Στειλε μου με pm μια δεκαδα ή 9 και την επιλογη αλλο γιατι εγω δεν σκαμπαζω
απο Yes.
Λοιπόν ψηφίζω το Tales From Topographic Oceans καθώς τι θεωρώ το κορυφαίο και πιο περιπετειώδες επίτευγμα τους.
Close To the Edge απο μενα.
Το απολυτο Yes album και για μενα το κορυφαιο τους με τα Fragile και Relayer να ακολουθουν.
http://rocking.gr/news/Epistrefei_stous_Yes_meta_apo_30_xronia_o_Geoff_Downes/9384/
Ανέλπιστο αλλά πολύ ενδιαφέρον νέο! Πάμε για… “Drama 2” ουσιαστικά!
Φίλε cozy ψήφισε κιόλας. Ολόκληρο πολλ έφτιαξα. Αμαρτία να έχουν ψηφίσει μόνο 2 άτομα.
Πάντως ωραία νέα.To Drama ήταν αρκετά καλός δίσκος.(Eίχε και το έπος Machine Messiah).
:lol::lol::lol:
Έχεις δίκιο. Έβαλα “Drama” λόγω νέων και έτσι… για αλλαγή από τα κλασσικά.
Γενικά το YES Top-5 μου είναι: “The Yes Album”, “Fragile”, “Drama”, “Close To The Edge” και “90125”.
Επίσης πάντα μου άρεσαν πολύ και τα δύο τελευταία τους: “The Ladder” και “Magnification”.
Tales From Topographic Oceans εδώ 
Τα ίδια και εδώ!
Αυτό το καιρό έχω καεί με yes οπότε ξεθάβω 
Για πείτε καμια γνώμη για το Tales From Topographic Oceans. Στην αρχη δεν μου πολυάρεσε και τον θεωρούσα υπερβολικό.Παραδόξως κάθε φορά που τον ακούω ανεβαίνει όλο και περισσότερο στην εκτίμηση μου σε σημείο να τον θεωρώ τον κορυφαίο δίσκο των yes και ΙΣΩΣ τον κορυφαίο προγκ δίσκο.Όλος ο δίσκος είναι ένα μαγευτικό μουσικό ταξίδι το οποίο πρέπει να παραγματοποιήσει πολλές φορές για να κατανοήσεις την μαγεία του. Και εκεί που στην αρχή σου φαίνεται απειλητικό και παράξενο σιγά σιγά ανακαλύπτεις όμορφες πτυχές που το κάνουν να φαίνεται όλο και πιο όμορφο. Και τελικά φτάνεις σε έναν μουσικό παράδεισο. 
Το Tales έχει την ατυχία να είναι ο πρώτος δίσκος που θα πέσει στο τραπέζι, σε μια συζήτηση για το πώς το προγκρέσιβ των 70ς έχασε το μέτρο.
Eγώ πρώτα ρίχνω πάντως κάτι από ELP συνήθως…
Ναι αλλά οι ELP είναι στιγματισμένοι γενικά.
Τους Yes τους χρησιμοποιεί ο πάνκης που θέλει να χτυπήσει το οικοδόμημα του προγρέσιβ μας, στα θεμέλιά του.
Ναι,αλλά πριν γίνει τσουτσέκι του Malcolm McLaren χαλαρά άκουγε στα μουλωχτά Μοοdy Blues για να πιάνει κανα κώλο στα πάρτι όταν έπαιζε το Nights in white satin και τον δίσκο αν και τον έχει,τον κρύβει επιμελώς.
Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι μόλις δέχτηκα τηλέφωνο από τον μύστη Βασίλη Ζαχ. , ο οποίος μου ανέθεσε να σας μεταφέρω ότι όλο το πανκ ήταν μια τρίχα από τα αρχίδια του Lemmy
οντόπικ: Έχωσα το Tales και το Reaviling Science μου ακούγεται σχεδόν πιασάρικο
Πες το κι εσύ αυτολεξεί,με τον μοναδικό τρόπο που στο είπε:“Πανκ εστί μια θριξ εκ των γεννητικών και αναπαραγωγικών οργάνων του κήνσορος και θεράποντος του βαρέως μεταλλικού ηχητικού οικοδομήματος,του Μεγάλου Μαγίστρου της καλπάζουσας ρυθμικής ατμομηχανής των Μotorhead,του ατελεύτητου και αέναου μπον βιβέρ που μηρυκάζει στο βυζί της ζωής το απόσταγμα της,του Lemmy”.
Σε κάτι The Ancient Giants και Ritual είναι που αρχίζουν τα περίεργα.:?
Είπα να το απλοποιήσω γιατί διαβάζουν και πάνκηδες.
Πάντως πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι την ταφόπλακα αυτής της κόντρας την έβαλε ο Omar όταν δημιούργησε τους Mars Volta. (copyrights DeKay)
Από τα πιο αδικημένα τους άλμπουμ, κυρίως της εποχής της τεράστιας επιδραστικότητας και έμπνευσης των Yes. Ναι μεν αποτέλεσε την απαρχή της υπερβολής στα μουσικά πλαίσια και έδωσε βήμα για κράξιμο από τότε μέχρι σήμερα, αλλά από την άλλη δεν μπορεί κάποιος να παραβλέψει και την επιδραστικότητα και την ποιότητα της μουσικής που περιέχει. Έφτασαν στα άκρα από κάθε άποψη, αλλά στο τέλος συνολικά είναι ένας δίσκος/project που βασίζεται εν πολλοίς στους Howe / Anderson και οι υπόλοιποι απλά ακολούθησαν. Ακόμα και ο Rick που το ψιλοέκραζε το δίσκο, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στα πλήκτρα και τους αμέτρητους ήχους που περνάει στα κομμάτια. Όσο για στίχους και τα συναφή, μετά από ένα δίσκο σαν το Close To The Edge, μόνο κάτι ακόμα πιο μεγαλεπίβολο και ακατανόητο θα μπορούσε να ευχαριστήσει τον Anderson. Και το περίεργο είναι ότι σχεδόν τα κατάφερε!
Όσο και αν θεωρείται η επιτομή της prog υπερβολής των 70’s και ότι σηματοδοτεί το τέλος της παντοδυναμίας του συγκεκριμένου ήχου, μην ξεχνάμε και τι ακολούθησε μετά το Tales… έτσι; Και ιδίως από τους Yes. Ένα Relayer και ένα Going For The One, τα οποία πατάνε πάνω στα άκρα του Tales… και προκύπτουν μοναδικά αριστουργήματα.
Χε, πάντως τα δύο studio runs που έχει η επανακυκλοφορία, μια χαρά bonus είναι για κάψιμο με το δίσκο. Για το δε artwork τι να πούμε.
Συνολικά, δε θα λεγα ότι είναι το αγαπημένο μου Yes, σίγουρα βρίσκεται μέσα στα 5 καλύτερά τους αλλά βρίσκεται ενδιάμεσα από τις δύο διαπλανητικές μεγαλοφυείς τελειότητες. Το Close To The Edge και το Relayer.
[SPOILER]λολ, τι κόντρα να υπάρξει όταν ένα άλμπουμ των μεν σε διάρκεια, είναι σχεδόν ένα κομμάτι των δε ![/SPOILER]
Στην κουβέντα για τον στιγματισμό του prog, θεωρώ ότι οι Yes ήταν οι κυρίως υπεύθυνοι για την αρνητική αντιμετώπισή της μουσικής μας από εξωprogενείς πόλους, το κράξιμο και την εικόνα γραφικότητας που προσδόθηκε στις prog μπάντες στα τέλη των 70s. Οι ELP ήδη υπήρχαν-δεν υπήρχαν μετά το 1975. Ηχογράφησαν τα αδύναμα “Works” το '77 και το ντροπιαστικό “Love Beach” το '78 και διαλύθηκαν. Οι Yes το είχαν ξεφτιλίσει με την επίδειξιομανία και τα “guitar seats”/“keyboard seats” στο κοινό.
Συμφωνώ με τον hokam: ή τους αγαπάς ή τους μισείς, για τους λόγους που αναφέρει. Προσωπικά δε μπορώ να τους συγχωρήσω αυτό που έκαναν στο prog με τη μουσική και γενικότερη στάση τους, η οποία κατά τη γνώμη μου δε χαρακτηρίζει για κανένα λόγο γενικότερα το ιδίωμα. Το “Tales…” είναι (πάντα κατά την άποψή μου) μία λανθασμένη στάση απέναντι στο prog rock, τόσο επιτηδευμένη που προκαλεί (νομίζω όλους μας από ένα σημείο και μετά). Η στάση του Wakeman απέναντι στο εγχείρημα (λίγο μετά έλεγε πως ντρεπόταν για αυτά που έκανε η μπάντα τότε) με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.
Οι αγαπημένοι μου δίσκοι Yes (με σειρά προτίμησης):
- “Close To The Edge” (από τα καλύτερα prog albums οπωσδήποτε)
- “Fragile”
- “The Yes Album”
- “Relayer”
- “Going for the One”.
Πέρα από αυτά κανένα album δε μου αρέσει ολόκληρο. Υπάρχουν όμως εξαιρετικά κομμάτια (π.χ. “Machine Messiah”).