Σκέφτομαι καμιά φορά, “τι τεμπέλης είσαι ρε Page, τίποτα δεν έκανες μετά τους Zeppelin”. Από την άλλη, σκέφτομαι σχεδόν στο καπάκι “και τι άλλο να κάνει δηλαδή;” Ήταν ο ηγέτης ενός των πιο τεραστίων συγκροτημάτων που έχουν υπάρξει, με ίσως τους πιο προικισμένους συνοδοιπόρους που είχε rock μουσικός. Τι μπασογραμμή είναι αυτή ρε δγιάολε…
Παρεμπιπτόντως, το έχω ξαναπεί σίγουρα εδώ πέρα, αλλά η περιοδεία που είχε κάνει με τους Black Crowes το '99-2000 ήταν φανταστική. Το τελευταίο σπουδαίο πράγμα που έχει κάνει (δε μετράω το one-off στο O2 Arena).
Δεν είναι επέτειος, αυτή τη φορά πρόκειται για κακή είδηση. Σκέφτηκα να άκουγα τους τρομερούς Lucifer’s Friend, αλλά επέλεξα τελικά έναν μοναδικό δίσκο, από ένα μοναδικό συγκρότημα.
Αν δεν κάνω λάθος, ο Lawton ήταν guest των Uriah Heep στο Magician’s Party του Νοεμβρίου 2002, το οποίο είχα παρακολουθήσει. Δυστυχώς τα χρόνια πέρασαν, η μνήμη δεν με βοηθάει (περιορισμένη χωρητικότητα), ο JL είχε ήδη παίξει μαζί τους ένα χρόνο νωρίτερα στο dvd που είχαν βγάλει και ίσως τα έχω μπερδέψει, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν εκεί. Ίσως και ως support αφού είχε βγάλει έναν προσωπικό δίσκο τότε.
You and I are masters of our destiny
We look for consolation all the time
RIP JL, η μαγευτική φωνή σου θα παραμένει για πάντα ζωντανή. Σίγουρα και σε αυτό το διαμάντι από πάνω.
Μπορεί να μην είναι ένα “τυπικό” Μotörhead album, μπορεί να μην ταίριαξε με τους υπόλοιπους σαν σκηνική παρουσία ο Robbo, αλλά παραμένει ένα αριστούργημα!
Πραγματικά είχαν το χάρισμα να μετατρέπουν σε “χρυσάφι” ότι κι αν άγγιζαν τότε!
Τώρα κατάφερα να το πρωτακουσω, ( είχα αποφυγει συνειδητά μέχρι τώρα ολους αυτους τους μήνες να ακουσω έστω και μια νότα),και σε επιπεδο πρώτων εντυπώσεων έχω να δηλώσω ότι είναι φοβεροφανταστικοκαυλωτικο κι υπεροχο…
Αυτά από έναν τυπο που ακουει black/death 24/7…
Νομίζω πως με την πρώτη ευκαιρία θα επανέλθω αναλυτικά στο αντιστοιχο θρεντ, μια που δεν έχω μοιρασει ακόμα εδώ αγάπη για τις λατρεμένες κολοκύθες…
Προς το παρόν, η φάση είναι
Out for the Glory,
Fist held high
Κισκαρος για παντα
Αndi για Πρόεδρος
Και λατρεμένος Γουέικι για Πλανητάρχης
( με Χανσεναρα σε ρόλο Γιόντα
Και τον πιο καυλωμένο μπασίστα της φάσης να κρατάει παλμο)
