Όπως ανακαλύπτω, ο Gerry Rafferty είναι ένας ακόμη καλλιτέχνης που έχει μείνει στο μυαλό των περισσότερων για ενα χιτ (χιτάρα το Baker Street βέβαια), ωστόσο έχει και τόσες άλλες όμορφες μουσικές στην δισκογραφία του. Ενδείκνυται για φίλους Dire Straits, ίσως και 80ς Jethro Tull.
Τι θυμήθηκες ρε παλαβέ 
Re-vision/barricade exit
Re-vision/storm
Re-vision/scream
33 χρόνια πριν κυκλοφορούσε αυτή η δισκάρα! Η μεγάλη αποδοχή που γνώρισε στη χώρα μας ήταν βέβαια δικαιολογημένη βάσει αξίας, ήταν όμως και αποτέλεσμα της τεράστιας προώθησης της οποίας έτυχε από γνωστό έντυπο και συντάκτη, τόσο που κάποιος νεαρός τότε metalhead μπορούσε εύλογα να σχηματίσει την εντύπωση ότι ο εν λόγω δίσκος στέκεται δίπλα στα καταξιωμένα thrash classics και η απόκτηση/ακρόαση του ήταν “υποχρεωτική”!
Προκειμένου μάλιστα να καταθέσουν τα διαπιστευτήρια τους, οι Annihilator κάνουν εδώ λογοπαίγνιο με τον τίτλο του LP και το…περίπου ομώνυμο κομμάτι, στα πρότυπα των Slayer (Reign In Blood/Raining Blood) για να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος!
Ωραία αφορμή για να τον ακούσουμε.
Μεγάλη ιστορία τότε με τον Lord και το πρόμο που έπαιζε σε εμάς, τους ανίδεους -τότε- με το μάρκετινγκ πιτσιρικάδες, που περιμέναμε να ενημερωθούμε. Ευτυχώς που ήταν πραγματική δισκάρα, αλλά είναι αλήθεια ότι στα δικά μου αυτιά πήρε λίγο χρόνο -πάλι τότε- μέχρι να ωριμάσει στο κεφάλι μου. Δεν ήταν το conventional τραχύ thrash της εποχής (όπως φανταζόμασταν διαβάζοντας τον Lord), ο Τζεφ έβαλε πολλά νέα στοιχεία με speed επιρροές και τεχνικές στην κιθάρα που οι μεγάλες thrash μπάντες της εποχής δεν είχαν.
Άλλος ένας δίσκος που θα ακούει μονορούφι ο @Ixnay στις καταβάσεις του από το βουνό. Δεν είναι Painkiller ή Heading for Tomorrow, αλλά δεν χρειάζεται να κάνεις σκιπ κανένα τραγούδι.
