Τελευταίο μου κόλλημα τα Μυστικά Μονοπάτια. Ε ρε μπαντάρες που βγάλει το Ελλάντα 8)
αυτούς τους είχα δει Live λαρισα παλιότερα χωρίς να ξέρω νότα τους, και ήταν τρομεροί…
*εξακολουθώ να μην εχω ακούσει νότα…:-s
Λοιπόν, απευθύνομαι στους γνωστους-αγνώστους γνώστες του θρεντ.
Αυτό είναι ένα τραγούδι από την συναυλία των Γενιά του Χαους: http://www.youtube.com/watch?v=Gi4y_adukAM&feature=related
Αυτό είναι ενα τραγουδι των Βαλπουργία Νύχτα:
Ποιος έχει διασκευάσει ποιον;
E οι Bαλπούργια Νύχτα έχουν διασκευάσει τους ΓτΧ. Μην σε μπερδεύει ο λανθασμένος τίτλος του βίντεο. Το Απόγνωση υπάρχει στο demo της ΓτΧ και έχει γραφτεί το 84.
Αυτο το τραγουδι ρε Πανο το ειχαν παιξει στο Gagagin;
Ναι ρε. :yes::yes: (Και τις δύο μέρες)
Μονο ενα Ξυπνα Εργατη, ενα Επιθανατιο Ρογχο και ενα 401 δεν παιξανε γαμωτο…
Δεν παίξανε ούτε το Εκκλησία - Υποκρισία, ούτε το Αποκτήνωση :pppppppp
(πάντως το 401 ήταν απώλεια όντως)
ρε πέρα από την πλάκα, πρόσφατα έτυχε να πάω στο 401, και όχι για υπόθεση ρουτίνας (τελικά είμαι καλά). Περιττό να πω πόσο ταυτίστηκα με τους παρακάτω στίχους:
[I]Ήτανε τα μάτια του γιατρού
που έβαζε σε τάξη δεκάδες μπουκαλάκια
που δεν είχαν ετικέτα στο ντουλάπι
κάθε μέρα μόνο απ΄τις πληγές μου
τα μπουκαλάκια έφτιαχνε τρελά με ετικέτα
πού 'γραφε τι έκαναν στα ανθρώπινα κορμιά
και 'γω πειραματόζωο για τα πειράματα τους
ο ηλίθιος που δεν ήθελα μια χακί στολή[/I]
Αυτές τις μέρες ακούω τον δίσκο των Πατρινών Monovine και την έπαθα την πλάκα.
Ζημιά κανονικά όμως.
τα keywords είναι 90’s, grunge, nirvana, punk, rock, γενικά όλα τα καλούδια.
Παρότι την κατανοώ ποτέ δεν την αποδέχτηκα την άποψη περί των δίσκων που θέλουν πολλές ακροάσεις για να αποκαλυφθούν στον ακροατή τους… και λοιπά ινδοαποκρυφιστικά. Ο δίσκος είτε εύκολος, είτε δύσκολος την αλήθεια του θα στην πει με τη μία. Και αν δεν στην πει και εσύ συνεχίζεις να τον ακούς, τότε μάλλον ψάχνεις να την εφεύρεις, οπότε ίσως και να μην υπήρξε ποτέ ως τέτοια.
Εκ του αντιστρόφου, ποτέ δεν με ενόχλησαν οι δίσκοι με τους οποίους ενθουσιάστηκα για λίγο καιρό και έπειτα τους παράτησα για πάντα. Ίσα- ίσα, είναι μάλλον αυτοί που έχω ευχαριστηθεί περισσότερο και με έναν τρόπο έχουν χαρακτεί καλύτερα από τα “αριστουργήματα στα οποία πάντα επιστρέφεις”. Έχω να ακούσω το ντεμπούτο των Elastica σχεδόν 15 χρόνια, το ξέρω όμως από έξω και ανακατωτά και δεν θυμάμαι να έχω περάσει καλύτερα με πολλούς ακόμη δίσκους, κι ας πρόκειται για ένα εξώφθαλμα εφήμερο και της ξεπατικώσεως αριστούργημα. Είναι πάντως αριστούργημα.
Κάπως έτσι και με το Cliche των Πατρινών Monovine. Θέλεις πολύ να αναφερθείς σε αυτό χωρίς να χρησιμοποιήσεις τη λέξη grunge, αλλά θα πρόκειται για αισχίστου είδους εξυπνάδα. Σκέφτεσαι να κάνεις ένα κολάζ από τις κριτικές των αριστουργημάτων του είδους, αλλά τελικά δεν είσαι τόσο άθλιος τύπος. Δεν μπορείς να το ξεκολλήσεις από το CD Player του αυτοκινήτου και υποψιάζεσαι ότι μόλις κορεστεί ο ενθουσιασμός δεν θα ξαναασχοληθείς μαζί του. Ε, και τι έγινε; Μην μου πεις τώρα ότι ακούς κάθε μέρα το My Brother The Cow, θα είσαι σίγουρα μεγάλος ψεύτης. Επί της ουσίας μόλις τώρα ήρθαμε, διότι (ευτυχώς για όλους μας) οι Monovine συντάσσονται στην απ’ εδώ μεριά του Grunge και δεν τους απασχολούν οι ψυχεδελικές φιοριτούρες και τα κρυπτομεταλλικά κοψίματα.
Το οποίο σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με ατόφιο rock ‘n’ roll παλιάς κοπής μεν, φρέσκιας πνοής, δε. Με τραγούδια όπως το Morphine, γεμάτο από ευπώλητα στιχάκια και γοργά ριφάκια, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε. Αν είσαι λίγο πάνω από τα 30 και δεν σε συγκινεί ό,τι ακούς, είτε υπήρξες εμμονοληπτικά βρετανόφιλος στην εφηβεία σου και μάζευες ευλαβικά όλα τα νούμερα της Sarah από το 1 έως το 100 (συνεπώς λέγεσαι Γιώργος Μπέγκας), είτε πήγαινες τα απογεύματα του Σαββάτου στο Bell Air, αντί να την βγάζεις από τις 9 στην πρώτη βάρδια του Berlin (οπότε δεν ξέρω το όνομα σου). Να τραβιόσουν στα ελληνάδικα το αποκλείω, γιατί δεν θα διάβαζες τώρα αυτές εδώ τις γραμμές.
Συνεπώς οι Monovine είναι η μπάντα που έρχεται να ενώσει τους διχασμένους για την υπεραξία των Baby Guru, όσους ντρέπονται να παραδεχτούν ότι τους αρέσει η Monika και όσους αναρωτιούνται ποιες θα είναι οι συνέπειες αν ομολογήσουν ότι δεν τους αρέσει ο Larry Gus. Εδώ νομίζω συναντιόμαστε οι πάντες όσοι από ένα σημείο και μετά στην ερώτηση “τι μουσική ακούς;” ήμασταν η πρώτη γενιά που απάντησε “εναλλακτικό” και όχι “ανεξάρτητο” ροκ… Μια αυθεντική ροκ γενιά δηλαδή που όμως ξεπήδησε μέσα από το MTV, που παρότι όλοι τότε μας έλεγαν πόσο κακό και βδελυρό είναι, σήμερα όλοι μαζί αναπολούμε τις χρυσές μουσικές του ημέρες.
Ακριβώς στην καρδιά του δίσκου έχουν τοποθετήσει έξυπνα το Hush Now Hush, ένα λυτρωτικά Velveti-ικό (βελβετικό κεηλικό όμως, όχι βελβετικό λουρηντικό) διαμάντι, σε ρόλο ανάσας πριν από το και πάλι ξέφρενο δεύτερο μισό. Ως καλύτερο του δίσκου έχω την αίσθηση ότι μένει να είναι το πιο απλό τραγούδι: το Away δεν κουβαλάει τίποτε περισσότερο από τα βασικά. Ξεκινάει όπως κάθε καλό τραγούδι των Nirvana και συνεχίζει όπως κάθε καλό τραγούδι γενικώς. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο δεν αφαιρείται από την αφοπλιστική αφέλεια του στίχου “this time of year, I want to dissapear…”, αλλά την τιμάει με μία τελική πτώση στις ταχύτητες των Wipers, που έρχεται και δένει το πράγμα από παντού.
Όλες οι συνθέσεις είναι σωστές και γεμάτες, πουθενά δεν απουσιάζει το groove, οι στίχοι δεν έχουν γραφεί στο πόδι, αλλά τουλάχιστον σε εμένα μοιάζουν σαν να γράφτηκαν “στην πρόβα” πράγμα ιδανικό για τέτοιες μουσικές καταστάσεις, και στο τέλος απανωτών ακροάσεων σου μένει η αίσθηση ότι οι Monovine είναι οι Last Drive των δύο τελευταίων δίσκων, χωρίς τα λάθη, το μπέρδεμα και την περισσή σοβαροφάνεια.
[RIGHT]** mic.gr **[/RIGHT]
Toυς ειδα να ανοιγουν προσφατα να ανοιγουν για τους Last Drive και τους BellRays, αλλα και για τους Fuzztones το Νοεμβρη, με την τελευταια τους εμφανιση να ειναι σαφως υψηλοτερου επιπεδου.
Ετσι, αποφασισα να ακουσω και το δισκο τους, ο οποιος σε ανταμοιβει.
Ακουγοντας (και βλεποντας) τους μπορει να πεις :“Καλα, ο κιθαριστας τους σιγουρα νιωθει τυψεις που δεν ειναι αριστεροχειρας και δεν εχει ξανθα μαλλια”. 
Αλλα στην τελικη, οταν μιλαμε για τοσο καλη μουσικη εχει σημασια αν ειναι εκδηλη η επιρροη των Nirvana;;;
Και οταν λεω “καλη” μουσικη, εννοω ενα καλοπαιγμενο ροκ απο αλλη δεκαετια, που ομως ακουγεται εντελως φρεσκο.
YΓ.: Δεν μπορω να πω οτι καταλαβα το συσχετισμο με τους Last Drive των τελευταιων δισκων στο αρθρο που ποσταρε ο Παναγιωτης.
Soundtrap, χθες τα 'πινα με το μπασίστα τους, παλιός μου φίλος, οπότε είπα να τους προμοτάρω λιγάκι. Το αξίζουν όμως.
να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ καταλαβαίνω τον συσχετισμό αλλά οκ. Πάντως μεγάλο κόλλημα δίσκος!
Τους ακούω τώρα, ωραίοι είναι. Θυμίζουν κάτι από Ozric Tentacles, καλή φάση.
μλκ cynic δες το και κλαίγε
[SIZE=“5”]ΑΝΑΣΑ ΣΤΑΧΤΗ - live 1995[/SIZE]
8O8O8O
Πφφφφ, να μην ημουν στην καταλληλη ηλικια…
αρκετα αξιολογη(η παλιοτερη σκηνη),φταιει και η λακαμια τους για το χαλι τους.αλλα και με αυτα τα πεταμενα τα ραδιοφωνα του καμπινε και τα λοιπα μμε…τους πηρανε φαλαγκι ο να τον αγαπας(τον μακροστενο) ο λαυρεντιτσας και οοο χαρηπανος(ενιαιο δεν ειναι αυτο?)…
γκαραζό-ροκαμπίλυ news:
To λοιπόν, οι επανενωμένοι Ducky Boyz κυκλοφορούν άλμπουμ και το γιορτάζουν με ένα λάηβ την 03 Ιουν 2011 στο After Dark. Κομμάτια πάλι. Ιδού
Αγόρασα λόγω εξώφυλλου το άλμπουμ των psychobill-αδων The Crazed, από την Θεσσαλονίκη. Βασικά, δεν τους ήξερα, και όταν έπεσα πάνω στο cd τους το χτύπησα με την μία, αφού ρώτησα και τί παίζει βέβαια στο lab. Κυκλοφόρησε πρόσφατα και κυμαίνεται σε αρκετά αξιόλογα επίπεδα. Λάτρεις των Meteors, Demented Are Go αλλά και των Cramps ας τσεκάρουν.
Τελικα δε βγει πατατα ε???
Είναι καλό ρε! Αφού το σκεφτηκες και εσύ με το που το είδες: αυτό θα έπαιρνα. :lol::lol::lol:
Προφανως και δεν ταιριαζει εδω.Απο την αλλη ειναι και Ελληνικη μπαντα και ηταν και παρεμεινε Underground.
Αυτον το δισκο το ακουσα προσφατα με την ευκαιρια της επανακυκλοφοριας και ας κυκλοφορησε το 1992.Η μετρια παραγωγη και το παλιομοδιτικο μεταλ που παιζουν ισως να θεωρηθει παρωχημενο απο εναν νεο μεταλλα και δυσκολα να τον ενθουσιασει.Πιθανοτατα,με το δικιο του.Ειμαι ομως σιγουρος οτι την εποχη που κυκλοφορησε ηταν ΔΥΝΑΜΗ.Πολυ καλο επιπεδο φωνητικων και με σχεδον αριστη προφορα,προβλημα(greeklish προφορα) που ειχαν σχεδον ολα τα heavy-power Ελληνικα συγκροτηματα της εποχης τους.Βεβαια οταν τα γρεζαρει,χανουν σε δυναμη κατα την αποψη μου.Πολλες κιθαριστικες ιδεες που απλωνονται χωρις τσιγκουνιες στα περισσοτερα τραγουδια οπως και τα απαραιτητα σολος που χαρακτηριζα(ου)ν το καθαροαιμο heavy metal.Και οταν λεμε heavy εννοουμε κατι σαν Saxon,επιρροες που φαινονται στο Flag of Hate(που εχει κακιστη παραγωγη).Τα March of the Dead(s),Unborn,Run to the Highway ειναι απο τα δυνατα χαρτια του δισκου,το μπονους Morpheus World το πιο σκληρο ενω το ομωνυμο ταγουδι το θεωρω Υμνο και ακρως ενδιαφερον αφου μετα απο δεκαδες ακουσματα δεν με κουραζει καθολου και με πειθει να ξανακουσω τον δισκο εστω για να απολαυσω τους επικοτατους του ρυθμους,τις ‘‘παιζω σαν την Θεα Καλι’’ τυμπανοκρουσιες και τους υπεροχους κιθαριστικους μονολογους.
Γιατι δεν ταιριαζει???