ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ!
“Η ποιοτικότερη ελληνική μπάντα?”
πφ… έχω πέσει, βαριέμαι ακόμα και το φλέημ να συνεχίσω. Πάω να φάω ντολμαδάκια ΖΑΝΑΕ που χώνουν τη γη κι αυτά.
>Ανοίγω κονσέρβα και βάζω ΝΑΘΙΝ.
>Πρόφιτ.
Κανονικά, για λόγους δεοντολογίας, θα έπρεπε να μπεί κάποιος τρίτος στο θρεντ και να πει “οι Σεπτικ γαμάνε τους Universe κλπ”, και να ξεκινήσει το φλειμ, έτσι γίνεται συνήθως, δεν ξέρω…
Πάντως πρόσεξτε μέρες που είναι μην αποχωρήσει καμιά Τάνια από τους Universe…! 
Lol, in your dreams boy! :lol:
Οι Universe χώνουν τους Septic Flesh απ’ όλες τις τρύπες… in fact τους ανοίγουν και καινούριες.
Next? 
Και η…Τάνια? :naughty:
Η Τάνια φοράει στραπ ον.
Καλα και οι SF στο 3ο αλμπουμ γαμουσαν τις μισες μπαντες του ατμοσφαιρικου ηχου.
Μετα ηρθαν οι μετριοτητες.
True, αλλά έχουμε 2011, no?
1989 εχουμε ρε.Το Thrash κυριαρχει 
Σαφως.Αν και ειναι ακυρη η συγκριση μεταξυ τους.
Παντως μουσικα οι U217 δεν ειναι κατι το οποιο το εχουμε βαρεθει
και δεν το ‘εχουμε φαει στη μαπα’ τα ιδια χρονια με τους SF.
[FONT=“Verdana”]Ας πω κι εγώ δυο κουβέντες να βάλω το thread στο αυλάκι, γιατί το χέσατε με τα ερωτικά βοηθήματα, τα ντολμαδάκια και τους γιαλαντζί SF :p.
Νομίζω πως βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στις απόψεις που διατύπωσαν αρχικά Keyser και Γράκχος αναφορικά με τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Προβληματίστηκα αρκετά είναι η αλήθεια.
Ναι, πράγματι δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις δουλειές των U217 είναι πρώτον η συνεχής ροή των συνθέσεων, η απουσία πολλών επαναλαμβανόμενων μοτίβων και η μοναδικότητα κάθε λεπτού. Δεύτερον, “η αίσθηση του ανολοκλήρωτου” όπως αναφέρθηκε. Το ελεύθερο πεδίο που εσκεμμένα αφήνουν για να παίξει τον ρόλο του ο εκάστοτε ακροατής. Ένα μαγικό χαρακτηριστικό που προσδίδει διαδραστικότητα και επιτρέπει στον ακροατή να ερμηνεύσει τα πράγματα με τη δική του οπτική γωνία και να βγάλει τα δικά του εξατομικευμένα συμπεράσματα. Να γεμίσει τα κενά τού παζλ με τα δικά του κομμάτια, όπως βολεύουν και εξυπηρετούν τον ίδιο. Έτσι ο καθένας, κοιτάζοντας από μακριά, βλέπει μια διαφορετική εικόνα που καθρεφτίζει τον εαυτό του τελικά. Και κάθε φορά, ανακαλύπτοντας καινούργια στοιχεία με το χρόνο και τις προσεκτικές ακροάσεις, αυτά τα κομμάτια αλλάζουν.
Όπως έχει πει και ο μέγας διδάσκαλος Sean Reinert, “πολλές φορές όση σημασία έχουν αυτά που παίζεις, τόση έχουν και αυτά που [U]δεν[/U] παίζεις”.
Από την άλλη όμως, νομίζω πως παραείναι μικρή η διάρκεια του album.
Ίσως να υπήρχε όντως ένα περιθώριο ακόμη για να ξεδιπλωθούν οι συνθέσεις.
Με διάρκειες που δεν ξεπερνούν τα 4 λεπτά για κάθε κομμάτι, νιώθεις πως κόβονται λίγο απότομα εκεί που είχαν και άλλα να σου πούνε.
Ποιος ξέρει, μπορεί τώρα που γίνονται φίρμες να ρίχνουν τις διάρκειες για να γίνουν radio-friendly :razz: .
Είναι και το άλλο…τα Insane και TV Lovers περιέχονταν (ελαφρώς διαφορετικά) και στο EP του '09.
Βάλε και άμα είσαι κολλημένος και τους βλέπεις συχνά live (:roll:), τις περισσότερες συνθέσεις τις γνώριζες, εκτός από τα City και Nothing.
Έτσι, αυτά έκαναν ακόμη εντονότερη την επιθυμία για περισσότερο υλικό.
Βασικά πάρτε το χαμπάρι, για να χορτάσουμε U217 (λέμε τώρα) πρέπει να κυκλοφορήσουν τριπλό CD και bonus DVD σε σπέσιαλ έκδοση κομοδίνου (βλ. Morbid Angel) .
Αυτά επειδή, αν και έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο συγκρότημα, συνηθίζω να είμαι ειλικρινής.
Πάμε όμως και στο περιεχόμενο αυτό καθεαυτό του δίσκου.
Το Familiar Places είναι ένα βήμα εξέλιξης για τους Universe217.
Με ακόμη μεγαλύτερη εμπειρία και άπειρα live στο ενεργητικό τους πια, προχωρούν ακάθεκτοι, με σταθερό ρυθμό, έχοντας εδραιωθεί ως μια από τις πρωτοπόρες μπάντες της ελληνικής σκηνής και όχι μόνο.
Υποδειγματική παραγωγή και 7 εξαιρετικές συνθέσεις.
Βγάζω έξω τα Insane και TV Lovers. Αγαπημένα τραγούδια εδώ και καιρό. Εδώ ακούγονται πιο φρέσκα με μερικά tweaks και έξυπνες προσθήκες.
Το [B]Sorcerer Of Light[/B] ανοίγει δυναμικά το album, με σταδιακή κορύφωση που καταλήγει σε ένα εκρηκτικό τέλος σε ούτε 2 λεπτά. “[I]Θέλω κι άλλο[/I]”…
[B]City[/B]. Το cello που σκάει λίγο μετά το λεπτό είναι μια αποκάλυψη, προσδίδοντας ένα μελαγχολικό τόνο σε ένα εσωστρεφές break, ενώ προς το τέλος, η τρομπέτα της Ελένης (βλέπε Sequence Theory Project) απογειώνει πραγματικά το κομμάτι.
Για τη συνέχεια, [B]Seek[/B]. Ξεκινάει με ένα tribal ύφος, ας μου επιτραπεί ο όρος. Drums και μπάσο δίνουν το ρυθμό. Το τραγούδι χτίζεται σιγά-σιγά. Στη μέση, παύση. Και πάλι από την αρχή, με την Τάνια να απαγγέλει χαμηλόφωνα, σε μια ανατριχιαστική ερμηνεία. “Won’t you seek for me, in this dry land…” σε καλεί σαν Σειρήνα με τη μεθυστική φωνή της.
Και πάμε στο [B]Nothing[/B]. Θετικό ξάφνιασμα με το banjo να ανοίγει. Ταιριαστή προσθήκη. Τα percussive όργανα δίνουν την αίσθηση του υγρού στοιχείου, του ωκεανού που αναφέρεται στους στίχους. Ταξιδιάρικη αρχή που σε κάνει να ονειροπολείς. Όχι για πολύ όμως…Το χρονόμετρο δείχνει 1:30 και σε ανύποπτο χρόνο σκάει στη μάπα σου ένα ξερό riff που διαλύει το σύμπαν. Σε κολλάει στον τοίχο. Το κλείσιμο του τραγουδιού είναι απλά επικό, με μια ανατολίτικη θα έλεγα χροιά που το κάνει ξεχωριστό. Αναμφίβολα ένα από τα highlights του album.
Φτάσαμε αισίως στην τελευταία πράξη του έργου και το [B]Prey[/B].
Βλέπω διάρκεια λίγο παραπάνω από 11 λεπτά και λέω “εδώ είμαστε”.
Το Prey όμως είναι 3λεπτο κι αυτό. Εξαιρετικό κομμάτι που αξίζει να το απολαύσετε βλέποντας και το videoclip για μια πιο πλήρη εικόνα. Μετά το κενό… Τσατσιά παίχτηκε εδώ, υπάρχει hidden track στο τέλος! Ιδανικό κλείσιμο.
Συγχαρητήρια παιδιά :!:
Ααα, και όσο για τα τραγούδια που μας “χρωστάνε”, έχουμε και λέμε:
Never, Devil’s Drink, Believe, I Will, In Your Head pt.2, Words (?)…
Επίσης μην ξεχνάτε και το “Black Widow” που υπάρχει στη συλλογή “Miss Fortune Was A Henhouse Manager” της Spinalonga Records, για όποιον δεν το έχει ακούσει.
Τώρα περιμένουμε το σπλιτάκι με Agnes Vein…[/FONT]
Φανταστικό ποστ. :thumbup:
Bump το κέρατό μου μέσα. Κανονικά πρέπει να τοποθετηθεί όλο το ροκιν (μη πω το συμπαν) για το δίσκο.
Έχει περάσει κανας μήνας αλλά δεν έχει ξεφουσκώσει με τίποτα. Το εντυπωσιακό είναι πως αν και είναι λιγότερο σκοτεινό από το πρώτο, η κατάδυση που επιχειρούν στα σώψυχά τους είναι εμφανώς βαθύτερη, μόνο που τώρα φαίνεται να υπάρχει και λίγο φως. Τουλάχιστον αυτό συμπεραίνω από τις - δεν έχω λόγια για να τις χαρακτηρίσω - ερμηνείες της Τάνιας.
Και ναι σωστά μαντέψατε, αυτό το ποστ οφείλει την ύπαρξή του στο αλκοολ που καταναλώθηκε υπό την επήρεια της 15ης συνεχόμενης ακρόασης του Nothing.
Δεν το έχω ακούσει ακόμη, αλλά αν κρίνω από το ep που είχε πριν κανα χρόνο (
το Χάμμερ με κάποια από τα τραγούδια, είναι γαμώ!
Έχει κυκλοφορήσει επίσημα;
Ή έστω…ανεπίσημα; 
Το δεύτερο… και εγώ βασικά μόλις σήμερα το βρήκα, οι υπόλοιποι εδώ μέσα δεν έχω ιδέα που το βρήκαν και το άκουσαν :-s
Το είχαν στο live τους όπου είχε σκάσει ρόκιν λαός.
εγώ το αγόρασα 6 ευρώ από merch stand στο Roadburn.
:blink: 6 ?!
Και ποιος το πουλούσε στο roadburn?
BTW έσκασε και στο internet.
εεε βασικά τόσο νομίζω, σίγουρα πάντως έδωσα 12 ευρώ για να τα πάρω και τα δυο άλμπουμ τους μαζί πάντως. Τώρα αν ήταν 6+6 ή 7+5 θα σε γελάσω.
εντιτ. Ριπ, κάποια λίγα (2-3 το πολύ κάθε χρόνο) ολλανδικά δισκάδικα/ντίστρο έχουν αποκλειστικό πάγκο στο merch room του Roadburn. Ένα απ’αυτά το είχε ε και δεν το σκέφτηκα πολύ.
Εγώ το τσίμπησα χθες από τους ίδιους, στην Πάτρα, με 10 ευρώ. Βρίσκομαι στην τρίτη συνεχόμενη ακρόαση και νομίζω πως άξιζε τα λεφτά του και με το παραπάνω.
Όσο για τη live αποδοσή τους, όσοι τους έχουμε δει, ξέρουμε… 8)