Ο σκοπός ήταν να συμμετάσχουν όσοι περισσότεροι μουσικοί γίνεται, δεδομένου του budget που ήταν απολύτως μηδενικό και από την τσέπη των παιδιών που το οργανώσανε.
Περισσότεροι συμμετέχοντες -> περισσότερο buzz -> περισσότεροι υποστηρικτές -> περισσότερος κόσμος στα live -> περισσότερα χρήματα στη φιλανθρωπία.
Καιρο δεν εχουν αυτοι να εμφανιστει σε λαηβ σκηνικα;;;
Με την πρωτη ευκαιρια, θα τσεκαρουμε, οπως και να 'χει.
όποιος γουστάρει ας τσεκάρει το συγκρότημά μου, Contra Limit λεγόμαστε, παίζουμε heavy rock με desert και groovy στοιχεία… Φέτος κυκλοφορήσαμε το EP μας!
για περισσότερες πληροφορίες μπείτε εδώ https://www.facebook.com/pages/Contra-Limit/148794018490501
και αυτό είναι το πρώτο κομμάτι του EP μας 'Four Barrels from an Island’
http://www.youtube.com/watch?v=FDck65a-aLo
μεγάλο σοκ!!Δεν τους είχα ακούσει ξανά.Πώς μπορώ να το πάρω?
Υπάρχουν φορές που νομίζεις ότι έχεις βαλτώσει μουσικά από άποψη ακουσμάτων και βαριέσε να ακούσεις οτιδήποτε, προσωπικά το έχω νιώσει αυτό, δεν ξέρω για σας. Κάποιες τέτοιες στιγμές γίνεται η επόμενη μεγάλη ανακάλυψη και σε αναζωογονεί.
Συναισθήματα και ψυχικές ανατάσεις που μονάχα η μουσική προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους που δεν αρκούνται στην επιδερμική σχέση μαζί της του ότι-παίζει-το-ραδιόφωνο και το-κλαμπ-που-βγαίνω-επειδή-έχει-ωραία-γκομενάκια.
[I]λάμδα[/I]
αν σας θυμίζει κάτι συγκεκριμένο, καλά κάνει και σας το θυμίζει.
όσα όνειρα κι αν είδα, μου τα κρέμασα στολίδια
να τα βλέπω να θυμάμαι πως κι αν ξύπνησα, κοιμάμαι
Kωνσταντής Παπακωνσταντίνου
Black Heart
και
Απ’ την αρχή του κόσμου
αν ξεφυγει απ’ τα ελληνικα μουσικα κλισε, θα εχουμε μια καλη περιπτωση.
Επιτέλους:
Ακολουθούν λίγες σκέψεις για την ελληνική σκηνή, είναι λίγο tl;dr, όποιος βαριέται να διαβάσει απλώς το προσπερνάει 
Μιας και επειδή τώρα ακούω τα split Dyspnea/Unfit Earth και Mass Culture/Fields Of Locust και επειδή το συζητούσα χθες με τον worst enemy, ας τα πω (και) εδώ.
Το κύριο χαρακτηριστικό και πλεονέκτημα της σκηνής νομίζω πως είναι ο σωστός και υγιής επαγγελματισμός. Η σωστή στάση γενικά, το attittude που λέμε και στο χωριό μου. Κάπου εκεί στο '80 με την έκρηξη του ελληνικού πανκ, για παράδειγμα, αν κάποιος ήξερε 2 νότες στην κιθάρα, έγραφε και κανένα γηπεδικό στίχο, έτοιμη η μπάντα-έτοιμος κι ο δίσκος. Καλά έκανε προφανώς, τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών, εκμεταλλεύονταν τις συγκεκριμένες συνθήκες και ευκαιρίες.
Και τώρα δηλαδή αυτό γίνεται. Απλά, χωρίς να ξέρω τι και πως έχει αλλάξει -δεν είναι αυτός ο σκοπός του ποστ- τώρα πλέον η κάθε μπάντα γράφει τα κομμάτια της, το κάθε μέλος ξέρει πολύ καλά το όργανό του (…) και το ρόλο του, κάνουν άπειρες πρόβες και πολλές συναυλίες. Επίσης και το θέμα artwork,στίχοι,attittude και γενικότερη στάση ως μπάντα είναι πολύ μεγάλο. Και εδώ υπάρχουν σωστές βάσεις και υγιής σκοποί, αλλά δε θα το αναλύσω παραπάνω καθώς μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική συζήτηση και δεν είναι αυτός ο σκοπός του ποστ.
Γενικώς οι συνεργασίες σε θέματα μουσικής-επιμέλειας artwork-παραγωγής ήχου-διοργάνωσης συναυλιών/εκδηλώσεων έχουν εκτοξευθεί σε κορυφές που θα ζήλευαν… ή μάλλον θα ΠΡΕΠΕΙ να ζηλεύουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι.
Όπως προείπα έχουν μπεί σωστές και γερές βάσεις σε όλους τους τομείς, αλλά κυρίως στον βασικότερο, στην συμπεριφορά μιας μπάντας. Και νομίζω πως από τους σημερινούς 18-20άρηδες σε λίγα χρόνια θα ακούσουμε απίστευτα πράγματα. Κάποια “αιώνια” προβλήματα της ελληνικής σκηνής, όπως κακός ήχος/artwork, παιδιαρίστικα lives, λάθη επί λαθών και γενικώς μια μιζέρια που έβγαινε, τείνουν να εξαφανιστούν πανηγυρικά και μείνουν ως ένα αστείο του παρελθόντος.
Απλώς ως παράδειγμα θα αναφέρω πως τα τελευταία 2 χρόνια θεωρώ την ελληνική crust σκηνή ως την καλύτερη και την πιο αξιόλογη παγκοσμίως. Σαφώς και είναι προσωπική γνώμη αλλά αν κάτσει να δει ο οποιοσδήποτε τις κυκλοφορίες, τις ακούσει, δει τα artwork, διαβάσει και τους στίχους, ε δε νομίζω να μείνει ασυγκίνητος.
Anyway, αυτές ήταν κάποιες σκέψεις πάνω στο θέμα που ήθελα να τις μοιραστώ.
Επίσης καλό θα ήταν να γίνει ένα θρεντάκι που θα λέει ο καθένας σε ποια μπάντα παίζει, τι παίζει κλπ ώστε να ξέρουμε τι και πως. Ψηθείτε 8)
Ντάξει έχω τοποθετηθεί επί του θέματος δεκάδες δεκάδων φορές όποτε δεν έχω και πολλά περισσότερα να προσθέσω. Το βασικότερο είναι αυτό που ειπώθηκε, ότι πλέον μιλάμε για προσεγμένες δουλειές από κάθε άποψη (παίξιμο της μπάντας, ηχογράφηση/παραγωγή, artwork, ζωντανές εμφανίσεις κλπ),
Άλλο θετικό ότι πλέον -αν και καθυστερημένα από τον υπόλοιπο κόσμο- μιλάμε και για μεγάλη ποικιλία μέσα στα ευρύτερα πλαίσια του hardcore και punk. Παλιομοδίτικο hardcore punk, crust, blackened hardcore / crust, grindcore, powerviolence, και πολλά πολλά άλλα. Πρόσφατα είχαμε και -πιο πανκάδικο- post punk από τους Era Of Fear που έλειπε λίγο, γενικά πολύ πράμα. Δεν λείπει τίποτα. Αν και καθυστερημένα σιγά σιγά αποκτούμε εκπροσώπους σε όλα τα ιδιώματα. Αν δούμε και κάτι καθαρά screamo (ντάξει οι ruined παίζουν λίγο με αυτό) θα μιλάμε για ευτυχία.
Αυτό που ειλικρινά θα ήθελα, αλλά δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ, είναι και ο κόσμος ο εκτός, ο αλλότριος, αυτός που δεν είναι Έλληνας, να καταλάβει πως μιλάμε για κάτι πραγματικά καλό, να ασχοληθεί με την ελληνική σκηνή και όχι με μία δύο μπάντες, να την παρακολουθήσει και τα σχετικά. Και παρ’ ότι βλέπουμε ένα κάποιο ενδιαφέρον προς την σκηνή μας, δε θα το χαρακτήριζα μεγάλο δυστυχώς. Υπάρχουν δηλαδή άλλα ευρωπαικά σχήματα που ξεχωρίζουν απλά και μόνο λόγω γεωγραφικής τοποθεσίας και δεν έχουν τίποτα παραπάνω να προσφέρουν από τα δικά μας. Σοβαρά το λέω. Δεν πειράζει όμως, ας μείνει το κοινό μυστικό όλων μας:p
Κλείνοντας κι εγώ κάποιες αφηρημένες σκέψεις να πω πως οι DIY συναυλίες που γίνονται στην Ελλάδα είναι μοναδικές, και σε ελάχιστα σημεία του πλανήτη γίνονται παρόμοιες. Το πλήθος του κόσμου που σκάει είναι σημαντικότατος αριθμός (μιλάμε ότι σε χώρες του ανατολικού block και στα βαλκάνια αποτελεί ευτύχημα αν σκάσουν 80 άτομα σε ένα underground hardcore live), η ενέργεια που διαχέεται καθόλη την διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεων είναι το κάτι άλλο, οι ελεύθεροι χώροι που έχουμε είναι αλλού, ο ήχος είναι κάτι παραπάνω από επαγγελματικός σε ένα αξιόλογο αριθμό live και πάει λέγοντας. (Φίλος που είναι μέσα στην σκηνή του San Fransisco μου λέει ότι είμαστε τυχεροί για τον ήχο μας, εκεί γίνονται ΜΟΝΟ live με ενισχυτές δωματίου σε κάτι υπόγεια στην μέση του πουθενά),
Δεν ξέρω ομοιότητες όσων αφορά στα λάιβ εντοπίζω μόνο στην Ισπανία, σε Νοτιοαμερικάνικες χώρες, και σε κάποιες σκηνές της Ασίας (Μαλαισία, Σιγκαπούρη κλπ)
Γενικά το DIY στην ελλάδα μετά την ας πούμε “πτώση” 2000 και μετά, έχει γίνει ολόκληρο κίνημα.
Πέρα από την σκηνή του χώρου μιλάμε και για την πλήρη ενσωμάτωση ιδεών και πράξεων από μπάντες “μαγαζιού” στα πλαίσια στεκιού και κατάληψης. Το DIY παρουσιάζεται όχι μόνο από τα lives στον χώρο αλλά και του γενικότερου πεδίου επιρροής της μουσικής ότι και αυτό περιέχει.
Γραφίστες, fanzines, distros, μαγαζιά στα πλαίσιο της κολλεκτίβας συν τα ήδη γνωστά στέκια που δίνουν ζωή.
Τον δρόμο τον χάραξε το Σπίτι και θα συνεχίσει.
Αυτό που πρέπει να γίνει από μέρους της σκηνής είναι να έρθει πιο κοντά στο μέσο ακροατή και να εστιάσει στην προσέγγιση του μέσω των (αν)αρχών της σκηνής.
Όμως είναι σημαντικό να διατηρηθούν και να ενισχυθούν οι ιδέες χωρίς να επηρεαστούν από τις μπάντες εμπορίου και μαζικής κατανάλωσης.
Η μουσική έχει [B]μόνο [/B]πολιτικό χαρακτήρα.
Όποτε θα πρέπει να προσεχθεί το [B]απολιτίκ [/B] (μπάντα/ακροατής) τι μπορεί να προσφέρει στην underground DIY σκηνή.
Αυτό με την ποικιλία στον hardcore/punk χώρο ισχύει απόλυτα και νιώθω ευτυχής γι αυτό, απλά εγώ μιλάω και σε πιο γενικό πλαίσιο. Και στο μεν και στο δε υπάρχει τεράστια ποικιλία για όλα τα γούστα και αυτό είναι που μετράει.
Εννοείται πως το να μαθευτεί παγκοσμίως η ελληνική σκηνή είναι ευχής έργο. Νομίζω πως η καλύτερη αλλά ταυτόχρονα μακράν και η πιο δύσκολη διαφήμιση θα είναι τα live στο εξωτερικό. Έτσι το κρίνω εγώ που είμαι έξω απ’ το χορό, όσοι είστε μέσα και χορεύετε ίσως διαφωνείτε, δεν ξέρω.
Ο Έλληνας μουσικός αυτής της σκηνής τείνει να εγκαταλείψει το σύνδρομο του μπουζουκιού. Έτσι το λέω εγώ 
Επειδή συναντάται κατά κόρον σε τέτοιου είδους μουσικούς (σαφώς όχι σε όλους) η αρπαχτή, η κουτοπονηριά η τάση προς το εύκολο και άκοπο κέρδος και άλλα τέτοια όμορφα. Τα οποία βέβαια παρατηρούνται γενικά στον Έλληνα απλώς εδώ μιλάμε για τον μικρόκοσμο της μουσικής. Καταλαβαίνει λοιπόν ο Έλληνας μουσικός πως για να είναι ανταγωνιστικός ή μάλλον για το πω πιο καλά, για να είναι ΣΩΣΤΟΣ θα πρέπει να κάτσει και να μάθει να παίζει καλά το όργανό του, να βελτιώνεται καθημερινά, να προβάρει ατελείωτα, να γυρίσει όλη την Ελλάδα (αρχικά τουλάχιστον) για συναυλίες, να ασχοληθεί λίγο παραπάνω με τους στίχους και το artwork. Όλα αυτά έχουν τεράστια διαφορά στην ομορφιά και στην καλαισθησία. Πλέον ο μουσικός βλέπει την μουσική όπως πρέπει να την δει, ως τέχνη δηλαδή.
Επειδή πρόλαβα και είδα το ποστ του fake7 πιο πάνω, ας το συνεχίσω κι εγώ.
Αυτό που λες για την ενσωμάτωση σε πλαίσια στεκιού/κατάληψης και για τα πλαίσια κολλεκτίβας πιο μετά, μάλλον είναι όλο το ζουμί.
Με υπόβαθρο τη μουσική (ή μπορεί και όχι, ανάλογα) έχουν ξεκινήσει και εξαπλώνονται οι σωστές (αν)αρχές σε πολύ πιο γενικό πλαίσιο. Προσωπικά βλέποντας και ακούγοντας κάποια πράγματα που γίνονται σε στέκια/καταλήψεις έχω αρχίσει και πιστεύω οτι κάποια πράγματα που είχα διαβάσει πριν χρόνια από Κροπότκιν/Μπακούνιν/Μαλατέστα και μου φαινόταν τελείως ουτοπικά, πλέον έχω αρχίσει και τα βλέπω αλλιώς.
Τέλοσπάντων, θα χοντρύνει και θα ξεφύγει πολύ το θέμα νομίζω. Ναι, σ’ αυτή τη σκηνή ίσως μουσική και πολιτική είναι άρρηκτα συνδεδεμένες γι’ αυτό και είναι τόσο δυνατές οι βάσεις και τόσο σφιχτοδεμένη η σκηνή.
Συμφωνω, χωρις να βαζω το απολυτο που δηλωνει το “μονο”.
Εκτος οτι ολοι μας ακουμε εμπορικες μουσικες κτλ, χωρις να 'ναι κατι το κακο αυτο, το βασικο ειναι τι οριζουμε ως μουσικη που θα ειναι απολιτικ ή οχι.
Δεν ειναι απαραιτητο να παιρνουν ολοι πολιτικη θεση μεσα απο τη μουσικη τους …στην τελικη υπαρχουν ατομα που δεν μπορουν να το κανουν μεσα απο στιχους, artworks ή δεν ξερωγω τι.
Απο κει και περα ειναι επιλογη του (“απολιτικ”) μουσικου να διαλεξει αναμεσα στις λογικες μπουζουκοχαρντροκ (που λεει κι ο Grym) και σε αυτο που ζουμε.
Με αλλα λογια, μια εντελως απολιτικ μουσικη μπορει να εχει σαφη (πολιτικη) προτιμηση και συμπεριφορα.
Δεν μπορούσες να το συνεχίσεις καλύτερα το θέμα.
Σε όλους όσους ασχολούνται με τo DIY έχουν βιώσει την αλληλεγγύη από κάθε τομέα της τέχνης.
Από γραφίστα σε distro με μουσικό σε στούντιο ηχογράφησης και τον χώρο του live με τις συνελεύσεις πριν και μετά.
Στα πλαίσια της ανταλλαγής ιδεών και αξιών ο χώρος κινείται [B]αυτόνομα[/B].
Για 2 χρόνια είχαμε μία ξεκάθαρη ταύτιση των μαγαζιών με τα στέκια όσον αφορά το οικονομικό σκέλος.
Χωρίς είσοδο, αφίσα από την ίδια την μπάντα…μέχρι και byob είδα (αυτό δεν έχει να κάνει με κάποια ταύτιση βεβαίως βεβαίως).
Όμως δείτε πως αλλάζει σιγά σιγά η αντιμετώπιση. Ξαναρχίσαμε τα 3ευρά για είσοδο. Το ΙΚΑ να κάνει τις εφόδους σε μαγαζιά. Το ΣΔΟΕ και τα ίδια τα μαγαζιά να κυνηγάνε τους πάγκους με τα cd.
Το μαγαζί παραμένει μαγαζί. Ο εργοδότης και ο μαγαζάτορας πάντα θα το κέρδος κοιτάνε.
Δυστυχώς για κάποιους απολιτίκ το DIY θα παραμένει ζωντανό στα υπόγεια, στις καταλήψεις και τα στέκια.
Όσο αφορά το σκέλος της ταύτισης των μαγαζιών με τα στέκια στο οικονομικό θέμα κλπ δεν έχω ολοκληρωμένη γνώμη μιας και δεν έχω ασχοληθεί με αυτό τον τομέα καθόλου.
Για τα υπόλοιπα, εννοείται πως η αλληλεγγύη, η αυτόνομη λειτουργία και η συλλογικότητα (όπως κι άλλα πράγματα) είναι το κλειδί. Παρατηρώ, και ενίοτε δηλώνω και το παρόν, συχνότατες εκδηλώσεις με συλλογικές κουζίνες, παρουσιάσεις βιβλίων, συζητήσεις, συλλογή ρούχων/τροφίμων/παιχνιδιών. Σαφώς και όλα αυτά ανήκουν στο DIY και έχουν βαθύτατα κοινωνικό και πολιτικό στίγμα. Το σωστό στίγμα έτσι; Γιατι φαγητά μοιράζουν και τα πιθήκια της Χ.Α…
Και φυσικά υπάρχει και το μουσικό κομμάτι (για να μην ξεφύγω και ΠΑΡΑ πολύ) στο οποίο συμβαίνει το εξής. Μέχρι πριν κάποια χρόνια πήγαινα (όπως και πολύ φίλοι) σε ΠΟΛΛΑ live μόνο και μόνο για μια οικονομική ενίσχυση και για να στηρίξω την κίνηση. Αυτό που έβλεπα και άκουγα μουσικά μου ήταν από αδιάφορο εως και ενοχλητικό. Τώρα πλέον περιμένω πως και πως να γίνει κάποιο live για να πάμε όλοι μαζί να ακούσουμε τη μουσική και να γουστάρουμε. Για μένα αυτό είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή και πρόοδος. Αφού και τις περισσότερες φορές βλέπω και τα ίδια τα παιδιά που παίζουν, να κάνουν πολύωρες πρόβες, να τρέχουν από δώ κι από κει, να κουβαλάνε ενισχυτές, καλώδια κλπ, να το λέει η ψυχή τους ρε παιδί μου…
Νομίζω πάντως τα χαρακτηριστικά του μαγαζιού πάντοτε διατηρούνταν ανεξαρτήτως κινήσεων συγκεκριμένων κλπ. Το μαγαζί πάντοτε ήταν μαγαζί, και νομίζω πως όποιος είχε/έχει μια ουσιώδη σχέση με ελεύθερους χώρους αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης ποτέ του δεν έτρεφε κάποιου είδους αυταπάτες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι πρόσφατα ξενέρωσα πάρα πολύ με χώρο που μου είχε παρουσιαστεί ως μία πολύ κουλ φάση και έτσι κι αλλιώς, αλλά τελικά παίζουν κλασσικά μαγαζάτα σκηνικά… Anyway,
Εδώ προς το τέλος σε χάνω. Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Ότι μία μπάντα που δεν μιλάει στους στίχους της για κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, μπορεί να “συμπεριφέρεται” και να δρα καθαρά υπό συγκεκριμένες πολιτικές και λογικές? Αυτό είναι προφανές, δεν χρειάζεται να το συζητάμε και φυσικά τέτοιες μπάντες μπορούν να είναι ξεκάθαρα μέλη του συγκεκριμένου δικτύου. Μαγκιά τους κιόλας δηλαδή.
Από 'κει και πέρα, για να πάω σε αυτό που λέει ο fake7, ο καθένας το βλέπει διαφορετικά, και είναι απόλυτα σεβαστό να ψάχνει στην μουσική του σχήματα, μπάντες, μουσικούς, σκηνές που η πολιτική είναι το A και το Ω σε κάθε τι που θα τους απασχολήσει.
Έχω πιάσει τον εαυτό μου κάποιες φορές να βλέπω κάπως πιο δογματικά τα πράγματα -πάνω στα παραπάνω θέματα- και κάποιες άλλες όχι. Η συλλογιστική που εν πάση περιπτώση αυτή την στιγμή με κάνει να βλέπω κάπως πιο καθαρά τα πράγματα -για μένα πάντα- είναι:
Η hardcore / punk σκηνή της Ελλάδας αυτή την στιγμή έχει πράγματι τα χαρακτηριστικά κινήματος, αυτή είναι η φύση της, και αυτό είναι το πιο θαυμάσιο πράγμα αυτή την στιγμή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται και για μία τεράστια οικογένεια, ένα δίκτυο ανθρώπων που βοηθάει ο ένας με κάθε τρόπο τον άλλο, και μέσα από όλες αυτές τις δραστηριότητες μας έχουμε αναπτύξει δεσμούς φιλικούς/οικογενειακούς κλπ. Και ειλικρινά έτσι είναι τώρα. Αν ποτέ το ξεχάσουμε και σπάσει αυτό, τότε ενδεχομένως να μιλήσουμε για την παρακμή της.
Καλά πάει το πράγμα αυτή την στιγμή 
Εννοω οτι μπορει να υπαρχουν διαφορων ειδων “απολιτικ” (σε περιεχομενο) μπαντες.
Αυτες που δεν παιρνουν καποια πολιτικη θεση μεσα απο τη μουσικη τους και πχ:
α. επιλεγουν να εκφραστουν πολιτικα μεσα απο τις πραξεις τους συμβάλοντας αμεσα σε αυτοδιαχειριζομενους χωρους
β. αυτες που εκτιμανε αυτες τις προσπαθειες και τους αρεσει να παιξουν σε τετοια λαηβ περισσοτερο σεβομενοι αυτο το πραγμα και οχι απαραιτητα αμεσα εκφραζομενοι απο αυτο
γ. αυτες που ειναι λιγο μαϊντανοι και μπουζουκοροκ και μπορουν να παιξουν στην καθε μαλακια αρκει να βγει το γουστο
δ. αυτες που θα 'θελαν να βγαλουν και κανα φραγκακι, αν γινεται.
Εγω με την πρωτη ταυτιζομαι αμεσα, με τη δευτερη δεν εχω καποιο προβλημα (συνηθως), με τις αλλες δυο διαφωνω.
Οποτε απο αυτη την αποψη δεν ξερω αν συμμεριζομαι 100% το “Η μουσική έχει μόνο πολιτικό χαρακτήρα.”
νόμιζω πως ειπώθηκε από την σκοπία την προσωπική του πως θέλει να συμβαίνουν τα πράγματα. “Για μένα έχει και μπορεί να έχει μόνο τέτοιον χαρακτήρα”. Σε αυτή την βάση
H DIY μουσική άφησα να εννοηθεί θαρρώ. Μιλάς με αυτόν που έχει τον βρασίδα για άβαταρ (και όχι μόνο).
Ανέφερα προηγουμένος το Σπίτι και μία άποψη που έχει όπως και γνωστό φεστιβάλ περί DIYοσύνης και κατά πόσο μπορεί να θεωρείται κάποιος diy (κατά το πάνκικο πρώτυπο).
Το να μην παίζεις σε μαγαζιά δεν σε κάνει diy και vice versa. Μπορεί να ξεφύγει “κάποια” μπάντα και να παρεισφρήσει για κανα 2 λάιβ αλλά όλοι ξέρουμε την παροδικότητα τους. Όπως επίσης υπάρχουν και πολλά άτομα που ανήκουν στον χώρο χωρίς να παίζουν σε καταλήψεις και να δείχνουν αλλού το “ποιόν” τους.
Η σκηνή γαμάει άγρια και αυτό είναι γιατί έχει σταθερές βάσεις.
Και το πιο σημαντικό; Δεν γίνεται για το χαϊλίκι και την εμπορευματοποίηση της μουσικής αλλά για την διάδοση των ιδεών της.
Με αφορμή τη συζήτηση, παραθέτω κάποιες από τις (αρνητικές) σκέψεις μου για την όλη σκηνή που είχα δημοσιεύει κάπου αλλού πριν λίγο καιρό. Προφανώς και δεν αφορούν όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται και όλα τα στέκια, αλλά δεν νομίζω πως είναι και αμελητέος ο αριθμός αυτών που ενστερνίζονται τις συγκεκριμένες απόψεις.
Ένας όρος (DIY) που έχει γίνει λάστιχο και καθένας τον ερμηνεύει κατά το δοκούν, βάζοντας κανόνες, κάνοντας διαχωρισμούς και διοργανώνοντας ένα κυνήγι μαγισσών με σκοπό να εξαρθρώσει κάθε τι διαφορετικό, επιβάλλοντας την δική του υπέρτατη αλήθεια.
Ειδικά όταν όλα αυτά συμβαίνουν από κάποιους που δείχνουν να νοιάζονται και να προσπαθούν για ένα καλύτερο αύριο της όποιας Ανεξάρτητης Σκηνής ή οποιουδήποτε άλλου μέσου έκφρασης και επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, ε είναι να τρελαίνεσαι. Σκέτη παράνοια…
Επιδερμική αντιμετώπιση καταστάσεων και βιτρινάτη κριτική. Μηδενική προσπάθεια για κατανόηση και αξιολόγηση συνθηκών που τις περισσότερες φορές οδηγεί σε εσφαλμένες εντυπώσεις και συμπεράσματα σε θολό φόντο.
Ισοπεδωτική υπεραπλούστευση και φασίζουσα επιβολή που θα ζήλευε οποιαδήποτε εξουσία.
“Δεν καλούμε την τάδε μπάντα, γιατί έχει παίξει σε μαγαζί.” Ε, ναι ρε μεγάλε, αφού δεν την καλείς στην συναυλία που διοργανώνεις ή και την αποκλείεις σε κάποιες περιπτώσεις, την ωθείς και ουσιαστικά την αναγκάζεις να παίξει σε μαγαζί! Ενώ υποτίθεται πως αυτό θέλεις εσύ να αποφύγεις αυτοοργανώνοντας την όποια εκδήλωση/συναυλία…
Το μυαλό το έχουμε για να το δουλεύουμε και καλό είναι να προσπαθούμε να εξετάζουμε σε βάθος. Είναι αρκετές οι παραμέτροι που πρέπει να ληφθούν υπ’όψιν και πολλές διαφορετικές οπτικές που μπορεί να το βλέπει ο καθένας. Αλλά όταν αποτυπώνονται συνεχώς απόψεις και περιορισμοί που ενστερνίζονται αρκετά άτομα του “χώρου”, βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας και ο εχθρός - κάθε είδους - χαμογελά…
Μία σκηνή στην οποία κυριαρχούν ο αποκλεισμός, η απόρριψη, ο εγωισμός, η υπο προϋποθέσεις αλληλεγγύη και αλληλοσεβασμός, χάρισμά σας και να την χαίρεστε.
Για μένα Do It Yourself είναι μία προτροπή να πάρεις τη κατάσταση στα χέρια σου και να ζήσεις με τους δικούς σου όρους και σύμφωνα με αυτά που νιώθεις. Μία προτροπή για ενεργό δράση ενάντια στον συμβιβασμό, τον εφησυχασμό, την υποδούλωση και την απάθεια. Μία προτροπή ενάντια στην φίμωση, την λογοκρισία και τον αποκλεισμό. Μακριά από πρότυπα, καλούπια, εξαναγκασμούς, όρια, κανόνες, καταπίεση και επιβολή. Δεν αποτελεί κανένα κριτήριο διαχωρισμού, ούτε κάποια προϋπόθεση που πρέπει να πληρεί ο οποιοδήποτε για να γίνει αρεστός στον οποιονδήποτε. Είναι μία προτροπή να πράξεις τα δέοντα, έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα είναι εφικτή η πραγματικά ελεύθερη έκφραση.
Ας μην διαβούμε μονοπάτια που οδηγούν στην αυτοφίμωση και την περιθωριοποίηση εις το όνομα του οποιουδήποτε δόγματος. Δεν έχουμε την πολυτέλεια αυτή…
