αφου μιλαμε για heavy acid psych θα μου επιτρεψεις να προτεινω αυτο το επος!
[B]Steve Morgen - 1969 ? Morgen[/B]
Το συγκεκριμένο δίσκο μπορώ άνετα να τον θεωρήσω ως μια από τις σημαντικότερες Acid Rock κυκλοφορίες της Αμερικής. Άγρια τύμπανα, επιθετικό μπάσο, heavy κιθάρες(οι οποίες Χεντριξιζουν) και μια επικίνδυνη σκοτεινή φωνή. Η παραγωγή είναι λίγο βρώμικη άλλα αυτό δεν μας χαλάει καθόλου.
Μπράβο ρε μαν. Δισκάρα το Morgen.
To [B]Welome To The Void[/B] είναι από τις μεγάλες στιγμές αυτής της σκηνής.
Άντε, το είχα βάλει και στο άλλο θρεντ, αλλά αφού ανοίξαμε πιο ειδικευμένο, ορίστε:
Δισκάρα, από τις καλύτερες του είδους:
Αντί επεξηγήσεων γιατί δεν προλαβαίνω ορίστε ένα χαρακτηριστικό λινκ:
Θα συμφωνήσω με bluezlick και DeKay για το “Morgen”, τι δισκάρα είναι αυτή!!! Τα φωνητικά είναι τελείως απόκοσμα σε σχέση με τη μουσική. Η αγγελόσκονη στα καλύτερά της…
Άσχετο, το εξώφυλλο μου θυμίζει ένα πίνακα, όποιος ξέρει καλό θα ήταν να αναφέρει τα σχετικά.
Ωραίος, γρήγορος και περιεκτικός !
[B]Brain Police - 1968 - Brain Police[/B]
Άλλος ένας acid psych rock δίσκαρος. Από τους πολύ αγαπημένους μου. Δυνατή χορευτικοί ρυθμοί σε συνδυασμό με φαζαριστές ?ψαγμένες? κιθάρες αλλά και μια φωνή που καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να είναι μελωδική αλλά και άγρια συγχρόνως. Gypsy Fast woman και στα κόκκινα όλα!Έχει κυκλοφορήσει και μια καινούρια έκδοση που έχει συν κάποιες πιο καινούριες ηχογραφίσεις
με τους damnation τι παιζει?
ειναι ενας η περισσοτεροι δισκοι? βρηκα διαφορες εκδοσεις…
το original ειναι αυτο ?
http://www.allmusic.com/album/the-damnation-of-adam-blessing-r34621
Αυτό είναι το πρώτο και ομώνυμο ντεμπούτο τους και με βάση την περιγραφή, ναι είναι το original. Αυτά είναι τα εξώφυλλα των δύο επόμενων:
[B]Second Damnation [1970][/B]
[B]Which Is the Justice, Which Is the Thief [1971][/B]
To Glory [1973] από πολλούς δεν υπολογίζεται σαν κανονική κυκλοφορία της μπάντας. Πρόκειται για το δίσκο επανασύνδεσης της μπάντας μετά τη διάλυσή τους πριν ακόμα κυκλοφορήσει το Which Is the Justice…Η επανασύνδεση έγινε με το όνομα Glory και αργότερα κοτσαρίστηκε το όνομα της μπάντας για ευνόητους λόγους. Καμία σύγκριση με τα προηγούμενα.
Κατά γενική ομολογία, τα δύο πρώτα τους είναι οι κορυφαίες δουλειές τους. Προσωπικά είμαι μεγάλος οπαδός και του τρίτου album τους και το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους τους οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου.
Τα οriginal βινύλια δεν είναι καθόλου ακριβά (για κανένα από τους τρεις δίσκους τους).
Ωστόσο, προσωπικά ψηφίζω την επανέκδοση της Akarma με όλα τα albums πακεταρισμένα σε κουτί. Η έκδοση περιλαμβάνει και ένα βιβλίο με την ιστορία της μπάντας, το οποίο είναι από τα πιο απολαυστικά αναγνώσματα για την εποχή, τον τόπο (Cleveland) και την αντιμετώπιση των rock groups από τους rednecks, τις οικογένειές τους, τη νεολαία κ.τ.λ. Οι λεπτομέρειες σε σημεία είναι πραγματικά συγκλονιστικές.
Aχ Αkarma σ’αγαπώωωω και βαθειά σ ευχαριστώωωω…
:country:
Αυτό ξαναπές το. Δεν ήταν λίγοι οι δίσκοι που έγιναν προσιτοί μέσω αυτής την εταιρίας. Τα περισσότερα βινύλια 180g, τα cd digipack, όλα περιποιημένα.
Πρέπει να ανοίξουμε ένα θρεντ στα δημοψήφίσματα: Akarma vs Sundazed αλλά θα απαντάμε μόνοι εμείς οι 4-5 οπότε δεν έχει νόημα…
[B]Dave Bixby - 1969 - Ode to Quetzalcoatl [/B](Guerssen 2009)
Ο τίτλος ?Ode to Quetzalcoatl? αναφέρεται στις μεταφυσικές δοξασίες των Olmec, ινδιάνικων φυλών που ανέπτυξαν τον αρχαίο μεσο-αμερικάνικο πολιτισμό της Κεντρικής Αμερικής από το 1500 π.Χ μέχρι και το 400 π.Χ . Οι Olmec επιδίδονταν στη λατρεία του θεού ?Quetzalcoatl?, o οποίος σύμφωνα με το μύθο ήταν ένας γενειοφόρος λευκός θεός που κατέβηκε από τους ουρανούς και δίδαξε τη θρησκεία της ειρήνης και της αδελφοσύνης, πριν αναληφθεί και πάλι στα σύννεφα με την υπόσχεση ότι κάποια μέρα θα επιστρέψει. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια αργότερα η δοξασία αυτή έγινε μέρος της μυστικιστικής παράδοσης που προωθούσε η παραθρησκευτική σέκτα ?The Movement?/?Το Κίνημα?, που πρωτοεμφανίστηκε στο Grand Rapids του Μίσιγκαν το 1969 υπό την ηγεσία του χαρισματικού τσαρλατάνου Don DeGraaf ή αλλιώς ?Sir?. Σύμφωνα με τον ?Κύριο?, o Quetzalcoatl μετενσαρκώθηκε ως Ιησούς Χριστός και κατά την διάρκεια των τριών ημερών μεταξύ της σταύρωσης και της ανάστασής του, παρουσιάστηκε στους Olmec ως ο μεσσίας που ήρθε στ Γη να ολοκληρώσει την προφητεία κτλ, κτλ?.
Μέσα σε αυτό το κλίμα θρησκευτικής παράκρουσης, αλλά και εσωτερικής ειρήνης, μακριά από την επήρεια των αμφεταμινών και λοιπόν βαρβιτουρικών οξέων, ο Dave Bixby, πρώην χίπης και νυν ανώτερο μέλος ?Του Κινήματος? ηχογράφησε την «Ωδή» του προς τον Quetzalcoatl / Ιησού για να περιγράψει αλληγορικά και αρκούντως ψυχεδελικά την προσωπική εμπειρία του. Ικανοποιητικά ηχογραφημένη, αυτή η lo-fi παραγωγή στηρίζεται στην steel string ακουστική κιθάρα και τα θλιμμένα, ρυθμικά, ελαφρώς γκρινιάρικά φωνητικά του Bixby, άλλοτε με τη συνοδεία φλάουτου, άλλοτε φυσαρμόνικας. Ξεχωριστές στιγμές του δίσκου, τρία από τα καλύτερα acid folk τραγούδια που ηχογραφήθηκαν την δεκαετία του 60?: ?Drug Song?, ?Open Doors? και ?666?.
Υ.Γ. Αυτό το άλμπουμ είναι σήμερα πολύ σπάνιο σε βινύλιο πρώτης κοπής και η τιμή του στο χρηματιστήριο δίσκων, κυμαίνεται στα 2500$ με 3000$. Όποιος το έχει στην κατοχή του είναι (θεός) πολύ τυχερός. Ευτυχώς για μας τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, ενήργησε η Guerssen Records που το επανεξέδωσε σε LP και CD το 2009.
να βαλω και radioactive?
ρε παιδια κανα Online μαγαζι που να εχει πολλα CD/LP απο αυτες τις εταιριες ξερουμε?
Ε, η radioactive είναι πολύ κάτω και σε ποιότητα μουσικής και σε ποιότητα επανέκδοσης και ήχου.
Όσο για μαγαζί, δες αυτό που είναι και στην Αθήνα. Δεν έχω αγοράσει ποτέ online αλλά δε νομίζω ότι θα έχεις πρόβλημα. Α, εννοείται ότι κυρίως παίζει βινύλιο και πολλές και καλές επανεκδόσεις ελληνικών διαμαντιών.
http://www.anazitisirecords.com/
Ξέρουμε αλλά πρέπει να το χω στους σελιδοδείκτες στο άλλο πισι.Θα το ψάξω και θα σου πω μαν!Αύριο θα σου ρθω και στο λάηβ…
Edit:Λεπόν και για σένα Bluezlick και για όποιον άλλο ενδιαφέρεται,είχα βρει αυτό εδώ το πολύ ενδιαφέρον σάητ για αγορές πάνω στο prog και στα υποείδη του…
Πολύ καλό είναι και το [B]allrecords.gr.[/B] Έχει μπόλικο πράγμα από ψυχεδέλεια και γρήγορη εξυπηρέτηση, τουλάχιστον για Αθήνα. Ότι έχω παραγγείλει σε 1-2 μέρες είναι σπίτι.
[B]The United States of America - 1968 - The United States of America[/B]
Με αφετηρία τον αισθητικό εκλεκτισμό του κιμπορντίστα/συνθέτη Joseph Byrd και θεμέλιο λίθο τα αέρινα φωνητικά της Dorothy Moskowitz, η πειραματική (με την κυριολεκτική έννοια) μπάντα των United States of America από το L.A. της Καλιφόρνιας, κατάφερε στο ομώνυμο άλμπουμ, να συνδυάσει με ξεχωριστή τέχνη και μαεστρία, την πρώιμη, διαστημικής υφής ηλεκτρονική μουσική με την απλότητα και τον νεανικό αυθορμητισμό του ροκ εν ρολ, παρουσιάζοντας στο ανυποψίαστο κοινό ένα υβρίδιο από ήχους και μουσικές, στο στυλ του ?Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band? των σκαθαριών και του ?Surrealistic Pillow? των Jefferson Airplane. Αυτό το δύσκολο και καταχρηστικά πειραματικό άλμπουμ είναι γεγονός ότι εκ πρώτης ?όψεως?(-ακρόασης), ξενίζει αρκετά τον μέσο μουσικόφιλο, όμως διαθέτει τρία βασικά στοιχεία που μπορούν να αποτελέσουν κίνητρο για μια βαθύτερη ενδοσκόπηση μέσω πολλαπλών προσεχτικών ακροάσεων. α) Η τραγουδίστρια Dorothy Moskowitz με το δυσεύρετο μείγμα φωνητικής ομορφιάς και δύναμης καθώς επίσης και τεχνικής ερμηνείας που φέρνει στο μυαλό την Grace Slick από τους Jefferson Airplane. β) Η πρωτοφανής για την εποχή χρήση του συνθεσάιζερ, η φαζαρισμένη παραμόρφωση στο βιολί και η ταυτόχρονη έλλειψη lead κιθάρας, που φαίνεται να ωθούν τη συνθετική δημιουργία σε καινούργια, ανεξερεύνητα μέχρι τότε μονοπάτια και σε χώρους που ταυτίζονταν περισσότερο με την ηλεκτρονική πρωτοπορία του John Cage και τον μινιμαλισμό του Karlheinz Stockhausen. γ) Οι διαρκείς αναφορές σε κλασικά μουσικά κομμάτια της αμερικανικής παράδοσης όπως το ?Columbia, the Gem of the Ocean? του Charles Ives καθώς και σε λογοτεχνικά έργα με προεξάρχοντα τον ?Λύκο της στέπας? του Χέρμαν Έσσε. Εντέλει, πέρα από την όποια εμπορική αποδοχή, η ουσία είναι ότι με αυτόν τον δίσκο από το μακρινό 1968, οι United States of America αποτέλεσαν ισότιμα μέλη του άτυπου κλαμπ των συγκροτημάτων που προσπάθησαν συνειδητά και κατάφεραν να παίξουν εναλλακτικό ροκ με τον τρόπο που το έκαναν μεγαθήρια της αμερικανικής σκηνής όπως οι Doors και οι Jimi Hendrix Experience.
το εξώφυλλο της επανέκδοσης του 2004 από την Sundazed
Πέρασα απ’ τα μέρη σας σήμερα και βρέθηκα να ξεθάβω παλιούς γνωστούς (απ’ τους ελάχιστους που έχω σ’ αυτό το σέξιον).
Πρώτοι και καλύτεροι οι [B]Fraction[/B] με το [B]Μoon Blood[/B], για το οποίο συμφωνώ επακριβώς με ό,τι διάβασα πιο πίσω από τον [B]DeKay[/B].
Ακολούθησαν οι [B]Ultimate Spinash[/B] με το ομώνυμο και την κομματάρα που πόσταρε ο hokam.
[B]Steve Morgen [/B]βεβαίως, με το αισθησιακότατο ([I]χιτάκι[/I]) [B]Purple [/B]
[I]http://www.youtube.com/watch?v=IjyhFytLykE[/I]
πέραν του πανέμορφου [B]welcome to the void[/B] που είπατε.
Φτάνει το παρανοϊκό [B]13th Floor Elevators[/B] και στο [B]Roller Coaster[/B] ακούω απόκοσμες φωνές να στροβιλίζονται στο κεφάλι μου και να με υπνωτίζουν επαναλαμβάνοντας
[I]“Well come on, …you gotta let it happen to you,
come on, and let it happen to you,
You gotta open up your mind
and let everything come through”[/I]
Ήρθαν και οι [B]Beat Of The Earth[/B].
Εδώ δεν τους είδα, αλλά ελπίζω να βρουν μια θέση. Μπόλικος πειραματισμός και άφθονη ηλεκτρική ψυχεδέλεια. [I]This is an artistic statement[/I] λέει και αλίμονο σ’ αυτόν που θα βρεθεί στο διάβα του. Σαν αυτοσχέδιο πείραμα που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Δημιούργημα του Phil Pearlman το 1967, 2 κομμάτια, 20+ λεπτά το καθένα, μας κάνουν 40κάτι λεπτά αμνησίας απ’ οτιδήποτε άλλο.
[I]http://www.youtube.com/watch?v=7Ou2PWljyxQ[/I]
ps: Παίζει και μια διασκευή του ζαπα σ’ ένα ντέμο του 1969 (The electronic hole) απ’ όσο ξέρω. Δεν έχω γνώμη, δε γνωρίζω καν αν μπορεί να βρεθεί.
Δε μου λέτε, εδώ μπορούμε να πούμε και για πιό light καταστάσεις;
Δηλαδή πιό “η κιθάρα μου κι εγώ”/Neil Young/Bob Dylan/Nick Drake φάσεις;
Στο φάσμα της ψυχεδέλειας πάντα όμως.
Ε;