Εμενα παντως και τα 2 αλμπουμ τους χωρις τον Cazares μου αρεσαν παρα πολυ (Archetype & Transgression). Το πρωτο θεωρειται ενα απο τα καλυτερα τους και το δευτερο η ιδια η μπαντα το θεωρει ημιτελες, αλλα οι συνθεσεις ειναι καταπληκτικες.
Ομολογω οτι στα τελευταια 2 αλμπουμ τους εχω χασει, το τελευταιο που ακουσα ενδελεχως ηταν το Mechanize, με περιεργεια για το πως θα ακουγονται με την επιστροφη του Cazares, αλλα μου φανηκε ανισο, και πλεον πιστευω οτι τελικα το rhythm section τους (Herrera & Christian Olde Wolbers) ηταν υπευθυνο για τον χαρακτηριστικο τους ηχο περισσοτερο απο οτι ο Cazares στις κιθαρες (ωπ εκανα και ριμα).
To obsolete μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά για μένα ερχονται πρώτα τα άλλα 2.
Archetype εξαιρετικός δίσκος, με φοβερά κομμάτια. Transgression όσο το έχω ακούσει, δεν μου έχει πεί πολλά πράγματα.
Τώρα από την επανένωση με τον χοντρό, τα δισκάκια είναι συμπαθέστατα, είναι στο ύφος του demanufacture περισσότερο. Στο mechanize ο εταιρος χονδρος ήταν πολύ καλός, αλλά Herrera δεν έπιασε ποτε, τα επομενα 2 επίσης συμπαθέστατα με drumming πιο κοντα στου herrera. Το μόνο κακό τους είναι πως μετά από τόσους δίσκους, πόσο γαμάτα καθαρά ρεφραιν να γράψει αυτός ο αμοιρος ο Μπελ? Οπότε υπάρχει αναγκαστική κοιλιά σε κάθε δίσκο.
Το Archetype μου φαίνεται πολύ άνισος δίσκος, old school for the sake of oldschool αν και συμπαθώ. Όντως θεωρείται από τα καλύτερά τους; Transgression μόνιμα στο skip για μένα.
Μέχρι το Digimortal είπαμε, είναι όλα τέλεια. Mechanize είναι άρρωστος δίσκος, ίσως για μένα ο καλύτερος τους μετά το Obsolete (που φυσικά και είναι δισκάρα, όπως και το Filth Pig των Ministry, άσχετο, μπορεί και όχι). Μπορεί να είναι και ο 3ος καλύτερος της μπάντας για μένα. Θα σπαμμάρω για να το ακούσετε προσεκτικά και αν ενδώσετε!
Τα επόμενα μετά το Mechanize για μένα είναι αρκετά μέτρια, τρελό step down. Δεν ακουμπάνε καν τις συνθέσεις του. FInal Exit ρε!
Εβαλα Transgression που ειναι μαλλον το πιο εμπορικο τους αλμπουμ και θυμηθηκα γιατι το γουσταρω τρελα. Καταρχας το 540,000 Fahrenheit ειναι κομματαρα και σε βαζει με την μια στο κλιμα. Supernova τρελο χιτακι, λατρευω, και αν και εχει κανα 2-3 φιλλερς, τα υπολοιπα ειναι υποτιμημενα πιστευω. Πω πω και το ομωνυμο τρελες τσαγκα τσαγκα ριφφαρες. τι καλα που μου τους θυμησατε αυτες τις μερες
Το Obsolete ειναι το αγαπημενο μου και γιατι εχει φανταστικο artwork, concept, στιχους και κλιμα. Μακραν το πιο σκοτεινο τους αλμπουμ, με ιστορια που θα γινοταν καταπληκτικη cyberpunk ταινια. Γενικα με αυτον τον δισκο χανομαι πραγματικα σε αλλο συμπαν.
Ναι αλλά μέχρι εκεί για μένα, όσα συμπαθώ σε αυτόν τον δίσκο μου φαίνονται κατώτερα άλλων. Ίσως έχει να κάνει και με το ότι ο καθένας μας προσεγγίζει από διαφορετική σκοπιά την δισκογραφία της μπάντας. Σας είπα πόσο δισκάρα είναι το Mechanize;
Δισκάρα το Digimortal κανείς δεν διαφωνεί νομίζω με αυτό. Αλλά έχω τις προσωπικές μου αδυναμίες! ΑΝ έκανα ταξινόμηση της δισκογραφίας πάντως, Digimortal στο 3, Mechanize στο 4. Μετά δεν με απασχολεί χαχα!
Προσπερνάμε τις τραγουδάρες- κράχτες Mechanize και Powershifter (τι ρεφραίν!).
Έχει μέσα Industrial Discipline, Christploitation, Fear fucking Campain, Final Exit αν έχεις τον θεό σου!
Πω πω η τριπλετα απο το Obsolete στην αρχη και το encore με τα 5 καλυτερα του Demanufacture απλα σκοτωνουν ε. Εκανα revival παντως στο τοπικ τους για να μην σπαμμαρουμε τους Machine Head. Παμε εκει να κανουμε 100 ποστς να νομιζει ο κοσμος οτι πεθανε κανας Bell.
Ο Steve Lagoudi, ηχολήπτης των Machine Head είναι κολλητάρι του πολύ καλού μου φίλου μουσικού/ηχολήπτη Chris Tsanjouri και ενδεχομένως να κάνω ένα promo με τους machine head. Θα σας ενημερώσω αν τελικά γίνει.
Πείτε και άλλα παρακαλώ!
Όπως και οι unearth, έτσι και προγενέστερες απο αυτούς μπάντες δεν έπιασαν ποτέ στο ελλάντα για ένα και μόνο λόγο, γιατί τοτε δεν υπήρχαν τα ιντερνετς και αν δεν ήσουν φουλ χωμένος σε ένα δισκάδικο κάθε εβδομάδα η αν δεν ήταν κολλητός σου ο δισκοπώλης, τα τότε μμε δεν θα στους ανέφεραν ποτέ για καλό λόγο… Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο που αντιμετώπιζε το metal hammer τους machine head πριν το blackening , κάπου ανάμεσα στο σπάσιμο αρχιδιών για σαξον και γουάσπ, λεγαν ότι έχουν μόνο ένα καλό ντεμπούτο και έναν φροντμαν που τσακώθηκε με τον κερρι κινγκ… Α και έλεγε οτι το supercharger ήταν η μεγαλύτερη αιδία που έχει βγει ποτέ…
Για τους Unearth δεν είναι τόσο θέμα Χάμερ -προσωπικά τους γνώρισα μέσα από το The March που είχε (αν θυμάμαι καλά) αποσπάσει καλές κριτικές από το περιοδικό. Τότε με είχε εντυπωσιάσει το πόσο αρμονικά τα chugging riffs διαδέχονται οι μελωδικές, σχεδόν Maiden-ικές κιθάρες (επιρροή από Σουηδική σκηνή προφανώς) και -κυρίως- το ότι τα φωνητικά δε με ενοχλούσαν, το αντίθετο, σε σχέση με πολλές metalcore μπάντες.
Γενικά ο ελληνικός τύπος είχε πολύ περίεργη σχέση στα 90s με τέτοια ιδιώματα. Από την άρνηση πήγε στο στρουθοκαμηλισμό (2-σέλιδο αφιέρωμα στους Slipknot το 1998 ξεκινούσε με το “ΔΕΝ είναι Nu Metal”), ενώ παράλληλα -σποραδικά- αφιέρωνε χώρο και καλές κριτικές. Πχ το The More Things Change πήρε 10άρι στο Χάμμερ και 6/6 από το Invader. Σταθερή εξαίρεση και εκεί αποτελούσε ο Καραολίδης που δεν είχε τέτοια κολλήματα. Θυμάμαι ανταποκρίσεις τύπου Dynamo αποθέωνε μπάντες που εκτείνονταν από τους Pantera μέχρι τους Insane Clown Pose, πράγματα που δεν πολυχώνευαν άλλοι συντάκτες και κυρίως οι αναγνώστες με λίγα λόγια (το γιατί οι Pantera είχαν συνδεθεί στα 90s στη χώρα μας με το Nu Metal παραμένει άγνωστο. Μάλλον το “μοντέρνο” συνεπάγονταν αυτόματα με “Nu”).
Νομίζω σε ένα βαθμό ήταν αντίδραση για το τι συνέβαινε στην Ευρώπη και κυρίως στην Αγγλία που το παραδοσιακό μέταλ δεν υπήρχε. Από την άλλη διάβαζες λιβέλους για το “Nu Metal” και το metalcore την ίδια στιγμή που μπάντες σαν τους LoG, Chimaira, Killswitch Engage, ΜΗ από τη μία, Cro-Mags, Pro-Pain κλπ, δηλαδή μπάντες που είτε επηρέασαν άμεσα είτε ηγήθηκαν αυτό το ιδίωμα, τύχαιναν μιας αποδοχής.
Εγώ αυτό που πάντα εκτιμούσα στους MH είναι ότι δεν φοβόντουσαν να πειραματιστουν. Το unto the locust , αν και αρκετά διαφορετικό από τις προγενεστερες κυκλοφορίες τους (φαντάζομαι ότι δεν είναι και τόσο δημοφιλές) είναι το αγαπημένο μου album από τους MH και ένας από τους λόγους είναι ξεκάθαρα αυτή η διαφορετική δημιουργικότητα τους
