Μετα απο το παρα πολυ καλο topic στον χωρο του κινηματογραφου για τις ταινιες στις οποιες μπορουμε παντοτε να επιστρεψουμε και να μας κανουν να αισθανθουμε ασφαλεια και θαλπωρη, παιζω reverse Uno card δυο φορες, και μεταπηδαω απο τον κινηματογραφο στην μουσικη, και απο τον χωρο της ασφαλειας σε εναν αβολο, αγχωτικο και δυσκολο χωρο. Τον χωρο των μουσικων που μας προκαλουν συναισθηματα που δεν τα θελουμε πια, γιατι ισως μας πανε πισω σε μια εποχη που δεν περνουσαμε και τις καλυτερες μερες μας.
Το οξυμωρο της φασης ειναι πως πολλες φορες αυτες οι μουσικες ειναι απο τις αγαπημενες μας, και πως ενιοτε γουσταρουμε να δοκιμαζουμε τα ορια μας, ακομα κι αν αυτο σημαινει οτι μπορει να μας χαλασει την διαθεση προσωρινα, στον βωμο του να ακουσουμε καποιες μουσικες που λατρευαμε (ή και ακομα λατρευουμε με καποιον μαζοχιστικο τροπο). Βαλτε τραγουδια, σημεια, δισκους ή και ολοκληρες δισκογραφιες αν θελετε. Αρκει να πονατε λιγο οσο το κανετε. Πειτε και την ιστορια αν θελετε. Αυτο ειναι πιο ενδιαφερον για μενα απο οτι οι μουσικες οι ιδιες.
Ξεκιναω με τα εξης, και βαζω και αναφορα του ποσο unsafe με κανει εκαστο:
-
Placebo
Σχεδον τα παντα. Καποτε ειχα μια σχεση εξ’αποστασεως με ενα κοριτσι που σπουδαζε στην Αγγλια. Τοτε οι Placebo ηταν στα ντουζενια τους. Υπηρχαν μερες, εβδομαδες, μηνες, στους οποιους τραγουδια οπως το English Summer Rain ηταν το αγαπημενο μου τραγουδι ολων των εποχων. Τωρα πλεον οριακα μπορω να ακουσω πανω απο ενα λεπτο χωρις να με παρουν λιγακι τα ζουμια. Οκ, υπερβαλλω, εχουμε πλεον παιδια και οικογενειες, αλλα αν εγραφα αυτο το ποστ το 2016 (οπου ειχαν ηδη περασει 10 χρονια χωρις να δω αυτο το κοριτσι) δε θα υπερεβαλα καθολου.
Βαθμος unsafe : 8/10
-
Paradise Lost - Missing
Συνεχεια της ιστοριας αποπανω, το In Requiem βγηκε την εποχη του οριστικου χωρισμου, και η διασκευη στο Missing εχει στιχους οπως:
I step off the train, I’m walking down your street again
Past your door, But you don’t live there anymore
It’s years since you’ve been there, Now you’ve disappeared somewhere
Like outer space, You’ve found some better place
And I miss you, Like the deserts miss the rain
And I miss you, Like the deserts miss the rain
Περιττο να αναφερω οτι το ακουσα καπου 23798 φορες τοτε. Πλεον, ποτε ξανα.
Μπονους στο ποσο αβολο ειναι ολο αυτο, το ονομα της μπαντας που εγραψε την αρχικη συνθεση.
Everything But The Girl. Seriously?
Βαθμος unsafe: 10/10 (παρολα αυτα το ακουω συχνα, μαζοχισμος κι ετσι)
-
Anathema - One Last Goodbye
Μπορει να ειναι ο ορισμος του μελοδραματικου ελαφρολαικου τραγουδιου που για καποιους ελιτιστες ειναι too much on the nose και πολυ εμφανες στους στιχους του και τις μελωδιες του, αλλα οταν ενα τραγουδι ειναι αριστουργημα, οι γνωμες της ελιτ πανε στην χωματερη. Δεν υπαρχει συγκεκριμενος λογος για τον οποιο αυτο το τραγουδι χτυπαει φλεβα χρυσου οσον αφορα το ποσο αβολα με κανει να νιωθω, αλλα ας πουμε πως με παει πισω στο παρελθον στην late εφηβεια και μαλλον δεν θελω να ειμαι εκει πλεον. Δεν το ακουω ποτε πλεον.
Βαθμος unsafe : 9/10
-
Gnarls Barkley - Crazy
Περιεργη επιλογη θα πειτε. Ναι, το ξερω. Δουλευα σε ενα φωτογραφειο την περιοδο 2006-2008, και αυτο το τραγουδι επαιζε στο ραδιοφωνο γυρω στις 3 φορες την ωρα. Περαν του κορεσμου που προκαλει resentment για τραγουδια που εχεις ακουσει 6 χιλιαδες φορες (Enter Sandman εσενα κοιταω), το συγκεκριμενο τραγουδι με παει πισω σε μια εποχη που προσπαθουσα να τελειωσω το πτυχιο μου, δουλευα σε μια δουλεια που ηξερα οτι ηταν προσωρινη, και συναισθηματικα ημουν σε οτι ναναι φαση με τα παντα. Δεν με τριγκαρει υπερβολικα, αλλα μου ειναι πλεον οριακα απεχθες.
Βαθμος unsafe : 7/10
-
Pearl Jam - Black
Μπαντα που γενικα βαριεμαι το μεγαλυτερο μερος της δισκογραφιας της και μου ακουγεται ως 50-60 διαφορετικες εκδοχες του ιδιου τραγουδιου, αλλα μπαντα που εχει μεγαλες πολυ καλες κορυφες. Αυτο ειναι μια απο αυτες, και για τετριμμενους λογους μου ειναι δυσκολο να το ακουσω πλεον. Καποτε ηταν απλα αδυνατο, τωρα ειναι καπως καλυτερα.
Βαθμος unsafe : 6/10
Θα επανελθω στο τοπικ αφου γραψετε κι αλλοι, με περισσοτερες επιλογες. Δεν εχω ριξει ακομα τα πολυ βαρια χαρτια, γιατι δε θελω κυριακατικα να μπω σε mood trip down memory lane, και γιατι το μωρο σημερα ειναι high maintenance και ειναι μολις 12:25 το μεσημερι. Oof.
Oι δίσκοι και τα τραγούδια που αναφέρω είναι πάντα εκεί, σπάνια τα επισκέπτομαι αν και σαδιστικά σχεδόν περιμένουν την σειρά τους σε μια γωνιά καταχωνιασμένα. Με τα χρόνια διανθίζεται αυτή η τραγική λίστα, με μερικά συμφιλιωνόμαστε με τον καιρό κάπως οπότε και δεν αναφέρονται παρακάτω, ενώ άλλα τα ακούω μαζοχιστικά συχνά ακόμα. Δεν θα αναφερθώ τόσο σε συγκεκριμένες ιστορίες, οι λεπτομέρειες κάποιων έτσι κι αλλιώς είναι αρκετά θολές πια και επαναλαμβανόμενες ανά τα χρόνια…
