Συμφωνώ σε κάθε λέξη 100%
Η lead κιθάρα στο πρώτο ρεφρέν του Beat the Bastards μπορεί να σε κάνει να κλάψεις.
Έτσι ρε Αντωνάρα χώσε!
Σωστές θεωρητικά οι προηγούμενες επισημάνσεις, αλλά στην πράξη εγώ σήμερα που άκουγα το δίσκο ούτε κατάλαβα πως πέρασαν 80 λεπτά. Σπάνια τέτοια περίπτωση, αλλά δείχνει ότι αν ένας δίσκος είναι δομημένος σωστά, με το κάθε κομμάτι στην κατάλληλη θέση μέσα στο δίσκο, με σωστή ροή της μουσικής μέσα στο κάθε κομμάτι το ίδιο, και κυρίως όταν τα κομμάτια είναι στην ποιοτική στάθμη που θέλουμε, χωρίς περιττά ριφφς, στολίδια, φρου φρου κι αρώματα, ε λοιπόν αυτός ο δίσκος δεν πρόκειται να σε κουράσει δεν πα να ναι και 3 ώρες διάρκεια.
Για άλλη μια φορά λοιπόν, ναι, μπορεί με κάθε ακρόαση να υποχωρεί ο αρχικός ενθουσιασμός, αλλά η ευχαρίστηση, η συγκίνηση, η αγάπη, μεγαλώνουν. Και ξέρετε κάτι; Αυτό είναι ίδιον των πραγματικά μεγάλων δίσκων, των instant classics που λέμε, που γράφτηκαν για να μείνουν στην Ιστορία. Μα την Παναγία, βάζω τον εαυτό μου στη διαδικασία ν’ ακούσει το δίσκο με αυστηρότητα, να βρω ψεγάδια, μέτρια ριφφς ή μελωδίες, πράγματα που θα πρεπε να λείπουν… και δε βρίσκω ρε παίδες. Εδώ δεν έχει φίλλερς. Όλα τα κομμάτια γαμάνε. Τ’ ακούς και νιώθεις την πώρωση ενός Fight it Back, την τσίτα ενός Restless and Wild, τη φόρτιση ενός Neon Nights, τη διάθεση για χουλιγκανισμούς μαζικής κλίμακας ενός Balls to the Wall. Όλα μαζί. The Accept way. Fuck off all the rest. Long live heavy metal. Bitches.
Χμ! Παρεπιπτόντως, κάποιος έγραψε πιο πίσω ότι το ομώνυμο κομμάτι στους στίχους του δικαιώνει μ’ έναν υμνικό τρόπο την αμερικάνικη φιλοσοφία του “πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας”. Δυστυχώς ισχύει. Αν έχει ένα ψεγάδι ο δίσκος, είναι αυτό.
Τι ατσάλι είν τούτο ρε??? Οι κιθάρες χύνουν ασταμάτητα έτσι?! Δεν ξέρω πόσα χρόνια έχω να ακούσω τέτοια κιθαρίστικη δουλεία σε κλασικό μεταλ αλμπουμ!!! 8O
Μιλάμε τη ξεζουμίζει…έμπνευση, ροή, δισολίες, σολος που σε στέλνουν και οι δομές στα κομμάτια γίνονται υποχείριο στις ορέξεις τους!!! ΝΤΕ ΚΑΒΛΕ!!! 8O :!:
Πω πω μιλάμε ίσιωσα! 8)
Συμφωνώ. Τόσο απλά… Ήρθαν, μας πέταξαν τα μάτια έξω και έφυγαν… Δ-Ι-Σ-Κ-Α-Ρ-Α-!!! Δεν βγαίνει από το cd με τίποτα…
Το θέμα με τη διάρκεια πρέπει να κλείσει. Δεν υπάρχει ιδανική διάρκεια δίσκου. Τα πάντα εξαρτώνται από την ποιότητα των κομματιών και την καλλιτεχνική λογική του δίσκου συνολικά. Ομοίως, δεν υπάρχει ιδανική διάρκεια τραγουδιού. Υπάρχουν αριστουργήματα 2 λεπτών ή 30 λεπτών. Οι κλασικοί δίσκοι των Accept μπορεί να διαρκούσαν 39 λεπτά, αλλά μιλάμε για μια εποχή που κυκλοφορούσαν μέταλ τραγούδια των διόμισυ λεπτών. Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια και η μουσική έχει εξελχθεί. Το κάθε είδος μουσικής εξελίσσεται με το χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι συνήθως γίνεται από απλό πιο σύνθετο. Έτσι και οι συμφωνίες του Χάυδν διαρκούσαν 15 λεπτά, μετά του Μότσαρτ 20, του Μπετόβεν 45, του Σοστακόβιτς 60. Σήμερα τα τραγούδια και τα άλμπουμ είναι πιο μεγάλα, α) επειδή οι μουσικοί (και οι οπαδοί) είναι καλλιτεχνικά πιο ώριμοι, β) επειδή είναι δύσκολο να συνθέσεις κάτι πρωτότυπο που κρατάει 140 δευτερόλεπτα, και γ) γιατί το ζητάει ο κόσμος. Αφήστε που αν μετά από 15 χρόνια απουσίας οι Accept είχαν κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ 39 λεπτών θα ακούγαμε διάφορα για ταλέντο που στέρεψε λόγω γήρατος, για αρπαχτή κτλ. Αυτά δε θα τα έλεγα αν ο δίσκος είχε 6 καλά τραγούδια και 6 μέτρια. Αλλά όπως είπαν κι άλλοι, είναι αδύνατο να προτείνει κανείς ένα τραγούδι που θα ήθελε να λείπει. Είπα κι εγώ να παίξω αυτό το παιχνίδι, ξεκίνησα πχ με το No shelter, και μετά ξανάκουσα το 2ο σόλο…8O Έτσι είναι όλα. Γιατί λοιπόν να γκρινιάζουμε για τη διάρκεια; Εγώ προσωπiκά όχι μόνο δεν κουράστηκα, αλλά ο δίσκος παίζει νον-στοπ δυο μέρες. Και το καλύτερο είναι ότι όλο αυτό το υλικό είναι πάντα Accept.
Πολύ σωστά τα γράφει ο αποπάνως (και πολύ ωραίο το παραδειγματάκι με τους συνθέτες συμφωνικής μουσικής :)). Απλά μια υποσημείωση: για μένα ένας δίσκος γενικά είναι καλύτερο να λέει αυτά που έχει να πει σε όσο γίνεται μικρότερο χρονικό διάστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από τους αγαπημένους μέταλ δίσκους των περισσότερων από μας είναι από το ‘90 και πίσω και διαρκούν 40, 45, άντε 50 λεπτά. Εκεί κάπου κυμαίνεται δηλαδή η ιδανική διάρκεια ενός μέταλ δίσκου. Απλά, αυτό το πράγμα δεν είναι κανόνας, ούτε δόγμα. Την κάθε περίπτωση την κοιτάς ξεχωριστά και κρίνεις αν ένας δίσκος είναι μεγαλύτερος απ’ ότι πρέπει. Γι’ αυτό εμείς δε λέμε κάτι τέτοιο για το νέο Accept: γιατί δεν έχει περιττές μαλακίες, αυτά που έγραφα και σε κάποιο προηγούμενο ποστ. Τώρα βέβαια αν σε κάποιον ακούγεται κουραστικό ντάξει, το καταλαβαίνω (άλλωστε κανείς -δυστυχώς :p- δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν να γουστάρει κάτι εξ’ ίσου με τον ίδιο), απλά μου φαίνεται ότι σ’ αυτήν τη συγκεκριμένη περίπτωση μπαίνουν κι άλλοι παράγοντες στη μέση, και η διάρκεια δεν είναι το κύριο.
Βασικά εγώ θα έλεγα πως δεν είναι τόσο η συνολική διάρκεια ενός δίσκου όσο ο αριθμός των νέων κομματιών σε αυτόν. Ένα άλμπουμ μπορεί να έχει διάρκεια και 70 λεπτά με 7 κομμάτια μέσα. Το πιο σημαντικό για μένα είναι ο μικρός αριθμός συνθέσεων. Κάθε κομμάτι πρέπει και οφείλει να είναι ξεχωριστό. Μπάντες όπως οι Opeth (τυχαίο το παράδειγμα) έχουν λίγες συνθέσεις στα άλμπουμ τους και αυτό τους δίνει την δυνατότητα να ρίξουν σε αυτές όλη την δημιουργικότητα τους και να τις κάνουν ξεχωριστές και ας έχει στο τέλος διάρκεια το άλμπουμ πάνω από 60-70 λεπτά. Επίσης αν είναι λίγες άσχετα με την διάρκεια αφομοιώνεις το άλμπουμ πολύ καλύτερα (η το αφήνεις στην άκρη εύκολα φυσικά αν δεν έχει την απαιτούμενη ποιότητα).
Το κακό είναι πως από την δεκαετία του 90 και ειδικά από την έκρηξη του cd και μετά μπάντες που έχουν μικρά σε διάρκεια κομμάτια προσπαθούσαν να γεμίσουμε τα 75 (και αργότερα 79) λεπτά διάρκειας του cd με όσο γίνεται περισσότερες συνθέσεις, αυτό οδηγούσε σε πολλά fillers. Έτσι όταν βλέπω 13 καινούργια κομμάτια σε άλμπουμ σήμερα ομολογώ είμαι καχύποπτος, πολύ καχύποπτος, πόσο ξεχωριστές μπορούν να γίνουν σήμερα συνθέσεις κλασικού heavy metal? Δεν λέω πως δεν γίνεται αλλά νομίζω πως κακώς συγκροτήματα σαν τους Accept προσπαθούν να γεμίσουν τα cd με μουσική σήμερα. 13 καινούργιες συνθέσεις σήμερα κουράζουν εύκολα άσχετα από διάρκεια. Όπως πάντα ο χρόνος θα δείξει.
Το άλμπουμ πάντως μου άρεσε, είναι καλό απλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μείνει κλασικό και θα πάρει θέση δίπλα στα παλιά τους αριστουργήματα όπως πολλοί έχουν γράψει εδώ μέσα.
νταξ, κι εγώ είμαι κατά των μεγάλων διαρκειών όταν μιλάμε για κλασσικό χιέβυ μέταλ, αλλά εδώ η περίπτωση είναι ιδιάζουσα. απείχαν χρόνια κ τους βγήκε όλος ο οίστρος, τι να κάνουμε. θα προτιμούσατε να βγάζανε 50 λεπτά δίσκο και τα υπόλοιπα τραγούδια να τα κρατούσανε για τον επόμενο? εμένα δε με κουράζει καθόλου, μάλιστα με τα time machine & kill the pain παίρνουμε και μια ανασούλα.
Τί εννοείτε κύριε κουρεμένε, ότι το Time Machine δεν είναι υπερθεϊκή κομματάρα;
ναι, κι αυτό και το kill the pain έχουν τα μαύρα τους τα χάλια.
εννοώ ότι κινούνται με χαμηλότεραι ταχύτηται ρε μπαγλαμά.
το ακουσα κι εγω με τη σειρα μου και αν εξαιρεσεις μια(πολυ)μικρη κοιλιτσα προς τη μεση του δισκου,μιλαμε για χιεβυ μετσαλ οργασμο.ειδικοτερα τα πρωτα 4 κομματια σπερνουν ολεθρο στεγνα.
ΠΑΝ-ΝΤΕΜΙΚ!!!
Ιτ’ς α μέτσαλ ντιζήήήήζζζ!
Κάθε φορά που ακούω αυτό το κομμάτι με το καλπάζον ριφ και το κολλητικό (χαρ χαρ χαρ 
) ρεφρέν με κυριεύει ένα ανεξήγητο χαμόγελο και θέλω να κουνήσω το σβέρκο μου ρυθμικά. Γιατρέ, είναι σοβαρό;
Πρόβλημα θα είχες αν δεν ήθελες να κουνήσεις το κεφάλι σου! 
Πλέον μπορώ να πω και εγώ την γνώμη μου για αυτό το album :
γενικά είναι ένα καλό album μετα απο 14 χρονιά απουσίας.
Τα τέσσερα πρώτα τραγούδια θα τα έλεγα κράχτες (τα 2 έχουν επιλεγεί για το promotion,τυχαίο ?) ,αφού είναι πολύ δύσκολο να μην αρέσουν σε καποιόν , είτε αυτούσια είτε κάποια σημεία τους.
Τα επόμενα τέσσερα (τα 3 +1 το bonustrack) είναι πιο αδύναμα και γίνεται πιο εμφανές αυτό , αφού προηγούνται τα πιο “εντυπωσιακά” τραγούδια του δίσκου .
Το Kill the pain είναι filler-slow song (τελειώς ανέμπνευστο) , ενώ το shades of death είναι απλώς κακό.Το Timemachine έχει καλά στοιχεία ,αλλά θα έπρεπε να το δουλέψουν κι άλλο , και το Locked and Loaded είναι το λιγότερο τυπικό (θα μπορούσαν να το έχουν γράψει οι Rage ή άλλα πνευματικά παιδιά των Accept).
Και μετά απο αυτή την κοιλιά,οι ταχύτητες ανεβαίνουν και το album “ξανα-ανεβαίνει” , με το Rolling thunder ,που άνετα κολάει μετά απο κανένα Saxon (πχ.motorcycle man) στο πρόγραμμα των rock clubs.Το Pandemic θυμίζει κάτι απο το τελευταίο καλό album των γερμανών θεών (Objection overuled).
Tο New World Comin είναι απο τα αγαπημένα μου ,αφού ροκάρει δυνατά με τις heavy κιθάρες και τα ωραία leads .Το προετοιμάζει η εισαγωγή με το παραμορφωμένο μπάσο ,κάτι που μου θύμισε το Electric Funeral (…το κολλημένο heavy-metal-o-μυαλό μου…).
Το επόμενο (Νo shelter) είναι και το τελευταιό καλό του δίσκου και μπορεί να χαρακτηριστεί το διδυμάκι του πρώτου τραγουδιού (Beat the bastards) ,με το γρήγορο ρυθμό του ,τα πορωτικά drums και γενικά την ψιλοthrashιλα που βγάζουν.
Το Bucket full of hate ενώ έχει γαμάτο riff ,στη συνέχεια με αφήνει αδιάφορο , αλλά είμαι σίγουρος ότι σε κάποιους θα αρέσει.
Αυτά τα ολίγα, τώρα σειρά έχει το τελευταίο των Spiritual Beggars.
α. Τα Shades of Death και Kill The Pain μια χαρά τραγουδάρες είναι.
β. Εμένα μόνο το New World Comin’ δε μάρεσε τόσο
Επιτέλους το απόκτησα, και τώρα το ακούω απ’το cd, θα λιώσει το σκ…απίστευτος ήχος…και ο τραγουδιάρης γαμώ τα παιδιά…και τις φωνές:):!:
:-k Βγήκατε για μπύρες???
Βάζε μου ιδέες…ένα βαρέλι στην καθισιά του καθαρίζει ο τύπος…πάντως για την φωνή του και το στυλάκι του που έχω δει στα κλιπάκια εννοούσα:):!:
[SIZE=“5”]THE BEST ACCEPT ALBUM. NAI. EINAI.[/SIZE]