Ξέθαψα “Believe in nothing”, μετά από πολλά χρόνια. Είχα ξεχάσει πόσο δισκάρα είναι και απορώ με το θάψιμο που έχει φάει από μπάντα και οπαδούς. Δε στέκομαι σε μεμονωμένα κομμάτια, γιατί αν το κάνω θα γίνω γραφικός και θα τα αναφέρω όλα. Θα αρκεστώ να πω ότι τότε ο Holmes ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ακόμα (άσχετο, αλλά πάντα το είχα απορία: ποιος, άραγε, έγραφε τις φωνητικές γραμμές, ο Mackintosh ή ο Holmes;). Τότε έγραφε ΣΤΙΧΑΡΕΣ ακόμα (πόσο, μα ΠΟΣΟ μαλακισμένα φέρθηκαν και δεν έβαλαν τους στίχους στο booklet;). Και η μουσική κατεύθυνση, by the way, είναι μια χαρά εστιασμένη, δεν καταλαβαίνω τα παράπονα του Mackintosh. Alternative rock, θλιμμένο, με σωστά μπίτια εκεί που πρέπει και σωστά έγχορδα εκεί που τα απαιτεί. Η παραγωγή; Μια χαρά, ούτε εκεί καταλαβαίνω τα παράπονα. Anyway, μάλλον οι ίδιοι ήταν σε μπερδεγουέι κατάσταση τότε και όλο αυτό παίρνει μπάλα και το δίσκο.
Το ζήτημα είναι πότε θα κάνουν μία περιοδεία που θα είναι αφιερωμένη στην “One second”-“Host”-“Believe in nothing”-“Symbol of life” περίοδο (κι εδώ μπαίνει ο Quintom στη συζήτηση για να κάνει τις αντίστοιχες 20-άδες). Και δεν το γράφω προβοκατόρικα αυτό, εννοείται θεωρώ κορυφή τα “Icon” και “Draconian times”, αλλά πόσα κιλά έμπνευσης κρύβονται στα πειραματικά τους albums;