Πολλά γράφτηκαν, δεν έχει νόημα να απαντήσω σε όλα. Θα σταθώ λίγο σε κάτι ενδιαφέρον που είπε ο Vangelis και θέλω να απαντήσω.
Λοιπόν, γενικά, ένας νορμάλ ακροατής έτσι λειτουργεί. Χωρίς να πολυφιλοσοφεί τα πράγματα. Αν ο δίσκος κολλήσει στο player είναι καλός, αν όχι πάμε για άλλα. Πάμε στην περίπτωση του St. Anger τώρα και των οπαδών του (του δίσκου όχι της μπάντας γενικά).
-Είσαι βαμμένος Μετάλλιφαν και τους ακούς από τότε που πήγαινες στον βρεφονηπιακό σταθμό. Ότι κάνουν αυτοί είναι γαμάτο και ότι δεν κάνουν έχει ελπίδα να γίνει γαμάτο μόνο αν το κάνουν αυτοί. Γιατί κακά τα ψέμματα είναι η μεγαλύτερη μπάντα του Γαλαξία.
-Κυκλοφορεί το St Anger και είσαι χεσμένος απ την χαρά σου, μιας και έχουν να κυκλοφορήσουν δίσκο εδώ και 3000 χρόνια. Τρέχεις πρωί πρωί και το αγοράζεις φορώντας pampers.
-Γυρίζεις σπίτι με δάκρυα συγκίνησης και το βάζεις να παίξει. Τελειώνει η πρώτη ακρόαση.
-Η καρδιά σου έχει σταματήσει και ένα παγωμένο μειδίαμα σχηματίζεται στα χείλη σου. Δεν είναι δυνατόν αυτή η ΜΑΛΑΚΙΑ να γράφτηκε απ τους Μεταλικα σκέφτεσαι από μέσα σου.
-Αποφασίζεις να το ξανακούσεις. Δεν μπορεί, κάποιο λάθος έχεις κάνει. Ο δίσκος ΠΡΕΠΕΙ να γαμάει.
-Τέλος δεύτερης ακρόασης και τα συναισθήματα είναι πάνω κάτω τα ίδια. Και όμως δεν μπορεί. Κάπου έχει γίνει λάθος.
.
.
.
-1000 ακροάσεις μετά. Ήδη κάποια πολύ καλά στοιχεία έχουν αρχίσει να διαφαίνονται.
-2000 ακροάσεις μετά. Τα πιο πολλά τραγούδια ακούγονται ενδιαφέροντα.
-Μετά την εκατομμυριοστή ακρόαση του δίσκου βλέπεις καθαρά την αλήθεια. Ο δίσκος γαμάει και κοιμάσαι μετά από καιρό με ελαφριά καρδιά.
-Αρχίζεις όμως να αναρωτιέσαι. Γιατί αυτή η γενικά απαξίωση? Γιατί όλοι λένε το δίσκο κακό, ενώ εμένα μου φαίνεται τέλειος?
ΓΙΑΤΙ… με τόση πλύση εγκεφάλου που έχει κάνει ο φανμπόυς στον ίδιο του τον εαυτό, έχει πειστεί με το ζόρι ότι ο δίσκος είναι καλός. Και για να εξηγήσει την αποδοκιμασία του δίσκου καταλήγει στις γνωστές μαλακίες που συχνά πυκνά διαβάζουμε και σ αυτό εδώ το φόρουμ:
-Κράζετε γιατί είναι Μετάλικα και τους ζηλεύετε.
-Αν το δίσκο τον έβγαζε άλλη μπάντα θα λέγατε ότι είναι αριστούργημα.
-Έχει μέσα κάτι φοβερά ριφάκια που άλλη μπάντα θα παρακάλαγε να έχει.
και πάει λέγοντας…
Εδώ στο τοπικ για το νέο δίσκο των Μεταλικα, κάποιοι τον έχουν ήδη βγάλει δίσκο της χρονιάς έχοντας ακούσει 3 νότες και τον τίτλο. Δηλαδή ήμαρτον!
Φυσικά παρόμοιο κείμενο μπορεί να ισχύσει για οποιαδήποτε μπάντα και τους κολλημένους οπαδούς της. Απλά οι Μετάλικα ήταν μία (κραχτή) αφορμή.
χα φυσικα ομως αλλο gangland και back in the village και αλλο fallen angel και mercenary. και αλλο ενα - δυο κομματια οχι τοσο γαματα οσο ο υπολοιπος δισκος και αλλο ο μισος δισκος φιλερς. Φυσικα gangland και back in the village με πωρωνουν πολυ περισσοτερο απο τις καλυτερες στιγμες των τριων τελευταιων. Μπορει να ειναι επειδη μεγαλωσα με αυτα και να ναι καθαρα θεμα γουστου (δηλαδη ειναι θεμα γουστου).
Καλά δε θα το κάνουμε και Sub-Forum, ούτε και γω κάνω σαν αγάμητη παρθένα κάθε φορά που θα ακούσω τα τελευταία τους. Ενστάσεις σχετικά με τους σημερινούς Maiden έχω πάρα πολλές αλλά τα albums τα θεωρώ καλά και νομίζω ότι η αναλογία που αναφέρεις είναι υπερβολική(παρεπιπτόντως το Fallen Angel είναι από τα καλά κομμάτια του δίσκου, να μου λεγες κάνα wicker man πάει στο διάολο) και στην τελική τα 7 πρώτα(ειδικά αυτά με Dickinson) ούτε στον ύπνο τους δεν τα φτάνουν πια οι Maiden, ούτε συνθετικά, ούτε εκτελεστικά, ούτε στην παραγωγή, ούτε στη ζωντάνια… για το No Prayer μου έλεγες και συγκριτικά με αυτό στα πάω.
Φυσικά όλα στην τελική, όπως πολύ σωστά είπες, θέμα γούστου είναι.
έχεις δίκιο στα περισσότερα που λες, αλλά ρε γμτ καμμιά φορά αυτή η ακρόαση μέχρις εσχάτων ενός δίσκου μπορεί να σε κάνει να κατασταλλάξεις. Και για να μην πάμε μακριά, πάρε για παραδειγμα το Load το οποίο για εμένα ήταν απογοητευτικό στην αρχή, αλλά όσο πέρναγε ο καιρός τόσο πειθόμουν ότι έκανα λάθος. Αυτό πάλι με το st. anger δεν συνέβη. Οπότε νομίζω ότι αυτά που έγραψες ισχύουν για την περίπτωση του st. anger αλλά δεν ισχύουν γενικά.
H συγκριση με το St. Anger θα μπορουσε να γινει ειτε με τα δυο του Blaze ειτε με το No Prayer For The Dying.
Mην πιανετε στο στομα σας το Dance Of Death.Kομματια οπως το ομωνυμο,ta Paschendale,No More Lies,Rainmaker δεν αξιζει να συγκρινονται με αυτα του αγιου θυμου.
Καποιος ανεφερε πιο πανω κατι για τη φωνη του Bruce μετα το reunion.
Στο στουντιο οντως εκανε αγγαρεια.
Για να δειτε την αξια αυτων των δισκων βρειτε live εκτελεσεις των κομματιων,οπου δειχνει ο τυπας γιατι ειναι ακομα ο καλυτερος στο ειδος του.
Επίσης, το St. Anger δεν είναι αντικειμενικά κακός δίσκος, ούτε αντικειμενικά καλός. Ό,τι είναι, είναι εξαιτίας του εκάστοτε ακροατή. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι και αντικειμενικά πιο ευχάριστος στα αυτιά όλων από το Master of Puppets.
Για μένα θα πω πως το St. Anger ήταν αρκετά μεγάλη απογοήτευση για πολλούς και διάφορους λόγους. Να σημειώσω πως είμαι τρελός για Metallica. Είναι το μόνο συγκρότημα του οποίου όλα (μα όλα) ανεξαιρέτως τα τραγούδια μου αρέσουν (μέχρι το S&M). Το St. Anger μου φαίνεται δυστυχώς πολύ ρηχό (αν ήταν απλώς ωμό θα είχα άλλη άποψη).
Εδώ θα συμφωνίσω μαζί σου… θυμάμαι μου πήρε μερικά ακούσματα του Load για να πω ότι είναι δισκάρα! Για το St. Anger δεν συνέβει αυτό (αν και πήγα από τη πρώτη μέρα να το πάρω και το άκουγα συνέχεια), αλλά παρ’όλα αυτά το ακούω ακόμα και τώρα καμιά φορά 8)
Όχι όχι. Το παράδειγμα σου για το Load δεν ξεφεύγει απ αυτά που έγραψα. Συμφωνώ ότι χρειάζονται μερικές* για να κατασταλάξεις για ένα δίσκο.
Ξεκίνησα μιλώντας για ακραίες περιπτώσεις και το Load δεν είναι ακραία περίπτωση. Ούτε σκουπίδι, ούτε αριστούργημα είναι οπότε το διακρίνουν πολλές αποχρώσεις.
Το St. Anger είναι ακραία περίπτωση, γιατί από όποια σκοπιά και να το δεις είναι χάλια. Επομένως για να βγεις να λες ότι α είναι καλώς δίσκος και ζηλεύετε τους Μετάλλικα τότε έχει προηγηθεί η διαδικασία που περιέγραψα.
Έγραψα μερικές ακροάσεις (κάτι ανοιχτό που ποικίλει από ακροατή σε ακροατή) γιατί, άλλο το “άκουσα το δίσκο 10 φορές” και άλλο να καταλήγεις να υποβάλεις τον εαυτό σου για να σου αρέσει.
Σε γενικές γραμμές σωστά τα λες και συμφωνώ μαζί σου απλά να προσθέσω ότι πέρα από τον αριθμό ακροάσεων ανάλογα με το είδος, παίζει το timing και οι συνθήκες της ακρόασης. Για παράδειγμα την πρώτη φορά που άκουσα Isis ούτε σε φάση ήμουν για να ακούσω κάτι τέτοιο, ούτε το άκουσα σωστά ενώ είναι κλασσική περίπτωση συγκροτήματος που δεν θέλει πολλές(δεν είναι Mathcore, μουσικά είναι πολύ απλοί) αλλά λίγες και σωστές ακροάσεις για να μπει στην ατμόσφαιρά του. Μη πάει τώρα κάποιος να μου ακούσει πρώτη φορά το Hammerheart(Bathory) μετά από μπάνιο στην παραλία όταν από το ένα χέρι κρατάει το πιτόγυρο και από τη άλλη μπανίζει τα γκομενάκια με το μπικίνι, σε αυτές τις περιπτώσεις να ακούσει AC/DC.
Γιατί το A Matter Of Life And Death απογοητευτικό; Είναι πολύ καλό άλμπουμ!!! Μπορεί να μην φτάνει κάποια άλλα άλμπουμ των Maiden αλλά εγώ δεν το θεωρώ απογοήτευση στην δισκογραφία τους.
Συμφωνώ. Πρώτον και τα δύο κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά, δεύτερον το DOD το θεωρώ την δεύτερη χειρότερη πατάτα των Maiden (μετά από Virtual XI). Το ΑMOLAD αρχικά μου άρεσε πολύ, αλλά στο τέλος κατέληξα στο να τον θεωρώ έναν μέτριο προς το καλό αλμπουμ με ορισμένες δυνατές στιγμές, αλλά και αρκετές ανέμπνευστες. Πάντως πατάτα δεν το λες με τίποτα…
Μπορώ να λέω πως ζω με την μουσική των Metallica από το 1984 και μετά (χμμ είμαι κάποιας ηλικίας). Και είναι φυσικά το νο1 για μένα και θα είναι πάντα. Αν λοιπόν υπάρχει κάποιος που τους έχει σαν θεούς αυτός ειμαι εγώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ όμως να μην παραδεχθώ πως το St. Anger είναι για κλωτσιές.
Πονάει πολύ να παραδεχόμαστε οι φαν του γκρουπ πως τα τρία τελευταία άλμπουμ είναι κάτω του μετρίου. Για κάποιους άλλους ίσως να ήταν καλά. Όχι για το μεγαλύτερο μέταλ σχήμα του πλανήτη.
Εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε κολλήσει στα παλιά. Ακούω πολύ άνετα και το Black Album, που το θεωρώ εξαιρετικό παρά τις παπαριές που γράφονται για εμπορική στροφή του γκρουπ.
*Και περιμένω να κάνουν ότι και οι Paradise Lost, που μετά από τα… πειράματά τους, επέστρεψαν εκεί που πρέπει με τη δισκάρα το In Requiem.
Για να είμαι λοιπόν in topic...το St. Anger μακράν χειρότερο.
METALLICA RULES
Δηλαδή θέλουμε το αγαπημένο μας συγκρότημα να σταματήσει να βγάζει τη μουσική που θέλει και το εκφράζει τη δεδομένη χρονική στιγμή και να συμβιβαστεί με αυτά που θέλει ο πολύς ο κόσμος και κατ’ επέκταση οι δισκογραφικές βγάζοντας κάτι που δεν πηγάζει από μέσα του.
:lol: