Up the hammers x anniversary edition

Συναυλίες
#109

Παρασκευή:

Πολύ καλή απόδοση οι ATLANTEAN KODEX, λειτούργησαν μια χαρά συναυλιακά και τα μεγάλα κομμάτια, αλλά φτωχότατη σκηνική παρουσία. Οι DOOMSWORD είχαν καλύτερο ήχο απ’ το προηγούμενο Up The Hammers αλλά νομίζω ήταν ένα κλικ κατώτεροι σαν εμφάνιση/πώρωση. ΟΜΕΝ λατρεία, έφυγε ένα ακόμα συναυλιακό απωθημένο με “Axeman”, “Warning…”, “Teeth…” κτλ κτλ. Goocher και Powell από τις τελευταίες αυθεντικές μορφές στον χώρο. Ο Τύραννος φωνάρα ως αναμενόταν, αλλά το υφος των TITAN FORCE είναι από τα λίγα που δεν πολυπαλεύω ειδικά μετά από 10ωρη δουλειά και άλλες 3 μπάντες πιο πριν. Την εκάνα γύρω στα μισά.

Σάββατο:

Έφτασα λίγο αφότου είχαν ξεκινήσει οι CRUSH, οι οποίοι έπαιξαν τιμιότατα. Το tribute με άφησε ικανοποιημένο σε γενικές γραμμές με κορυφαία στιγμή για μένα το “Home Of The Once Brave”. Εκεί ένιωθα ότι όντως άκουγα BATHORY. Με ενόχλησαν τα κλασικομεταλλάδικα σόλο (ή παίξε χλιμίντρισμα ή μη σολάρεις καθόλου) και το ότι το “Enter The Eternal Fire” παίχτηκε κιθαριστικά ως epic metal κομμάτι. Ή ξύστηνα τη γαμημένη ή παίξε κάτι απ’ το “Blood On Ice”.

Το θέμα βέβαια είναι ότι οι SLAUTER XSTROYES μου έδωσαν τα μυαλά στο χέρι. Ακόμα καλύτεροι κι απ’ την προηγούμενη φορά, στη μιάμιση (?) περίπου ώρα που έπαιξαν με “ανάγκασαν” να γίνω -προσωρινά έστω- προγκμέταλ φαν. Οι MANILLA δε μπορώ να πω ότι με κράτησαν ιδιαίτερα και βασικός λόγος είναι ο πιο διεκπεραιωτικός τύπος στην ιστορία του μέταλ, aka Hellroadie. Δεν ξέρω τι είναι πιο πάτος απ’ το να τραγουδάς το “Necropolis” και ταυτόχρονα να τραβάς με κάμερα το κοινό. Τέλος πάντων, στο κλείσιμο του πρώτου σετ τους ένιωσα καλυμμένος απ’ όσα είχα δει στο φετινό Up The Hammers και αποχώρησα.

#110

Aπιστευτο 2μερο,Μανωλη Ευχαριστουμε

#111

Αυτό το Up the Hammers (τουλάχιστον απ’ όσα είδα τη δεύτερη μέρα που πήγα) έμοιαζε να είναι σε μεγαλύτερη κλίμακα απ’ ό,τι άλλο είχα δει σε προηγούμενα χρόνια του φεστιβάλ. Είχε περισσότερες μεγάλες μπάντες, (πολύ) περισσότερο κόσμο, περισσότερους μεθυσμένους Γερμανούς, περισσότερα… τα πάντα. Makes one think…

Καθαρά μουσικά μιλώντας, έφαγα την κρυάδα από αυτό το περιλάλητο tribute (θα πω μόνο ότι αλλιώς φανταζόμουν αυτό το σετ, ίσως δε και αιθεροβατώντας… φευ) και παρ’ όλο που είχε προηγηθεί η εξαιρετική εμφάνιση των Battleroar, φοβόμουν ότι η μέρα θα εξελισσόταν για μένα σε φιάσκο… ευτυχώς με αποζημίωσαν για όλα οι τεράστιοι, επιβλητικοί, ψαρωτικοί Slauter Xstroyes.

Ίσως το καλύτερο live που έχει γίνει ποτέ στο πλαίσιο του Up the Hammers, το πολύ μαζί με κείνη την τρομερή εμφάνιση των Jaguar κάποια χρόνια πριν. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο γαμάει αυτή η μπάντα επί σκηνής, πόσες φορές σ’ αφήνουν με το στόμα ανοιχτό μ’ αυτά που κάνουν, πόση μέταλ ΜΠΑΛΑΡΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΔΙΑΟΛΕ. Το ότι o μέγας Brent Sullivan είναι ο καλύτερος.μπασίστας.έβερ το είχα εμπεδώσει ήδη απ’ την προηγούμενη εμφάνισή τους, τώρα που είχε καλύτερο ήχο μπόρεσα να εκτιμήσω καλύτερα και για τους υπόλοιπους, πόσο παικταράδες είναι. Τι άλλο να πω, προσκυνώ ταπεινά μία από τις καλύτερες μπάντες που έχω δει στη ζωή μου. Α, και ελπίζω να μη με γέλασαν τ’ αυτιά μου και να βγάλουν όντως νέο δίσκο κάποια στιγμή, θα είναι η επιστροφή του αιώνα.

Ε, από κει και πέρα οι Manilla Road ήταν οι γνωστοί Manilla Road. Τεράστιο σετ (δεν το παρακολούθησα όλο, σόρι), τόσο μεγάλο που ό,τι ξεχασμένο και να παίξουν πάντα θα υπάρχει χρόνος για τους (πολλούς) γνωστούς υπερ-ύμνους του μακρινού παρελθόντος, η απόδοση άψογη, ο Hellroadie καραγκιοζάκος φυσικά αλλά respect όπως και να χει και γιατί είναι ο Κλώνος του Mark φωνητικά αλλά κυρίως γιατί έχω την εντύπωση ότι χωρίς αυτόν δε θα είχαμε δει αυτά που είδαμε τα τελευταία χρόνια από Manilla (βασικά μπορεί να μην υπήρχαν καν Manilla), o MARK Θα Πεθάνει Στη Σκηνή γι’ αυτό πλέον είμαι πεπεισμένος… βαθιά υπόκλιση και σ’ αυτούς λοιπόν, με την ελπίδα το επόμενο live τους εδώ να μην είναι… πεντάωρο (θα είναι λίγο υπερβολή ξέρω γω).

Και μια τελευταία σκέψη:

Όταν το φεστιβάλ γινόταν στο Αν, για κάποιο λόγο γούσταρα περισσότερο.
Δεν ξέρω, η όλη φάση ήταν κάπως πιο… ζεστή να το πω;

#112

Πρώτη μέρα πρόλαβα λίγο Damien Thorne και έφυγα νωρίς στους Titan Force (δεν είναι πολύ στο στιλ μου και η κούραση ήταν ήδη αρκετή). Δεύτερη μέρα είδα από Battleroar και έκατσα μέχρι τελευταία νότα. Λίγα σκόρπια σχόλια (τι να πρωτογράψεις).
Γενικώς η εμπειρεία ηταν καταπληκτική. Η οργάνωση (δεδομένων των περιορισμών και του χώρου, βλ. τουαλέτες) μια χαρά, η ιστορία με τα κουπόνια και τις φτηνές μπίρες πολύ ευπρόσδεκτη, ο κόσμος όσος έπρεπε ώστε να μην υποφέρουμε.
Από πρώτη μέρα πέρασα καλύτερα σε Atlantean Kodex και Doomsword, τη δεύτερη μέρα σε Slauter. Εμένα το τρίμπιουτ στους Bathory μου άρεσε πολύ πάντως.
Μαγικές στιγμές το πρώτο κομμάτι από Kodex (ξαφνικά φάνηκε να ανεβαίνουμε κατηγορία, και σε ήχο και σε απόδοση) και το πρώτο κομμάτι από Crush (ρισπέκτ σε όποιον τολμά να μπει με μπαλάντα - νομίζω ότι ο κόσμος ψιλο-αποσβολώθηκε!). Συγκίνηση, μεταξύ άλλων, με το λογίδριο του λαλίστατου Μάρκο περί Ελλάδας, που ήταν ένα μηδενικό μέχρι που ήρθε στη χώρα μας κτλ. (και μπράβο Μανόλη που παίξατε τον υπερύμνο Death before disgrace). Οι Omen καλοί, αλλά προσωπικά μετά τους Doomsword μου φάνηκαν λιγουλάκι χαζοχαρούμενοι (αν και με επηρεάζουν τα μουσικά γούστα μου). Slaughter Xstroyes με κέρδισαν και όσο περισσότερο έπαιζαν, τόσο περισσότερο με κέρδιζαν. Καταπληκτικοί. Manilla Road μια χαρά, αλλά ίσως η επιλογή να παίξουν στην αρχή τόση ώρα κυρίως νέα τραγούδια δε λειτούργησε πολύ καλά. Ο κόσμος ψιλοκρύωσε, και όταν ήρθαν οι ύμνοι υπήρχε και η κούραση και το μισάωρο διάλειμμα και δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα. Μάλλον και η μπάντα άρχισε να δείχνει σημάδια κόπωσης και το φεστιβάλ δεν τελείωσε με κάποιο κρεσέντο αλλά με μια μικρή αίσθηση ξεχαρβαλώματος. Όχι ότι σήμαινε τίποτε αυτό, η συνολική εμπειρία θα μείνει αξέχαστη.

#113

Ρε φιλαρες ολοι σας αν δεν θελετε να δειτε τους headliners και φευγετε στα μισα μην παιρνετε εισητηριο ενα χρονο πριν μονο για την φαση. Καποιοι που θελαν δεν πηγαν.

#114

εχει γεμισει η φαση φλωρους.

Black label society @ αθηνα - θεσσαλονικη
#115

καποιοι θα επικαλεστουν την συνωνυμη αλλα κομψη εκφραση “προσωπικα γουστα”

#116

εδω χθες μερικοι ειχαν βαλει και κολωνια, λες και πηγαιναν για ποτο στο ροκ ν μπολς.

#117

αυτα ειναι πουστριλικια,
απλυτους ειχε ή χαλασε τελειως η φαση?

#118

ναι νταξει, δοξα το θεο

#119

παλι καλα, ετσι οπως τα ειπες σκιαχτηκα λιγο

#120

UTH είχα χρόνια να ευχαριστηθώ τόσο
και δεν είχε απαραίτητα να κάνει μόνο με τις μπάντες φυσικά αλλά με το όλο κλίμα, τους φίλους και γνωστούς κλπ κλπ
ελάχιστα λόγια
σε ότι αφορά τα του ήχου, φέτος είχαμε ένα παράδοξο
η ήχος του ΑΝ ήταν καλύτερος από αυτόν του κύτταρου σε πολλές μπάντες! όποιος καθόταν μπροστά δεν άκουγε καλά σχεδόν κανένα τραγουδιστή. δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την αλλαγή θέσης του ηχολήπτη αλλά μάλλον δεν έχει καλή αντίληψη εκεί που είναι, κάτω από το πατάρι

Warm Up

Terminus
Συμπαθητικοί live, σίγουρα πιό ενδιαφέροντες από τα ως τώρα στουντιακά δείγματα
Toledo Steel
ευχάριστη έκπληξη και με έναν ήχο σαν cd. ενεργητικοί και με ωραίες πορωτικές τσιρίδες. η διασκεύη στο Dream Killer μόνο ως μεγάλο συν προσμετράται
High Spirits
διασκεδαστικοί όπως πάντα, τίμιοι. ως εκεί
Dark Nightmare
άλλη μιά πορωτική εμφάνιση, είναι πλέον κορυφαία μπάντα της χώρας μας σε αυτό τον ήχο. Ο Γιάννης όμως ακουγόταν αρκετά πεσμένος
Battleroar
εμφάνιση συναισθηματικής αξίας γιά πολλούς. ο Βαγγέλης λόγω της ενασχόλησης με Valor είναι πολύ ανώτερος φωνητικά απότι τον θυμώμαστε με τους Battleroar
Sacred Steel
Ξεκίνησαν μουδιασμένα, συνέχισαν δυναμικά και τελείωσαν κολασμένα. Μπάντα εγγύηση

Day 1 (όσα είδα αρκετά ώστε να εκφέρω άποψη)

Magister Templi
συμπαθητικοί αν και θα ήθελα τραγουδιστή με περισσότερες δυνατότητες
Damien Thorne
μόνο σεβασμός γιά μιά ΤΙΜΙΑ μπάντα που αποτελείται από ανθρώπους που έχουν λιώσει τις σόλες τους σουλατσάρωντας στο underground, έχουν γράψει ύμνους και βάζουν από την τσέπη τους γιά να τους παίξουν μπροστά σε 100 ανθρώπους
Dexter Ward
τους έχουμε δει και καλύτερους. ίσως η απόσταση Ελλάδα-Ιταλία τους στοιχίζει σε πρόβες και δέσιμο
Doomsword
είναι παράδειγμα του πως ένας drummer μπορεί να ανεβάσει επίπεδο ένα συγκρότημα. με το πολεμικό του παίξιμο που ωφείλει φυσικά τα μέγιστα στον αείμνηστο Scott, έπαιρνε παραμάζωμα τα πάντα και παρέσυρε τη μπάντα σε έναν επικοπολεμικό χορό
Omen
τα τραγούδια των Omen έχουν τέτοια δυναμική και τόσο μυθική διάσταση που ακόμα και οι λοκομοντο να τα παίζανε, πάλι θα γαμούσαν. στην προκειμένη περίπτωση τα έπαιζε ο Powell που γιά άλλη μιά φορά δεν μπορούσε να πετύχει νότα ούτε με μυδράλιο. αυτό όμως περνούσε σε δεύτερη μοίρα
Titan Force
δεν θέλω να πω τίποτα. θα αδικήσω το τί πραγματικά είδα-άκουσα-βίωσα

Day 2 (όσα είδα αρκετά ώστε να εκφέρω άποψη)

Wrathblade
τι να πω γιά αυτή τη μπάντα. πατάει στο ευαίσθητο σημείο μου. δεν είναι μόνο το ότι αποτελείται από ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αλλά και το ότι έχει μιά επικοπολεμική βαρβαρότητα που σε καθηλώνει
Battleroar
άλλη μιά στιγμή συναισθηματικής αξίας. είδαμε μιά φωτογραφία από το παρελθόν, την παρέα που πρωτίστως ήταν αυτή η μπάντα και που δυστυχώς δεν υπάρχει πιά καθώς είχε μιά δυναμική η οποία δεν ανακτήθηκε ποτέ ούτε στο ελάχιστο
Crush
από τις πιό συγκινητικές στιγμές. ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι συγκινούμαι. τι να πω… σαν να έβλεπα στιγμές από τα 20φεύγα χρόνια που ασχολούμαι με αυτή τη μουσική, το μυαλό έκανε μόνο του αναδρομές και ανέσυρε εικόνες θαμμένες
Slauter Xstroyes
η ζωντανή απόδειξη του πως κερδίζονται τα στοιχήματα. όταν έχεις ένα υλικό τόσο στριφνό, απαιτητικό, προιόν μιάς ζύμωσης που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο και μπορείς να το μεταφέρεις στο σανίδι κάνοντας παράλληλα τον κόσμο να παραλληρεί τότε είσαι ΝΙΚΗΤΗΣ και στο βάθρο δεν υπάρχει άλλος
Manilla Road (Thrasher set)
όσο περνούσαν τα λεπτά, καταλάβαινα σιγά σιγά τι έβλεπα, τι έργο παιζόταν μπροστά μου. πρώτη φορά είδαμε τα θρυλικά τραγούδια της μπάντας όπως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ηχογραφήθηκαν και φάνηκε πόσο τεράστια διαφορά έκανε αυτός ο άνθρωπος. όπως και με τους Crush, τα συναισθήματα σε ορισμένες φορές βάρεσαν κόκκινο

#121

αυτό.

#122

Δε ξέρω που αλλου να το γράψω δε ξέρω κάτω πως ήταν αλλά οι Τitan Force σαλονικα κερασαν πονο οχι αστεια…!!! τεραστια εμφάνιση!!!

#123

Τη δευτερη μερα γιατι ολοι οι ξενοι εκοψαν τα ουζα ενω την πρωτη τα κατεβαζαν νερακι?:smiley:

#124

…θα φοβήθηκαν μην τους μυρίσει ο Σόιμπλε:p :slight_smile: :!:

#125

Ας γραψω και εγω για την 2η μερα του Up The Hammers στην οποια παρεβρεθηκα και ηταν μια φοβερη συναυλιακη βραδια.

Εφτασα λιγο πριν βγουν στην σκηνη οι Crush οι οποιοι ηταν παρα πολυ καλοι, με ορεξη και απεδωσαν με απολυτη επιτυχια τα κομματια απο τον μοναδικο δισκο τους το υπεροχο Kingdom Of The Kings του 1993 καθως και 2 νεα τραγουδια που φανηκαν ελπιδοφορα και με συγγενικο ηχητικο προσανατολισμο με αυτα του ντεμπουτου. Ολοι οι μουσικοι ηταν σε καλη μερα αλλα θα ηθελα να κανω ιδιαιτερη μνεια στον τραγουδιστη Παναγιωτη Κωνσταντινιδη που ηταν εξαιρετικος, ενω και ο ηχος στην εμφανιση τους ηταν πολυ καλος.

Συνεχεια με εναν απο τους λογους που περιμενα πως και πως αυτη την συναυλια, το Tribute στους Bathory. Θα ξεκινησω λεγοντας οτι εξαρχης ηξερα οτι τα 40 λεπτα που θα διαρκουσε η εμφανιση τους δεν θα εφταναν ουτε για πλακα για να ξεδιψασουν την διψα μου να ακουσω live κομματια ενος εκ των επιδραστικοτερων συγκροτηματων στην ιστορια αυτης της μουσικης. Οπερ και εγενετο, τα 40λεπτα δεν εφτασαν ουτε για αστειο και προλαβαν να παιχτουν μολις 5 κομματια. Τι [B][SIZE=4]ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ[/SIZE][/B] ομως… :vibrate: Με πολλους φιλους και γνωστους που το συζητησα μετα μου ειπαν οτι δεν εμειναν πληρως ικανοποιημενοι απο την αποδοση καθως και απο την επιλογη των κομματιων. Εγω περασα τελεια αυτα τα 40 λεπτα και ημουν σε μια συνεχη εκστατικη κατασταση. Ναι καταλαβαινω οτι τα κομματια ηταν καπως διαφορετικα ηχητικα απο τα αλμπουμ σε πολλα σημεια, αλλα απο την αλλη οι ιδιοι οι Bathory δεν εδιναν συναυλιες για να δουμε πως θα απεδιδαν αυτα τα κομματια σε live περιβαλλον, οποτε ειναι αδικο να κρινουμε αρνητικα την tribute band για αυτο. Οσο για την επιλογη των κομματιων, εγω εμεινα ευχαριστημενος καθως και τα 5 που παιχτηκαν ειναι απιστευτα λατρεμενα κομματια, τα Shores In Flames, Through Blood By Thunder, Home Of Once Brave, A Fine Day To Die και Enter The Eternal Fire. Ναι καταλαβαινω οτι το μεγαλυτερο μερος του κοινου θα ηθελε να παιχτει το One Rode To Asa Bay ή καποια αλλα κομματια αλλα δεν γινεται να ειναι ολοι ικανοποιημενοι, εγω θα ηθελα ας πουμε αλλα 10 για να πω οτι κατι εγινε, αλλα δυστυχως η ωρα εμφανισης ηταν περιορισμενη. Θεωρω οτι θα μπορουσαν να τους ειχαν διαθεσει εστω 20 λεπτα ακομα και ολοι θα ηταν πιο ευχαριστημενοι. Εκτελεστικα ολα τα μελη εβαλαν τα δυνατα τους στο δυσκολο εργο που ειχαν να φερουν εις περας και ηταν ολοι τους αξιοι με τον Alan Averill Nemtheanga να μαγνητιζει το βλεμμα τοσο με τις κινησεις του επι σκηνης, οσο και με τις παρα πολυ συναισθηματικες και παθιασμενες ερμηνειες. Εκπληκτικος και ανυπομονω για το live των Primordial την Παρασκευη. Ο Σακης μαζι με τον Γιωργο Εμμανουηλ των κιθαριστα των Rotting Christ βγηκαν στην σκηνη στο Enter The Eternal Fire το οποιο βρισκεται στο 3ο και τελευταιο απο την black metal περιοδο αλμπουμ των Bathory και ηταν πολυ ωραια στιγμη να βλεπεις 2 μουσικους που τους ενωνει μια μακροχρονια φιλια να αποδιδουν αγκαλιασμενοι φορο τιμης σε εναν μουσικο που υπηρξε μεγαλη επιρροη τους, ηταν απολυτα καθοριστικος για την εξελιξη τους και αναψε την σπιθα που τους ωθησε να δημιουργησουν την δικη τους μουσικη. Ωραιες στιγμες, ο Quorthon θα χαμογελαει απο την Valhalla που καθεται μαζι με τον Odin, τον Thor και τους υπολοιπους Θεους.

Στην συνεχεια ηρθε η ωρα των Slauter Xstroyes απο τους οποιους δυστυχως εχω ακουσει μονο το ντεμπουτο τους το οποιο και μου αρεσει πολυ αλλα ο ηχος τους ειναι αρκετα ιδιορρυθμος και ιδιαιτερος και δεν ηξερα αν θα μπορεσουν να τον αναπαραγουν οπως πρεπει live. Ε, μου απαντησαν με τον πιο πειστικο τροπο, για οση ωρα βρεθηκαν πανω στην σκηνη επαιξαν μεγαλη μπαλα και παρεδωσαν μαθηματα υπερ-τεχνικου Power / Progressive Metal. Ωρες ωρες τους χαζευα να παιζουν και δεν πιστευα στα αυτια και στα ματια μου, οι τυποι επαιζαν παπαδες, τους βοηθησε και ο καλος ηχος και σε αφηναν με το στομα ανοιχτο. Απεδωσαν ολοκληρο το ντεμπουτο τους Winter Kill και καποια ακομα κομματια απο το Free The Beast και νομιζω οτι αφησαν 100% ευχαριστημενο οποιον ηθελε να τους δει. Ο ντραμερ αν και session μελος πολυ καλος, ο κιθαριστας Paul Kratky διαστημικος και ο μπασιστας Brent Sullivan ισως ο MVP της παρεας με το αψεγαδιαστο τεχνικο οσο δεν παει αλλο παιξιμο του και την ογκωδη και επιβλητικη παρουσια του. Η φωνη του Steven Reimer πολυ καλη αν και σε καποια σημεια οι περιεργοι ρυθμοι και οι εναλλαγες στα φωνητικα του με "εχαναν " λιγο αλλα στο συνολο εμεινα ευχαριστημενος και απο αυτον. Τρομερη εμφανιση και θα τους εβλεπα ανετα ξανα ξεροντας τι να περιμενω πλεον.

Και παμε στους πρωταγωνιστες και headliners της βραδιας Manilla Road, που ειναι απο τις σημαντικοτερες και επιδραστικοτερες μπαντες του Epic Heavy Metal / Speed / Power ηχου και απολαμβανουν τον σεβασμο απο ολους τους οπαδους του Heavy Metal εν γενει. Η εμφανιση της μπαντας χωριστηκε σε 2 set, το πρωτο με το τωρινο lineup και το δευτερο με τον Randy “Thrasher” Foxe τον ντραμερ του κλασικου lineup των 80’s πισω απο το drumkit στην πρωτη του ever εμφανιση στην Ευρωπη.

Στο πρωτο set επαιξαν κομματια απο τους 3 πρωτους δισκους με αυτα του Crystal Logic οπως ηταν αναμενομενο να προκαλουν τον μεγαλυτερο πανικο, το Only The Brave απο το Mysterium καθως και 8 τραγουδια απο τον καινουριο δισκο The Blessed Curse / After The Muse. Η αληθεια ειναι οτι αυτο λειτουργησε ανασταλτικα στην αλληλεπιδραση της μπαντας με τον κοσμο καθως τα τραγουδια ηταν αγνωστα στους περισσοτερους και ισως ηταν λιγο τραβηγμενο να παιξουν τοσα πολλα καινουρια κομματια. Η αποδοση ολων των μελων ηταν περα για περα ικανοποιητικη, με μονο παραπονο οτι ο Bryan “Hellroadie” Patrick ηταν σαν να εκανε απλα την δουλεια του σε καποιες φασεις και δεν μου εβγαζε αυτο το κατι παραπανω απο αποψη ορεξης και παθους. Ο Andreas Neuderth στα ντραμς και ο Josh Castillo στο μπασο δημιουργουσαν ενα στιβαρο rhythm section και φαινοντουσαν να γουσταρουν. Οσο για τον Mark Shelton ο,τι και να πεις ειναι λιγο, ο ανθρωπος ειναι ο Godfather της σκηνης και αποτελει εμπειρια ζωης να τον βλεπεις να παιζει ζωντανα τοσο αψεγαδιαστα και να βγαζει τοση αγαπη για το οραμα του. [B][SIZE=4]ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΕΟΣ… [/SIZE][/B]:bow2:

Μετα το τελος του πρωτου set υπηρξε ενα διαλειμμα και αφου βραβευτηκαν με μια ξυλινη πλακετα-κολιε καποια απο τα σημαντικοτερα ονοματα της σκηνης για την προσφορα τους στον χωρο οπως ο Mark Shelton φυσικα και ο Randy “Thrasher” Foxe απο τους Manilla Road, αλλα και οι Harry “The Tyrant” Conklin, Kenny Powell, ο διοργανωτης του Keep It True Festival και ο Γρηγορης της Eat Metal Records, ηρθε η στιγμη της αποθεωσης και αναγνωρισης για τον Thrasher. Αφου τον χειροκροτησε ολος ο κοσμος, ξεκινησε μετα απο μια μικρη καθυστερηση το δευτερο set της μπαντας και ζησαμε μεγαλες στιγμες. Βλεποντας τον Thrasher με αρκετα παραπανω κιλα και καποιο αγχος στο ολο στησιμο του δεν ξεραμε τι να περιμενουμε και αν θα καταφερει να αποδωσει τα απαιτητικα μερη στα τυμπανα οπως οταν ηταν νεος και ενεργος μουσικα. Με το καλημερα ομως απεδειξε οτι αν εχεις ταλεντο η τεχνη δεν ξεχνιεται και ο τυπος μας εφτασε τα σαγονια στο πατωμα. Αψογο παιξιμο πιστο στις αυθεντικες εκτελεσεις, γρηγορος, τεχνικος, οπως τον μαθαμε μεσα απο τους φοβερους δισκους που ειχε κυκλοφορησει μαζι του το συγκροτημα. Με τα περισσοτερα κομματια απο τα [B][SIZE=4]ΕΠΙΚΑ[/SIZE][/B] κειμηλια Open The Gates, The Deluge και Mystification επικρατησε ο κακος χαμος στο Κυτταρο ενω επαιξαν ακομα τα War In Heaven και Into The Courts Of Chaos πριν κατεβουν απο την σκηνη λιγο νωριτερα απ’οτι σχεδιαζαν λογω τραυματισμου του Randy στο αριστερο του χερι. Υπηρξαν καποιες αμηχανες στιγμες εκεινη την ωρα, αλλα εννοειται οτι κανεις δεν μπορει να εχει παραπονο απο εναν ανθρωπο που δεν ειναι επαγγελματιας μουσικος πλεον και εχει να ανεβει στην σκηνη δεν ξερω και εγω ποσα χρονια. Σε ευχαριστουμε για τις αναμνησεις Randy Foxe, νιωθω τυχερος που καταφερα να τον δω απο κοντα. Αυτη η συναυλια θα μεινει στην ιστορια και αν δεν υπηρχε και η ατυχια του τραυματισμου του Randy θα ειχε αποκτησει ακομα πιο μυθικες διαστασεις. Κλεινοντας να αναφερω ενα παραπονο για τον ηχο που δεν ηταν και πολυ καθαρος και σε πολλες φασεις θαβοντουσαν τα φωνητικα, αλλα ισως να φταιει το γεγονος οτι ημουν πολυ μπροστα, ακουσα απο αλλους οτι ο ηχος πιο πισω ηταν καλυτερος.

Οπως και να εχει ομως μιλαμε για μια συνολικα φοβερη βραδια με τις μπαντες να τα δινουν ολα και το κοινο να περναει υπεροχα παρα την κουραση λογω των πολλων ωρων. Παντα τετοια…

#126

^ ο χριστος κι η παναγια!

#127

Έλα τώρα που χαλιέσαι. Τα παραληρηματικά σεντόνια του Άνγκους είναι ό,τι πιο cult εδώ μέσα.

#128

Ναι ρε.