Δε νομίζω ότι πρέπει να έχει να προτείνει κανείς κάτι όταν βλέπει ένα σκηνικό παράνοιας: “Πάμε να βγούμε στους δρόμους της Αθήνας, να τα κάνουμε όλα γυαλιά καρφιά, να σπάσουμε τα μαγαζιά του κοσμάκη για να εκδικηθούμε τα γουρούνια τους μπάτσους που όλοι θέλουν θάνατο.”
Και εντέλει σοβαρά, έβλεπα κάτι ποστ πίσω του τύπου οι αστυνομικοί έρχονται στο ανεξάρτητο κράτος των εξαρχείων και μας ενοχλούν και γέλαγα. Εγώ γιατί δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους αστυνομικούς; Ίσα-ίσα που όταν περνάω από τα εξάρχεια και είναι καμια εικοσαριά πρεζάκια στην πλατεία, όταν ξέρεις ότι στις 10 φορές που θα περάσεις βράδυ στάνταρ τη μία θα στην πέσουν, ε θα ήθελα να υπήρχε ένας αστυνομικός εκεί κοντά.
Αυτή η καραμέλα με τον καναπέ ειδικά έχει γίνει πανάκεια.
Ναι πέθανε ένα παιδί, είναι τραγικότατο γεγονός, είναι σαφές νομίζω. Τίποτα δεν είναι χειρότερο από το θάνατο ενός παιδιού λόγω της μαλάκυνσης ενός ανθρώπου. Μια μαλάκυνση που τροφοδοτείται από το ίδιο το κράτος που πληρώνουμε.
Αλλά έλεος που λυπάστε τόσο πολύ. Θα σας κοπεί η όρεξη και έιναι κρίμα. Βάλτε κι ένα λουλουδάκι στο μσν, γράψτε κι ένα δακρύβρεχτο μήνυμα στο facebook για να αναπαυθεί εν ειρήνη. Μην ξεράσω. Λυπάστε τόσο όσο λυπάτε και ο Καρανλής όταν λέει τεθλιμένος ότι δεν υπάρχει τίποτα για να απαλύνει τον πόνο (sic). Βρε ουστ.
Ναι καταπληκτική αφορμή ήταν τούτη εδώ. Κάθε μέρα γίνεται ένας πόλεμος στα εξάρχεια. Ένας πόλεμος που δε με αφορά και χαίρομαι γι’ αυτό. Το μόνο που έχει να πει κανείς είναι η δικαιολογία 5χρονου: “Αυτοί φταίνε” “Αυτοί το ξεκίνησαν”. Δε νομίζω ότι τους χάλασε η αφορμή να δόσουν ένα χεράκι ξύλο στους μπάτσους. Όπως και δε χαλάει τους μπάτσους όταν τους κάνουν επίθεση τα αναρχικά στοιχεία να τους βάζουν κάτω και να τους δέρνουν.
Ούτε την Παπαρήγα χάλασε, ούτε τον Τσίπρα. Μα πάνω απ’ όλα δε χάλασε το Γιωργάκη (πάρε άνθρωπο που θα έχουμε για πρωθυπουργό).
Ε τέρμα λοιπόν με την καραμέλα του καναπέ και με την καραμέλα του δώσε εσύ μια καλύτερη λύση. Φρίττω όταν βλέπω όλους τους διαδηλωτές με το προσωπείο της βαθύτατης θλίψης να κάνουν δηλώσεις μπροστά στην κάμερα για το πόσο τους σόκαρε ο θάνατος του 15χρονου. Φρίττω από αυτά που κάνουν οι αστυνομικοί στις διαδηλώσεις. Φρίττω και από τα ηχητικά ντοκουμέντα που πόσταρε ο Isis (αυτά απο τον Alpha989), που ανατρίχιασα ακούγοντάς τα. Φρίττω και από την οργή για εκδίκηση.
Έλεος με την υποκρισία. Αυτοί που πετάνε τις πέτρες και τις μολότωφ (πετυχαίνοντας και πολίτες) στα μάτια μου είναι ακριβώς το ίδιο χαμηλά με τους μπάτσους που γουστάρουν τις πορείες τόσο όσο και οι προηγούμενοι. Δηλαδή τις βλέπουν ως αφορμή για ξύλο και μανούρα.
Αφήστε λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα. Έχουμε μια ομάδα που στα πρόσωπα των “μπάτσων” έχουν τον εχθρό τους και από την άλλη τους μπάτσους που ανταποκρίνονται και με το παραπάνω στο ρόλο αυτό του σιχαμερού εχθρού. Ουσία μηδέν. Μόνο ντροπή. Ένας νεκρός, κάμποσοι τραυματίες, πάμπολλα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, οργή και μίσος. Πάρτε τον πόλεμό σας και βάλτε τον εκεί που ξέρετε λοιπόν, γιατί εμένα δε με αφορά. Ναι από τον καναπέ τα λέω όλα αυτά.
Ο μόνος που πονάει πραγματικά, η μητέρα αυτού του παιδιού, πιστέψτε με δεν είναι τώρα στο πολυτεχνείο πετόντας μολότωφ. Δεν πονάτε περισσότερο εσείς.
