Έχω κι εγώ μια ερώτηση. Όταν είχε ανακοινωθεί το line up υπήρχε για το Tribute to Bathory ένας αστερίσκος για τη συμμετοχή ή όχι των συγκεκριμένων (Nemtheanga, Τόλης κτλ.) ανάλογα με το αν θα μπορούσαν εκείνη (αυτή) τη μέρα. Τελικά τι γίνεται, μπορούν όλοι; Θα είναι κανονικά το line up που είχε ανακοινωθεί; Ας ενημερώσει ο Μανώλης ο Καραζέρης όταν το δει, ευχαριστώ.
allan will be there
Ηρθε η ωρα που περιμεναμε…Καλα να περασουμε ρε
Τα όργανα αρχίσανε από χτες, κύριοι, αργήσατε. :roll:
Η Θεσσαλονικη ακουει;TITAN FORCE κυριοι.Οσοι δεν τους εχετε δει καλο ειναι να πατε χωρις σκεψη.
πονάω παντού.
Λιγα λογια παιδες για χτες.Μπηκα την ωρα των BATTLEROAR.Στο γνωστο μοτιβο τους και για μενα οσο τους ακουω τοσο πιο πολυ μαρεσει ο καραφλας σαν τραγουδιστης τους.Ισως το καλυτερο ελληνικο συγκροτημα στο ειδος που παιζουνε.Α-KODEX τους ειδα για πρωτη φορα και ομολογουμενως μου αρεσαν αρκετα.Ειχα μια ενσταση για τα μεγαλα κομματια τους σε λαιβ αλλα κυλουσαν χωρις να τα βαριεσαι.Καθαρη φωνη ο τραγουδιστης τους.DOOMSWORD αψογοι αλλα πρεπει να ειμαι ο μονος που γουσταρω τον προηγουμενο στα φωνητικα.Ομως οφειλω να πω οτι ειναι μεγαλη μορφη στο λαιβ ο τραγουδιαρης τους.OMEN και τα μυαλα στα καγκελα.Πολλα τραγουδια απο το WARNING OF DANGER και γενικα πολυ καλο σετλιστ.Ο χαμος οπως αναμενοταν εγινε στο T.O.HYDRA.Mεγαλες στιγμες απο μια μεγαλη μπαντα.TITAN FORCE και ρωταω μονο αυτο.ΤΙ ΠΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ.Δεν υπαρχει ο Τυραννος.Για αλλη μια φορα μου φηγαν τα σαγονια.ΚΑΙ ΤΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ FLORES.Αντε και σημερα η συνεχεια ΜΑΝΙLLA να μας ισοπεδωσει
Εσo ετοιμος, ακονισα σπαθι, σφυρι και τσεκουρι και ετοιμαζομαι για το μακελειο. Tribute Bathory και 3ωρο set απο Manilla Road λεμε… Επικες στιγμες θα ζησουμε, I’ll see you in the battlefield…
Παρασκευή:
Πολύ καλή απόδοση οι ATLANTEAN KODEX, λειτούργησαν μια χαρά συναυλιακά και τα μεγάλα κομμάτια, αλλά φτωχότατη σκηνική παρουσία. Οι DOOMSWORD είχαν καλύτερο ήχο απ’ το προηγούμενο Up The Hammers αλλά νομίζω ήταν ένα κλικ κατώτεροι σαν εμφάνιση/πώρωση. ΟΜΕΝ λατρεία, έφυγε ένα ακόμα συναυλιακό απωθημένο με “Axeman”, “Warning…”, “Teeth…” κτλ κτλ. Goocher και Powell από τις τελευταίες αυθεντικές μορφές στον χώρο. Ο Τύραννος φωνάρα ως αναμενόταν, αλλά το υφος των TITAN FORCE είναι από τα λίγα που δεν πολυπαλεύω ειδικά μετά από 10ωρη δουλειά και άλλες 3 μπάντες πιο πριν. Την εκάνα γύρω στα μισά.
Σάββατο:
Έφτασα λίγο αφότου είχαν ξεκινήσει οι CRUSH, οι οποίοι έπαιξαν τιμιότατα. Το tribute με άφησε ικανοποιημένο σε γενικές γραμμές με κορυφαία στιγμή για μένα το “Home Of The Once Brave”. Εκεί ένιωθα ότι όντως άκουγα BATHORY. Με ενόχλησαν τα κλασικομεταλλάδικα σόλο (ή παίξε χλιμίντρισμα ή μη σολάρεις καθόλου) και το ότι το “Enter The Eternal Fire” παίχτηκε κιθαριστικά ως epic metal κομμάτι. Ή ξύστηνα τη γαμημένη ή παίξε κάτι απ’ το “Blood On Ice”.
Το θέμα βέβαια είναι ότι οι SLAUTER XSTROYES μου έδωσαν τα μυαλά στο χέρι. Ακόμα καλύτεροι κι απ’ την προηγούμενη φορά, στη μιάμιση (?) περίπου ώρα που έπαιξαν με “ανάγκασαν” να γίνω -προσωρινά έστω- προγκμέταλ φαν. Οι MANILLA δε μπορώ να πω ότι με κράτησαν ιδιαίτερα και βασικός λόγος είναι ο πιο διεκπεραιωτικός τύπος στην ιστορία του μέταλ, aka Hellroadie. Δεν ξέρω τι είναι πιο πάτος απ’ το να τραγουδάς το “Necropolis” και ταυτόχρονα να τραβάς με κάμερα το κοινό. Τέλος πάντων, στο κλείσιμο του πρώτου σετ τους ένιωσα καλυμμένος απ’ όσα είχα δει στο φετινό Up The Hammers και αποχώρησα.
Aπιστευτο 2μερο,Μανωλη Ευχαριστουμε
Αυτό το Up the Hammers (τουλάχιστον απ’ όσα είδα τη δεύτερη μέρα που πήγα) έμοιαζε να είναι σε μεγαλύτερη κλίμακα απ’ ό,τι άλλο είχα δει σε προηγούμενα χρόνια του φεστιβάλ. Είχε περισσότερες μεγάλες μπάντες, (πολύ) περισσότερο κόσμο, περισσότερους μεθυσμένους Γερμανούς, περισσότερα… τα πάντα. Makes one think…
Καθαρά μουσικά μιλώντας, έφαγα την κρυάδα από αυτό το περιλάλητο tribute (θα πω μόνο ότι αλλιώς φανταζόμουν αυτό το σετ, ίσως δε και αιθεροβατώντας… φευ) και παρ’ όλο που είχε προηγηθεί η εξαιρετική εμφάνιση των Battleroar, φοβόμουν ότι η μέρα θα εξελισσόταν για μένα σε φιάσκο… ευτυχώς με αποζημίωσαν για όλα οι τεράστιοι, επιβλητικοί, ψαρωτικοί Slauter Xstroyes.
Ίσως το καλύτερο live που έχει γίνει ποτέ στο πλαίσιο του Up the Hammers, το πολύ μαζί με κείνη την τρομερή εμφάνιση των Jaguar κάποια χρόνια πριν. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο γαμάει αυτή η μπάντα επί σκηνής, πόσες φορές σ’ αφήνουν με το στόμα ανοιχτό μ’ αυτά που κάνουν, πόση μέταλ ΜΠΑΛΑΡΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΔΙΑΟΛΕ. Το ότι o μέγας Brent Sullivan είναι ο καλύτερος.μπασίστας.έβερ το είχα εμπεδώσει ήδη απ’ την προηγούμενη εμφάνισή τους, τώρα που είχε καλύτερο ήχο μπόρεσα να εκτιμήσω καλύτερα και για τους υπόλοιπους, πόσο παικταράδες είναι. Τι άλλο να πω, προσκυνώ ταπεινά μία από τις καλύτερες μπάντες που έχω δει στη ζωή μου. Α, και ελπίζω να μη με γέλασαν τ’ αυτιά μου και να βγάλουν όντως νέο δίσκο κάποια στιγμή, θα είναι η επιστροφή του αιώνα.
Ε, από κει και πέρα οι Manilla Road ήταν οι γνωστοί Manilla Road. Τεράστιο σετ (δεν το παρακολούθησα όλο, σόρι), τόσο μεγάλο που ό,τι ξεχασμένο και να παίξουν πάντα θα υπάρχει χρόνος για τους (πολλούς) γνωστούς υπερ-ύμνους του μακρινού παρελθόντος, η απόδοση άψογη, ο Hellroadie καραγκιοζάκος φυσικά αλλά respect όπως και να χει και γιατί είναι ο Κλώνος του Mark φωνητικά αλλά κυρίως γιατί έχω την εντύπωση ότι χωρίς αυτόν δε θα είχαμε δει αυτά που είδαμε τα τελευταία χρόνια από Manilla (βασικά μπορεί να μην υπήρχαν καν Manilla), o MARK Θα Πεθάνει Στη Σκηνή γι’ αυτό πλέον είμαι πεπεισμένος… βαθιά υπόκλιση και σ’ αυτούς λοιπόν, με την ελπίδα το επόμενο live τους εδώ να μην είναι… πεντάωρο (θα είναι λίγο υπερβολή ξέρω γω).
Και μια τελευταία σκέψη:
Όταν το φεστιβάλ γινόταν στο Αν, για κάποιο λόγο γούσταρα περισσότερο.
Δεν ξέρω, η όλη φάση ήταν κάπως πιο… ζεστή να το πω;
Πρώτη μέρα πρόλαβα λίγο Damien Thorne και έφυγα νωρίς στους Titan Force (δεν είναι πολύ στο στιλ μου και η κούραση ήταν ήδη αρκετή). Δεύτερη μέρα είδα από Battleroar και έκατσα μέχρι τελευταία νότα. Λίγα σκόρπια σχόλια (τι να πρωτογράψεις).
Γενικώς η εμπειρεία ηταν καταπληκτική. Η οργάνωση (δεδομένων των περιορισμών και του χώρου, βλ. τουαλέτες) μια χαρά, η ιστορία με τα κουπόνια και τις φτηνές μπίρες πολύ ευπρόσδεκτη, ο κόσμος όσος έπρεπε ώστε να μην υποφέρουμε.
Από πρώτη μέρα πέρασα καλύτερα σε Atlantean Kodex και Doomsword, τη δεύτερη μέρα σε Slauter. Εμένα το τρίμπιουτ στους Bathory μου άρεσε πολύ πάντως.
Μαγικές στιγμές το πρώτο κομμάτι από Kodex (ξαφνικά φάνηκε να ανεβαίνουμε κατηγορία, και σε ήχο και σε απόδοση) και το πρώτο κομμάτι από Crush (ρισπέκτ σε όποιον τολμά να μπει με μπαλάντα - νομίζω ότι ο κόσμος ψιλο-αποσβολώθηκε!). Συγκίνηση, μεταξύ άλλων, με το λογίδριο του λαλίστατου Μάρκο περί Ελλάδας, που ήταν ένα μηδενικό μέχρι που ήρθε στη χώρα μας κτλ. (και μπράβο Μανόλη που παίξατε τον υπερύμνο Death before disgrace). Οι Omen καλοί, αλλά προσωπικά μετά τους Doomsword μου φάνηκαν λιγουλάκι χαζοχαρούμενοι (αν και με επηρεάζουν τα μουσικά γούστα μου). Slaughter Xstroyes με κέρδισαν και όσο περισσότερο έπαιζαν, τόσο περισσότερο με κέρδιζαν. Καταπληκτικοί. Manilla Road μια χαρά, αλλά ίσως η επιλογή να παίξουν στην αρχή τόση ώρα κυρίως νέα τραγούδια δε λειτούργησε πολύ καλά. Ο κόσμος ψιλοκρύωσε, και όταν ήρθαν οι ύμνοι υπήρχε και η κούραση και το μισάωρο διάλειμμα και δεν μπόρεσα να το ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα. Μάλλον και η μπάντα άρχισε να δείχνει σημάδια κόπωσης και το φεστιβάλ δεν τελείωσε με κάποιο κρεσέντο αλλά με μια μικρή αίσθηση ξεχαρβαλώματος. Όχι ότι σήμαινε τίποτε αυτό, η συνολική εμπειρία θα μείνει αξέχαστη.
Ρε φιλαρες ολοι σας αν δεν θελετε να δειτε τους headliners και φευγετε στα μισα μην παιρνετε εισητηριο ενα χρονο πριν μονο για την φαση. Καποιοι που θελαν δεν πηγαν.
καποιοι θα επικαλεστουν την συνωνυμη αλλα κομψη εκφραση “προσωπικα γουστα”
εδω χθες μερικοι ειχαν βαλει και κολωνια, λες και πηγαιναν για ποτο στο ροκ ν μπολς.
αυτα ειναι πουστριλικια,
απλυτους ειχε ή χαλασε τελειως η φαση?
ναι νταξει, δοξα το θεο
παλι καλα, ετσι οπως τα ειπες σκιαχτηκα λιγο
UTH είχα χρόνια να ευχαριστηθώ τόσο
και δεν είχε απαραίτητα να κάνει μόνο με τις μπάντες φυσικά αλλά με το όλο κλίμα, τους φίλους και γνωστούς κλπ κλπ
ελάχιστα λόγια
σε ότι αφορά τα του ήχου, φέτος είχαμε ένα παράδοξο
η ήχος του ΑΝ ήταν καλύτερος από αυτόν του κύτταρου σε πολλές μπάντες! όποιος καθόταν μπροστά δεν άκουγε καλά σχεδόν κανένα τραγουδιστή. δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την αλλαγή θέσης του ηχολήπτη αλλά μάλλον δεν έχει καλή αντίληψη εκεί που είναι, κάτω από το πατάρι
Warm Up
Terminus
Συμπαθητικοί live, σίγουρα πιό ενδιαφέροντες από τα ως τώρα στουντιακά δείγματα
Toledo Steel
ευχάριστη έκπληξη και με έναν ήχο σαν cd. ενεργητικοί και με ωραίες πορωτικές τσιρίδες. η διασκεύη στο Dream Killer μόνο ως μεγάλο συν προσμετράται
High Spirits
διασκεδαστικοί όπως πάντα, τίμιοι. ως εκεί
Dark Nightmare
άλλη μιά πορωτική εμφάνιση, είναι πλέον κορυφαία μπάντα της χώρας μας σε αυτό τον ήχο. Ο Γιάννης όμως ακουγόταν αρκετά πεσμένος
Battleroar
εμφάνιση συναισθηματικής αξίας γιά πολλούς. ο Βαγγέλης λόγω της ενασχόλησης με Valor είναι πολύ ανώτερος φωνητικά απότι τον θυμώμαστε με τους Battleroar
Sacred Steel
Ξεκίνησαν μουδιασμένα, συνέχισαν δυναμικά και τελείωσαν κολασμένα. Μπάντα εγγύηση
Day 1 (όσα είδα αρκετά ώστε να εκφέρω άποψη)
Magister Templi
συμπαθητικοί αν και θα ήθελα τραγουδιστή με περισσότερες δυνατότητες
Damien Thorne
μόνο σεβασμός γιά μιά ΤΙΜΙΑ μπάντα που αποτελείται από ανθρώπους που έχουν λιώσει τις σόλες τους σουλατσάρωντας στο underground, έχουν γράψει ύμνους και βάζουν από την τσέπη τους γιά να τους παίξουν μπροστά σε 100 ανθρώπους
Dexter Ward
τους έχουμε δει και καλύτερους. ίσως η απόσταση Ελλάδα-Ιταλία τους στοιχίζει σε πρόβες και δέσιμο
Doomsword
είναι παράδειγμα του πως ένας drummer μπορεί να ανεβάσει επίπεδο ένα συγκρότημα. με το πολεμικό του παίξιμο που ωφείλει φυσικά τα μέγιστα στον αείμνηστο Scott, έπαιρνε παραμάζωμα τα πάντα και παρέσυρε τη μπάντα σε έναν επικοπολεμικό χορό
Omen
τα τραγούδια των Omen έχουν τέτοια δυναμική και τόσο μυθική διάσταση που ακόμα και οι λοκομοντο να τα παίζανε, πάλι θα γαμούσαν. στην προκειμένη περίπτωση τα έπαιζε ο Powell που γιά άλλη μιά φορά δεν μπορούσε να πετύχει νότα ούτε με μυδράλιο. αυτό όμως περνούσε σε δεύτερη μοίρα
Titan Force
δεν θέλω να πω τίποτα. θα αδικήσω το τί πραγματικά είδα-άκουσα-βίωσα
Day 2 (όσα είδα αρκετά ώστε να εκφέρω άποψη)
Wrathblade
τι να πω γιά αυτή τη μπάντα. πατάει στο ευαίσθητο σημείο μου. δεν είναι μόνο το ότι αποτελείται από ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ αλλά και το ότι έχει μιά επικοπολεμική βαρβαρότητα που σε καθηλώνει
Battleroar
άλλη μιά στιγμή συναισθηματικής αξίας. είδαμε μιά φωτογραφία από το παρελθόν, την παρέα που πρωτίστως ήταν αυτή η μπάντα και που δυστυχώς δεν υπάρχει πιά καθώς είχε μιά δυναμική η οποία δεν ανακτήθηκε ποτέ ούτε στο ελάχιστο
Crush
από τις πιό συγκινητικές στιγμές. ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι συγκινούμαι. τι να πω… σαν να έβλεπα στιγμές από τα 20φεύγα χρόνια που ασχολούμαι με αυτή τη μουσική, το μυαλό έκανε μόνο του αναδρομές και ανέσυρε εικόνες θαμμένες
Slauter Xstroyes
η ζωντανή απόδειξη του πως κερδίζονται τα στοιχήματα. όταν έχεις ένα υλικό τόσο στριφνό, απαιτητικό, προιόν μιάς ζύμωσης που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο και μπορείς να το μεταφέρεις στο σανίδι κάνοντας παράλληλα τον κόσμο να παραλληρεί τότε είσαι ΝΙΚΗΤΗΣ και στο βάθρο δεν υπάρχει άλλος
Manilla Road (Thrasher set)
όσο περνούσαν τα λεπτά, καταλάβαινα σιγά σιγά τι έβλεπα, τι έργο παιζόταν μπροστά μου. πρώτη φορά είδαμε τα θρυλικά τραγούδια της μπάντας όπως ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ηχογραφήθηκαν και φάνηκε πόσο τεράστια διαφορά έκανε αυτός ο άνθρωπος. όπως και με τους Crush, τα συναισθήματα σε ορισμένες φορές βάρεσαν κόκκινο