Για μένα οι Korn δεν έχουν καμία επαφή με τους Machine Head. Οι Pantera οι Biohazard και τρίτοι οι Machine Head αποτελούν ξεχωριστό κίνημα στην αμερικανική metal μουσική των '90s. Αυτοί οι τρεις αποτελούν σημαντικό κομμάτι της αλυσίδας που οδήγησε στο metalcore της περασμένης δεκαετίας.
5 Likes
Korn = ακτινίδια
Mh = κότσι χοιρινό
2 Likes
Το metalcore των killswitch και των trivium ναι προέρχεται από εκεί το μετέπειτα ήταν γνήσιο τέκνο αυτών και του μελοντεθ…
1 Like
Ούτε machine head. Το ότι πήραν λίγο από την φιλοσοφία τους οι MH, δεν σημαίνει και nu metal.
Συγγνώμη, αν δεν είναι εκ των leaders οι Machine Head, τότε ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ? Απειροελάχιστοι τους φτάνουν.
Ας μη μηδενίζουμε τα πάντα, λόγω του ότι ο Flynn μάλλον έχει σαλέψει…
4 Likes
Κι εγώ πιστεύω ότι οι Machine Head έπαιξαν σημαντικό ρόλο τόσο στα 90s όσο και στα 00s και φυσικά επηρέασαν κόσμο και κοσμάκη . Στην πρώτη δεκαετία με το Burn My Eyes έναν από τους δίσκους που όρισε το groove metal, και στην δεύτερη δεκαετία με το Blackening ίσως τον κορυφαίο αμερικανικο μέταλ δίσκο των 00s .
Οι στίχοι στο νέο κομμάτι, το οποίο μουσικά είναι μια χαρά, είναι αστείοι. Από την άλλη αν έτσι νιώθει οκ κανένα πρόβλημα απλα έχει δείξει πολλές φορές στην ιστορία ότι είναι attention whore. Just my 2 cents .
5 Likes
Ενδιαφέρουσα η κουβέντα για τη σημασία των Machine Head και νομίζω ότι απόλυτο δίκιο δεν έχει ούτε η μία πλευρά, ούτε η άλλη (αν και ελαφρώς τάσσομαι περισσότερο με drenie). Θέλω να πω ότι ο διαχωρισμός leaders/followers δεν είναι και τόσο απόλυτος, ένας σημερινός follower μπορεί άνετα να γίνει αυριανός leader για άλλους κ.ο.κ. Και νομίζω ότι ακριβώς σ’ αυτήν την περίπτωση εμπίπτουν και οι Machine Head. Θυμάμαι χαρακτηριστικά των Monte Conner να λέει ότι όταν βγήκε το “Cowboys from hell”, του έρχονταν 50 demo τη βδομάδα στο στυλ των Pantera. Ε, από αυτά τα 50 (λέει) ξεχώρισε τους Machine Head και έβγαλε το “Burn my eyes”. Την επόμενη μέρα έσκαγαν demo στο στυλ του “Burn my eyes” κλπ.
Εντάξει, νομίζω ότι όποιος αρνείται την επιρροή των Pantera στο “Burn my eyes”, μάλλον εθελοτυφλεί, όπως και την επιρροή του N.Y,H,C. απ’ όπου οι Machine Head πήραν τα beatdowns. Κάτι που θεωρώ “καινοτομία” των Machine Head ήταν οι αρμονικές στην κιθάρα, αυτό ναι. Και πολύ-πολύ δυνατά τραγούδια, προφανώς. Τελειοποίησαν, δηλαδή, έναν ήχο που γεννιόταν εκείνη τη στιγμή, δεν έχει σημασία αν ήρθαν δεύτεροι μετά τους Pantera ή αν οι μεταγενέστερες μπάντες τους έβλεπαν σαν leaders. ΠΡΟΦΑΝΩΣ και έπαιξαν τεράστιο ρόλο, γιατί η αμερικάνικη αγορά ακόμα ξεζούμιζε αυτόν τον ήχο και οι Machine Head ήταν στα high τους τη στιγμή που έπρεπε -άρα πέρασαν στο συλλογικό υποσυνείδητο σαν “ιστορική” μπάντα -και καλά έκαναν κιόλας.
Τώρα για το αν άλλαζαν στυλ με ρυθμούς χαμαιλέοντα (δηλαδή thrashcore όταν βγήκαν οι Pantera, κοτσιδάκια όταν βγήκαν οι Korn, “The blackening” όταν ΗΔΗ οι Lamb of God και άλλοι του N.W.O.A.H.M. είχαν επαναφέρει το riff σε κυρίαρχη θέση) και για το αν αυτό οφείλεται σε “άκρατη δημιουργικότητα” ή στο… φύσημα του ανέμου, αυτό είναι άλλη συζήτηση.
12 Likes
Υπάρχει και ashes of the wake ε
1 Like
Ενδιαφέρον θρεντ, θα ήθελα να καταγράψω κάποιες σκέψεις όπως το διάβαζα…
Πολύ σημαντική μπάντα οι MH στα 90ς αλλά πραγματικά απλώς (…) έβγαλαν έναν πολύ καλό δίσκο με προσωπικότητα που πούλησε. Ούτε πρώτοι, ούτε δεύτεροι, ούτε καν τρίτοι δεν ήταν στην πρωτοπορία του ήχου. Ήταν μια πολύ χαρακτηριστική μπάντα της εποχής και φυσικά αυτό τους δίνει μεγάλο πάτημα να μιλάνε για επιρροή αλλά ούτε καν να πλησιάζει σε αυτό που πουλάει ο Φλυνν στους στίχους…
Επίσης, πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι το σνομπάρισμα στους Anthrax, φοβερό πώς τελικά αυτή η μπάντα αδικείται ιστορικά και από τις 2 μεριές, πρώτα τους κράζανε οι χατζημέταλλοι που μπασταρδεύουν ανόσια πράγματα και μετά ότι “τι δουλειά έχουν στους Big 4” (που είναι και ασχετοσύνη σαν άποψη παρεμπιπτόντως) και τώρα ακόμα- και από την άλλη η πρωτοπορία τους, για την οποία φάγανε και το κράξιμο, δεν αναγνωρίζεται. Το 1987 βγάλανε το I’m the Man, μόνο οι Beastie Boys και οι Run DMC/Aerosmith (δηλ. πάλι ο Rubin) προηγούνται στο μεηνστρήμ… Και μετά το 1991 με το Bring the Noize κάνανε το απόλυτο κροσόβερ χιπ χοπ/θρας/γκρουβ και αυτά τα πράματα δεν ήταν underground ομπσκιουρίλες της κοζμάρας των μεταλλάδων, ήταν EP και singles που γίνανε χρυσά και πλατινένια. Ήταν η πρώτη φορά που ΠΕΡΙΟΔΕΥΑΝ δυο τέτοιες μπάντες, δεν ξέρω αν μπορεί να συλλάβει κανείς τι γέφυρα είναι αυτό το πράμα ιστορικά. Aν συνυπολογίσουμε την ριφολογία στο Among the Living και τους SOD ένα χρόνο νωρίτερα, καταλαβαίνουμε ότι δεν μιλάμε για ένα footnote στην εξέλιξη της μουσικής αλλά για κανονικότατο ΚΕΦΑΛΑΙΟ (που φυσικά αναγνωρίζεται από όλο το νου μέταλ) - χα, η βερμούδα στο μέταλ είναι Anthrax/Suicidal Tendencies (άλλο τεράστιο κεφάλαιο γενικά)
Αντιστοίχως σημαντικότατοι είναι οι θρασάδες που γκρουβάρανε παραπάνω από τον μέσο όρο (Overkill από το Under the Influence και ειδικά του Years of Decay, Exodus του Fabulous Disaster, Εxhorder κλπ), οι πραγματικά πρωτότυποι Mordred, οι Primus που αναφέρθηκαν και φυσικά ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ είναι οι Faith No More (ειδικά Real Thing και Angel Dust), οι King’s X, oι Prong του Prove You Wrong (που όλα αυτά τα λέγανε μεταξύ false metal, rap metal, alternative metal και τέτοια) και το ρεύμα των RHCP (από τα μέσα της δεκαετίας αλλά με απογείωση στα Μother’s Milk και φυσικά Blood Sugar Sex Magic) και του funk το οποίο το ακούς να μπαίνει σε μπάντες στυλ Death Angel ή και τους Sacred Reich ακόμη (το American Way είναι ένα γκρουβ μέταλ κομμάτι) και φυσικά τους ήδη αναφερθέντες Suicidal Tendencies. Kαι μετά από αυτά φτάνουμε στους Rage Against the Machine και φυσικά τους Pantera και ενώ βέβαια το Cowboys είναι η αρχή αυτού του πράγματος είναι το Vulgar του 1992 που είναι το ΜΠΑΜ και προσωπικά έχοντας ζήσει την εποχή θεωρώ και το σημείο 0, που η παγκόσμια μουσική σκηνή αρχίζει και γίνεται dominated από αυτόν τον ήχο. Eκεί σκάνε και οι Biohazard που ορθότατα αναφέρθηκαν με το Urban Discipline και ειδικά το State of the World Address ήταν πρώτες μούρες τότε. 1992 και το ντεμπούτο των Fear Factory που ήδη και γκρούβαρε και είχε και τα ιντάστριαλ. Nα αναφέρουμε και το Deaf Dumb Blind των Clawfinger
Οι Machine Head έρχονται το 1994 και έχει ήδη προηγηθεί το μοσχοπουλημένο Chaos AD των Sepultura. Φυσικά και έκανε τεράστια αίσθηση και σουξέ αλλά με καμία κυβέρνηση δεν ήταν μουσική πρωτοπορία με την έννοια που πουλάει στους στίχους ο Flynn. Ο οποίος ΔΕΝ ντρέπεται να γράφει “I’m calling out the Judas” εννοώντας προφανώς το Jugulator των Judas Priest για να προσδώσει κύρος στην επιρροή του “επηρέασα τους Judas Priest”. Και ενώ μπορείς να πεις ότι οι ΜΗ έχουν μερίδιο ευθύνης στον ήχο του Jugulator, προηγούνται και μάλιστα πολύ περισσότερο οι Pantera και ΚΥΡΙΩΣ οι Fear Factory, οι οποίοι Fear Factory για μένα είναι ΠΟΛΥ πιο πρωτοπόροι μουσικά με το Demanufacture από ότι οι Machine Head - και με το στακάτο ριφινγκ/μπότες ντουμπλάρισμα, γκρούβα με το κιλό και μίξη βοθρέ-καθαρών φωνητικών.
Όλα αυτά για να καταλήξω ότι μπορεί να έχουν γραφτεί και πολύ πιο καθυστερημένοι στίχοι στο μέταλ από ότι οι μπούρδες του Flynn αλλά προσωπικά από μια μπάντα που ανήκει στο ρεύμα αντι-κιτς του μέταλ, το να πηγαίνεις από τα ΝΙΑΤΑ σου και “let freedom ring with a shotgun blast” και να καταλήγεις στα ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΗ που γράφει στους στίχους είναι πολύ πιο κραυγαλέο από το να γράψουν τον νιοστό ύμνο στο μέταλ οι Manowar και είναι διπλή κατάντια να κράζεις τους κριτικούς σου λέγοντας χοντράδες όπως ότι έχει επηρεάσει όλες τις μέταλ μπάντες - που έτσι κι αλλιώς αφορά ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι του μέταλ ήχου που δεν είναι και το πιο διαχρονικό εδώ που τα λέμε…
Εγώ βασικά αυτό δεν κατάλαβα πότε συνέβη, πότε έγινε τόσο γτπ ο Φλυνν όσον αφορά το πώς αντιδρά και τι λέει και τι γράφει… “ΞΕΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ; ΡΕ ΣΑΣ ΓΑΜΑΩ, ΣΑΣ ΓΡΑΦΩ, ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ”. Και ενώ έχει κυκλοφορήσει το poetry slam του Bastards που προσωπικά το κατατάσσω στα πιο κριντζ πράγματα που έχω δει ποτέ μου, δηλαδή απορώ πώς ο ίδιος δεν το βλέπει πόσο lame είναι…
Χίλιες φορές τζαμπ ντα φακ απ, εκατομμύρια φορές τζαμπ ντα φακ απ όμως…
Το κομμάτι μου φάνηκε συμπαθητικό. Αλλά με αποσπά πολύ ο Flynn.
10 Likes
Απορώ που ασχολείστε τόσο πολύ με τα λεγόμενα ενός από τους μεγαλύτερους φαφλατάδες και attention whores της μουσικής που ακούμε. Το είπε ο Flynn και χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Χειρότερος και από Corey Taylor.
Είπαμε, αποσύνδεση ατόμου από τέχνη 
!
3 Likes
Δυστυχώς δεν έχω την ώρα και το κουράγιο να γράψω τις σκέψεις μου για αυτό το θέμα που πιάσατε στην μουσική και την ιδεολογία, εδώ γράφω σεντόνια για μια παπαριά του Flynn - αλλά δεν συμφωνώ με την ασπρόμαυρη προσέγγιση “ο δημιουργός και το δημιούργημα είναι ένα / είναι δυο διαφορετικά πράγματα”, όλα πάνε ανά περίπτωση.
Αλλά θα πω ότι πιστεύω ακράδαντα ότι και ένας σιχαμένος άνθρωπος μπορεί να εκφράσει καλλιτεχνικά (μουσικά εν προκειμένω) πράγματα με τα οποία μπορώ να ταυτιστώ, μπορεί να εκφράσει χαρά, λύπη, αγωνία, τρόμο, απόγνωση, ελπίδα, ανάταση, ηρωισμό, μαυρίλα, πόρωση, ό,τι. Και δεν σημαίνει ότι επειδή μπορείς να συντονιστείς ψυχικά με την έκφραση αυτή, ότι αυτομάτως σε κάνει και σένα σιχαμένο ή προβληματικό ή ό,τι.
Ο Φλυνν είναι βλάκας αλλά έχει γράψει κομματάρες. Εγώ απορώ γιατί από το Κάθαρσις και μετά βλέπω τέτοιες χοντρές μπουρδάρες. Τον θυμάμαι με έφεση στο ψώνιο… αλλά όχι έτσι… θυμάμαι όταν ήταν να βγει το The More Things Change να τον ρωτάνε οι δημοσιογράφοι (Άγγλοι, που είχαν τεράστιο σουξέ στην Αγγλία οι MH τότε) πώς αισθάνεται πού όλο το μέταλ(!) τον περιμένει και βασίζεται πάνω του μιας και οι σημαίες του (κατά τους Άγγλους) δεν τα πάνε καλά, εννοώντας τους Metallica και τους Maiden. Και αντί αυτός να απαντήσει “ε, εντάξει, υπερβολάρες παιδιά” απαντάει “ναι, είναι μεγάλη ευθύνη και το έχω πάρει στα σοβαρά” ή κάτι τέτοιο. Θυμάμαι και τον Αράγια ή τον Κινγκ να μιλάει για τον Φλυνν στην πρώτη περιοδεία που τους είχαν πάρει μαζί (στο Divine Intervention) και λέγανε ότι περπατούσε λες και ήταν 2 μέτρα ψηλός. ΟΚ, ψώνιο. Αλλά μετά είχα διαβάσει διάφορα στα μπλογκ του, τις συνεντεύξεις επί Through the Ashes και Blackening και μου φαινόταν πιο ώριμος, πιο κατασταλλαγμένος, πιο μαζεμένος. Μπορεί και να μην έπεσα πάνω σε χοντράδες, πάντως μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση επαναλαμβάνω αυτή η κατηφόρα από το Catharsis και μετά που το πήρα χαμπάρι…
6 Likes
Same here !
1 Like
γενικά κάνει δουλίτσα πάντως, δεν μπορώ να πω
Δεν θα το ελεγα σνομπαρισμα.
Μιλώντας σαν άτομο που δεν είμαι ορκισμένος μεταλλάς, μπάντες σαν τους Αthrax μου φαινονται τριτοτέταρτες. Μπορεί να επιρρέασαν κόσμο, μπορεί να είχαν το ερισμά τους, αλλά όσο και να έχω προσπαθήσει δεν μπορώ να τους ακούσω. Μου φαίνονται τέρμα τζουφιοι. Υπάρχουν προφανώς ωραία κομμάτια εδώ και εκεί, αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω.
Δηλαδή βάζω το i am the man, το οποίο οκ αναγνωρίζω τι crossover ειδών είναι, ειδικά για την εποχή του, αλλά το κομμάτι ειναι ΜΗΔΕΝ. Ο ραππερ το σωζει - τα ριφφ, το ντραμμινγκ, όλα είναι below average.
Eίναι στην κατηγορία που εγώ λέω “για μεταλλαδες”. Μουσική δηλαδή που δεν έχει “μοίρα” σε κάποιον παραέξω (όχι οτι με απασχολεί κατι τετοιο, έτσι, απλά ετσι έχω την κατηγορία στο νου μου).
Δηλαδή είναι κάτι που αυστηρά είναι για εσωτερική κατανάλωση απο μεταλλάδες, από την στιγμή που έχουμε ρουφήξει τα πρωτοκλασσάτα και πλέον υπάρχει η ανάγκη για τον ίδιο ήχο και πρέπει να ακούσουμε και κάτι άλλο αντιστοιχο.
Ξέρω πως το παραπάνω μπορεί να ακούγεται είτε ψηλομύτικο, είτε δενξερωκαιγω τι, ακούω αυτή την μουσική, την αγαπάω, αλλά δεν μπορώ να ακουσω οτιδήποτε υπάρχει και να εκθειάσω επειδή είναι μεταλ ή επειδή είναι “ιστορικό όνομα” ή οτιδήποτε.
2 Likes
Κανείς δεν ζήτησε να εκθειάσεις τίποτα. Το Ι’m the Man είναι αυτό που ακούς: Ένα χαβαλετζίδικο κομμάτι το οποίο η εταιρεία τους κατάλαβε ότι δεν είναι της πλάκας όπως νομίζεις εσύ αλλά ότι θα έχει appeal. Όπως και είχε, μεγάλο και μεηνστρήμ. Και πέφτεις έξω: οι μεταλλάδες είναι κυρίως που το σιχάθηκαν και οι εξωσχολικοί το γούσταραν. Οι (χατζη)μεταλλάδες τους κατηγόρησαν ότι μπασταρδέψανε το μέταλ με “πράγματα που δεν κολλάνε” και τέτοια. Α, και ραππάρουν όλοι πλην του Dan Spitz.
“For a heavy metal band raps a different way
We like to be different and not cliche
They say rap and metal can never mix
Well all of them can suck our
“Sexual organ in the lower abdominal area!”
No man, it’s “dick!””
…oι υπόλοιποι από το '87 μέχρι το '91 δεν είχαν ρουφήξει, ούτε χορτάσει τίποτα από όλα αυτά γιατί “αυτά” δεν υπήρχαν τότε. Αυτό είναι που δεν στέκει σε αυτό που λες. Ποια πρωτοκλασάτα και ποια χόρταση; Και αν το I’m the Man σου φαίνεται κακό (που δεν είναι, τα τύμπανα ειδικά που λες μια χαρά κοπανάνε όπως πάντα… αλλά τέλος πάντων), το Bring the Noise έχει και την παραγωγή και ακόμα ακούγεται μια χαρά και έκανε και τεράστια αίσθηση (oι Limp Bizkit ξέρω γω εμφανίζονται πόσα χρόνια μετά), φυσικά πάλι εκτός χατζημεταλλάδων (δεν λέω μεταλλάδων γενικά, αν και λίγοι δηλώνανε φανς αυτού του πράγματος τότε). Πάντως, μαζί με το κατόρθωμα των Motorhead που στο κοινό είχαν πάνκηδες, ροκαμπιλάδες και μεταλλάδες ταυτόχρονα (εχθρικές φυλές), η περιοδεία Public Enemy/Anthrax που είχε λευκούς/μαύρους, δυο τελείως διαφορετικές κουλτούρες δηλαδή, μέρα και νύχτα πραγματικά, ε, είναι τε-ρά-στι-ο θέμα.
Τώρα για την δισκογραφία τους και τα κομμάτια τους, φυσικά έχεις δικαίωμα στην γνώμη σου, μπορώ να καταλάβω να τους λες δεύτερους σε σχέση με τους Metallica αλλά τριτοτέταρτους δεν μπορείς να τους πεις με τίποτα. Αυτό είναι σνομπάρισμα και απαξίωση που δεν στέκει ρε φίλε. Μπορείς δηλαδή και να το πεις και να το πιστεύεις, δεν στο απαγορεύει κανείς, απλά έχεις άδικο ρε μαν! Έχουν ΜΕΓΑΛΟ σερί οι Anthrax μέχρι και το Sound of White Noise. Αν εννοούσες στο ΜΕΤΑΛ ότι έχουμε χορτάσει πρωτοκλασάτα πράγματα και οι Anthrax δεν χωράνε (αλλά έλεγες ότι είναι εσωτερικής κατανάλωσης) και πάλι τα 3 πρώτα είναι μνημεία με τρελούς ύμνους και το Persistence ίσως είναι και το καλύτερο overall. Ο Benante ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ντράμερ (και βασικός συνθέτης…) και η διασκευή στο Got the Time για μένα συγκαταλέγεται στις τοπ διασκευές έβερ. Αλλά κυρίως εκ των πραγμάτων είχαν τεράστιο appeal στο mainstream σε κοινό που ΔΕΝ είχαν οι άλλοι 3, ήταν μπάντα που άνοιγε δρόμους και γεφύρωνε πράγματα και παρουσίαζε μια αισθητική που δεν την έβρισκες αλλού.
Μα Keep it in the Family ή Ιmitation of Life ρε φίλε, τι τριτοτέταρτοι; (πάτησες κάλο, μεγάλωσα με Anthrax…)
5 Likes
Vic, κάνεις ένα λάθος. Μιλάω για τώρα, δεν μιλάω για τότε.
Τότε δεν τα εζησα παράλληλα τα πράγματα, μπορώ να αναγνωρίσω προφανώς ιστορικά γεγονότα, δεν αμφισβητώ την ιστορικότητα και την προσφορά των anthrax, αλλά στο σήμερα, στον ακροατή που είμαι σήμερα (και πριν 10 χρόνια), οι anthrax είναι τριτοτέταρτοι.
Τώρα αν έχεις μεγαλώσει με athrax, μπράβο σου, ποτέ δεν θα πω τίποτα για τα γούστα του άλλου (εκτός αν προσπαθεί να μου επιβάλει τα γουστα του), αλλά επίσης δεν θα μπορέσεις να με πείσεις ποτέ για το πόσο γαμάτη μπάντα είναι οι insert_random_band, από την στιγμή που έχω ήδη μια άποψη για αυτή, έχοντας προσπαθήσει να ακούσω τουλάχιστον 5 δίσκους τους.
Τα γεφυρώματα και τα λοιπά, είναι όλα δεκτά και αναγνωρισμένα (σίγουρα δεν χρειάζονται αναγνώριση από μένα για να ισχύουν), απλά λέω ότι εμένα δεν μου κάνει. Προφανώς μου αρέσουν διάφορα παιδιά αυτού του γεφυρώματος, αλλά η αρχή του μου φαίνεται άνοστη. Ιt’s all about taste.
4 Likes
Επιτέλους κάποιος που αποδίδει στο Demanufacture τον δέοντα σεβασμό. Δεν θα το ξεχειλώσω να πω πόσο πίσω είναι το Burn My Eyes στην “επίδραση” του σε σχέση με την ιστορική αναδρομή που έκανες, είσαι πιο επιεικής από μένα. Συμφωνώ προφανώς σε όλα.
Επίσης, αυτό που κάνανε οι Anthrax με τους Public Enemy, δεν ήταν απλά μια συνεργασία δεν ήταν απλά μια εμπορική απόπειρα, είχε ένα διαολεμένα τεράστιο cultural impact οπότε καρδούλες σε όσους το αναλύετε. Άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου. Φυσικά μετά ήρθαν οι Cypress Hill, οι Body Count, η περιοδεία RATM με WuTang (άσχετα του πως κατέληξε), ενώθηκαν υποκουλτούρες με ένα πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Και μην ξεχνάμε το στιχουργικό θέμα του Bring Tha Noize έτσι;
Οι Anthrax ήταν πολύ μπροστά σε πολλά. Για μένα, αυτό το τραγούδι, να καταφέρουν να πετύχουν τόσα με ένα συγκρότημα που δεν ήταν και το αγαπημένο της Αμερικής τότε, ναι για τους PE λέω, είναι μια από αυτές τις ιστορικές στιγμές που ένα μουσικό είδος εξελίσσεται.
How long can you go? Death Row?
Επίσης, @Leper_Jesus ΝΑΙ στο NYHC. Συχνά αδικείται στην επιρροή του ως προς την τότε αμερικάνικη σκηνή, πέφτουν όλοι στο hip hop και το funk. Νιώθω πως οι MH ήταν πάντα πολύ derrivative της εκάστοτε εποχής τους. Ποτέ πρωτοπόροι. Άλλο αν έχουν καλούς έως και εξαιρετικούς δίσκους.
4 Likes
Ώπα φίλος, το ανέφερα και γω πιο πριν.
!
Kοίτα να δεις που θα με κάνετε να ξανακούσω Anthrax.
5 Likes