Το φαινομενο Whitesnake πρεπει να ειναι μοναδικο ομως. Τα 3/4 της δισκογραφιας μιλανε για love, εχουν πανομοιοτυπους στιχους (με εξαιρεσεις βεβαια) αλλα το καθενα ειναι και διαφορετικο παραλληλα!
Αντε, λιγη υπομονη ακομη. Και ας μην μπορει να βγαλει αχνα ο γεροDave, θα μας φυγει το λαρυγγι απο κατω και ουτε γατα ουτε ζημια 
Στη περιπτωση του Corverdale ισχυει το εξης,η ψυχη θελει,η φωνη δεν μπορει.
Συμφωνω, αλλα θελω να ελπιζω οτι θα κανει την εκπληξη την Τριτη. Λιγες οι πιθανοτητες, αλλα ποτε δεν ξερεις.
τώρα αξιώθηκα να δώσω βάση στο forevermore… ωραίος δίσκος…
Οι Whitesnake ειναι το αγγλοφωνο αντιστοιχο του Καρρα (στα καψουρικα) και του Μπουγα (στα προστυχα).
:lol::lol:
Το Forevermore τα εσπαγε και live… Κομματος… Απο εκει και περα τα ειπαμε ο Coverdale το αγαπαει αυτο που κανει και ειχε παθος την Τριτη, αλλα η φωνη δεν…
To ακουσα και γω μετα απο περιεργεια γιατι το ομωνυμο μου φανηκε κομματα στο λαιβ…και οντως ειναι.
Μπαντα που πρεπει να σταματησει να δινει συναυλιες παντως.
*τι τιμή να έχει άραγε…
[B][SIZE=“4”]Box Of Snakes[/SIZE][/B]
λεπτομέρειες
Πολυ ωραιο box set, αλλα φανταζομαι οτι η τιμη θα ειναι πολυ τσουχτερη.
σουζι-τσουζει η τιμη
[B]£118.25 [/B]
Καλα ενταξει, δεν πειραζει, εχουμε τα απλα cd…
ασε ρε κοβ να πουμε θες και 118 λίρες.
Καταρχήν δεν έχει καν τα bonus τραγούδια των επανενώσεων. Εαν εσύ δλδ πήρες τα cd όταν βγήκαν και μετά και τις επανεκδόσεις για τα bonus σε λέει ξαναπάρτα τώρα 
Μόνο αν κανείς δεν τα έχει…
Τα έχω σε βινύλια από τη δεκαετία του '80, τα ξαναπήρα σε CD καθώς έβγαιναν σε remasters τα τελευταία χρόνια, δεν έχει νόημα…
Τουλάχιστον για τον Plant που αγόρασα το αντίστοιχο κουτί πριν 5 χρόνια, τα μισά άλμπουμ (μέχρι και το Manic Nirvana) τα είχα μόνο βινύλιο) και μου είχε και ένα bonus DVD μέσα!
ναι…απο οτι βλέπω συμφέρει μόνο αν δεν τα έχεις…
όπως σωστά λέει και ο Astaldo ΔΕΝ έχει κανένα μπόνους όπως οι επανεκδόσεις.
*το Nine Lives λες? πως ηταν? είχε βιβλιαρακια? ή ηταν σε στυλ ρεπλίκες βινύλιου σε χάρτινες συσκευασίες?
Nαί.
Δεν έχει ξεχωριστό βιβλιαράκι σε κάθε CD, είναι σε στυλ ρέπλικες βινυλίου σελιδοποιημένες (όπως ξεφυλλίζεις το εξώφυλλο της έκδοσης). Αλλά έχει πολύ πλούσιο booklet με σημειώσεις για κάθε δίσκο και τα credits ανά τραγούδι.
Let’s see…Whitesnake…hmmmmmm…interesting…let me tell ya 'bout ‘em…you got a simp o’ wine? Yeah that’s it…
[B]
Whitesnake through the eyes of (probably) their youngest fan[/B]…(νταξει το γαμησα με τα αγγλικα…)
[SPOILER]Ισως το κορυφαιο hard rock σχημα της δεκαετιας του '80 με εναν απο τους πιο χαρισματικους τραγουδιστες που πλαισιωνοταν ΠΑΝΤΑ απο εκπληκτικα μελη ειδικα κιθαριστες…
Αλλα ας τα παρουμε απ’ την αρχη…οταν το ‘77 εσπασαν οι Deep Purple o [B]David Coverdale[/B] (τραγουδιστης) εκανε δυο σολο δισκους στους οποιους συμμετειχαν σαν backing band μεταξυ αλλων οι [B]Βernie Marsden[/B], [B]Micky Moody[/B] (κιθαρες) και [B]Neil Murray[/B] (μπασο οι οποιοι ανελαβαν τις συγκεκριμενες θεσεις στο πρωτο line-up των Whitesnake μαζι με τους [B]Peter Solley[/B] (keyboards) & [B]Dave Dowle[/B] (drums). Μ’ αυτη τη συνθεση κυκλοφορουν το [B]1978[/B] το πρωτο τους ΕP [B]“Snakebite”[/B] το οποιο κινουταν σε [B]bluesy hard rock[/B] μονοπατια και φενερωνε το δρομο που θα ακολουθουσαν οι επομενες 5 στουντιο δουλειες τους. Ο δισκος περιειχε το πρωτο μεγαλο χιτ της μπαντας, την καταπληκτικη μπαλαντα [B]“Ain’t No Love In The Heart Of The City”[/B] που ειναι διασκευη ενος μπλουζ κομματιου του [B]Bobby “Blue” Bland[/B].
Μετα απο αυτο το δισκακι εχουμε την πρωτη αλλαγη στο line-up της μπαντας με τον μεγαλο [B]Jon Lord[/B] (πρωην bandmate του Coverdale στους Deep Purple) να παιρνει τη θεση του Solley πισω απο τα πληκτρα της μπαντας. Το 1978 ηχογραφουν το πρωτο τους LP με τιτλο [B]“Trouble”[/B] το οποιο περιλαμβανει ενα απο τα πιο ανεβαστικα και συναυλιακα τους κομματια το [B]“Take Me With You”[/B] αλλα και πολλα αλλα οπως το [B]“Belgian Tom’s Hat Trick”[/B] & [B]“Trouble”[/B] καθως και μια διασκευη στο [B]“Day Tripper”[/B] των Beatles.
Ενα χρονο αργοτερα ακολουθει το 2ο αλμπουμ της μπαντας με τιτλο [B]“Lovehunter”[/B] που ειχε μερικα απο τα πιο ομορφα τραγουδια της λεγομενης [B]“1ης περιοδου”[/B] των Whitesnake οπως [B]“Walking In The Shadow Of The Blues”[/B] & [B]“Long Way From Home”[/B] ενω την επομενη χρονια κυκλοφορησε ο πρωτος live δισκος της μπαντας με τιτλο [B]“Live At The Hammersmith”[/B] ο οποιος μεταξυ αλλων περιειχε μια φανταστικη εκτελεση στο [B]“Mistreated”[/B] των Deep Purple.
Τοτε ηταν που εγινε η επομενη αλλαγη στη συνθεση με τον επισης τεραστιο και επισης ex-Deep Purple, [B]Ian Paice[/B] να αναλαμβανει τα ντραμς. Το 1980, ηταν η χρονια της πρωτης πραγματικα [B]ΜΕΓΑΛΗΣ[/B] κυκλοφορια της μπαντας…τα λογια ειναι περιττα για να περιγρααψουν τη μαγεια του…
Τι να πρωτοπει κανεις για τα τραγουιδα αυτου του δισκου…απο την φανταστικη μπαλαντα [B]“Blindman”[/B], στο θανατηφορο γκρουβ και το θεϊκο ριφφ του εκπληκτικου [B]“Fool For Your Loving”[/B], στο [B]ομωνυμο[/B], στο [B]“Sweet Talker”[/B] και στα [B]“Ain’t Gonna Cry No More”[/B] & [B]“Black And Blue”[/B] που ολα τους θα μπορουσαν ανετα να συμπεριλαμβανονται σε ΚΑΘΕ συλλογη με τα καλυτερα blues-rock κομματια ολων των εποχων…
Η μπαντα με κεκτημενη ταχυτητα απο το [B]“Ready An’ Willing”[/B], το οποιο εγινε χρυσο στην Αγγλια και ο πρωτος δισκος της μπαντας με καποια διακριση, ηχογραφουν ενα εκπληκτικο live με τιτλο [B]“Live…In The Heart Of The City”[/B] του οποιου η δευτερη πλευρα ηταν η προηγουμενη λαιβ κυκλοφορια της μπαντας απο το Ηammersmith Odeon.
Στα καπακια και πριν περασει ενας χρονος, κυκλοφορουν τον επομενο στουντιο δισκο τους με τιτλο [B]“Come An’ Get It”[/B] το οποιο αν και ηταν υπεροχος δισκος με ενα υπεροχο τραγουδι, το [B]“Don’t Break My Heart Again”[/B], κατα την αποψη μου δεν επιασε τα standards του “Ready An’ Willing”.
Αμεσως μετα, ο Coverdale θελοντας να φροντισει την κορη του που ηταν αρρωστη εβαλε τους Απροφιδους στον παγο ομως το 1982 επεστρεψε με την γνωστη συνθεση των τελευταιων 2 δισκων για να ηχογραφησει το…
Αλλος ενας μεγιστος δισκος του κροταλια, με τραγουδαρες οπως το [B]ομωνυμο[/B], το [B]“Victim Of Love”[/B], το [B]“Love An’ Affection”[/B] και φυσικα τις δυο αυθεντικες εκτελεσεις των [B]“Here I Go Again”[/B] & [B]“Crying In The Rain”[/B] που θα μας απασχολησουν και στη συνεχεια της μπαντας…τρομερος δισκος και ο καταλληλος για τους “τιτλους τελους” της blues εποχης
Με το που τελειωσαν ομως τα sessions για το “Αγιοι και Αμαρτωλοι”, η πρωτη τρελα βαρεσε τον Coverdale και ουτε λιγο ουτε πολυ διωχνει ολα τα μελη εκτος του Jon Lord, ενω και ο Micky Moody επεστρεψε λιγο αργοτερα. Τη θεση των Marsden, Murray & Paice πηραν οι [B]Mel Galley, Colin Hodgkinson[/B] & ο μεγαλος [B]Cozy Powell[/B] σε κιθαρα μπασο και τυμπανα αντιστοιχα
Με αυτο τo line-up ειχαμε την ηχογραφηση της πρωτης mainstream επιτυχιας του γκρουπ στην Αμερικη που δεν ηταν αλλη απο το
Τα πραγματα μ’ αυτον το δισκο ειναι λιγο μπερδεμενα…η οριτζιναλ εκδοση ηχογραφηθηκε [B]με τον Moody στις κιθαρες[/B] ομως μετα απο την οριστικη αποχωρηση του Μoody στα τελη του '83 (λογω διαφωνιων με τον Coverdale αλλα και επειδη ο ιδιος δεν γουσταρε την αποκοπη της μπαντας απο τα μπλουζ), και την κυκλοφορια της Ευρωπαϊκης βερσιον του δισκου το Γεναρη του '84, ο αντικαταστατης του Μoody, o υπερτατος [B]John Sykes (ex-Thin Lizzy, ex-Tygers Of Pan Tang)[/B] και ο Μurray που πηρε τη θεση του απολυμενου απο τον Coverdale, Hodgkinson, επανηχογραφησαν τα μερη των μελων που αντικατεστησαν και μετα απο ενα remix και μια αλλαγη στη σειρα των κομματιων, ο δισκος κυκλοφορησε στην Αμερικη τον Απριλη του '84. Στο καθαρα μουσικο μερος, ο δισκος αν και πιο [B]straightforward hard rock[/B] σε σχεση με τα προηγουμενα αλμπουμς ηταν ακομα μια εξαιρετικη δουλεια με [B]τραγουδια-ΔΥΝΑΜΙΤΕΣ[/B] οπως το [B]ομωνυμο[/B], το [B]“Guilty Of Love”[/B], το [B]“Slow And Easy”[/B] και το χιτ-στανταρακι στο σετ της μπαντας, [B]“Love Ain’t No Stranger”[/B]. Για τα δυο τελευταια κομματια γυριστηκαν και βιντεο κλιπ τα οποια ειχαν αρκετο airplay στο ΜΤβ ενω οι Ασπροφιδοι με τετραμελη πλεον συνθεση και σεσσιονα πληκτρά, εκαναν μια περιοδεια για την προωθηση του δισκου με αποκορυφωμα την εμφανιση τους στο [B]Rock In Rio[/B] τo 1985.[/SPOILER]
Συνεχιζεται…
[B]Whitesnake through the eyes of (probably) their youngest fan #2…[/B]
[SPOILER]Mετα απο το φοβερο “Slide It In”, αποχωρησε ο τρισμεγιστος Cozy Powell με τον [B]Aynsley Dunbar[/B] να παιρνει τη θεση του. Τα καλυτερα ομως μολις αρχισαν…
Γυρω στα μεσα του ‘85, η μπαντα (βασικα ο Sykes & o Coverdale) ξεκινησε να γραφει τραγουδια για τον επομενο δισκο τον οποιο ξεκινησαν να ηχογραφουν στο Βανκουβερ του Καναδα. Η ατυχια ομως χτυπησε την πορτα της μπαντας με τον Coverdale να παθαινει μολυνση στις φωνητικες χορδες αναγκαζοντας τον να μεινει 6 μηνες εκτος δρασης με αποτελεσμα ολο το αλμπουμ να παει πισω. Η δουλεια περιστασιακα συνεχιζοταν με τους [B]Bill Cuomo[/B] & [B]Don Airey[/B] να παιζουν πληκτρα στο δισκο. Προς τα τελη του ‘86 ομως, ο Coverdale σε μια 2η “κριση τρελας” ισως και εγωισμου απολυει τους Sykes, Murray & Dunbar αφου πρωτα ειχαν ηχογραφησει τα parts τους. Τελικα ο δισκος κυκλοφορει και αμεσως εκτοξευεται στην κορυφη των charts παγκοσμιως. Μερικα απο τα τραγουδια του δισκου εγιναν [B]υμνοι του 80s hard rock[/B] με μεγαλυτερες επιτυχιες-singles τα [B]“Still Of The Night”[/B] (βασισμενο σε ενα παλιο ντεμο των Coverdale & Blackmore), την μπαλαντα [B]“Is This Love”[/B], [B]“Here I Go Again”[/B] ([B]επανεκτελεση[/B] του κλασικου χιτ της μπαντας με πιο [B]χαρντ ροκ ενορχηστρωση[/B] και [B]σολο απο τον guest Adrian Vandenberg[/B] καθως ο Sykes δεν προλαβε να ολοκληρωσει το κομματι αφου απολυθηκε…ειναι το μονο κιθαριστικο μερος του δισκου που δεν παιζεται απ’ αυτον…αποτελεσε [B]το μοναδικο Νο.1 σινγκλ της μπαντας[/B]) & [B]“Give Me All Your Love”[/B]. Με νεα all-star μπαντα τους [B]Adrian Vandenberg[/B], [B]Vivian Campbell[/B] (κιθαρες), [B]Rudy Sarzo[/B] (μπασο) και [B]Tommy Aldridge[/B] (drums) και στιλ ιδιο μ’ αυτο των hair/sleaze/glam metal μπαντων της εποχης o Coverdale γυριζει βιντεοκλιπ για τα τεσσερα κομματια τα οποια κερδιζουν τεραστιο airplay στο ΜΤβ και στα τρια πρωτα απ’ τα οποια πρωταγωνιστει η τοτε γκομενα και μετεπειτα γυναικα του (για κανα δυο χρονακι) Tawny Kitaen. Περαν ομως απ’ αυτα τα τεσσερα σινγκλ, ολος ο δισκος ηταν ενα διαμαντι ξεκινωντας απο την επανεκτελεση του επισης κλασικου [B]“Crying In The Rain”[/B] με μια εκπληκτικη ενορχηστρωση και ενα διαστημικο σολο του ΘΕΟΥ Sykes να απογειωνει το κομματι κανοντας το σκαλες ανωτερο απο το αντιστοιχο του ‘82, στο ΤΕΡΑΣΤIΟ [B]“Bad Boys[/B]” και στην τρομερη μπαλαντα [B]“Looking For Love”[/B], ολοκληρος ο δισκος οργωνει, σπερνει, θεριζει και ξανα οργωνει για την επομενη σοδεια. Περιττο να πουμε οτι το [B]“1987”[/B] η [B]“Whitesnake”[/B] οπως ειναι γνωστος ο ατιτλος δισκος, ειναι η μεγαλυτερη εμπορικη επιτυχια του γκρουπ εχοντας πουλησει πανω απο 10 εκατομμυρια δισκους μονο στις Η.Π.Α… Παρ’ ολη την τεραστια επιτυχια οι παλιοτεροι φανς της μπαντας, ξενερωμενοι απο την glam αισθητικη του δισκου, την αφηνουν δινοντας τη σκυταλη σε χαρντροκαδες-μεταλαδες. Ο Coverdale απτοητος βγαινει σε περιοδεια με τους Motley Crue μετα το τελος της οποιας ο Vivian Campbell απολυθηκε, αφηνοντας ετσι τη μπαντα παλι σαν κουαρτετο με μοναδικο lead κιθαριστα τον Vandenberg.
Μετα απο τον Αρμαγεδονα του “1987” η μπαντα (δηλαδη ο Coverdale με τον Vandenberg) ξεκινησε να γραφει τον διαδοχο του. Κατα τη διαρκεια των sessions ομως, ο Adrian Vandenberg xτυπαει στον καρπο του και δεν μπορει να παρει μερος στις ηχογραφησεις με αποτελεσμα ο [B]Steve Vai[/B] να αναλαμβανει να γραψει το αλμπουμ. Το [B]“Slip Of The Tongue”[/B] κυκλοφορησε το 1989 και περαν απο το βιρτουοζικο παιξιμο του Vai (που σε φασεις με ξενιζει αν και ειμαι μεγαλος φαν του), χαρακτηριζοταν απο εναν πιο μελωδικο και “pop” ηχο που Βon Jovi-ζε λιγακι. Οι τρεις μεγαλες επιτυχιες του δισκου ηταν εξτρα μελωδικη μπαλαντα [B]“The Deeper The Love”[/B] στο βιντεοκλιπ του οποιου παιζει και παλι η γκομενα του David, το καψουρικο [B]“Νow You’re Gone” [/B]και η επανεκτελεση του υπερκλασικου [B]“Fool For Your Loving”[/B] το οποιο παρ’ ολα οσα λενε ολοι για την ποιοτητα του, εμενα μ’ αρεσει…πολυ :D.
Μετα απο την περιοδεια για την προωθηση του δισκου, η οποια κορυφωθηκε με μια [B]headline εμφανιση στο φεστιβαλ Monsters Of Rock[/B] στο καστρο του Donnington, ο David Coverdale το 1991 ανακοινωνει την διαλυση της μπαντας και προχωρα σε μια συνεργασια με τον Jimmy Page.
Το 1994 με την ευκαιρια της εκδοσης μια συλλογης της μπαντας, οι Whitesnake επαναδραστηριοποιουνται και με συνθεση που εκτος των Coverdale, Vandenberg & Sarzo περιλαμβανει τους [B]Warren DeMartini, Denny Carmassi & Paul Mirkovich[/B] σε κιθαρα, ντραμς κιαι πληκτρα αντιστοιχα, περιοδευουν πριν διαλυθουν ξανα το 1995. Στη συνεχεια οι Coverdale & Vandenberg αρχισαν να δουλευουν πανω σε ενα προσωπικο τους προτζεκτ το οποιο ομως μετα απο πιεσεις της δισκογραφικης κυκλοφορησε σαν Whitesnake δισκος. Τo [B]“Restless Heart”[/B] (1997) με συνθεση που στο στουντιο εκτος των Coverdale & Vandenberg περιλαμβανε τους [B]Guy Pratt, Denny Carmassi & Brett Tuggle[/B] (μπασο, ντραμς και πληκτρα αντιστοιχα), παρ’ οτι εμεινε και παραμενει στην αφανεια, ειναι ενας [B]πολυ ομορφος δισκος με ενα διαχυτο blues συναισθημα[/B] και τους κλασικους αγαπησιαρικους στιχους των Ασπροφιδων. Μετα απ’ αυτο το δισκο, ο Daivid Coverdale & ο Adrian Vandenberg, εδωσαν μια εξαιρετικη ακουστικη εμφανιση στην Ιαπωνια, η οποια το 1998 κυκλοφορησε με τον τιτλο [B]“Starkers In Tokyo”[/B] και αποτελει μια απο τις ομορφοτερες στιγμες της καριερας των Whitesnake με προσωπικο αγαπημενο το [B]“Soldier Of Fortune”[/B] των Deep Purple http://www.youtube.com/watch?v=Gyj01YnOQOE
Μετα απο το unplugged show, ο Δαυιδ ακολουθει σολο καριερα μεχρι το 2002 οταν και σχηματιζει ξανα τους Whitesnake, με τους θεουληδες [B]Doug Aldrich & Reb Beach[/B] στις κιθαρες, τον [B]Marco Mendoza[/B] στο μπασο, τον [B]Timothy Drury[/B] στα πληκτρα και τον παλιο γνωριμο απ’ τα 80s [B]Tommy Aldridge[/B] στα ντραμς. Με αυτη τη συνθεση περιοδευει ασταματητα ως το 2005 και κυκλοφορει το Live DVD [B]“Live…In the Still Of The Night”[/B]. Το 2005 το μπασο αναλαμβανει ο [B]Uriah Duffy[/B] και η μπαντα κυκλοφορει αλλον ενα ζωντανο δισκο το 2006 με τιτλο [B]“Live In The Shadow Of The Blues”[/B]. Μια ακομα αλλαγη στη συνθεση φερνει τον [B]Chris Frazier[/B] στα ντραμς και η μπαντα κυκλοφορει τον πρωτο της στουντιο δισκο μετα απο 11 χρονια με τιτλο [B]“Good To Be Bad”[/B] ο οποιος ισορροπει αναμεσα στις πρωιμες μπλουζ μερες και στο χαρντ ροκ του “1987”. Χωρις να ειναι κατι το εξαιρετικο, ο δισκος ειναι πανεμορφος και αποτελει το ιδανικο comeback για τον γερο-David & τη μπαντα του. Μετα απο αλλα τρια χρονια περιοδειων, η μπαντα γνωριζει αλλη μια αλλαγη στη συνθεση της με τους Chris Frazier & Uriah Duffy να αντικαθιστανται απο τους [B]Brian Tiichy & Michael Devin[/B] αντιστοιχα. Τον [B]Μαρτη του 2011[/B] κυκλοφορει ο τελευταιος (μεχρι στιγμης?) δισκος της μπαντας με τιτλο [B]“Forevermore”[/B] και ο οποιος στα αυτια μου ηχει απλα [B]Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο Σ!!![/B] Τι να πει κανεις για τραγουδια οπως το [B]“Steal Your Heart Away”, “Whippin’ Boy Blues”, “Love Will Set You Free”[/B] και το εξαιρετικο [B]“Forevermore”[/B] τα οποια αποδεικνυουν οτι οι Whitesnake ειναι ακομα εδω και ο γερο-David δειχνει στους wannabe hard rockers του σημερα το “how it’s done” της υποθεσης. Thank you Whitesnake.
Μετα απ’ αυτην τη μινι βιογραφια-album review πρεπει να πω και την γνωμη μου για το γκρουπ. Πρωτη μου επαφη μ’ αυτους ηταν το “Is This Love” και η αυθεντικη εκτελεση του “Fool For Your Loving” γυρω στα 8 μου. Απο τοτε μεχρι σημερα, δεν περναει μερα που να μην ακουσω εστω και ενα τραγουδι τους. Παρ’ οτι οι οπαδοι τους πολλες φορες ειναι διαχωρισμενοι αναμεσα στους “μπλουζ” και στους “χαρντ ροκ”, εγω προτιμω και τις δυο φασεις της μπαντας το ιδιο. Σιγουρα οι hard rock μερες τους για τις οποιες εχουν δεχτει πολυ κραξιμο εβγαλαν [B]ΤΡΟΜΕΡΑ[/B] τραγουδια που πολλες μπαντες εκεινης της εποχης θα ζηλευαν να εχουν. Επισης ο Coverdale παρα τα οσα εχει ακουσει για το ψωνισμα του και το οτι εδιωχνε αβερτα τα μελη της μπαντας, ανηκει με το σπαθι του στους κορυφαιους [B]ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ[/B] και frontmen στην ιστορια της ροκ και ηταν μανουλα στο να βρισκει τους κορυφαιους συνεργατες για τη μπαντα του. Τελος, με την τελευταια τους δισκογραφικη δουλεια, αποδεικνυουν το γιατι αξιζει να βρισκονται ακομα στην ενεργο δραση και στη συναυλια τους τον Ιουλιο, παρ’ ολη τη γκρινια που ακουγοταν για τον David, εγω περασα ΓΑΜΑΤΑ, ακουσα μερικα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια και ειδα εναν γερακο που παρα τα χρονια του και την πτωση της φωνης του, το λεει η καρδια του και σιγουρα φωνητικα ηταν κλασεις ανωτερος απ’ οτι περιμενα…σκηνικα εννοειται πως ηταν απλα απολαυστικος. [B]Long Live David Coverdale ‘n’ Long Live Whitesnake…[/B]
Panos “Stargazer” over ‘n’ out…[/SPOILER]