Επί τη ευκαιρία, μεταφέρω αυτούσιο ένα κείμενο που είχα γράψει σ’ ένα site, το Νοέμβριο του 2015, μετά τη μοναδική φορά που τους είχα δει live, στην Τεχνόπολη, τέλη Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.
" VIC + GUESTS live @ TECHNOPOLIS
Τέλη Σεπτεμβρίου και σε μία ιδανική βραδιά για συναυλία σε ανοιχτό χώρο, κατηφορίσαμε στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, για να παρακολουθήσουμε το τι μας είχαν ετοιμάσει οι Villagers of Ioannina City (a.k.a. VIC), για τους οποίους πολύς «θόρυβος» έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, και όχι άδικα. Φτάνοντας στο χώρο, διαπιστώσαμε ότι υπήρχε ένα ενδιαφέρον μείγμα κοινού, το οποίο συμπεριελάμβανε από κλασσικούς «μεταλλάδες» και hipsters (σε αλλοτινές εποχές, η συγκεκριμένη συνύπαρξη θα «μύριζε μπαρούτι»), έως clean-cut μεσήλικες με τα παιδιά τους στους ώμους και μεγαλύτερης ηλικίας άτομα που αρέσκονται στους ήχους του παραδοσιακού κλαρίνου. Πλειοψήφησαν καθαρά οι οπαδοί του «σκληρού» ήχου. Στα θετικά, η άψογη διοργάνωση, χωρίς αχρείαστη αναμονή στην είσοδο και στα bar του χώρου. Ως κύριο αρνητικό του live καταγράφεται ο κακός ήχος κατά τη διάρκεια των πρώτων κομματιών της εμφάνισης των VIC.
Ξεκίνημα λοιπόν με τους Vavoura Band, οι οποίοι παραμένουν ακμαιότατοι και γεμάτοι ενέργεια. Με ήχο «κρύσταλλο», το power trio κέρδισε πραγματικά τις εντυπώσεις, αποδεικνύοντας ότι δεν αποτελεί «δεινόσαυρο» του χώρου που «μηρυκάζει» περασμένα μεγαλεία, αλλά έχει ενεργό παρόν. Παρουσιάζοντας μία μίξη πρωτόλειου phychedelic και progressive rock, με άμεσες αναφορές σε Aphrodite’s Child και Socrates και με γενναίες epic/heavy δόσεις στα lead σημεία των κομματιών τους, μας γύρισαν πίσω στο χρόνο και αποτέλεσαν ιδανικό support.
Συνέχεια με το πολυφωνικό σύνολο των Πλειάδων. Αν και αρχικά θεώρησα πως η συγκεκριμένη εμφάνιση θα αποτελέσει «κοιλιά» σε μία εκρηκτική βραδιά, μετά και την εξαιρετική εμφάνιση των Vavoura Band, ευτυχώς έσφαλα. Η εμφάνιση των κοριτσιών με τις εξαιρετικές φωνές, αποτέλεσε την ιδανική «ηρεμία πριν την καταιγίδα». Αν και με κάπως αδύναμο ήχο, που αδίκησε την προσπάθειά τους, κατάφεραν να μας «σεργιανίσουν» σε παραδοσιακά μονοπάτια των Βαλκανίων, της Μεσογείου και φυσικά της Ηπείρου. «Κέρδισαν» το κοινό και κατάφεραν να συνεισφέρουν στον folk (με την αυθεντική έννοια του όρου) χαρακτήρα της βραδιάς.
Η ώρα όμως είχε φτάσει για τους πρωταγωνιστές του event. VIC λοιπόν και το γκελ που έχουν κάνει στο μουσικό κοινό της χώρας, αποδείχτηκε πέρα για πέρα δικαιολογημένο. Με πολλή δουλειά και «χτίζοντας» το όνομά τους στη σκηνή (γεγονός που αποτυπώνεται και στην χαρακτηριστική τους άνεση κατά τη διάρκεια της εμφάνισης, ιδιαίτερα από πλευράς μπασίστα) και όχι μέσω P.R. τακτικών, κατάφεραν να γεμίσουν την κεντρική αυλή της Τεχνόπολης και να κάνουν ένα live που θα αποτελεί ορόσημο για τη μελλοντική τους πορεία. Το σημαντικό είναι να καταγράψει κανείς το μυστικό της επιτυχίας τους. Κατ’ αρχάς, αυτό που επιχειρούν είναι εκ προοιμίου δύσκολο και απαιτεί θάρρος, καθώς είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ του να πετύχεις αυτό που κατάφεραν οι VIC και του να γελοιοποιηθείς. Κατά την άποψή μου, η μπάντα πέτυχε λόγω του σεβασμού που επέδειξε σε αυτό το -κατά τα φαινόμενα- «αταίριαστο πάντρεμα», εστιάζοντας την προσοχή της στην έννοια της αυθεντικότητας. Η VIC είναι μία folk rock -αν όχι folk metal (ω ναι!)- μπάντα, που μένει ωστόσο μακριά από «φιοριτούρες» και εξυπνακίστικες τακτικές. Γι’ αυτό άλλωστε κατάφερε να έχει χιλιάδες κόσμου να «παραληρεί», να χορεύει, να κάνει headbanging και να «ξελαρυγγιάζεται» στα hits της βραδιάς (Zvara, Karakolia, Ti Kako, Nova). Στις υπόλοιπες, εξίσου ανατριχιαστικές, στιγμές του live απολαύσαμε καίριες συμμετοχές καλλιτεχνών που κάθε φορά προσέθεταν ένα νέο στοιχείο στη μουσική των VIC. Συνδυάζοντας άψογα stoner και desert ηχητικά υποστρώματα, έως αντίστοιχα post και phychedelic, με solo κλαρίνου σε παραδοσιακές ηπειρώτικες κλίμακες κατάφεραν να «μεθύσουν» το κοινό και το «ταξιδέψουν». *
Υιοθετώντας μία πιο τολμηρή προσέγγιση, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι VIC αποτελούν ένα φωτεινό παράδειγμα του πώς αξιοποιεί κανείς με σεβασμό τη μουσική παράδοση της χώρας του και την φέρνει στο σήμερα δίνοντας της μία νότα ανανέωσης μέσω της χάραξης νέων δρόμων, στάση που απαιτεί τόσο τόλμη, όσο και ικανότητα. Πανάξιοι!"
να έχουν μαζί τους και μερτς για να πάρω τον δίσκο.
). Είχε πάει και μια γνωστή από τη δουλειά που προσωπικά δεν τη χαρακτηρίζω και ροκού. Θα τη ρωτήσω αύριο να μου πει εντυπώσεις.
!