13 Likes
^ αυτο το strip ειναι ακριβως ο λογος για τον οποιον υπαρχει το τοπικ
Η πλακα ξες ποια ειναι? Δεν ειναι τραγουδι χωρισμου, το ειχανε γραψει για την μανα του που πεθανε (καρκινο νομιζω?). ΟΚ το καλυτερο παραδειγμα κομματιου ‘ποναω αλλα μου αρεσει’, αριστουργημα.
Τι τεραστια κομματαρα του Κοργιαλα. Ειχε γραψει πραγματικα καλα κομματια τοτε (Comme ci, Comme ca, ROBBED) αυτον τον ηχο τον αγαπαω γενικα.
Και για να ειμαστε και οντοπικ, ο ορισμος του θρεντ για εμενα ειναι αυτο:
με διαλυει το συγκεκριμενο κομματι
6 Likes
Επειδη ο αλγοριθμος με ξερει καλα μου το πεταξε επομενο και το θυμηθηκα, οποτε ναι, και αυτο:
4 Likes
Όταν μιλάμε για unsafe space μουσικές, θυμάμαι δύσκολα πράγματα. Κι όμως, το καλοκαίρι, ανάμεσα στα τραγούδια που άκουγα για να ηρεμήσω, ξανάκουσα και μερικά τέτοια τραγούδια.
1. Anathema - One Last Goodbye
Πράγματι οι Anathema το είχαν γράψει για τη μητέρα τους και οι στίχοι, αν τους ακούσεις προσεκτικά, μιλούν για την απώλεια ενός γονέα. Το ξανάκουσα πολλές φορές όταν έχασα τον πατέρα μου. Το έβαζα στα κενά μου μέσα στην τάξη και το τραγουδούσα δυνατά γιατί ήταν λυτρωτικό για εμένα. Πάντα όταν το ακούω θα τον σκέφτομαι.
2. Green Day - Wake Me Up When September Ends
Θα μου θυμίζει τις τελευταίες ευτυχισμένες μέρες της εφηβείας μου, ίσως και της ζωής μου όλης. Καλοκαίρι 2005, τελευταίο καλοκαίρι με τον πατέρα μου υγιή, χωριό, παρέες, μουσική από τα κινητά, μία καθημερινότητα ξέγνοιαστη. Το άκουγα αρχές Οκτωβρίου του 2005, λίγο καιρό πριν αλλάξει για πάντα η ζωή μου. Όπως λέει και το τραγούδι, η αθωότητα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.
3. Sinéad O’Connor - You Made Me the Thief of Your Heart
Η Sinéad O’Connor έφυγε λίγες μέρες πριν τον μπαμπά μου, και λίγες μέρες αφότου είχα ξαναδεί την ταινία “In the name of the father”. Για τους ίδιους λόγους με το 1, αυτό το τραγούδι μου προκαλεί μια μελαγχολία όταν το ακούω.
4. A Season in the Sky · Neurosis
Για το τέλος μιας αυταπάτης, που πήρε πολλά χρόνια να ξεδιαλύνει τελείως. Ποτέ ξανά αυταπάτες, ειδικά όσον αφορά ανθρώπους.
5. Amenra- Diaken
Για μια στιγμή που μου άλλαξε τη ζωή και τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Θα το ακούω με την υποσημείωση “Tear old pain away” με την οποία έκλεισαν την περσινή τους συναυλία στην Αθήνα οι Amenra.
12 Likes
Δεν υπαρχει περιπτωση να συμμετασχω σε αυτο το θρεντ.
9 Likes
Παιδιά, αν αρχίσω τα καψουροτραγουδα δεν θα τελειώσω ούτε μεθαύριο. Γι αυτό θα προσεγγίσω το θέμα λίγο διαφορετικά.
Ήμουν 23 νομίζω, όταν βγήκε αυτό το έπος. Το θέμα είναι πως αυτό το τραγούδι, με έκανε πραγματικά να τρομάξω. Ο στίχος “walk without limbs, walk through my soul” μου κάνει κάτι πολύ βαθύ.
Οποιοδήποτε τραγούδι ήταν “επιτυχία” την περίοδο 1998-1999, απλά μου θυμίζει τον στρατό. Οπότε αυτόματα με ξενερώνει. Ενδεικτικά θυμάμαι Βανδή από ελληνικά και μαλακίες τύπου “Blue” και “Mambo No5”.
Επίσης, έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια στα όρια του αλκοολισμού - από 1997 ως 2012 περίπου - υπάρχουν άπειρα τραγούδια που έχουν συνοδέψει ανακατεμένες νύχτες και φέρνουν θολές αναμνήσεις από παράξενα μέρη και φευγαλεους ανθρώπους.
Ας πούμε το παρακάτω, πρέπει να το ακούσαμε με την παρέα μου χιλιάδες φορές το 2009 κι ούτε μια φορά δεν ήμουν νηφάλιος. Αν πατήσω play τώρα, είμαι σίγουρος πως θα ζαλιστώ.
Αυτό ειναι είναι το πιο σκοτεινό, διαβολικό άλμπουμ για μένα:
Ίσως επιστρέψω με επιπλέον unsafe ακούσματα, πάντα σε όρους τρόμου/ψυχολογίας.
11 Likes
Kαταραμένο θέμα διάλεξες ρε Quintom…να 'σαι καλά! Οι επιλογές άπειρες. Τα παρακάτω κομμάτια με φέρναν αμέσως σε mood - δεν την παλεύω χωρίς εκείνη. Ακόμη με νταουνιάζουν υπέροχα.
Unsafe part I
1. She’s the air I breathe/not too cheap for me
2. We will make time stop for the two of us/ make time stop and listen for our sighs
3. O we will know, won’t we/ the stars will explode in the sky
4. Some day there’ ll be a cure for the pain/ that’s the day I’ll throw my drugs away
5. All I’ve got now in my defense is my innocence/ I’ve been hypnotised
6. Chill, is it something real?/ Or the magic I’m feeding off your fingers
7. But I lose my will and if looks could kill/ I’ve been struck down dead by your beautiful eyes
8. Come to my house tonight/ We can be together in the nuclear sky
9. How can you blame yourself/ When I did everything I wanted to/ You just made yourself available
10. Your kisses scourge me/ Hyssop in your perfume
11. This is the floor, these are the rules/ These are the moves
Προσοχή το 10 δαγκώνει άσχημα…
4 Likes
Εξαιρετικό το Virgin Black! Κάπου κάποτε είχα ανοίξει τοπικ για αυτή την τεράστια μπάντα 
Θα απαντήσω κι εγώ σε παρόμοιο ύφος: ο, τι έχουν βγάλει οι The Angelic Process. Τους λατρεύω αλλά ταυτόχρονα τους φοβάμαι…!
9 Likes
Κατά βάση αλλά όχι αποκλειστικά, το θρεντ αυτό για μένα σημαίνει να ανασύρω όλες τις σχέσεις μου (ή κρυφές και φανερές επιθυμίες μου), όλες τις άσχημες στιγμές, τις ατελείωτες νύχτες μου και να ποστάρω. 
Oι δίσκοι και τα τραγούδια που αναφέρω είναι πάντα εκεί, σπάνια τα επισκέπτομαι αν και σαδιστικά σχεδόν περιμένουν την σειρά τους σε μια γωνιά καταχωνιασμένα. Με τα χρόνια διανθίζεται αυτή η τραγική λίστα, με μερικά συμφιλιωνόμαστε με τον καιρό κάπως οπότε και δεν αναφέρονται παρακάτω, ενώ άλλα τα ακούω μαζοχιστικά συχνά ακόμα. Δεν θα αναφερθώ τόσο σε συγκεκριμένες ιστορίες, οι λεπτομέρειες κάποιων έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά θολές πια και επαναλαμβανόμενες ανά τα χρόνια…
Ιδιάζουσα περίπτωση. Το τραγούδι παίζει και στην κατηγορία αυτών που μπορώ να ακούσω χωρίς φόβο πια, και σε εκείνη που, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, θα με πάρει στον πάτο μαζί του. Όπως είχα πει σε εκείνον τον άγνωστο φίλο σε live τους όταν με πήραν τα ζουμιά και ήρθε να μου συμπαρασταθεί “This song is all my breakups” (και γελάγαμε κλαίγοντας).
Δύσκολα θα έβαζα ποτέ ξανά να παίξει οτιδήποτε από Anathema (γιατί αλλάζουν και τα γουστα), αλλά αυτό εδώ, όπως διαπίστωσα πριν λίγα χρόνια, μπορεί να με καταθλίψει. Ο στίχος μπορεί να θεωρηθεί έως και απλοϊκός, πολλές φορές όμως σε βαράει πιο δυνατά όταν απλώς περιγράφεται με ακρίβεια αυτό που νιώθεις. Και η μοναξιά είναι απίστευτα δύσκολο συναίσθημα…
Chris Robinson Brotherhood - Sorrows of a Blue-Eyed Liar
“When “love” is just too hard to say
Silence is pain”
Δεν έχω να προσθέσω πολλά, θα αρκούσε αυτός ο στίχος. Το τραγούδι είναι ένα απίστευτο στενάχωρο αριστούργημα.
Van Der Graaf Generator - Refugees
Δεν μου είναι εύκολο να μιλήσω για αυτό το τραγούδι. Θα πω απλά πως μια φορά που ψυχολογικά ήμουν ράκος (διαλυμένο όνειρο) και ήθελα κάτι να ξεσπάσω, προσπάθησα με διάφορα τραγούδια της λίστας και δεν μπορούσα. Είχα μια απίστευτη ανάγκη να εκτονώσω το συναίσθημά μου αλλά μάταια… Και τότε θυμήθηκα το Refugees.
Oι στίχοι από το “West is where all days will someday end…” και έως το τέλος μου έδωσαν την λύτρωση που έψαχνα. Ασύλληπτο τραγούδι.
Τα έχω ξαναπεί εδώ. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αλλά αντιλαμβάνομαι λίγο καιρό μετά πως σχεδόν θέλω να αποφεύγω αυτό το αισιόδοξο κατά τ’ άλλα τραγούδι. Μήπως επειδή βρίσκω όλο και λιγότερο τον εαυτό μου σε αυτό…? Kαι να φανταστείς το έλιωνα όταν το είχα ακούσει…
Ageing… Ένα concept που βρίσκω πως διαχρονικά και μάλιστα από μικρή ηλικία με πιάνει χωρίς ποτέ να καταλάβω το γιατί. Όπως και τον Prine προφανώς, που έγραψε αυτό το απίστευτο τραγούδι σε νεαρή ηλικία αλλά με μια φοβερή ωριμότητα. Δεν θα το αποφύγω όπως τα περισσότερα που αναφέρω εδώ, ακούω τον δίσκο συνέχεια και το Hello, In There είναι μάλιστα από τα τραγούδια αυτά που αν δεν τους δώσω την απαραίτητη προσοχή όσο παίζουν, θα τα ξαναβάλω για να με πιάσουν με τον “πρέποντα” τρόπο…
Tom Waits - Closing Time & The Heart of Saturday Night
Ποτέ δεν συμπάθησα την “μαύρη” φωνή του Waits. Για την ακρίβεια έχω χρόνια να προσπαθήσω να ακούσω μεταγενέστερους δίσκους του, πρέπει να το βάλω μπρος σιγά σιγά. Λατρεύω όμως με πάθος τα δύο πρώτα του άλμπουμ. Απίστευτα αριστουργήματα. Αυτές οι δουλειές μπαίνουν δικαιωματικά στο thread και για μουσικούς λόγους και στιχουργικούς. Είχα αναφερθεί στο 52-53-54 βδομάδες σε πολλούς δίσκους που κάπως αγγίζουν την ψυχοσύνθεσή μου για λόγους που δεν μπορώ να αποτυπώσω στο χαρτί.
Έτσι κι εδώ, όταν μπαίνει το πρώτο πιάνο του Ol’ 55, αυτή η συγκινητική και γλυκιά μελωδία, γίνομαι δέκτης μιας ομορφιάς που με τσακίζει. Με χτυπάει στο συναίσθημα με τρόπο ανεξήγητο. Το δε, I Hope That I Don’t Fall In Love With You, ειρωνικά, σε βρίσκει και σε χτυπάει όταν πια έχει γίνει η δουλειά, όταν ήδη την έχεις πατήσει. Ακόμα κι όταν τα τραγούδια γίνονται πιο jazzy και με μεταφέρουν σε κάποιο σκοτεινό αμερικανικό bar, με αποπροσανατολίζουν. Νιώθω πως μπαίνω πάλι στο rollercoaster του Waits και ξέρω πως οι “κορυφές” (οι μουσικές-στιχουργικές δεν έχει) έρχονται μόνο και μόνο για να βυθιστώ αστραπιαία ξανά. Γιατί βρε άνθρωπε να μην έχεις λίγο πιο χαρούμενες ιστορίες? Martha, San Diego Serenade, Rosie, Shiver Me Timbers, The Heart Of Saturday Night… Aγάπες (συνήθως ανεκπλήρωτες), η εκτίμηση ή μη όσων έχεις, η μοναξιά, το να μεγαλώνεις και η ζωή να σε αφήνει πίσω, δεν ξέρω αν έχουν περιγραφεί ποτέ πιο όμορφα και σε τέτοιο βαθμό όπως στους δίσκους αυτούς. Τους ακούω κάααααααπως πιο συχνά πλέον απ’ ό,τι μικρότερος αλλά κρατάω και τις αποστάσεις μου. Mε κάνουν να νιώθω άβολα ακόμα κι όταν οι ιστορίες τους μου είναι ξένες.
Σίγουρα υπάρχουν πολλά (δισκοθήκη δεν τσέκαρα) αλλά για αρχή καλά είμαστε.
8 Likes
2 Likes
Ας πούμε ότι εγώ αντιλαμβάνομαι το παρόν θέμα ως “τραγούδια που φοβάμαι να ακούσω” για διάφορους λόγους.
Τέτοια είναι:
- Ολόκληρο το Ok computer των Radiohead. Δεν το έχω συνδέσει με συγκεκριμένα γεγονότα, αλλά πραγματικά αυτά τα τραγούδια, ενώ είναι άρτια καλλιτεχνικά, με βυθίζουν σε μια θλίψη χωρίς τέλος. Συμβάλλει βέβαια κι η σπαρακτική φωνή του Thom σε αυτό.
- Ολόκληρο το The bends των Radiohead. Λόγω της ταύτισης με συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου που βρισκόμουν καθημερινά με συγκεκριμένο πρόσωπο κι ακούγαμε το album σε κασέτα στο αμάξι μου.
- Electrolite των R E M . Δεν έχω πρόβλημα να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, αλλά σε αυτό το τραγούδι κάτι σπάει μέσα μου.
5 Likes
Χωρίς να επεκταθώ παραπάνω μερικά κομμάτια που με σφάζουν με κοφτερές λεπίδες
Katatonia το relention, omerta και το teargas
Anathema το one last goodbye και ολόκληρο το eternity
Primordial το end of all times (μεγαλύτερη αλήθεια από το στίχο time heals nothing δεν υπάρχει)
Tim Buckley το Phantasmagoria in 2
Saturnus το All alone
9 Likes
Ενω θεωρω μεγαλο δισκαρο το the angel and the dark river (MDB), απλα δεν μπορω να το ακουσω, παρα μονο παρα πολυ σπανια, με ριχνει παρα πολυ.
8 Likes
αχ υπέροχο θρεντ, ρισπεκτ @QuintomScenario για την ιδέα
θα ξεκινήσω με τα “εύκολα”, 2 κομμάτια που με συγκινούν αλλά δεν έχω προσωπική σύνδεση, απλά με πιάνει κάτι λόγω αγάπης στους καλλιτέχνες
η καλύτερη εκτέλεση έβερ αλλά άβολο να βλέπω τον Layne . Θα επιστρέφω συνέχεια να τον θαυμάζω
Για παρόμοιους λόγους πολύ δύσκολο να επιστρέφω στον αγαπημένο μου ροκ τραγουδιστή και να τον ακούω να λέει I’ll wait for you there like a stone, I’ll wait for you there alone
Μη βάλω και Τσεστερ τώρα και με πάρουν τα ζουμιά
11 Likes
Δεν εχω ακουσει κανενα αλλο κομματι στη ζωη μου τοσες πολλες φορες συνεχομενες οσες το like a stone. Μιλαμε για 2-3 ωρες.
Προφανως δεν ημουνα νηφαλιος, συνεχιστε.
10 Likes
Σε διαλυει κ εσενα το σολο στη κιθαρα ή μονο εμενα;
3 Likes
Να προσθέσω και δύο κομμάτια τα οποία πλέον ΔΕΝ φοβάμαι να ακούσω, αλλά όποτε το κάνω φροντίζω να τους δίνω τον πλήρη σεβασμό μου μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Τα πράγματα που έκανε ο Jarre σε αυτόν τον δίσκο ήταν milestones για πολλά είδη μουσικής.
Αυτή η κραυγή των φαλαινών στην αρχή του κομματιού, έτσι όπως μπαίνει με fade in, προκαλεί δέος:
Το κομμάτι αυτό νομίζω ότι έπαιζε σε διαφήμιση τσιγάρων στην ελληνική τηλεόραση, κοντά 45 χρόνια πριν… Υποθέτω ότι όποτε το άκουγα, πρέπει να έκλανα μέντες!
3 Likes
This post was flagged by the community and is temporarily hidden.
11 Likes