Φιξντ!
Λιγο 2023, για τους αποντες…
Καλη χρονια, αγαπη, ειρηνη, συμφιλίωση, ολα αυτα τα ουτοπικα
Ανοίγοντας τα τελευταία δωρα του αι βασιλη
και μετα
Still awake
Bringing change, bringing movement,
Bringing life
A silent prayer thrown away,
Disappearing in the air
Rising, sinking, raining deep inside me
Nowhere to turn,
I look for a way back home
Πριν από 44 χρόνια, τέτοιες μέρες, οι Rush καλωσόριζαν την νέα δεκαετία με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο, με ένα αριστούργημα που παρότι κυκλοφόρησε μέσα το καταχείμωνο, είναι ένας δίσκος για κάθε εποχή (του χρόνου και γενικότερα, όπως όλα τα πραγματικά σπουδαία έργα!)
Το είδα να αναφέρεται τόσες φορές την περασμένη βδομάδα που λέω, doom δίσκος τέτοιας αποδοχής και να μην τον έχω ακούσει; Κάτι έχω χάσει. Ή μήπως όχι; Only one way to find out.
Ανάμεικτα συναισθήματα σ’ αυτές τις πρώτες ακροάσεις. Από τη μία, η ομοιότητα με Solitude Aeturnus εμφανής, εμφανέστατη, eerie σε σημεία (χωρίς πλάκα, ώρες ώρες μου φαίνεται ότι ακούω ακυκλοφόρητο υλικό των Αμερικάνων τιτάνων ξέρω γω). Από την άλλη, η φάση είναι δώσε μου τέτοιες μουσικές και πάρε μου την ψυχή.
Δεν ξέρω. Θα δούμε.