic στην μουσικη, σχεδον 20 χρονια πριν με τα δυο Silence EPs και στην συνεχεια το Lycantropen.
Το Messe φανταζει ως η συνεχεια αυτων των δισκων. Με το Glamour Box εχει σηκωθει καθε τριχα ορθια, ακομα κι οι ανυπαρκτες στο κεφαλι μου. Τι ΔΙΣΚΑΡΑ ακομα κι αυτο.
Και τωρα μπηκε Son Of Man 
και σε εκείνο το τοπικ (plost) μιλάμε για djent…
