πάντως την τελευταία μεγάλη δισκάρα των Grendel την είχα προτείνει εδώ (πριν φτιαχτεί το ινταστριαλ θρεντ όπου χώναμε (ο πληθυντικός ελέγχεται) εδώ αναλόγου ύφους κυκλοφορίες). 3 χρόνια μετά την κυκλοφορία του και μπορώ να πω ότι ο δίσκος είναι πλέον κλασσικός. Από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα σε αυτό το στύλ.
Δύο πολύ καλές φετινές κυκλοφορίες:
Solemn Novena - Kiss the girls
Ντεμπούτο, επιτέλους δλδ! τους είχα ανακαλύψει προ διετίας από ένα ντέμο τους.
η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε να δώσουν περισσότερο βάση στα αντρικά φωνητικά και όχι στα γυναικεία. Αλλά οκ, τι να κάνουμε. Τέρμα κιθαριστικό goth α λα 90’ς, όχι πλήκτρα, όχι loopσ. goth rock.
Με το άλμπουμ όμως που έπαθα πλάκα είναι το παρακάτω
Whispers In the Shadow - The Eternal Arcane
Μπείτε στο myspace τους τώρα και τσεκάρετε κομματάρες λέμε. Ο ήχος είναι πάλι 90’ς, ποστ-πανκίζει σε σημεία και σκοταδοψυχίζει επίσης. Αρνητικό ίσως ότι οι κιθάρες είναι λίγο πιο μπροστά από όσο θα πρεπε, σε σημεία δλδ ψιλο-μεταλλιάζουν, αλλά οκ νο προμπ, κατά βάση είναι goth rock η φάση. Έχω πάθει ζημιά. Να αναφέρω ότι η μπάντα είναι σόλο πρότζεκτ κιθαρίστα των L’Âme Immortelle, αλλά γενικώς καμμία σχέση ο ήχος τους. Για λάτρεις των Fields βασικά, των κιθαριστικών Clan Of Xymox, γενικώς ωραίων πραγμάτων.
myspace
τον άλλον μήνα κυκλοφορεί νέο από Deine Lakaien με τίτλο indicator. Ήδη έχει ανέβει στο youtube το κλιπ από το πρώτο σινγκλ, μέ τίτλο Gone.
http://www.youtube.com/watch?v=3IXFjlege_0&feature=player_embedded#!
Δεν είν’ κακό ε; Άντε ρε 5 χρόνια μετά να ούμε.
Επιτέλους το βρήκα το βυνίλιο!!! Tι δισκάρα θεέ!
Το΄χαν φέρει οι deathraid στο λαιβ στο πολυτεχνείο
edit μετά από 4 ημέρες:
Η απόκτηση της παραπάνω ΔΙΣΚΑΡΑΣ με ξανάχωσε στο τριπάκι τους, όποτε ανακάλυψα πως 30 ιουλίου κυκλοφόρησε το νέο τους Lp, με τίτλο: Τhe Subliminal Man
Λοιπόν οι πρώτες μου εντυπώσεις είναι πάρα μα πάρα πολύ θετικές. Αισθάνομαι σιγά σιγά ότι η μπάντα έχει κάνει το 2 στα 2 και είμαι πολύ χαρούμενος διότι πραγματικά μου αρέσει πολύ η μουσική τους. Οι συνθέσεις τους παραμένουν στο ίδιο εξαιρετικό επίπεδο, η παραγωγή θεωρώ πως είναι εμφανώς καλύτερη, ενώ ο τομέας -κιθάρα- μου φαίνεται πλουσιότερος. (Αυτό όμως δε σημαίνει ότι το προηγούμενο είναι κατώτερο. Ισα ισα δε σκοπεύω να μπω στη διαδικασία της σύγκρισης.) Επίσης μια άλλη αίσθηση που έχω είναι πως έχουν κατεβάσει λίγο ταχύτητες κι έχουν αποκτήσει ένα πιο μελαγχολικό ύφος στα κομμάιτα τους, παρατώντας τα παλιότερο κάπως οργισμένο.
Αναμένονται πολλές ακροάσεις ακόμη, αλλά όπως είπα εκ πρώτης όψεος έχω εντυπωσιαστεί πολύι. Διαρκώς ανυπομονώ να τον ακούω.
pretentious moi με το φετινο ομωνυμο τουσ και κομματαρεσ οπωσ τα the garden , astrid , malina και ηχοσ καθαρα sisters of mercy
[B]Weekend[/B] - Sports (2010)
οι weekend από το san fransisco κυκλοφορούν το νοέμβρη το ντεμπούτο τους, το οποίο είναι σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες του χώρου για το 2010.φανταστείτε τους a place to bury strangers να τζαμάρουν με τους my bloody valentine, με επιρροές μόνο από joy division.αυτό που με κέρδισε περισσότερο είναι η psychedelic/noise προσέγγιση της παραγωγής, που ταιριάζει απόλυτα με τις συνθέσεις.
τετριμμένο και μπλιάχ το όνομα της μπάντας και του δίσκου, αλλά καμία σχέση με το περιεχόμενο.
:thumbup: Καλό το τραγουδάκι, και περιέργως αυτό που είπες πως [I]“ακούγονται σαν οι A place to bury strangers να τζαμάρουν με τους My Bloody Valentine” [/I]δεν ήταν άστοχο ως περιγραφή.
για το “sports” των weekend τα λέω και δύο posts παραπάνω, αλλά χθες βράδυ βαριόμουν τόσο πολύ, και είναι τέτοια η παράκρουση που έχω πάθει με αυτόν το δίσκο, που είπα να τα γράψω λίγο αναλυτικότερα, και εμμέσως να εκθειάσω και τους joy division (άλλο που δεν ήθελα δηλαδή):
http://toapolitoastikosoundtrack.blogspot.com/2010/10/weekend.html
αν θέλετε διαβάστε το, αν θέλετε αφήστε και κανένα σχόλιο, αλλά όπως και να έχει, όσοι παρακολουθείτε το thread τσεκάρετε οπωσδήποτε το δίσκο.
double post, γιατί μετά τους weekend (ακόμα να χωνέψω πόσο δισκάρα είναι το “sports”), ανακάλυψα άλλον ένα δίσκο που θεωρώ πως θα αρέσει αρκετά στους φανς του είδους.
[B]Merchandise[/B] - (Strange Songs) In The Dark
οι merchandise από την tampa παίζουν μια μίξη ατόφιου post punk με shoegaze, όπως το έπαιξαν συγκροτήματα σαν τους my bloody valentine, τους ride και τους husker du.η ηχητική τους προσέγγιση είναι εξαιρετική για αυτό που παίζουν, και μπορείτε (βασικά πρέπει…) να κατεβάσετε το δίσκο τους (δωρεάν) από εδώ:
http://katorgaworks.bigcartel.com/product/merchandise-strange-songs-in-the-dark-lp
…και μετά αν σας αρέσει, μπορείτε και να τον αγοράσετε.δεν είναι ακριβός.
the Fall - Your Future Our Clutter (2010)
Κάποτε ο John Peel ερωτηθείς για το αν θα πρέπει να πεθάνει την επόμενη μέρα άπαξ και είναι ικανοποιημένος από την ζωή του. Αυτός απάντησε ότι “εντάξει, αλλά βγαίνει νέο άλμπουμ των Fall σε λίγο καιρό, οπότε δεν θέλω να πεθάνω ακόμη…”! Ο John μπορεί να έχει 5 χρόνια που έφυγε βέβαια, αλλά ευτυχώς για μας τους υπόλοιπους έχουμε μερικά πράγματα για να απολαμβάνουμε. Ένα από αυτά είναι το νέο (28o) άλμπουμ (!) της ιστορικής μπάντας.
“Always different, always the same”
Οι γνώστες ξέρετε, οι υπόλοιποι θα πρέπει να δώσουν μερικά ακούσματα μέχρι να κολλήσουν.
[SPOILER]Για άλλη μια φορά (όπως στα τελευταία άλμπουμς) συμμετέχει στα πλήκτρα και η γυναίκα του Smith, Elena Poulou
[/SPOILER]
[B]Detachments[/B] - S/T 2010
νέα μπάντα, πρώτο άλμπουμ. Βασικά new wave η φάση εδώ, αλλά αν θέελετε πιο πολλα΄από ταμπέλες: synthpop / post punk / minimal wave, αρκετά 80’ς συναίσθημα, ενώ σε ορισμένα σημεία φλερτάρουν με την techno…βασικά από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα τον τελευταίο καιρό. Μιας και είμαι κωλυώμενος ( 
) κ δεν μπορώ να γράφω πολλά πάρτε την κριτική του postwave.gr
[SPOILER]Λατρεύουν τα δυνατά bassline, προτιμούν να παίζουν για να χορεύει ο κόσμος στα club παρά σε μια συναυλία. Αγαπάνε πραγματικά τα πάντα στη synthpop αλλά και το σκοτεινό post-punk των 80’s, ενώ δεν πολυκαταλαβαίνουν προς τι τόση φασαρία στο industrial. Κόλλημα επίσης έχουν με την πρώτη περίοδο της techno και τις αντίστοιχες κυκλοφορίες της Warp, αλλά απ’το να μπεκρουλιάζουν στο Hacienda θα προτιμούσαν να παρακολουθούν βιδωμένοι μια συναυλία των My Bloody Valentine. Αυτά είναι λίγα απ’τα πράγματα που μπορεί κανείς να μάθει στο διαδίκτυο για τους Detachments, το συγκρότημα απ’το Λονδίνο που αξίζει να τους εμπιστευτείς αρκετά πράγματα. Κάποια απ’αυτά μάλιστα, σημαντικά. Πρώτα απ’όλα τους αναθέτεις να σε πάρουν πολύ μάκρια απ’τις …ηλεκτρονικές αποτυχίες τύπου Editors και εμπορικές ψευτορετρό αφέλειες, βλέπε Klaxons.
detachments3Κακία ήταν αυτό, ξέρω, αλλά χρειάζεται, που και που σε ξυπνάει. Δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό πράγμα που συμβαίνει σ’αυτήν την κυκλοφορία. Η οποία δεν ξεχωρίζει ακριβώς, αλλά στην ξηρασία που περνάει η synthpop τώρα που τριαντάρησε, αναζητούνται όσοι έχουν κάτι να πουν. Η υπερπροσφορά του δεύτερου μισού της δεκαετίας του 90 άφησε πίσω της καμένη γη. Ο ομώνυμος δίσκος των Detachments είναι μια σύγχρονη, δυνατή χορευτική παραγωγή που αγγίζει το ρομαντισμό των Visage, την πανέξυπνη απλότητα των συνθέσεων των Human League, αλλά και το minimal wave, τους ηλεκτρονικούς απόμακρους Section 25 ή την αυστηρότητα των DAF. Δεν είναι ότι το παρατραβάω με τις αναφορές, άλλωστε η δεκαετία που φεύγει είχε αρκετό άγχος να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερες σε ένα άλμπουμ. Μάθαμε επίσης να σκεφτόμαστε ότι όσο πιο πολλά βλέπουμε σε ένα δίσκο, τόσο λιγότερα περιμένουμε απ’τον επόμενο, όπως και το να μην παραδεχόμαστε ότι αυτό δεν έχει πολλή σημασία. Ο Peter Hook δηλώνει μεγάλος φαν των κομματιών τους, και δικαιολογημένα, αν και θα μπορούσε να πει επίσης ότι κάτι σίγουρα του θυμίζουν.
Στα live τους μπορεί να φαίνεται περισσότερο σαν τρεις φαν των Stoneroses να παίζουν new wave, αλλά το Detachments είναι κυρίως ένας syntpop δίσκος με πολλά όμορφα κομμάτια, γεμάτα μελαγχολικές μελωδικές στιγμές, σκοτεινά ηλεκτρονικά περάσματα, «πληγωμένους» στίχους και χορευτικό προσανατολισμό. Η χαρά του dj εκτός των άλλων. Δίκαια όμως, εφόσον υπάρχει για παράδειγμα το Holiday Romance ή το Art of Viewing. Τα απότομα drum beat, το παράπονο στη φωνή του Sebastien Marshal, και τα χαρακτηριστικά πλήκτρα, ευθύνονται για αρκετή απ’τη μαγεία αυτών των κομματιών. Το να χορεύεις μόνος το Fade to Grey ή το Dancing with tears in my eyes, είναι το συναίσθημα που έφτιαξε κατά κύριο λόγο το Detachments, και ο Marshal αφέθηκε νοσταλγικά και …αμετανόητα σ’αυτό. Το I don’t want to play είναι σ’αυτήν ακριβώς την κατηγορία, και ίσως είναι η αδυναμία μου αυτός ο κάπως παιχνιδιάρικος μα μελαγχολικός ρυθμός του. Στα συγκροτήματα - επιρροές που είπαμε παραπάνω και στα σχετικά άλλα που φαντάζεστε, κρύβονται σίγουρα αρκετοί μουσικοί «ήρωες» του Marshal.
Το δυναμικό H.A.L. ανήκει στην πιο σκοτεινή και μάλλον λιγότερο αναχρονιστική πλευρά του Detachments. Τη θέση των OMD και των Kraftwerk παίρνουν σε κομμάτια όπως το Fear of Fear και το Tread Along, η αστείρευτη μπλεγμένη έμπνευση των παλιότερων Front 242 και οι Neon Judgement. Κι αν έγιναν της μόδας οι καλοφτιαγμένες επαναλήψεις της δεκαετίας από διάφορα συγκροτήματα, η αγάπη τους για αυτόν τον ήχο και η ειλικρίνεια με την οποία την παρουσιάζουν, σώζουν το δίσκο απ’το να θεωρηθεί εύκολα κάτι τέτοιο. Στα συν και η πολύ καλή παραγωγή που δένει ωραία όλο το αποτέλεσμα. Το άλμπουμ κλείνει με το new order -ικο, ταξιδιάρικο Words alone, ή πιο σωστά με ένα κρυμμένο κομμάτι, που πάντα θα με συγκινεί ως τρόπος για να τελειώσει ένας δίσκος. Μια επιθυμία να μην έρθει το τέλος, μια σύντομη, διαφορετική εξομολόγηση, που αξίζει να ακουστεί λίγο ξέχωρα από τα άλλα.
Ο ομώνυμος δίσκος των Άγγλων μπορεί να περιγραφεί με πολλά καλά επίθετα. Το κυριότερο είναι ότι μοιραία θα θυμίζει βραδιές με νοσταλγία που όσο πάει και γίνονται μόνο αναμνήσεις. Κι αυτό δεν το καταφέρνει καμιά απομίμηση του ήχου ούτε μόνο οι γνωστές επιρροές, αλλά η προσωπική σχέση των μουσικών με το παρελθόν και με ο,τι έρχεται στο μυαλό απ’όλα αυτά. Για όσο μείνουν στ’αυτιά μας. [/SPOILER]
πάρτε και το κομμάτι Holiday Romance
Λοιπον,τι εχουμε εδω,
οι Zeraphine δν ξερω κατα ποσο εχουν αναφερθει στο τοπικ εδω αλλα ειναι γνωστη μπαντα στο χωρο.Ειναι γερμανοι και καποια απ τα μελη της μπαντας, ειναι πρωην μελη των dreadful shadows.
Παιζουν αμιγως γκοθ -ροκ και η κυκλοφορια ειναι πολυ καλη.Προκειται για τον πεμπτο τους δισκο, ο οποιος εχει 12 τραγουδια που ακουγονται ολα,εχοντας ταυτοχρονα καποια κομματια να ξεχωριζουν.Ωραιες συνθεσεις με την κιθαρα να εχει πρωταγωνιστικο ρολο και τα συνθς να βγαζουν ωραιες μελωδιες δανειζομενα και λιγο απο την ατμοσφαιρα των DOD.Στιχος αγγλικος εκτος δυο κομματιων που ειναι γερμανοφωνα.anyway [B]προτεινεται [/B]!!ο Δισκος αν δν κανω λαθος εχει κυκλοφορησει γυρω στο φθινοπωρο.
και ενα δειγμα http://www.youtube.com/watch?v=BshhXdqT-7g
Soft Moon - Soft Moon
Κυκλοφόρησε πέρσυ (2010) αλλά εγώ τώρα το πήρα χαμπάρι.
Ποστ πανκ που προσκυνάει κυρίως τους Joy Division και μετά τους Cure.
Δε μου φάνηκε για “κλασσικό” ποστ πανκ όμως. Αρκετά περίεργες δόμες στα τραγούδια, ώρες ώρες μονότονα σαν σε darkwave/Bauhaus φάσεις με περίεργα φωνητικά/ψίθυρους και γενικά υπάρχει γενικά ένα χορευτικό στοιχείο. Χορευτικό οχι ροκ εν ρολλ, χορευτικό σαν παλιούς Depeche Mode ένα πράμα.
Γενικά αρκετά καλή κυκλοφορία, αν δεν είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά με Estranged, Red Dons, Autistic Youth, παίζει να τις δίνανε/με περισσότερη σημασία
Φανς του ήχου και των Joy Division καλό θα ήταν να τους ακούσουν.
Μερικά δείγματα:
The Soft Moon - Circles: http://www.youtube.com/watch?v=b9t8Oex9BpQ&feature=related
The Soft Moon - Tiny Spiders: http://www.youtube.com/watch?v=UwVSq6XETqc&feature=related
The Soft Moon - Dead Love: http://www.youtube.com/watch?v=_DUcTHlg7DM&feature=related
περισσότερο παραπέμπει σε προπάτορες του ινδustriaλ όπως οι Clock DVA και οι Cabaret Voltaire ή την πιο new wave aiσθητική των Human League, παra se joy division και cure ή Depeche Mode που ανάφερες. Βέβαια είναι και οι μπασσογραμμές που κοιτάνε κατάματα σε Joy Division. Tου έχομε δώσει την δέουσα σημασία (κ ας κυκλοφόρησε την χρονιά με τις κυκλοφορίες που αναφέρεις - εγώ θα προσέθετα και αυτές των Νew Zero God, Joy Disaster kai Detachments που είπα παραπάνω βέβαια), ωραίο άλμπουμ όπως και να χει.
Με ιντάστριαλ δεν έχω ασχοληθεί σχεδόν καθόλου, τα ονόματα που ανέφερες δεν τα ξέρω, αλλά σε πιστεύω, κάτι παραπάνω θα ξέρεις 8)
Joy Disaster 3-4 κομμάτια που άκουσα αρκετά καλοί, δεν μπορώ να εκφέρω σωστή γνώμη όμως. Detachments δεν είναι του στύλ μου Νew Zero God… εγκώ ντεν ξέρει:!:
Cabaret Voltaire - Nag nag nag
Clock DVA - Resistance (<-------- κλάψε με την κομματάρα λέμε)
Human League - Being Boiled (το ξες το κομμάτι, σταντέ! γιατί πριν τους Depeche Mode υπήρχαν κ άλλοι!)
πάρε και τους δικούς μας μιας και είπαμε
(new zero god = ex members of Flowers of Romance, Nexus κλπ).
Έτσι, γουστάρουμε πρώιμες industrial και new wave ρίζες, σωστός ο Παναγιώτης για τα λινκς.
Κατα τ’ άλλα τα credits μου και στον horror, που αναφέρθηκε και στους [B]Zeraphine[/B], πολύ αξιόλογο σχήμα και κατά μία έννοια είναι οι Dreadful Shadows των '00ς.
εχμ…δεν τους ξέρω τους zeraphine, αλλά ευχαριστώ!
ον τόπι:
[B]Rape Faction[/B] - Gone Forever (2010)
θορυβώδες post punk από τον καναδά, τίγκα στην ηχητική παραμόρφωση, που θα γουστάρουν μόνο και μόνο λόγω ήχου όσοι αρέσκονται σε ανάλογες παραγωγές.κάτω από αυτόν το φλοιό όμως, κρύβεται μια δισκάρα.
ίσως να μπορούσα να το έβαζα και στο shoegaze thread, αλλά νομίζω ότι η ψυχή αυτού του δίσκου ανήκει εδώ.
Καλησπέρα babyzzzz!
Έφτασε ο Μάρτης και απ’ ότι φαίνεται έχουμε την πρώτη αξιόλογη κυκλοφορία του είδους για την φετινή χρονιά.
[B]Iceage - New Brigade[/B]
O δίσκος αυτός θα έλεγα ότι είναι το [B]subliminal man[/B] του 2011. Προσοχή! Μη βιαστείτε. Δεν πάω να συγκρίνω ποιοτικά τις δύο μπάντες ή τους δύο δίσκους, απλά όπως και στην περίπτωση των αγαπητών [B]estranged[/B] από το Portland, έτσι και στην προκειμένη έχουμε post-punk (revival?:p) κατα βάση, παιγμένο από πάνκ-ιδες.
Στο ζουμί! Η σκούφια των [B]iceage[/B] τραβάει από την αγαπητή Κοπεγχάγη της Δανίας (γνωστή και ως K-town στους punk και μη, μουσικούς κύκλους), η οποία την προηγούμενη δεκαετία προσέφερε ομολογουμένως μία από τις καλύτερες underground μουσικές σκηνές του κόσμου. Η μπάντα σχηματίστικε το 2008 απ’ τις στάχτες κάποιων punk μπαντών της πόλης (kolyma κλπ) και κυκλοφόρισε λίγο μετά το πρώτο της Ep με 4 κομμάτια (το οποίο δεν έχω ακούσει). Τον φετινό γενάρη κυκλοφόρισε το ντεμπούτο άλμπουμ της (Νew Brigade).
Λοιπόν το άλμπουμ αυτό το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον:!: [B]Έχουμε να κάνουμε μ’ ένα μείγμα, κυρίως post-punk α λα joy division, με αμυδρές δόσείς ντόπιου punk/hardcore και μία υποβόσκουσα new wave αισθητική[/B]. Ναι αυτό! 12 τέτοια κομμάτια αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, κάποια αργά και κάποια απροσδόκητα γρήγορα, με φωνητικά τίγκα joy division, περίεργα εφέ [B]και γενικά μια περίεργη χαώδη ατμόσφαιρα, που προξενεί και το μεγαλύτερο ενδιάφερον[/B]. Κάποιους ενδεχομένως να τους ενοχλήσει, και κάποιους να τους γοητεύσει (μάλλον ανήκω στους δεύτερους). Η παραγωγή δεν είναι τζάμι, αλλά ίσως και επιτηδευμένα καθώς εκπέμπει κάτι από μια άλλη εποχή.
Σίγουρα η μπάντα θα με απασχολήσει τα επόμενα χρόνια, και επιστρέφω τώρα εκεί που άρχισα…
Οι Estranged παίξαν άριστα κάτι αρκετά κλασσικό, οι Iceage δοκιμάστηκαν (οχι απαραίτητα αριστα) σε κάτι πιο πρωτόγνωρο για τα σημερινά δεδομένα. Ενδιαφερουσες περιπτωσεις και οι δυο
Ναι. Βιάστηκα.
Αυτά τα λένε σιγά σιγά, μην πάθουμε και τίποτα ε
Πάω να ακούσω!