ξέρεις τώρα, διαισθήσεις, κομιστές DVD και τέτοια πράγματα.
λίγη υπομονή.
Eλληνική σκηνή πάντως δεν σημαίνει μόνο metal σκηνή.
Τα παραδείγματα που φέρνετε οι πολέμιοι επί το πλείστον είναι σε τέτοια φάση. Πότε έσπρωξε τους Sigmatropic το Metal Hammer;; Το που βγαίνει και το πόσο καθιερώνεται κάτι, σπανίως έχει να κάνει με την μουσική του αξία. Οι Last Drive έχουν αποσπάσει φοβερές επιβραβεύσεις από τους Dead Moon, ενώ οι Dream Syndicate δήλωναν ενθουσιασμένοι με την πάρτη τους. Εδώ έχουν βγει και σε περιοδεία με τους Lemonheads αν δεν απατώμαι, τι να λέμε τώρα. Δήλαδη τα πρώτα δύο είναι garage rock’n roll παγκοσμίου επιπέδου. Μετά ξέφυγαν (ηχητικά ε)
Η χώρα είναι αποκομμένη απ΄το παγκόσμιο μουσικό στερέωμα για πολλούς παράγοντες που σίγουρα δεν έχουν να κάνουν με την ποιότητα της σκηνής. Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο εθελοτυφλεί δυστυχώς.
Και σορρυ ρε παιδιά, όταν παίζουν οι Dinosaur Jr και βάζουμε support τους απαράδεκτους Absent Mindead τι γνώμη περιμένετε να έχει ο κόσμος; Χάθηκαν οι Semen; Χάθηκαν οι Deus ex machina; Oi Cube;
Τώρα για παραδείγματα τύπου Firewind μπορώ να πω πως επιβεβαιώνουν τα λεγόμενα μου. Μάγκας ο τύπος δεν λέω και δουλευταράς αλλά ε και; Δεν θα μπορούσαν στην θέση τους να βρίσκονται οι Inner Wish, αυτό λέμε;
Eγώ απο οσο θυμαμαι το πρόβλημα στην Ελληνική σκηνή εγκειται στον φθόνο και τις εριδες μεταξυ συγκροτηματων και μετα στο θεμα promotion και σπρωξίματος…
Παλι καλα που τα τελευταία χρόνια εχει ελαττωθεί το φαινόμενο…
καλά το να ψοφήσει ο σκύλος του γείτονα είναι εν γένει χαρακτηριστικό μας.
από την άλλη έχει δει ο ίδιος πως μια μικροεπιτυχία αλλάζει κάποιους που νομίζουν ότι είναι στους καλύτερους στο είδος τους στον κόσμο. και φυσικά φταίει το κακό ριζικό για το ότι δεν είναι. α ρε, Tenacious D που τους χρειάζεται…
επίσης, η προφορά του συνόλου των τραγουδιστών μπορεί να μη μας κάνει πολύ αίσθηση εδώ, αλλά έξω δεν μπορούν καν να τους ακούσουν.
οι παραγωγές είναι επί το πλείστον απαράδεκτες. και υπάρχουν ν δικαιολογίες, αλλά ταυτόχρονα ν αντιπαραδείγματα από μπάντες που με τα ίδια εφόδια είχαν πάντα καλύτερο ήχο.
τέλος, κυρίως για το ελληνόφωνο ροκ, πολλές μπάντες έδιναν περισσότερη βαρύτητα σε ιδεολογίες, πολιτικές πεποιθήσεις και γενικότερα πράγματα που όταν περνάνε ένα όριο εμένα με αποτρέπουν.
ΤΗν δεκαετία του 80, η τεχνογωσία στην Ελλάδα για να βγάλεις ροκ άλμπουμ ήταν σχεδόν μηδαμινή. Ας σου απαντήσουν αυτοί που ζήσαν την ιστορία
Από συνεντευξη του Ντίνου Σαδίκη στον φανζιν χωρίς κανόνα:
Ντίνος Σαδίκης:[…] Κάπως έτσι φτάσαμε στο 87 και βγάλαμε ένα demo με 10 κομμάτια ηχογραφημένα σε τετρακάναλο Fostex με τρόπο που ίσος ζήλευαν επαγγελματίες. Κυριολεκτικά φτάσαμε το τετρακάναλο στα όρια του. Θυμάμαι τον ντράμερ να ηχογραφεί με ένα κράνος μηχανής στο κεφάλι και ακουστικά από μέσα. Μόνο έτσι μπορούσε να ακούσει καθαρά τι έπαιζαν οι κιθάρες.
Από συνεντευξη του Θοδωρή Ηλιακόπουλου:
Νομίζω ότι η παραγωγή αδικεί πολύ το γκρουπ και στους δυο δίσκους.
Θ: Το πρόβλημα που υπήρχε εκείνη την εποχή και που σήμερα οι νεότεροι αγνοούν είναι πως δεν υπήρχε γνώση του σκληρού ήχου απο τους ηχολήπτες. Φαντάσου πως τα περισσότερα γκρουπ πήγαιναν στα studio με βινύλλια του εξωτερικού παραμάσχαλα για να ακούσει ο ηχολήπτης, μπας και καταλάβει περί τίνος επρόκειτο το όλο ύφος. Αυτό ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα που λίγο-πολύ το αντιμετωπίσαμε όλοι όσοι γράφαμε δίσκους τότε. Στην περίπτωσή μας μόνο ο PETE LALLIS στο 2ο remix του Ρεκβιεμ μας βοήθησε ουσιαστικά και αυτό γιατί άκουγε hard rock κι ήξερε δέκα βασικά πράγματα. Απο την άλλη, τα απαρχαιωμένα μηχανήματα που διέθεταν οι εταιρείες κοπής βινυλλίου προβλημάτιζαν περισσότερο την κατάσταση. Χαρακτηριστικά θα σου πω, όταν επιστρέψαμε και το 2ο δείγμα του Ρέκβιεμ ως απαράδεκτο, ζητήσαμε εξηγήσεις απο τους τεχνικούς της FABEL για τους λόγους που χάνονταν ο όγκος και οι μεσαίες απο το master στο βινύλλιο και πήραμε την αξής απάντηση : “Ο όγκος που βγάλατε στο studio θα αποδοθεί στο βινύλιο, μόνο κατά 70%, αν χωρίσετε τα τραγούδια σε δυο δίσκους των 45 ή 33 στροφών, αλλιώς αν τα στριμώξετε σε ένα 33άρι η απώλεια θα φτάσει κοντά στο 50%”. Όπως καταλαβαίνεις αυτό απαιτούσε επιπλέον χρήματα που δεν υπήρχαν και φυσικά δεν δόθηκαν απο την εταιρεία. Και φυσικά να μην ξεχνάμε πως γράφαμε στο studio με το ρολόι στη μούρη γιατί χρήματα για πολλές ώρες δεν διέθετε κανείς. Πολύ άγχος και πολλή πίεση για να μπορείς να αποδώσεις. Μέσα απο τέτοιες συνθήκες τι να περιμένει κανείς; Πάλι καλά να λέμε. Σήμερα και γνώση και εμπειρία υπάρχει και στο σύνολο τους τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Όσοι άκουσαν τα cd πάντως θα δούνε την διαφορά απο τα πρώτα βινύλλια και θα καταλάβουν πως παιζαμε τότε. Σήμερα, η δουλειά μας θα ακουστεί καθαρά, χωρίς απώλειες.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Μπασταρδοκρατίας, ίσως το πιο γνωστό κομμάτι του χώρου. Το θέμα είναι ότι οι ΓΤΧ γράψαν πολύ καλύτερα κομμάτια από αυτό, με πολύ πιο έντονα εωτερικά μνμτα, τα οποία όμως ποτε δεν γίναν τόσο γνωστά όσο αυτό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πχ το ρεφραίν του Μπασταρδοκρατία το ξέρουν όλοι, ακόμα και άτομα άσχετα με τον χώρο. Γιατί να μην θυμούνται όμως το “ισως να μην είναι μόνο ο μπάτσος ο εχθρος…”.Μήπως επειδή το κοινό, προτιμά τα εύκολα μυνήματα??? εγώ λοιπόν θα σου αντιστρέψω το ερώτημα… οι μπάντες δίνανε την βαρύτητα ή το κοινό αρέσκεται στην ρηχή συνθηματολογία???.. Ορίστε και η απάντηση:
Η “Μπασταρδοκρατία” -απο τα πιο δυνατά κομμάτια σας- έγραψε ιστορία. Απο την άλλη όμως φανηκε να ενοχληθήκατε απο την “συνθηματολογική” της αποδοχή απο το κοινό. Πιστεύετε ότι το κοινό ασχολήθηκε όσο έπρεπε με τους στίχους και τα μηνύματά σας ή περιορίστηκε στα εύκολα και ρηχά συνθήματα;
Θ: Πάντα το λέγαμε πως μας την έσπαγε να πάιζουμε για να χορεύουν πόγκο μερικοί ανεγκέφαλοι που αν τους ρώταγες τι έλεγαν οι στίχοι μας δεν ήξεραν να σου απαντήσουν. Εμείς το πανκ δεν το είδαμε ποτέ σαν εκτόνωση και μόνο. Μια ολόκληρη ιδεολογία, όλη η στάση ζωής που έδινε το πανκ ως αντίλογο, αυτό μας ενδιέφερε. Εκτόνωση, σίγουρα, χρειάζεται αλλά όχι ως αυτοσκοπός. Αυτό είναι μεγάλη ηλιοθιότητα. Αντηχεί κούφια μια ιδεολογία που εκφράζεται μόνο με πέτσινα και παραμάνες και δεν μπορεί να προσφέρει εσωτερικά μονοπάτια στον άνθρωπο.
Ναι η συνθηματολογία μας απωθούσε γιατί απλά δεν μπορούσαμε να εκφραστούμε μέσα απο κλισαρισμένες σκέψεις. Γι αυτό και διασκευάσαμε ντίσκο-φανκ την Μπασταρδοκρατία, για να απομυθοποιήσουμε το πρότυπο που είχαν με το “έτσι θέλω” αποδώσει κάποιοι στο κομμάτι αυτό και απο νωρίς αρνηθήκαμε να το ξαναπαίξουμε στα live. Δυστυχώς γιατί αυτό μας έδειξε καθαρά ότι ο χώρος του πανκ είχε πολλούς ανεγκέφαλους που απογοητεύτηκαν πολύ απο εμάς λόγω της άρνησής μας να παίζουμε ότι μας ζητούσαν. Ευτυχώς όμς γιατί είδαμε απο νωρίς την αλήθεια και δεν τρεφόμασταν με ψευδαισθήσεις.
Διάφορα άτομα στο λεγόμενο “underground” συμπεριφέρονται με τρόπο που κάποιοι μιλούν για το “φασισμό της αναρχίας”. Με άλλα λόγια, θέτουν απο μόνοι τους στάνταρ (απο τα αξεσουάρ μέχρι την υποχρεωτική ανάγνωση του Μπακούνιν) που όποιος δεν ακολουθεί μένει απο έξω. Πως βλέπετε μια τέτοια νοοτροπία και τι έχετε να καταθέσετε απο τη δική σας εμπειρία;
Θ: Η συμπεριφορά και η νοοτροπία του εκάστοτε “underground”, πιστεύω πως χρειάζεται μεγάλη ανάλυση και προβληματισμό σε βάθος για να καταλήξει κανείς σε συμπεράσματα. Για μένα underground δεν είναι μόνο οι αναρχικοί ή οι punk. Στον ορισμό αυτό ανήκουν όλα αυτά τα άτομα, ανεξαρτήτως ηλικίας που ζουν έξω απο τα κοινωνικά πλαίσια. Δηλαδή ποιος είναι περισσότερο underground, ο “αναρχικός” πιτσιρικάς που μετά τη διαδήλωση ή τη συναυλία θα πάει σπίτι του ή ο άστεγος που κοιμάται στα ερημωμένα σπίτια και τρέφεται απο την ελεημοσύνη ανθρώπων ή φορέων; Τελικά ποιο είναι το πραγματικό underground πως το ξεχωρίζουμε απο το δήθεν, ποια η διάρκειά του σε σχέση με την ηλικία και το τέλος, ποιa τα στεγανά του; Δύσκολα απαντάει κανείς με πέντε κουβέντες. Υπάρχουν κάποιοι εναλλακτικοί τρόποι ζωής και σκέψης που ανα τα χρόνια υιοθετούνται απο διαφορετικούς ανθρώπους. Αλλοι ψάχνουν περιπέτεια, άλλοι απαντήσεις, άλλοι συνειδητά τους επιλέγουν και άλλοι παρασύρονται απο την ηλικία ή κάποιες καταστάσεις. Για να συνυπάρχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, κάποια στιγμή ορίζουν νόμους, αρχηγό και υιοθετούν φόρμες και τύπους εξουσίας όπως το απλό και σύνηθες φαινόμενο της βίας. Εγώ εδώ βλέπω μια τεράστια αντίφαση αφού όλοι αυτοί στην ουσία κάνουν αυτό που υποτίθεται πως κατηγορούν και χλευάζουν. Μια τέτοια στάση ζωής δεν είναι ικανή να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός απο μιζέρια και αδιέξοδο. Δεν πιστεύω τα παραμύθια καμμιάς ομάδας ανθρώπων γιατί ξέρω πόσο ευάλωτες είναι οι ανθρώπινες αξίες τους και τα στεγανά τους. Πιστεύω στον άνθρωπο και τις δυνατότητες του σαν μονάδα. Ο άνθρωπος χρειάζεται ποικιλία γνώσεων και ερεθισμάτων για να εξελίσσεται σαν οντότητα, σαν προσωπικότητα. Η κοινωνία απο μικρός θυμάμαι να μου λέει “μη” και ¨οχι" για πολλά που ήθελα να δοκιμάσω. Αυτή την απέρριψα. Όταν το “underground” προσπάθησε να μου υποδείξει όρια και τρόπους ζωής, το απέρριψα και αυτό. Δεν χρειάζομαι φραγμούς και εμπόδια απο κανέναν. Έχω την ανάγκη να νοιώθω ελεύθερος και να έχω πάντα το δικαίωμα επιλογής στη ζωή μου, κανείς δεν μπορεί να μου επιβάλλει τον τρόπο που θα αναζητώ και θα ψάχνω. Προτιμώ να είμαι με ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν, άσχετα τους χώρους ή τους τόπους που προέρχονται.Ο καθένας πιστεύω καθορίζει τις διαχωριστικές του γραμμές με αυτά και με αυτούς που διαφωνεί και κρατάει τις ανάλογες αποστάσεις. Άνθρωποι σωστοί υπάρχουν παντού μα δεν τους βρίσκεις εύκολα. Πρέπει να κοιτάς με αληθινά και καθαρά μάτια χωρίς περιορισμούς του τύπου : “είναι punk, οπότε είναι και σωστός”. Τα πάντα είναι σχετικά. Εγώ λέω ότι καλό είναι να κρατάει κανείς αυτά που μιλάνε στην καρδιά του και τον φέρνουν σε επαφή με την αλήθεια. Όλα τα άλλα είναι περιορισμοί και περιττό φορτίο.
Tέλος να πω ότι συμφωνώ 100% με τα γραφόμενα από το μέλος SurferRosa.
προφανώς η έμφαση δίνεται τα τελευταία 15 χρόνια που υπήρχαν δυνατότητες.
όσον αφορά στο αν οι μπάντες ή το κοινό συγχέουν περισσότερο τη μουσική με ιδεολογία, λίγο με ενδιαφέρει.
σκωτίστηκα αν είσαι αναρχικός, αριστερός, δεξιός, σεντερ μπακ, ιδεολόγος ή οτιδήποτε.
πολλές μπάντες έχουν εκφράσει θέσεις χωρίς να χαρακτηριστούν από αυτές.
εδώ λίγο ως πολύ όλοι κάπου είναι ταγμένοι.
άσχετα με το πως εκλαμβάνεται.
+1 σε Outshined.
Επισης συμφωνω σε αρκετα και με Surfer Rosa.Ειδικα για Last Drive,οι οποιοι ειναι πραγματικα μπαντα για μεγαλα πραγματα,το ιδιο ηταν και οι Ziggy Was πιστευω.Οι περισσοτερες αγγλοφωνες μπαντες οντως αδικουνται απ την προφορα A junior των τραγουδιστων δυστυχως.
Επισης ισχυει 100000% αυτο περι εριδων μεταξυ των γκρουπ.Μιλαμε το τι κομπλεξ κουβαλανε μερικοι ειναι απλα εντυπωσιακο.Ζωαδια.
Kαλοί μας φίλοι,
Ο νέος μας δίσκος βρίσκεται στη διαδικασία εκτύπωσης - συσκευασίας και σε λίγες μέρες θα
βρίσκεται στα χέρια μας (αν δεν χτυπήσει ΠΆΛΙ τη πόρτα μας ο δαίμονας του τυπογραφείου
που μας έχει και μια αδυναμία).Θα ειδοποιηθείτε με μήνυμα για την κυκλοφορία του καθώς και πότε θα βρίσκεται στα
δισκοπωλεία.Για τους πρώτους εκατό (100) φίλους μας, που έχουν παραγγείλει στο παρελθόν βιβλία,
δίσκους θα υπάρξει δυνατότητα να τους σταλεί με αντικαταβολή σπίτι τους ο νέος μας
δίσκος, αν βέβαια στείλουν μήνυμα γνωστοποιώντας μας την επιθυμία τους και τα πλήρη
στοιχεία της διεύθυνσής τους στο tsigos@artemis-studios.net .Ελπίζουμε στην κατανόησή σας κι ελπίζουμε να σας βρούμε συμπαραστάτες μας και σε αυτή τη
νέα προσπάθειά μας να δημοσιεύσουμε τα όνειρά μας ευχόμενοι για άλλη μια φορά να γίνουν
και δικά σας γιατί καλά το ξέρετε πως εμείς στηριζόμαστε μόνο στους φίλους μας και είναι
τιμή για μας αυτό 19 χρόνια τώρα.Με εκτίμηση
Γιώργος Τσίγκος
:thumbup::thumbup::thumbup:
Μιας και τον θυμήθηκα σήμερα, ας ποστάρω ένα άλλο άλμπουμ του Γιώργου Μακρή
ZΟΟLIXO ΛΙΓΟ ( 1998 )
[CENTER]
[/CENTER]
Τι είναι οι Zoolixo Λίγο; Ενα συγκρότημα που ξεκίνησε από τους Μουσικούς Αγώνες της Κέρκυρας το 1980. Ο Γιώργος Μακρής είναι η ψυχή του γκρουπ, ο οποίος υπάρχει στην δισκογραφία από τις αρχές των 80’ς με σημαντικές συνεργασίες (όπως ο Μάνος Χατζιδάκις). Οι μουσικές επιρροές τους, πολλές. Η πιο εμφανής, αυτή της μουσικής του Frank Zappa. Αν σας αρέσει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης θα πρέπει να τσεκάρετε τους ZΟΟLIXO ΛΙΓΟ οπωσδήποτε! Nα σημειώσω ότι ο ντράμμερ είναι ο Κώστας Πέρογλου, ο οποίος είναι στο συγκρότημα του Τζίμη Πανούση τα τελευταία χρόνια ( και εχει περάσει στο παρελθόν από τους Closer ). Επίσης στον δίσκο συμμετέχει και ο Γιώργος Δημητριάδης (Μικροί Ήρωες). Aν θέλετε να ακούσετε σουρεαλ καταστάσεις - τόσο μουσικές όσο και στιχουργικές - τότε ρίξτε μια αυτιά.
[CENTER]
[/CENTER]
Ρε σεις τι να κατεβάσω από Πανικός; Παναγιώτη; Παιδιά;
Το “Ο Πόλεμος Συνεχίζεται” έχω ακούσει μόνο από αυτούς, συμπαθητικό άλμπουμ (κασσέτα βασικά), αλλά όχι τίποτα ιδαίτερο. Έχει και το “χιτάκι” τους “Σκατοκοιλαράδες”. Αλλά οι στίχοι τους είναι λίγο κάπως… του στυλ “όλα είναι σκατά - όλα είναι βαρετά”, πολύ τετριμένοι κ ετσι και με χαλάει κάπου αυτό. Τα κομμάτια στην Διατάραξη Οικιακής Ειρήνης είναι αρκετά καλά πάντως. Δεν τους έχω ψάξει περαιτέρω βέβαια όπότε μπορεί να μου διαφεύγει κάτι πιο αξιόλογο από τα υπόλοιπά τους.
Το ξέθαψα σήμερα…
Ιnnermost - Menschenkenntnis (2003)
Έχω χάσει τα ίχνη τους σήμερα, το δισκάκι το είχα πάρει από το live τους με Keelhaul το 2004. Πολύ καλή μπάντα, οι θαμώνες των hardcore live λογικά τους ξέρουν και τους έχουν δει αρκετές φορές. Χοντρικά να πώ ότι παίζουν ένα “κλινικό” είδος death metal με σουηδικές και hardcore αναφορές, και progressive νοοτροπία. Οι burst μου έρχονται στο μυαλό ως σημείο αναφοράς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχουν ομοιότητες στον ήχο. Απλά οι 2 μπάντες μοιάζονται την ίδια prograssive αντίληψη.
Γαμω τα δισκακια.Ειμαι πολυ τυχερος που το προλαβα.Μακαρι να ξαναεμφανιστουν.Το live τους με Heaven Shall Burn ηταν γαμω(χωσανε και διασκευη Biohazard).
Λοιπον θα βαλω μια ερωτηση, μιας κ παιζουν αρκετοι παλαιουρες δωθε. Ξερει κανεις τους Αθηναιους Hyperborea? Μιλαμε για Αθηναιους blacksters, μετεπειτα deathsters, 97-00, που ειχαν βγαλει 3 demo, με το τελευταιο τους " Seeds of Corruption" να γ@μει και να ζμπρωχνει αφανταστα, στα χναρια του Chuck Schuldiner…
Παντως το θεμα ελληνικη σκηνη χωραει ανεξαντλητη κουβεντα…Σε πολλα επιμερους σημεια συμφωνω με Outshined:wink:
Μια μεγαλη μπαντα της ελληνικης underground hardcore σκηνης ηταν οι Stagnate.Τυχεροι ειναι οσοι προλαβαν να τους δουν τη περιοδο 2003-04 που ειχαν λιωσει στις support εμφανισεις(ειχαν ανοιξει για Ryker’s,Hatebreed,Chimaira και με Integrity σε αθηνα αλλα και ιταλια),ενω το demo τους hate deceiver απλα σκοτωνει.
Οι Stagnate ήταν ίσως το συγκρότημα της φάσης τους (εννοώ τις deathcore/post/hardcore/whatevermetal μπάντες που έσκασαν μαζί ξαφνικά στις αρχές τις δεκαετίας βλ. Sun of Nothing, Straighthate, Innermost, Konkave κλπ που ανανέωσαν τη λιμνάζουσα ελληνική underground metal σκηνή) που μου άρεσε λιγότερο… Νομίζω τους είχα πετύχει support στους Snapcase το 2003. Δεν μου είχαν κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση…
@ Red Rum: Οι Hyperborea θυμάμαι είχαν πάρει καλές κριτικές τότε απο Metal Hammer και Metal Invader. Είχα γνωρίσει τυχαία τον ντράμερ τους κάπου το '99 και μου είχε δώσει να ακούσω ένα ντέμο τους. Παίζανε black με πλήκτρα, αν θυμάμαι καλά, και μου είχε φανεί συμπαθητικό. Δυστυχώς αυτή την κασέτα την έχω χάσει…
Κι ομως με Hatebreed,Stampin Ground που τους ειδα εγω γαμησαν.Τωρα αλλαξαν line up και το γυρισαν σε πιο death metal με στοιχεια Meshuggah.
Διαβασμενος και σωστος ο παλαιουρας8)
Ξεθάβω το θρεντ, γιατί νομίζω ότι έχει μείνει μια σοβαρή κουβέντα στη μέση…
Σε γενικές γραμμές, η ελληνική σκηνή είναι όντως ένα απέραντο χωράφι με σκατά. Ναι, κανείς δεν είπε ότι ο χώρος του ελληνικού underground ευδοκιμεί. Το αντίθετο. Η σκηνή μαστίζεται από χίλια κακά, και δεν βλέπω και λόγους αισιοδοξίας για να μαι ειλικρινής…
Λίγο-πολύ,όλοι εδω μέσα είτε έχουμε συμμετάσχει σε κάποια μπάντα, είτε έχουμε ένα τουλάχιστο φίλο που να το έχει κάνει. Ξέρουμε λοιπόν ποιά είναι τα αρνητικά. Επιγραμματικά:
Α) Νοοτροπία συγκροτημάτων.
Γενικότερα, ως λαός, δεν φημιζόμαστε για την μουσική ανοιχτομυαλία μας, ούτε “πιάνουμε” εύκολα τις εξελίξεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών συγκροτημάτων είναι προσκολλημένη σε νόρμες/μπάντες που έχουν πάψει να είναι επίκαιρες έξω, εδώ και χρόνια. Αυτό περιορίζει αρχικά τις πιθανότητες να βγει μια μπάντα “σύγχρονη” έστω (ούτε καν για “σημείο αναφοράς” όπως έλεγε και ο outshined). Βάλε και την κλασσική έπαρση που είναι ΝΟΜΟΣ σε κάθε κλειστή κοινωνία (βλ. αρχοντοχωριάτες) και έχεις το λυπηρό φαινόμενο μπαντών που θυμήθηκαν ΣΗΜΕΡΑ να παίξουν σαν sisters of mercy ή pantera πχ, και αυτό το διατυμπανίζουν με δήθεν ψαγμένα looks της κωλάρας σε φωτογραφήσεις, εξωφρενικές δηλώσεις (“εμείς κάνουμε τέχνη, δεν το κάνουμε για τα λεφτά” - εντάξει μεγάλε, κατούρα και λιγάκι), και την (ακόμα θλιβερότερη) δημιουργία κλικών/έριδων. Τα παραδείγματα άπειρα.
Θα παραθέσω ένα χαρακτηριστικό: Θυμάστε τους Drag? Ναι αυτούς τους goth/industrial τίποτες, που έκαναν μια μινι-επιτυχία κάπου το 2001 διασκευάζοντας το this is not a love song των PIL, και έβγαιναν στην εκπομπή της Αφροδίτης στο Mad (οφ τόπικ: Θεά!=P~) με ύφος χιλίων καρδιναλλίων, και λουκ προσεγμένο στην πένα, να το παίζουν σνομπ και υπεράνω!
B) Απουσία υποδομής/χώρων
Οκ, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. clubs της προκοπής να παίξεις δεν υπάρχουν, μαγαζάτορες-λήσταρχοι, studios που δεν “χαλάνε” τις ρυθμίσεις στην κονσόλα τους για πάρτη σου, φοβούνται μην τους “χαλάσεις” τον απαρχαιωμένο τους ενισχυτή (έχω ακούσει το αμίμητο “μην βάλεις πετάλι μπάσου, ο ενισχυτής μου είναι λαμπάτος και δεν το σηκώνει!”#-o) και άλλα θλιβερά
Γ) Αδιαφορία κοινού.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι λογικό το κοινό (που δεν αποτελείται μόνο από 13χρονα) να γυρίσει την πλάτη. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να πετύχετε λάιβ ελληνικών συγκροτημάτων, και το κοινό να αποτελείται από φίλους και ξαδέρφια των μπαντών? (με τις χαρακτηριστικές “βάρδιες” μάλιστα) Ή ακόμα χαρακτηριστικότερα. Θυμάστε το club woodstock στο περιστέρι? Η woodstock productions όταν έφερνε μια ξένη μπάντα, “κόλλαγε” και 3-4 ελληνικές support. Πόσοι είχατε-με πάει να τις δείτε-ούμε όλες?
Δ) Αρπα-κόλλα σπρώξιμο/“promotion”
Και μέσα σ’'ολα αυτά, έρχεται και το παραγοντιλήκι από διάφορους “κλικαδόρους”, “αποψιάτορες”, “μανατζαρέους” και λοιπούς πουθενάδες (ναι, άμα πουλάς παραγοντηλίκι και δεν έχεις τα λεφτά -τουλάχιστον- του Λούβαρη, είσαι πουθενάς!) και το σπρώξιμό τους στις “φιλικές” μπάντες. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό, και το’χουμε νιώσει στο πετσί μας. Πολλά πράματα που μας πάσαραν ως “σούπερ αποκαλύψεις”, “κοιτάνε στα ίσα τα ξένα” και λοιπές παπάρες, αποδείχτηκαν τρελές παντόφλες! Και μετά έλεγες “ρε μπας και είμαι εγώ ο ηλίθιος και δεν το καταλαβαίνω?”
Ενδεικτικό παράδειγμαι: Μπάντα φίλων μου (δεν έχει νόημα να πω όνομα) έκλεισε συμφωνία με τέτοιο “μάνατζερ”, και βρέθηκαν να εκθειάζονται από το (πάλαι ποτέ κραταιό) Ποπ+Ροκ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΒΓΑΛΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΝΤΕΜΟ, επειδή ο συγκεκριμένος “κυριος” διατηρούσε στήλη στο εν λόγω έντυπο…
Παρόλα αυτά, αρκετές ήταν και είναι οι μπάντες που κατάφεραν να αναδειχθούν από το σωρό, αγνοώντας τα παραπάνω, έχοντας πίστη στο όραμά τους, και με απέραντες θυσίες να έχουν μια αξιοπρεπή/αξιοπρόσεκτη παρουσία…
Πες τα χρυσοστομε :papas:
Απ την αλλη το θεμα ειναι ποιος τ ακουει?
Συμφωνω σχεδον με ολα, ας βαλω κι εγω μερικες σκορπιες παραμετρους:
A) Εδω στο Ελλαντα ειμαστε ξερολες κι εχουμε αποψαρα για ολα. Δεν επεκτεινομαι, ειν αυτονοητο
Β) Δεν αγαπαμε τη μουσικη. Και το τονιζω: δεν αγαπαμε τη μουσικη. Και γιατι δεν την αγαπαμε? Γιατι για να αγαπησεις οτιδηποτε πρεπει να μαθεις να το αγαπας. Εμεις δεν εχουμε μαθει, γιατι δεν εχουμε μουσικη παιδεια. Και δε θα προτεινω το αστειο για μενα επιχειρημα οτι εδω ειχαμε χουντα κι η μουσικη αργησε να ερθει, αυτα ειναι μπουρδες καποιων επωνυμων μουσικων παραγωγων/παραγοντων. Αν ηταν ετσι, θα ειχαμε ποιοτητα στο ελληνικο τραγουδι. Αλλα απο τη στιγμη που η μουσικη δε διδασκεται στα σχολεια, παιρνουμε τα @@ μας, οπως και στον αθλητισμο.
Γ) Δεν ξερουμε τι παει να πει συλλογικοτητα. Η μια μπαντα κοιτα να πηδηξει την αλλη αντι να τι βοηθησει. Σε ολα τα παραδειγματα αναδειξεως μουσικων σκηνων/τασεων, οι μπαντες ηταν μονοιασμενες και αλληλεγγυες (ροκ 70ς, progressive rock, punk, NWOBHM, thrash, death, new wave, grunge etc., αλλα και εθνικα οι προσφατες σουηδικη, φινλανδικη κ.α.)