Η Rocket Queen ΞΕΡΕΙ! [B]Σοφό[/B] ποστ, που κανένας δε του έδωσε σημασία.
Το The Lost Boys για μας που ήμασταν παιδιά στα '80ς είναι ταινία-σταθμός. Γαμιστερό νεανικό καστ και ένα απο τα κορυφαία soundtracks, ταινία που όσοι την είχατε δει τότε νιώθετε.
Το κάτω τρέιλερ το αφιερώνω στους φαν της καρακαλτ αυτής βαμπιροταινίας.
edit: “My own brother, a damn blood sucking vampire! Wait till mom finds out!”
Συνεχίζοντας με ταινίες, καλά τα κωλομέρια της Αρτζέντο, αλλά μη ξεχνάμε τον ορισμό της Γυναίκας, η οποία έκανε και μια σύντομη μεν, χαρακτηριστική δε εμφάνιση στην ταινιάρα Dracula του Copola.
Η [B]Monica Bellucci[/B] ήταν μία απο τις τρεις βαμπιρογκόμενες που αποπλάνησαν τον ήρωα στο κάστρο του Δράκουλα. Τότε που ο πολλής ο κόσμος δεν την ήξερε ακόμα.
Και μια που μιλάμε για γκόμενες, πάμε στην απόλυτη χάρτινη ηρωίδα βρυκολακίνα, που δεν είναι άλλη απο την θρυλική [B]Vampirella[/B].
Έκανε την εμφάνιση της στα κόμικς κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '70 και απο τότε απέκτησε φανατικό κοινό. Προκλητικό περιεχόμενο μεν, όχι πορνογραφικό όμως, πολλοί και διάφοροι δημιουργοί, και τεύχη που περιελάμβαναν πλήθος ιστοριών, όχι μόνο με τη Vampirella αλλά και με άλλους χαρακτήρες.
Το κάτω εξώφυλλα (το πάνω είναι το πρώτο τεύχος) είναι απο τον θρυλικό Frank Frazetta, τον θρύλο αυτόν της fantasy εικονογράφησης.
Η Vampirella βασικά μαζί με την Wonderwoman και την Catwoman είναι μάλλον και οι τρεις γνωστότερες γυναίκες ηρωίδες των κόμικς.
Ναι λοιπόν, όλοι εσείς που λέτε για φλωριές. Ένα είναι το απόλυτο έμβλημα, το σύμβολο του βαμπιρισμού, μπροστά στο οποίο όλοι τρέχουν και δε φτάνουν. Ακόμα και τα πάνω που πόσταρα δε πιάνουν μία μπροστά του. Γιατί σε τελική ανάλυση, μιλάμε ως τώρα για ταινίες, βιβλία κλπ που απευθύνονται σε εφήβους και πάνω.
Η γνησιότητα όμως φαίνεται στα βαμπιροπροιόντα που απευθύνονται σε [B]παιδιά[/B]. Και απ’αυτά, η σειρά βιβλίων του [B]Μικρού Βρυκόλακα[/B] είναι η απόλυτη. Φάτε σκόνη άπιστοι οπαδοί του φωτός!
Σειρά με 15 περίπου βιβλία αν θυμάμαι καλά, την οποία διάβαζα μανιωδώς στο γυμνάσιο. Ο ήρωας είναι ένα παιδί όπως όλα, που πιάνει φιλίες με έναν βρυκόλακα, τον Ρούντιγκερ. Και σταδιακά γνωρίζει και όλο του το σόι, στο οποίο πρωτοστατεί φυσικά η τρομερότερη μορφή που έκανε ποτέ την εμφάνιση της στη σύγχρονη βαμπιροκουλτούρα, η φοβερή και τρομερή [B]Θεία Δωροθέα[/B].
Η πιο όμορφη βαμπιροϊστορία για μένα ακριβώς αυτό το κομμάτι που παρέθεσες… Αχ.
Πωωω, τι θυμήθηκα τώρα επ’ αυτού! [U][I]http://www.youtube.com/watch?v=oKmdwrCD-O0[/I][/U] Ταιριάζει τέλεια και αποδίδει ακριβώς την ατμόσφαιρα κατά τη γνώμη μου! Παλιό αγαπημένο…
Πολύ σέκσυ σκηνή…! ^.^
>Κατά τα άλλα…
Η W.W. τα είπε ΟΛΑ περί Vampire Academy, αλίμονο αν είχα να προσθέσω λέξη! Θα πω μόνο ότι είναι όντως πολύ καλή σειρά.
Όσον αφορά στα χαρακτηριστικά των βρικολάκων από το Interview with the Vampire, ήταν λίγο-πολύ τα κλασσικά: αθανασία, υπερφυσική δύναμη, ταχύτητα, κατανάλωση ανθρώπινου αίματος -ή και ζώων, αν είχαν τύψεις συνειδήσεως:roll:-, μεταμόρφωση ανθρώπων σε βρικόλακα όταν, αφού έχει “στραγγιστεί” ο άνθρωπος, του δίνει δικό του αίμα ο βρικόλαξ, ψόφος από το φως του ήλιου και μετατροπή σε στάχτη… Ε αυτά.
Εγώ έχω μόνο να συνεισφέρω την αναφορά σε ένα manga και anime ονόματι [SIZE=“4”]Vampire Knight[/SIZE]. Είναι αρκετά αισθηματικό και κοριτσίστικο, νομίζω δεν έχει κατορθώσει να το δει ολόκληρο κανένα αγόρι που ξέρω:p Αλλά οι πρωταγωνιστές είναι υπεργαμάτοι! Έρωτες! _ …Και η πλοκή εξελίσσεται πολύ, κυρίως στο μάνγκα.
Εδώ δείχνουν λίγο σκατά, αλλά τεσπα.
Λοιπόν αυτουνού η μυθολογία και τα βαμπιροχαρακτηριστικά που παρουσιάζονται είναι πάρα πολλά και απίστευτα περίπλοκα. Τα μπούτια τους μπλέκουν. Αλλά είπαμε, είναι ωραίο -και με λίγα επεισόδια!-.
Θα κάνω μια προσπάθεια να δώσω, εκτός από γενική περίληψη, και μερικά βασικά στοιχεία του κόσμου των βρικολάκων… Πάνε και 2-3 χρόνια από τότε που το 'βλεπα.
Πρωταγωνιστεί βασικά η κοπελίτσα με τα γιγάντια μάτια. Η όλη φάση διαδραματίζεται σε ένα οικοτροφείο, όπου αυτή φοιτά και είναι θετή κόρη του διευθυντή. Μαζί με τον θετό αδελφό της (με τα ασημένια μαλλιά, ονόματι Zero) -καμία συγγένεια, εξηγείται μετά πώς καταλήξανε όλοι αυτοί μαζί- έχει το καθήκον να παρακολουθεί και να ελέγχει την αναχώρηση των μαθητών στο τέλος της μέρας και την ταυτόχρονη άφιξη των μαθητών του νυχτερινού τμήματος. Αυτό για να μη γίνει καμιά στραβή, επειδή τα παιδιά δεν ξέρουν ότι τα πανέμορφα αγόρια & κορίτσια του Night Class… είναι βρικόλακες! (απρόσμενο) Αυτή, η Yuuki, γουστάρει τον μελαχρινό, τον Kaname (προφανώς βρικόλαξ).
Ουφ!
Λοιπόν, εκεί πέρα υποτίθεται ότι την κορυφή της βαμπιρικής πυραμίδας αποτελούν οι ελάχιστοι και εξαιρετικά προκισμένοι purebloods (o Kaname είναι ένας από αυτούς). Προέρχονται από παλιές οικογένειες βρικολάκων (ναι, αναπαράγονται old-style) χωρίς προσμίξεις με θνητούς και οι υπόλοιποι κάπως πιο “μπασταρδεμένοι” βρικόλακες τους υπακούν, από φόβο προς την δύναμή τους και με δουλικότητα επειδή το αίμα των purebloods είναι εξαιρετικά πολύτιμο δώρο, “ανεβάζει επίπεδα” σα να λέμε τους άλλους κατώτερους βρικόλακες. Επίσης, μπορεί να διασώζει τους ακόμα χαμηλότερων κλάσεων βρικόλακες (δηλαδή τους ανθρώπους που τους επιτέθηκε βρικόλακας και τους μόλυνε) από την πτώση στο Level E -αν θυμάμαι καλά- όπου μετατρέπονται σε τέρατα δίχως λογική και με περιορισμένο lifespan. Αυτή η πτώση είναι σταδιακή και αναπόφευκτη χωρίς το pure blood. Α, επίσης υπάρχουν κάτι χάπια που αποτελούν αντικατάσταση του αίματος για τους βρικόλακες και σ’ αυτό το πλαίσιο γίνεται κι η ιστορία με το οικοτροφείο, σαν πείραμα για το αν μπορούν να συμβιώσουν με ανθρώπους. Οι γηραιότεροι και ισχυρότεροι purebloods αποτελούν το Συμβούλιο που είναι επικεφαλής και βρίσκεται σε υποτιθέμενη συνεννόηση, κυρίως ανοιχτή/υπόγεια αντιπαράθεση με το Hunter Association (ή Society, δεν θυμάμαι) που, όπως λέει και τ’ όνομα, είναι ο σύλλογος των θνητών κυνηγών των βρικολάκων. Αυτααά.[/SPOILER]
Και ένα άλλο, σε πολύ πιο τρου-σφαζόμεθα-γαμάουα ήρωας φάση, το [SIZE=“4”]Hellsing[/SIZE]
[SPOILER]
Το Hellsing ακολουθεί τον αντιήρωα βρικόλακα Alucard και μια νεαρή αστυνομικό που μετατρέπεται σε βρικόλακα, τη Seras Victoria, οι οποίοι έχουν προσληφθεί από την ομάδα εξολόθρευσης βρικολάκων της Αγγλίας, το Hellsing Organization. Αργά αλλά σταθερά, μέσω της ενεργούς δράσης τους, ανακαλύπτουν ένα νέο είδος βρικολάκων που ξεκινά να αναπτύσσεται.
-Δεν το 'χω δει όλο για να μπορώ να δώσω λεπτομέρειες, πάντως ήταν πολύ καλό. Παίζει να το συνεχίσω όταν δεν θα βαριέμαι να δω άνιμε.[/SPOILER]
Ουυυυφ!! Ελπίζω να το διαβάσει κάποιος να πιάσει τόπο!!
NENIEL! [B][I]Σίγουρα[/I][/B] θα αξίζει! Ο Lestat είναι ο γνωστός βρικόλακας από το Interview With The Vampire, και δεν είναι καθόλου softie! Για την ακρίβεια, ήταν μια αιμοδιψής ύπαρξη χαρακτηρίζεται από παντελή απουσία συνείδησης!!
Κι όταν το τελειώσεις, δώσε μας μια περίληψη.
Nα βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στο ψήσιμο για να δεις την Buffy. Όχι, δεν χρειάζεται να δεις την ταινία για ν’ αρχίσεις τη σειρά.
Η μεγαλύτερη αιτιόλογηση μπήκε ήδη. Joss Whedon. Δεν θες τίποτε άλλο.
Και να προσθέσω δύο quotes του darktyler απ’ το USTV:
Αρνούμαι να συνοψίσω την αγάπη μου για την Buffy σε 3 σειρές ενός blog post, απλά αρνούμαι. Είναι όλα όσα είναι σήμερα η τηλεόραση και δεν ήταν πριν από 15 χρόνια. Όλα όμως.
Η Buffy έκανε πολλά πράγματα για τα οποία την θαυμάζω σαν σειρά, και σίγουρα θεμελίωσε τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του Whedon. Όμως αυτό που στο μυαλό μου θα είναι πάντα ισοδύναμο αυτής της σειράς (εκτός από 2ο έτος σχολής και επιλογή πάντα των καθηγητών που έκαναν μάθημα μεσημέρι για να βλέπω Buffy το πρωί με τον καφέ) είναι ότι ακόμα και σήμερα παραμένει το απόλυτο υπόδειγμα του τι σημαίνει serialized storytelling. Το να κάνεις δηλαδή μια σειρά, να στήνεις την ιστορία και τους χαρακτήρες τόσο γύρω από εβδομαδιαίες ιστορίες, όσο και σύμφωνα με την αρχή και το τέλος των σεζόν.
Η τέχνη του επεισοδίου, ειδικά στην εποχή της καλωδιακής τηλεόρασης, τείνει δυστυχώς να εκλείψει, και πολλές σειρές όλο και περισσότερο θυμίζουν υπερμεγέθειες ταινίες κομμένες στα 10, στα 20, στα 60. Ο Whedon στη Buffy ουσιαστικά έφερε την επανάσταση στο format, πετυχαίνοντας την τέλεια ισορροπία στο πώς το κάθε τι που αφηγείσαι βγάζει νόημα ως επεισόδιο και ως μέρος μιας σεζόν, και στο πώς η σεζόν με τη σειρά της στέκεται μόνη αλλά και ως μέρος μιας ευρύτερης μυθολογίας.
(Το Firefly άφηνε να εννοηθεί πως θα ήταν ακόμα πιο πετυχημένο σε αυτό τον τομέα, αλλά ποτέ δε μπορέσαμε να μάθουμε. Μέχρι να έρθει ο Moffat και η 6η σεζόν του Doctor Who, ποτέ κανείς δεν είχε μπορέσει να αγγίξει την δομική τελειότητα των προχωρημένων σεζόν της Buffy.)
Ένα ακόμα πλεονέκτημα από αυτή την κυριαρχία επί της τεχνικής του episodic format, ήρθε όταν ο Whedon και οι σεναριογράφοι του άρχισαν να αισθάνονται τόσο ασφαλείς σε αυτό που έκαναν, ώστε πήραν ρίσκα. Καθώς προχώραγαν οι σεζόν, ο Whedon άρχισε να εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες του μέσου και να κάνει πράγματα που μόνο στην τηλεόραση μπορείς να κάνεις - άσχετα που όλο και πιο λίγοι προσπαθούν. Επιχείρησε μια σειρά επεισοδίων όπου το concept, το στήσιμο, το format, κάποια τελοσπάντων από όλες τις συμβάσεις, καταργείτο και στη θέση ενός συνηθισμένου 40λέπτου εμφανιζόταν κάτι σπουδαίο, κάτι εντελώς ξεχωριστό, που όμως δε θα μπορούσε να ανήκει σε καμία άλλη ιστορία, σε καμία άλλη χρονική στιγμή. Ήταν επεισόδια Buffy, απολύτως και αδιαπραγμάτευτα Buffy, και ανήκαν στο σημείο της ιστορίας όπου ανήκαν - και μόνο εκεί.
[U]…ΚΑΙ επιπλέον:[/U]
Ψήθηκα να τη δω μόνο και μόνο για…τον[B] Άντονυ Χεντ (Τζαϋλς), [/B]περίφημος ηθοποιός και μορφάρα, που μετά τη δημοφιλή σειρά, ο ίδιος τελικά εκδήλωσε ενδιαφέρον να μάθει περισσότερα για αποκρυφισμό/παραφυσική/μυστήρια και αυτό το προσωπικό ενδιαφέρον βρήκε ανταπόκριση στο κανάλι του[B] Discovery Channel [/B]. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, χρηματοδοτήθηκε η σειρά "[B]TRUE HORROR[/B] ",μια από τις πιο καλογυρισμένες και μακράν καλύτερες [I]σειρές -ντοκυμανταίρ σχετικά με τα τέρατα [/I](Vampires- Demons -Werewolves- Zombies- Chosts).
