Παιδια,αντιλαμβανομαι οτι καποιοι ειστε μικροι σε ηλικια και τρελαινεστε με αυτες τις πιο προσφατες ταινιες του Allen,αλλα τα αριστουργηματα του βρισκονται πολυ πιο πισω,στη δεκαετια του 1970 κυριως και στα 80’s,οποτε αν σας αρεσει ο Woody,ανατρεξτε πιο πισω.
Lupin,σε καμια περιπτωση δεν σε κανει στις ευρωπαικες ταινιες να νομιζεις οτι βλεπεις κατι το βαθυστοχαστο.
Αναλαφρες ρομεντικες κομεντι ειναι που γινονται πιο ιδιαιτερες λογω προσεγμενων διαλογων και ‘‘νευρικης’’ σκηνοθεσιας.
τη μια μέρα του χρόνου που δεν δουλεύω, πλακώνομαι ΠΑΛΙ με τον λούπιν για τον woody allen. oh well
η παπάτζα του “ψευτοκουλτουριάρη” πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή από τους haters ειδικά όταν δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης. αν ο γουντυ ειναι τέτοιος, ειναι, σε σύγκριση με ποιον; με τους Ευρωπαιους; αντε και είναι. τότε είναι κ το σύνολο του αμερικανικού κινηματογράφου.
δεν υπάρχει άλλος stand up που να έχει κάνει τέτοια καριέρα, με τόση φιλμογραφία, βραβεία κ γενικότερη αποδοχή από το συνάφι του κ τους κριτικούς. απλά δεν υπάρχει
ο άνθρωπος έχει κάνει κ πολλές σαβούρες, γιατί ειναι workaholic, θέλει να δουλεύει συνέχεια κ δεν πιστεύει ότι μπορεί να κάνει την ταινιάρα του αιώνα, γιατι δεν ειναι ο bergman. τον ίδιο τον γουντυ δεν μπορεις να τον κατηγορήσεις για δηθενιά / ήταν πάντα low profile κ ίσα ίσα δεν ασχολείται πχ με τον εμπορικό κινηματογράφο να του τα χώνει. τώρα στην Ελλάδα που ο κάθε ψευτοκουλτουριάρης έχει δει μονο γουντυ , εκει οκ συμφωνώ. αλλά για τους υπόλοιπους που έχουν δει μονο ενα ταραντίνο / burton δεν λέτε τα ίδια… so much for the hype
για τις ευρωπαϊκές του ταινίες : ευτυχώς υπάρχουν κ άλλοι που βλέπουν οτι ο γουντυ κάνει απλά κάποιες ανάλαφρες κομεντί, χωρίς να προσπαθεί να πλασάρει κάτι βαθυστόχαστο - τις κάνει για την καύλα του, απλά επειδή μπορεί. όταν η meg ryan βάλει στις ταινίες της αναφορές στον bunuel, τότε θα μπορούμε να διαβάζουμε τέτοια ανάλογα τραγικά, χωρίς να γελάμε. απλά ο άνθρωπος αυτες τις αναφορές εχει, αυτές τονίζει, αυτός είναι. δεν ξέρω αν περιμένατε κάποιοι να βάζει αντί για όπερα, το theme τoy super mario bros… ίσως κ να το περιμένατε για να μην ειναι “ψευτοκουλτουριάρης”, αλλά ώριμος popκουλτουριάρης, να βάζει αναφορές να τις πιάνουν όλοι για να μην νιώθουν άσχημα.
πιο συγκεκριμένα
το scoop ειναι τοσο μαλακια που ξοδευω χαρακτηρες.
το matchpoint ειναι ταινιαρα, σε καποιους δεν άρεσε, το έχουμε συζητήσει, δεν γυρνάω εκει - δεν ειναι ομως μια ταινια για το λονδινο, κ δεν πρεπει να μπαινει στην ιδια κατηγορια
το vicky christina ειναι μια εξαιρετικη άσκηση ύφους στην κινηματογράφηση της βαρκελώνης με υπερβολικους χαρακτηρες, που σου μένουν. νομιζω η καλυτερη του προσπάθεια, σε μια ταινία που είναι όμορφη, αλλα μεχρι εκει.
το παρίσι, που αποτέλεσε νομιζω κ την ταινια με τα περισσοτερα εισιτηρια στην καριερα του (!!!) ειναι μια απλη παραθεση των επιρροων του γουντυ. εμενα δεν μου ειπε ΤΙ ΠΟ ΤΑ, κ δεν νομιζω οτι θα κατσω ποτε να ξαναασχοληθω. μου κανει εντυπωση που αρεσε σε τοσους απο εσας. σε αντιπαραβολη με την βαρκελωνη, ειναι χειροτερη ταινια, απλα εχει μια εξαιρετικη απεικόνιση της πόλης, που νομιζω οτι σας επιασε τους περισσοτερους, κυριως επειδη εχετε παει.
η ρωμη ειναι καπου αναμεσα σε παρισι κ βαρκελωνη, εχει παλι γουντυ που της δινει ενα extra point, αλλα κατα τα αλλα ειναι λιγο ρηχη κ απλοϊκη κατ’εμε
Σε αυτήν εδώ την φράση βρίσκεται όλη η αλήθεια για τον Woody.Ο άνθρωπος θα μπορούσε να αράζει σε ένα εξωτικό μέρος με πολλούς κλώνους της Σκάρλετ (γκούχου,γκούχου) γύρω του και να μην κάνει τίποτα.Ούτε τα λέφτα έχει ανάγκη,ούτε την όποια αναγνώριση,κάτι μου λέει ότι τόσα χρόνια σε αυτόν τον χώρο αυτά τα δύο τα έχει αποκτήσει σε βαθμό που θα χόρταιναν και τον πιο άπληστο.Κάνει ταινίες καθαρά από μεράκι για αυτή την δουλειά.Και νομίζω ότι ακόμα και στις “χειρότερες” του δουλειές αυτό το μεράκι φαίνεται.Σαφώς και δεν μπορεί να είναι τόσο “σπίρτο” όσο ήταν στα 40 του,γιατί τώρα είναι σε μια ηλικία που βλέπει τα πράγματα από άλλη οπτική.
Για τις ρομαντικές κομέντι ούτε λόγος.Ως γυναίκα που είμαι,εκτιμώ αφάνταστα ότι οι γυναικείοι χαρακτήρες που φτιάχνει ακόμα και στις πιο ανάλαφρες ταινίες του δεν έχουν καμία σχέση με τις Manic Pixie Dream Girl καρικατούρες του hollywood.Πιστεύω ότι οι γυναίκες του Άλεν είναι το άκρως αντίθετο από τους ρόλους της Μεγκ Ράιν παλιότερα και της Ζούι Ντεσανέλ και Κάθριν Χέιλ πιο πρόσφατα στις ρομαντικές κομεντί.Νομίζω ότι είναι ο μόνος άντρας στο hollywood που έχει κουραστεί να δημιουργήσει κάποιους πραγματικά αξιόλογους γυναικείους χαρακτήρες.
ή και όχι… για την ιστορία, ο γούντυ προφανώς δεν είναι φτωχαδάκι κ κάποια λεφτά (πρέπει να) έχει, αλλά ζάμπλουτο όπως τον παρουσιάζεις, δεν τον λες. οι ταινίες του εμπορικά ποτέ δεν απογειώθηκαν στην Αμερική κ οφείλει πολλά στην Ευρώπη (και τη Γαλλία όπως λέει κ στο hollywood ending) για το γεγονος του οτι συνεχίζει να βγάζει ταινίες.
το μεγάλο του παράσημο είναι πως υπάρχουν τόσοι ηθοποιοί που καίγονται να παίξουν στις ταινίες του, που για να βγει οικονομικά η ταινία, παίζουν με ελάχιστα ή και τσάμπα. μεγαλύτερο παράδειγμα είναι η julia roberts που λέγεται πως δεν πήρε τίποτα για το “όλοι λένε σαγαπώ” ή η Theron που δέχθηκε να τσαλακωθεί στον Σκορπιό για να παρακαλάει τον γούντυ κ εκείνος να την φτύνει.
Απλό, διασκεδαστικό, χαλαρωτικό, κάποιους έξυπνους διαλόγους, αλλά μετά βίας κάτι παραπάνω από μέτριο.
Εκπληξη ο Ουίλσον, ωραίοι οι χαρακτήρες οι υπόλοιποι (συμβατικοί σχεδόν όλοι και καρικατούρες βέβαια οι ήρωες).
Την Ρώμη δεν την είδα, αλλά σε σύγκριση με το Vicky Christina Barcelona πάλι έχουν την ομοιότητα την ζωάρα που κάνουν σε 2 πανέμορφες πόλεις οι πρωταγωνιστές έχοντας πολλά πολλά λεφτά (ρε Γούντι…) αλλά ακόμη και το σενάριο φαντασίας αυτού είναι πιο ρεαλιστικό από το υπερβολικό V.C.B.
Συνεχίζω να πιστεύω ότι η καλύτερη ταινία του από το 2005 και μετά είναι το “Cassandra’s Dream” του 2007.
Λοιπον ο [B]Woody Allen[/B] πρεπει να ειχε δει πολλα b movies πριν κανει την ταινια αυτη η οποια ειναι μια διασκεδαστικοτατη,ανατρεπτικη και με στιγμα [B]Woody Allen[/B] παρωδια,κατα καποιον τροπο,ταινων επιστημονικης φαντασιας.
Φλερταροντας ξεκαθαρα με το slpastick,ως στυλ κωμωδιας,ο [B]Allen[/B] υποδυεται εναν κλαρινεριστα,ιδιοκτητη ενος εστιατοριου ο οποιος κανει μια χειρουργικη επεμβαση και βρισκεται 200 χρονια μετα στα χερια επαναστατων στο διιαστημα,οι οποιοι τον στελνουν να φερει εις περας μια δυσκολη αποστολη.Απο εκει και μετα οι ξεκινανε και οι περιπετειες και τα γελια…
Μεσα απο αυτην την ταινια ,αν και αλλου υφους,βρισκει την ευκαιρια να σατυρισει τους ψευτοκουλτουριαρηδες,την εξουσια και τους ψευτοδιανοουμενους…
Απο ενα σημειο και μετα η ταινια γινεται πολυ ψυχεδελικη,ψιλοδυσκολη,αλλα απολαυστικη συναμα.
Πολλου συμβολισμοι,οχι τοσο πολυ νευρο και θα ελεγα οτι εδω ειναι λιγο πιο cool και ανετος,απ’ότι σε αλλες ταινιες του…
Φρενηρης σκηνοθεσια,το ιδιο και το σεναριο και γενικα μια ακομη πολυ καλη ταινια απο τον απιστευτο αυτον τυπο στου οποιου το περισκοπιο μπαινει παλι ο Θεος,το σεξ,η εβραικη καταγωγη του,οι ανθρωπινες σχεσεις,η επανσταση και τα αναρχικοκομμουνιστικα πολιτικα ‘‘πιστευω’’…
από τις εκδόσεις μεταίχμιο. το τσίμπησα κ το διαβάζω κ έχω να ενημερώσω πως είναι ένα εύπεπτο βιβλίο που ρέει, που ξίνει την επιφάνεια της ψυχανάλησης κάνοντας αναφορές/trivia σε ταινίες και συνεντεύξεις του γούντυ. τελιλά όπως φοβόμουν είναι ένα Overhyped ποπ κορν βιβλίο, που ρέει, αλλά δεν το συνιστώ κ όλας - ίσως μόνο για λόγους πληρότητας. ευτυχώς είναι μικρό, δυστυχώς όταν το τελειώσω θεωρώ πως δεν θα μου έχει μείνει τίποτα σημαντικό
αν θέλετε να διαβάσετε οπωσδήποτε κάτι από τον γούντυ, προτείνω το “ο γούντυ μιλάει για τον γούντυ” που είναι κόσμημα κ εξαιρετικά ενδιαφέρον
Blue Jasmine, η καλύτερή του ταινία την τελευταία δεκαετία. Φανταστική ερμηνεία από Μπλανσετ. Ρεκορ εισιτηρίων προβλέπεται κι εδώ πέρα, στο σινεμά που το είδα από την Πέμπτη που ανέβηκε είναι συνεχώς σολντ-αουτ.
Δεν ξέρω, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ, είναι που έχει επιρροές από το Λεωφορείον ο Πόθος, αλλά πέραν αυτού επιπροσθέτως είναι τρομερά επίκαιρο λόγω κρίσης. Να το δείτε όπωσδήποτε. Και αυτή η Μπλάνσετ…ξέραμε πως είναι ηθοποιάρα, αλλά νομίζω πως έδωσε ακόμα παραπάνω. Η ερμηνεία της θυμίζει Ιμέλντα Στόντον στο Vera Drake.
Με επιστολή της που δημοσιεύτηκε στους New York Times, η θετή κόρη του Γούντι Αλεν και της Μία Φάροου, μιλάει για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά για τον πατέρα της που συνεχίζει να τιμάται από όλον τον πλανήτη, ατιμώρητος για τη σεξουαλική κακοποίηση που της κατέστρεψε τη ζωή.
Πριν καταδικάσετε τόσο γρήγορα κάποιον (αν και βέβαια ήδη το ξέρατε τι είναι!), ακούστε και μία άλλη άποψη. Είναι απίστευτο πόσο πιο εύκολα δεχόμαστε τη λάσπη από το να εξετάσουμε αν όντως ισχύει.
Φυσικά κανείς ποτέ δε θα μάθει ακριβώς τι έγινε, απλά ας έχουμε και μία (έστω) αμφιβολία.