Bus the Unknown Secretary ή αλλιώς τα ευεργετικά αποτελέσματα ακρόασης Uncle Acid:
δεύτερη επανέκδοση σε “Χορό για Μουσική” από Ειρκτή - έτσι για να παίρνουν πούλο οι μαυραγορίτες
Από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει φέτος το αποπάνω
Ναι γαμώ το γαύρο
8O8O8O
Τα παιδιά σκίζουν. Instrumental εναλλακτικός post-whatever ήχος.
Ψιλοκαθυστερημένα, αλλά πόσο δισκάρα το ομώνυμο των ΚΑΤΑΧΝΙΑ; Σε κολλάει στο τοίχο.
Επιτέλους, ρε φίλε.
Έχετε παρει χαμπάρι τους Bombing the avenue;
ΩπαωπαΩΠΑ! ΤΙΝΤΟΥΤΟ; ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΒΛΕΠΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΚΛΙΚ; STOP THE PRESS, ΕΧΟΥΜΕ ΘΕΜΑ.
Πάν’ αυτοί, μας άφησαν χρόνους.
Ναι το έμαθα κατόπιν. Φτου, σίγουρα, αλλά τουλάχιστον άφησαν αυτό πίσω τους.
Το post-αρε ο Ντίνος στις νέες κυκλοφορίες, αλλά το βάζω κι εδώ για να μη χαθεί:
Πέρα από το σημαντικό της όλης προσπάθειας, μουσικά λέει πολύ. Για άλλη μια φορά Fields of Locust ένα κλικ πάνω απ’ όλους, Λήθη black-ίζουν εντελώς (που πήγε το crust;), ενώ γαμώ τα κομμάτια έχουν και Sardanapalm Death, Σάρκα στο Ζώο (άψογη κιθαριστική δουλειά), Dirty Wombs (μ’ άρεσαν περισσότερο απ’ το EP), Dala Sun και Mass Culture. Βασικά τα ανέφερα σχεδόν όλα.
Αλλά αυτό που ξεχωρίζει, αυτό που σου καρφώνεται στο γαμημένο το μυαλό είναι αυτοί εδώ οι στίχοι:
Π[I]ίσω μου ερείπια στις φλόγες της φτώχειας τυλιγμένα
Τζούρες βιαστικές από μία ελπίδα που κοστίζει
Τσέπες γεμάτες θάνατο στα αμπάρια κερδοσκόπων
Πνίγηκαν τ’ άστρα στην καταχνιά της καταιγίδας
σε μονοπάτια δύσβατα μέσα από τις ρωγμές της ανθρωπιάς σας
Μέσα από λάσπη, σύρμα και αλάτι
Θήραμα του φόβου των ανθρώπων
Απέλπιδες ανάσες βορά στην υποβρύχια σιωπή
Άδεια τα κουφάρια από ψυχές,
ξεβρασμένα στις ακτές ενός επίπλαστου ονείρου
Λίγη σάρκα για το σπέρμα χιλιάδων βιαστών
ή χερια φτηνά και πληγιασμένα απ’ τα δεσμά της εκμετάλευσης
Στρατόπεδα συγκέντρωσης για όσο κρέας περισσεύει
Κάθε ανάσα μου λαθραία στην Ιθάκη κάποιων άλλων
Στην Ιθάκη κάποιων άλλων
Βήματα άσκοπα και αβέβαια κάτω από μάτια αφιλόξενα
στις αρτηρίες της χρεοκοπημένης βαβυλώνας σας
Αδιάφορα με προσπερνάς
Δεν με κοιτάς ποτέ στα μάτια
Γιατί ίσως,
κάτω από το πετσί που μου φορτώσαν οι οθόνες σας,
ίσως να δεις ότι σου μοιάζω [/I]
Νέο Καταχνιά ε.
Ο τρόπος με τον οποίο μπαίνει. Ω θεοί.
Συμπαθάτε με για το spam αλλά υπάρχει κι αυτό εδώ εκεί έξω. Μιλ μερσί και τα λοιπά.
Είδα χτες live στο tiki τους Johny Carbonaras…Ε είναι από τις καλύτερες μπάντες που χω δει live. Οι δύο κιθαρίστες είναι ασταμάτητοι ( παίζουν μαζί και στους Bad Trip) , μπασοτύμπανο το ωραίο το δεμένο που σου δίνει το ρυθμό για να γκρουβάρεις, και ένα γοητευτικό theremin+σύνθια+samples για να σε χαώνει/γεμίζει. Surf ορχηστρικό χωρίς φωνητικά ( δεν τους λείπουν κιολα) , με στακάτο παιξίδι και ωραίες “παλιακές” ενορχηστρώσεις/μελωδίες. Μπράβο στους σαλονικιούς. 1000 εύγε. Μακάρι να βγάλουν και κανα δίσκο ακόμα, αν δεν κάνω λάθος μόνο έναν-full- έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής.