Εντάξει σίγουρα είναι το πιο αδύναμο άλμπουμ που έχουν βγάλει. Το όλο θέμα με ριφς και γενικά τις ρυθμικές και τα σολο γίνεται φανερά επίτηδες, ίσως για να φανούν περισσότερο τα άλλα στοιχεία, αλλά γεγονός παραμένει πως κάνει το άλμπουμ να ακούγεται υπερβολικά βαρετό σε σημεία. Το έχω ακούσει 3 φορές αλλά καμιά δεν ήταν σερί από την αρχή ως το τέλος. Οι 2 διασκευές ξεχωρίζουν για μένα μαζί με το ανατριχιαστικό Les Litanies De Satan (Les Fleurs Du Mal). Εδώ ωστόσο υπάρχουν και οι χειρότερες στιγμές στην καριέρα της μπάντας. Δεν νομίζω πως θα τους κάνει καλό να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο και στο επόμενο άλμπουμ.
Το άκουσα 5 φορές .
Σάκη φίλε μου … Γυρνα λίγο πλευρό γιατί σε πήρε ο ύπνος .
Όμως θα επιστρέψει σε … Λίγο καιρό … Με δισκαρα. Του εχω εμπιστοσύνη του Σάκη
Σόρυ παιδιά …εμένα ο δίσκος μου αρέσει αρκετά, έχει στιγμές πραγματικής μαύρης ατμόσφαιρας. Προφανώς και κάπου επαναλαμβάνεται -αυτό συμβαίνει ήδη από το ΕΑΛΩ- αλλά αυτός ο δίσκος ξεχειλείζει από συναίσθημα … και αυτά τα mid tempo κομμάτια (παντρεμα bathory/c frost μαζί με ιδιαίτερη rotting ατμόσφαιρα) εμένα μου φτιάχνουν τη διάθεση 
Ξέρεις για να παντρέψεις φροστ μπαθορυ πρέπει να το προσπαθήσεις πολύ . Ο Σάκης πέρασε και δεν ακούμπησε .
Εγώ επιμένω ότι μετά το Theogonia ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ο Σάκης είναι το Thou Art Lord. Απίστευτη δισκάρα. Το AELO ήταν οκ, το προηγούμενο δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, κι αυτό χωρίς να είναι τόσο κακό απλά δεν μου κάνει.
Πάντως το Ze Nigmar πρέπει τελικά να είναι το καλύτερο του δίσκου
Aνάμεικτα συναισθήματα. Υπάρχουν στιγμές που είναι όντως πολύ σκοτεινές και ατμοσφαιρικές, αλλά η γενικότερη αίσθηση που μου μένει είναι πως είναι ένας σχετικά αδιάφορος δίσκος.
Δύσκολη περίπτωση τούτο εδώ. Ενώ μέχρι το For A Voice Like A Thunder κυλάει μια χαρά (εκτός από το Apage Satana που δεν το μπορώ, ειλικρινά), από 'κει και πέρα βαριέμαι αφόρητα και περιμένω απλά να τελειώσει ώστε να το ξαναβάλω από την αρχή. Δεν ξέρω τι φταίει, μάλλον το ότι έχουν μπει τέσσερα παρόμοιου, mid-tempo ύφους κομμάτια μαζεμένα στο τέλος να μην λειτουργεί ωφέλιμα για τον δίσκο. Το Ze Nigmar, αν και είναι από τα καλύτερα εδώ, θα το ήθελα προς τη μέση και όχι για δεύτερο κομμάτι.
Γενικά, 5-6/10 καλά κομμάτια είναι πολύ λίγα για RC της μετά-Θεογονία εποχής, ειδικά όταν και αυτά στηρίζονται κατά έναν πολύ μεγάλο βαθμό στις επιτυχημένες πατέντες του (πρόσφατου) παρελθόντος.
4 αξιολογα κομματια εχει ο δισκος,Ελθε Κυριε,Ne Zigmar,For a Voice Like Thunder και Devadevam.Τα υπολοιπα στην χειροτερη ειναι αδιαφορα,στην καλυτερη δεν ακουγονται.Για την ακριβεια,τα καλυτερα κομματια του δισκου θα ταν χειροτερα στου κατα του δαιμονα αν σας λεει κατι αυτο
Πολυ μετριοτητα,ελπιζω να ναι μια κακη παρενθεση για την συνεχεια
Και δεν ειναι δισκος που θα πεις οτι α ενταξει θελει χρονο,θελει ακουσματα για να σε κερδισει,απο τη πρωτη στιγμη καταλαβαινεις που βαδιζει ολο το αλμπουμ και οτι σε παιρνει ο υπνος.
Ας βαλω λιγο rotting ξυλουρη τωρα.
ξεχωρησα μονο τα ze nigmar ελθε κυριε και les litanies de satan
τα υπολοιπα θα ελεγα μετρια
αυτα:)
Τα 3 τελευταία των R.T. ακούγονται περισσότερο σαν ένοχη απόλαυση παρά σαν κάτι που θα σε γεμίσει, με μερικά τραγούδια διάσπαρτα να αποτελούν εξαίρεση. Όπως και να έχει ακούς κάθε κυκλοφορία.
Τα δύο τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει ήταν είτε τραγικά (διασκευή στον Ξυλούρη, πραγματικά πολύ κακή εκτέλεση αν και ανγνωρίζω ότι ήταν τολμηρή και κάτι ξεχωριστό) ε΄τε μια από τα ίδια - cheesy και κιτς με μπόλικο Satan μέσα (Nostris, πως το λένε).
Η cheesy και κιτς αισθητική παραμένει, ο ήχος (δυστυχώς) το ίδιο, οπότε είσαι ήδη αρνητικά προδιαθετειμένος για το ηχητικό αποτέλεσμα.
Οι προσδοκίες δικαιώνονται και πάνω κάτω 2-3 κομμάτια είναι που θα μπορούσαν με τα καλύτερα του προκατόχου να αποτελέσουν έναν πολύ καλό δίσκο, αρκετά καλύτερο του “AEALO”.
Μερικά σημεία είναι αστεία και αναρωτιέμαι τι σκέφτονταν όταντα έγραφε ο Σάκης.
Δεν είναι ξοφλημένοι αλλά πρέπει να αλλάξουν την ηχητική τους κατεύθυνση αν θέλουν να τους ξαναπροσέξει ο κόσμος.
Ή μπορεί αυτό που συμβαίνει να είναι απλά ότι όπως λίγο-πολύ όλες οι πουρομπάντες (δική μου γλωσσική εφεύρεση μαλάκες, κάτω τα χέρια), οι Rotting Christ έχουν ψιλομείνει από έμπνευση και προσπαθούν να το κουκουλώσουν αυτό με λαμογιές τύπου “ξέρετε δίνουμε έμφαση στην ατμόσφαιρα και το γενικό συναίσθημα”. Τζάμπα κόπος προφανώς, αφού κι αυτοί που δεν τους έχουν μυριστεί ακόμα, ε του πούστη, αργά ή γρήγορα θα το κάνουν, αλλά μέχρι τότε οι RC θα παραμείνουν “επίκαιροι”, οπότε όλα κομπλέ…
Λοιπόν, το άκουσα κι εγώ το “Rituals” και απλά [U]δε γινόταν[/U] να μη γράψω κι εγώ 5 πράγματα. Να σημειώσω ότι δεν είμαι κανάς hater, έτσι, κι ας είχα φάει κράξιμο πριν λίγα χρόνια γιατί είχα τολμήσει (!) να πω άσχημη γνώμη για το “Κατά τον δαίμονα εαυτού”. Γνώμη μου είναι ότι τα αδύναμα στοιχεία των Rotting Christ είναι εμφανέστατα εδώ και κάμποσους δίσκους, απλά στο “Rituals” υπερισχύουν έναντι οτιδήποτε άλλου. Πάμε να τα δούμε ένα-ένα:
1). Το βασικό μειονέκτημα του “Rituals” είναι, προφανώς, η χτυπητή [I]έλλειψη έμπνευσης[/I]. Και στο στιχουργικό, αλλά και στο μουσικό τομέα. Στιχουργικά: από τα 10 κομμάτια, τα δύο είναι διασκευές, το ένα είναι το “Πάτερ ημών”, ένα είναι ποίημα του William Blake, ένα του Baudelaire, ένα είναι από τη Βίβλο κι ένα έχει απλά ένα κατεβατό ονομάτων θεών (ευκολάκι). Ουσιαστικά για τα 7 στα 10 κομμάτια ο Σάκης δεν κόπιασε και πολύ να γράψει στίχους, και μην πεταχτεί κανείς εδώ και πει “ναι, αλλά κάθισε τα έψαξε, ουσιαστικά τα έντυσε με μουσική, αυτός είναι ο σκοπός αυτούς του δίσκου” κλπ., φυγοπονία λέγεται αυτό. Και απόδειξη έλλειψης έμπνευσης. Αλλά σε ακραίο, προκλητικό βαθμό. Όποιος ψαρώνει με τέτοια κολπάκια είναι άξιος του εαυτού του.
2). Στο μουσικό τομέα, νομίζω ότι δε χρειάζεται κάποιος να είναι κιθαρίστας για να αναγνωρίζει το [U]κενό[/U] των συνθέσεων. Όταν κάποιοι μιλάνε (σωστά) για έλλειψη riffs, μιλάνε για το εξής (που υπήρχε και στα 2 προηγούμενα albums σε πολλές συνθέσεις): κάθε, μα ΚΑΘΕ κομμάτι (με εξαίρεση ένα σύντομο πέρασμα στο “For a voice like thunder”) αποτελείται από ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΝΟΤΑ, η οποία εναλλάσεται ΤΟ ΠΟΛΥ με άλλες δύο. Αυτό δεν το κατεβάζω από το μυαλό μου, μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας, μπορούμε να το σημειώσουμε και με ακριβή δευτερόλεπτα. Είναι πραγματικά αστείο, σχεδόν προκλητικό που συμβαίνει αυτό. Κι ούτε ατμόσφαιρα δημιουργείς έτσι, ούτε τίποτα. Βαρετό και μονότονο είναι.
3). Για άλλη μία φορά βρίσκουμε τις ίδιες γελοίες πολεμικές ιαχές, τα ίδια κοφτά riff (της μίας νότα, μην ξεχνιόμαστε) πάνω από blastbeat, το ίδιο γαμημένο lead. Δε θυμάμαι σε πόσα κομμάτια έχει χρησιμοποιηθεί αυτή η μανιέρα από το “Aealo” και μετά. Απλά στο “Aealo” υπήρχαν τα νταούλια κλπ. από πάνω που ήταν κάτι πρωτόγνωρο (και γιατί όχι, πετυχημένο), οπότε δε φαινόταν και πολύ αυτό το γεγονός. Ε τώρα χτυπάει ακόμα πιο πολύ.
4). Σκεφτείτε λίγο το εξής: από τα 10 κομμάτια του δίσκου, τα δύο είναι διασκευές, το ένα ουσιαστικά δεν έχει μουσική (“Άπαγε Σατανά”), το ένα ΕΙΝΑΙ (δεν “μοιάζε με”) το “Xibalba” σε ΕΠΑΝΕΚΤΕΛΕΣΗ (δηλαδή, ρε φίλε, ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΔΟΥΜΕ) και ένα δεν “φέρνει σε Celtic Frost”, αλλά EINAI το “Innocence and wrath” (απορώ που κανείς δεν το ανέφερε). Προφανώς και έγινε σαν tribute, ΟΚ, αλλά ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΔΟΥΜΕ.
5). Το “Κατά τον δαίμονα εαυτού” ήταν κι αυτό αδύναμο, λίιιγο πιο καλό από το “Rituals”, και προσπαθούσε να σωθεί με φτηνούς εντυπωσιασμούς τύπου χρησιμοποιούμε καμιά περίεργη γλώσσα (λίγες φράσεις βασικά), καμιά guest συμμετοχή κλπ. Ε, εδώ αυτό είναι ο κανόνας, ΜΟΝΟ σάλτσες, κι από κάτω τίποτα. Μία ηθοποιός να φωνάζει πάνω από ένα riff της μίας νότας. Ένας να απαγγέλει στα γαλλικά πάνω από ένα riff της μίας νότας. Ένας να απαγγέλει σε καλά αγγλικά πάνω από ένα riff της μίας νότας κ.ο.κ. Δε θα με πείραζαν όλα αυτά αν από κάτω υπήρχε μία σοβαρή βάση, κάποιες μελωδίες, ένας χτίσιμο, μία εξέλιξη κάποια riff. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Μιλάμε για μία από τις μεγαλύτερες κοροϊδίες στη μουσική ιστορία.
Όλα τα παραπάνω δεν τα έγραψα για να βγάλω κάποια χολή, αν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο θα τελείωνα με 2-3 φράσεις τύπου “α, ρε Σάκη τους έπιασες κορόιδα” κλπ. κλπ. Ούτε έφαγα κάποια απαγοήτευση και λέω τον πόνο μου, όλα τα παραπάνω είχαν φανεί από το “Aealo” ήδη όπως είπα. Απλά με άφησε πραγματικά έκπληκτο το πόσο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ κενός περιεχομένου είναι αυτός ο δίσκος, το πόσο φτηνά κόλπα χρησιμοποιεί και το πώς δεν τα ανέφεραν κι άλλοι αυτά. Μπορεί απλά να βαριούνται, βέβαια, ΟΚ, εγώ απλα κυριακάτικα δεν είχα κάτι άλλο να κάνω. Πάντως ξαναλέω, καθίστε και αναλύστε κάθε “riff” του δίσκου. Θα διαπιστώσετε ότι σχεδόν κάθε τραγούδι αποτελείται από μία νότα που εξελίσσεται σε δύο, ή από δύο που εξελίσσονται σε τρεις, πιο πολύ δεν πάει. Μπορούμε να το πάμε και κομμάτο-κομμάτι πραγματικά, είναι αστείο.
Αυτά! Η πλάκα είναι ότι σίγουρα θα ακούσω και το επόμενο τους, από περιέργεια, όπως άκουσα κι αυτό.
Α, φιλαράκι βρίζεις τους Κραίστς, κ’έτσι, σαν δεν ντρέπεσαι. Εννοείται οτι άπειρα άτομα συμφωνούμε οτι προκειται για ΤΕΡΑΣΤΙΟ σκουπίδι. Συμφωνω. Γιατι αμα βαριέσαι να κάνεις δίσκο, μην κάνεις.
Αυτά με το “συναίσθημα” τα έλεγε και πρώην αρχισυντάκτης μεταλλικου περιοδικού που μετά έπιασε δουλίτσα στο κρατικό ράδιο και έβριζε το μετάλζ και έκανε οτι δεν ήξερε τπτ για το φόνο. Μιλάμε για γκρουπ και περιπτώσεις που παλαιότερα “μέλη” έχουν κανει συνέντευξη στον εαυτό τους. κ.α τέτοια τραγελαφικά.
Δεν θα διαφωνήσω σε αρκετά από τα σχόλιά σου, σίγουρα όχι και η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά τους, είναι φανερό ότι ο κύκλος αυτής της τετραλογίας έκλεισε. Ίσως την τράβηξαν και από τα μαλλιά περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Και πάλι όμως ο δίσκος κυλάει νεράκι, όλα τα κομμάτια είναι πολύ πιασάρικα θεωρώ (ίσως επειδή είναι αρκετά απλοϊκά θα μου πεις, μπορεί αλλά εν τέλει το οτι είναι πιασάρικα δεν είναι κακό) και εν τέλει ακούγεται ευχάριστα.
Όσο για την ανάλυση που λες δεν βλέπω κάποιο λόγο που πρέπει να την κάνει κάποιος, στην τελική σημασία δεν έχει το πόσες νότες έχει κάθε τραγούδι κλπ αλλά το αν αυτό που ακούς σου αρέσει ή όχι. Στο επόμενο άλμπουμ πάντως μάλλον αναμένεται επιστροφή στις ρίζες.
Όπως βλέπεις, Leper, τίποτα μα τίποτα δεν είναι δεδομένο σε τούτο το ντουνιά :lol:
Να επιστρέψουν λίγο προς τα πίσω γιατί καλή η κουλτούρα να πούμε αλλά μας τα έσπασαν τα παπάρια , με την μαλακια που έβγαλαν . Μιλάμε για υπέρτατη μαλακια τώρα όχι αστεία
------δε θα τον αγοράσω το δίσκο ------
Όταν λέμε (ζητάμε) να επιστρέψουν προς τα πίσω, για πόσο πίσω εννοούμε;
Split με ηχορυπανση