Οκ, οσο περιμενω να ανεβουν οι φωτογραφιες (ειναι μεγαλες και πολλες γμτ), ας γραψω λιγα πραγματα κι εγω. Οπως καποιοι ισως θυμουνται, τους εχω δει ηδη αρκετες φορες. Δεν ειχα παει για τους Rush, απλα ετυχε να βρισκομαι εκει στο σωστο σημειο τη σωστη στιγμη.
Το γεγονος οτι δεν ειχα μεγαλες προσδοκιες, βοηθησε να απολαυσω το σοου και να εκτιμησω μερικα πραγματα. Οπως ο φιλος Αριαν εγραψε, ουτε εγω εχω εντυπωσιαστει απο τον δισκο. Δεν περιμενω το 2112 ξανα, αλλα δεν μπορω να ξεκολλησω κι απο τα παλια 
Η χαλαρη μου διαθεση, ομως, αποτελεσε ενα τεραστιο ατου: εντυπωσιαστηκα οσο δεν πηγαινε. Καλα, βαριεμαι να γραφω για ηχους και παραγωγη, αυτα ειναι πια “συνηθεια”. Σημασια εχει το τι προσφερει πλεον η μπαντα και προσεφερε τελειοτητα. Ειμαι λατρης του Grace Under Pressure και το The Body Electric ηταν το “κλου” του πρωτου μισου. Τα The Big Money και Bravado μαγευτικα. Το Far Cry ποτε δεν το χορταινω. Το Force Ten με αφησε με χαμογελα ικανοποιησης διοτι ειναι απο τα λιγα που μου αρεσουν στον δισκο. Το Subdivisions και το The Analog Kid τελεια.
Μετα το διαλειμμα, ομως, τα πραγματα ηταν ακομα καλυτερα. Τα εγχορδα ανεβασαν κατακορυφα το σοου, ειδικα για ενα διαστημα που (θεωρητικα) θα επρεπε να ειμαι οπως ο Αριαν: so and so. Απο το Caravan και το Clockwork Angels που “ζεσταναν” το κοινο, πηγαμε στα Anarchist και Carnies που απο ειναι πολυ πιο εντυπωσιακα (στα αυτια μου) απο μουσικης αποψης και τα εξτρα οργανα τα απογειωσαν. Στα The Wreckers, Halo Effect, The Garden ο ηχος ηταν απολαυση με τα εγχορδα να προσθετους συναισθημα και παθος.
Δε θα συμφωνησω με τον Αριαν οτι το YYZ “εχασε”, αντιθετα η νεα “προοπτικη” για αυτο οσο και τα Manhattan Project, Red Sector A ηταν μοναδικη. Για το τελευταιο (το οποιο λατρευω) θα προσπαθησω να ανεβασω βιντεο και θα βγαλετε συμπερασματα. Το Spirit of Radio ηταν στην κλασικη του εκδοχη, οσο για τα δύο παιδικα τραγουδακια που έπαιξαν για encore, ενταξει… δεν ασχολουμαι
Α, βγηκαν και οι φωτο απο το φουρνο. Ειναι πολλες, γι’ αυτο τις βαζω σε δοσεις:
