@bostonflesh τελικα το παρακατω, αν και δεν ειναι στα ακουσματα μου, μου αρεσε. Θα το χαρακτηριζα ευπεπτο ροκ - χωρις να του δινω αρνητικη χροια- με την τυπισα να εχει εξαιρετικη φωνη. Δεν μπορω να πω με τι μοιαζει γιατι δεν ακουω τετοιου ειδους μουσικη.
Μπορει να μην το ακουω συχνα απο εδω και περα αλλα σιγουρα δεν θα το σβησω απο την λιστα μου στο spotify.
Thanks
6 Likes
Deaf Radio - Alarm
Δεν εχω ιδιαιτερη (βασικα καμια) σχεση με το desert rock οποτε δεν εχω να πω και πολλα πανω στο συγκεκριμενο μουσικο ιδιωμα, παρόλα αυτα εντοπισα αρκετα alternative rock στοιχεια και γενικα υφος που μου φανηκε εντονη η παρουσια του στο συνολο. Βγαζει φυσικα και μια εντονη ροκια οποτε ειναι μια μιξη των δυο ηχων υποθετω, και συμφωνα με τις δικες μου προτιμησεις και ακουσματα απολαυσα πολυ περισσοτερο την alternative πλευρα και στιγμες του δισκου.
Περιμενα πως θα ακουγα κατι παρομοιο με Nightstalker η Monster Magnet, άλλα τελικα συνειδητοποιησα πως δεν μοιραζονται και πολλα κοινα στοιχεια με τη stoner σκηνη, αν και σιγουρα εχουν δομικα στοιχεια και μουσικες φρασεις που παραπεμπουν αβιαστα εκει, και ανετα θα ακουγες σε καποια συγκροτηματα του ειδους. Οι Deaf Radio εχουν ταχυτερα tempo χωρις να λειπουν και οι χαλαρες στιγμες, και δεν ηχουν οσο heavy ειναι οι παραπανω μπαντες, στα δικα μου αυτια τουλαχιστον. Δεν κανω τη συγκριση αρνητικα για καμια μπαντα (αν και Nightstalker παρακολουθω σταθερα με ενδιαφερον πολλα χρονια, εξαιρετικη μπαντα), μιλαω καθαρα για τα ειδη της stoner και της desert rock και οποιες μουσικες διαφορες εντοπισα στη μικρη μου ενασχολιση και επαφη που εχω μαζι τους.
Μου θυμισαν παντως τους επισης συμπατριωτες Semen of the Sun, των οποιων το αλμπουμ Radio Adult: Slow Songs, Cheese & Wine μου αρεσει πολυ.
Ευχαριστος δισκος, ευπεπτος, αμεσος και πιασαρικος με ωραιες μελωδιες, κυλισε ευχαριστα το 40λεπτο διαρκειας του. Απο την αλλη βεβαια δεν μου εκανε εντονη εντυπωση ωστε να πω πως θα ψαχτω περισσοτερο με τον ηχο που πρεσβευουν καθως δεν μου κανει αισθηση, ως συνολο μαλλον δεν θα τον ακουγα ξανα. Ομως επιλεκτικα καποια κομματια τα ακουγα συχνα αυτο το χρονικο διαστημα, και θα συνεχισω να τα ακουω οταν ειμαι στο καταλληλο mood και μελλοντικα νομιζω, οπως το παρακατω που θα παραθεσω και ως δειγμα:
Ευχαριστω τον @eviL για την καλη προταση, (που φαινεται πως του αρεσουν και οι Converge αν κρινω απο την εικονα του, οι οποιοι ειναι μια πολυ μεγαλη μου μουσικη αγαπη.)
8 Likes
Μετά από 2 γύρους που προτείνω Amenra και Oranssi Pazuzu, είπα αυτή τη φορά να δώσω κάτι πιο εύπεπτο και easy listening για το ευρύτερο φάσμα των χρηστών 
Από το review σου νομίζω πέτυχα το σκοπό μου σχετικά, αλλά πιστεύω θα εκτιμούσες άλλες μου προτάσεις καλυτέρα χαχα.
Οι Deaf Radio είναι αυτό ακριβώς: πιασαρικοι, ευκολοακουστοι και ροκεντρολ. Ευκολά παίζει για εμένα στο πακγκραουντ ενός roadtrip μιας και όπως ανεφερα μου θυμιζουν τελειως τους QOTSA/Them Crooked Vultures/Royal Blood.
Sleepwalker – 5772
Ευχάριστη πασα από @Death.Eternal με το 5772 των Sleepwalker.
Δεν τη γνώριζα τη μπάντα, και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη μιας και παίζουν πολύπλοκες μουσικές που μου είναι γνώριμες και γουστάρω
Οι Sleepwalker λοιπόν, ένα αμάλγαμα Japanese-Russian-American μελών και μουσικών ειδών που κυμαίνονται κατά βάση σε μια προέκταση του Avant Garde και ψυχεδελικού Black metal από το 2015.
Το 3 μελες σχήμα αφού γνωρίστηκε διαδικτυακά και αρχισαν να μοιράζονται μουσικές μέχρι να αποφασίσουν να συναντηθούν και να ηχογραφήσουν.
Το αποτέλεσμα είναι ένα πολυδιάστατος δίσκος με πολλές καλλιτεχνικές επιρροές από improv jazz, extreme black metal, noise, psych rock – κάπου είδα ότι έχουν και τον Keiji Haino σαν έμπνευση οπότε ανέβηκαν παραπάνω στα αυτιά κ μάτια μου.
Το άλμπουμ – αν δε ξέρεις τι να περιμένεις – είναι ψαρωτικο: ούτε το εξώφυλλο, όνομα, η διάρκεια (είναι μόλις 20 λεπτά) σε προϊδεάζει για αυτό που θα ακούσεις.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο, σε αρπάζει από τα αυτά μια αιθέρια παράνοια και σε τραβάει σιγά σιγά στο βούρκο Όλη η αισθητική του άλμπουμ βασίζεται επίσης και σε έναν κάπως μπουκωμένο ήχο, ο οποίος αποτι διάβασα οφείλεται και στο ότι ηχογραφήθηκε live ,αλλά δουλεύει σε αυτό που θέλει η μπάντα να δημιουργήσει και το κάνει ακόμα πιο ατμοσφαιρικό.
Τα φωνητικά απόκοσμα, κιθάρες ψυχεδελικές, αλλά ο μεγαλύτερος πρωταγωνιστής είναι τα τρομερά drums που δίνουν πόνο.
Ωραία πρόταση και σίγουρα τη προτείνω σε όποιον θέλει να ψαχτεί περισσότερο με τη progressive / πειραματική μουσική η σου αρέσουν οι Pazuzu / Dark Buddha Rising / Furia / Terra Tenebrosa.
7 Likes
Aς δώσουμε λίγη αγάπη στους Coroner είπε ο @RiderToUtopia και ποιός είμαι εγώ να πω όχι?
Να πω, πως η πρώτη μου επαφή με τους Coroner δεν ήταν ιδανική: ακουσα το Grin πρώτο πρώτο, το οποίο την περίοδο της ακροασης δεν μου είπε σχεδόν τίποτα. Ήταν μια μικρή απογοήτευση το ότι δεν μου είπε τίποτα, καθώς ήθελα να μου πεί κάτι.
Fast Forward κάμποσο καιρό αργότερο, δεν θυμάμαι με ποιά αφορμή, αλλά για κάποιον λόγο βάζω να ακούσω το Panishment For Decadence. Με τις πιθανότητες να είναι είναι συντριπτικά κατά του (ειδικά αφού είμαι και “λάτρης” πιο σύγχρονου και ογκώδη ήχου), γίνεται το απίστευτο. Μένω με το σαγόνι ανοιχτό. Δίσκος από τους λίγους. Δεν θα πω όμως για αυτόν τον δίσκο, καθώς ο φίλτατος ΠΑΡΓΑΛΑΤΣΟΣ, μου είπε να ακούσω άλλον δίσκο.
Mετά φυσικά το σοκ μου με το Penishment(το χέρι έκανε λάθος, αλήθεια, αλλά το κράτησα), προχώρησα και στο επόμενο, το οποίο είναι και αυτό που μου έτυχε:
Αν και θα αγαπώ για πάντα περισσότερο το Panishment, εδώ τα πράγματα πάνε ένα βήμα παραπάνω. Σίγουρα όπως για παράδειγμα η καλύτερα παραγωγή.
Μουσικά δεν ξέρω πως να τους περιγράψω ακριβώς. Μιλάμε για έναν συνδυασμό τεχνικού thrash, το οποίο μέσα του έχει εξαιρετική μελωδικότητα, χωρίς όμως να καταφεύγει σε blues μονοπάτια, με ολίγον από speed.
Το riffing τους είναι one of a kind (κάτι σαν τους Voivod ένα πράγμα) φτιάχνοντας φοβερές ατμόσφαιρες (παράδοξο για thrash μπάντα).
Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να πω για αυτόν τον δίσκο(αν και έχω πεί πραγματικά ελάχιστα πράγματα): Αν θες να ακούσεις τεχνικό και πιο πειραγμένο thrash, εδώ θα βρείς τα πάντα. Aν και έχει κυκλοφορήσει σε έτος πολύ δύσκολο για μια μπάντα να μπορεί να ξεχωρίσει - μην πάμε γενικά, αλλά μόνο στο thrash να βάλεις south of heaven και justice , o δίσκος θα έπρεπε να μνημονεύεται εκεί ψηλά με αυτούς τους 2, χωρίς να έχει κανένα κομπλεξ να τους κοιτάξει στα μάτια. Έχω την εντύπωση ότι o Loomis πρέπει να είχε ακούσει πολύ Coroner.
Δισκάρα από τις λίγες.
8 Likes
Gallows - Grey Britain
Οι Gallows είναι μπάντα από το Γουότφορντ της Αγγλίας. Το Grey Britain που πρότεινε ο @ktn ξεκινάει αργά και σταθερά με το The Riverbank. Χτίζει όμορφα κλίμα μέχρι που μπαίνει ο Frank Carter με οργή και αρχίζει να μας φωνάζει. Είμαι σίγουρος ότι όποιος είναι κόντα στην σκηνή στα live τους δέχεται και κάποιο χλεπίδι. Το London Is the Reason συνεχίζει με πιο punk κιθάρες και γενικότερη διάθεση.
Μου άρεσε το σόλο-γέφυρα στο δεύτερο λεπτό όπως μου άρεσε το σόλο και οι κιθάρες και στο Leeches που συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο. Το πρόβλημα για μένα είναι ότι όλο αυτό το punk στυλ υπάρχει για ένα σερί 5 κομματιών και δεν με αγγίζει ιδιαίτερα. Αντιθέτως κάθε φορά που απομακρύνεται από εκεί μου αρέσει αρκετά. Είτε μιλάμε για το τέλος του Death Voices, το ακουστικό μέρος του The Vulture (Acts I & II) ή τα πιο metalcore μοτίβα στο δεύτερο μισό του δίσκου.
Το The Riverbed για παράδειγμα ήταν δυνατό και από τα highlights του άλμπουμ. Highlight ήταν και το Graves. Αν υπήρχαν περισσότερες φωνητικές μελωδίες όπως αυτού από το 1:30 και μετά, θα ήμουν πολύ ικανοποιημένος.
Στα τελευταία κομμάτια είχαμε και λίγο παραπάνω χρήση πιάνου και βιολιών η οποία με εξέπληξε ευχάριστα.
4 Likes
@Giasonas @Giasonas @nikatapi @matia @nnnkkk @pantelis79 @MrBeast @pantelis79 @QuintomScenario @MrBeast @martian ναι δεν ξέρω τι αλλο να πω σε εσας
@Ktn @apostolisza8 @SvenN @anhydriis @Sh_Wo_f @bostonflesh @tylerdurden
#14
Μόνο Έλληνες καλλιτέχνες. Οποιαδήποτε γλώσσα.
2 Likes
Αύριο εγώ!
Ματσάρισμα με τον @Clairvoyant και Portishead για μένα. Να πω ότι τη μπάντα την είχα απλά ακουστά. Δεν είχε τύχει (τουλάχιστον εν γνώσει μου) να τους ακούσω ποτέ. Επίσης να πω ότι το trip hop δεν είναι αυτό που λένε οι Άγγλοι my cup of tea.
Όταν μου έτυχε ο δίσκος, αρχικά έβαλα να ακούσω Portishead γενικά και όχι ντε και καλά από το ομώνυμο άλμπουμ του 1997 το οποίο μου έτυχε. Στη συνέχεια προχώρησα και στο άλμπουμ.
Ανακάλυψα κομμάτια τα οποία μου άρεσαν πραγματικά. Προφανώς είναι και θέμα διάθεσης και στιγμής. Εννοώ όταν θες να σπάσεις το δωμάτιό σου θα βάλεις Slayer, όχι Portishead. Εντάξει βρήκα και κομμάτια που τα προσπέρασα.
Κάπου εδώ να θυμηθώ να συμφωνήσω με τον @Clairvoyant για το πόσο υπέροχη είναι η Beth Gibbons. Και γυναικάρα και εκπληκτική φωνή, δεν υπάρχουν λόγια. Συμφωνώ απόλυτα με την περιγραφή.
Ερώτηση σε αυτούς που γνωρίζουν: Γιατί οι Portishead έχουν να βγάλουν δίσκο από το 2008; Τι ακριβώς παίζει με τη μπάντα;
Κλείνοντας θέλω να ποστάρω δύο κομμάτια Portishead που μου άρεσαν πάρα πολύ. Το ένα είναι από τον ομώνυμο δίσκο που μου έτυχε, το άλλο είναι από το ντεμπούτο τους.
Ευχαριστώ που μου έμαθες τους Portishead 
9 Likes
Τελικα δεν ηταν και τοσο αποτυχημενο το ζευγαρωμα. Χαιρομαι που σου αρεσε, οχι επειδη ηταν δικη μου προταση αλλα επειδη ειναι πολυ καλο συγκροτημα με υπεροχα τραγουδια. Δεν εχω την παραμικρη ιδεα γιατι εχουν να κυκλοφορησουν κατι απο το 2008.
3 Likes
μπαντάρα οι Portishead. Τους διασκεύασε και ο Ihsahn πέρυσι
3 Likes
Θα ήθελα να ζητήσω μια συγνώμη από τον @apostolisza8 γιατί δυστυχώς θα αργήσω το review μου στους Akercocke. Γιατί; Γιατί μία μέρα μετά το ματσάρισμα έβαλα στο χαλαρό να ακούσω αυτό:
Έκτοτε, και με εξαίρεση το Skyfall και το νέο των Herzel, δεν μπορώ να ακούσω τίποτα άλλο. Και σίγουρα όχι κάτι που το ακούω για πρώτη φορά. Το να πω ότι το requiem με έχει στοιχειώσει, νομίζω θα ήταν understatement. Σε σημεία νιώθω ότι έχει αφαιρέσει κάποιος το μεδούλι από τους Floyd και έχει βάλει στη θέση του υγρό μόλυβδο και θειάφι.
Υπόσχομαι όμως ότι με την πρώτη ευκαιρία που θα μπορώ σωματικά και ψυχικά να ανταποκριθώ σε νέα ακούσματα, το Choronzon θα είναι πρώτο στο queue.
5 Likes
Δύσκολο ματσαρισμα αυτό με τη @Sh_Wo_f. Πολύ δύσκολο. Όχι από άποψης γούστου, αλλά εξαιτίας της δικιάς μου έλλειψης υποβάθρου στο είδος.
Σε αυτό το γάργαρο νότιο blues rock ήχο των κιθάρων των Gov’t Mule παραδιδομαι από τη πρώτη νότα, αλλά τη θέση τους μέσα στο ιδίωμα δεν μπορώ να την κρίνω. Ούτε τη δημιουργικότητα του εν έτει 1998 εγχειρήματος τους, ούτε την επιδραστικοτοτητα του μετέπειτα.
Κατα τα άλλα πολύ τα γουσταρα τα τζαμαρισματα, νοητή ταξιδαρα μιας ώρας από εδώ έως τον αμερικανικό νότο (συνδυασμός που θα δούλευε πολύ καλά με λίγο true blood) στα συν οι πειραματισμοί στα john the revelator, she said she said και το bonus I put a spell on you.
7 Likes
Για ρωτα τον Papa Het 
2 Likes
Steve Vai - Fire Garden
H πρόταση έσκασε από τον φίλτατο @Sevek σε ένα τριπλό αλισβερίσι με πρώην Παργαλάτσο! Έχει πολύ πλάκα, γιατί συνήθως για τα album που μου προτείνονται δεν έχω μεγάλο μεγάλη γνώση να τα προλογίσω, να τα τοποθετήσω στον χρόνο και στην σημασία που τους αρμόζει. Αλλά δεν πειράζει, αυτή είναι και η νοστιμιά αυτής της φάσης.
Λοιπόν, τον Vai τον γνωρίζω μόνο από το ότι ανήκει στο G3 με Satriani & Malmsteen χωρίς ποτέ να έχω ακούσει σοβαρά προσωπικές τους δουλειές. Όντας αρκετά παλαιότερα τρελός DT φανμπόης είχα μπει στο τρυπάκι να δω γενικότερα μουσικούς να φτάνουν στα άκρα τα όργανά τους (ΟΚ κάπως ακούστηκε αυτό…) οπότε είχα δει ένα G3 DVD χωρίς να πολυτρελαθώ. Επίσης δεν είμαι μουσικός, ούτε θεωρητικές μουσικές γνώσεις έχω οπότε δεν μπορώ να κρίνω και σε πoιο επίπεδο τελειότητας είναι ο Vai και πόσο καλύτερος ή χειρότερος μπορεί να είναι από άλλους μεγάλους κιθαρίστες.
Με αυτά τα δεδομένα πάτησα το play στο Fire Garden. Πρόκειται για τον 4ο studio δίσκο του Vai, ο οποίος κλείνει 25 χρόνια φέτος μιας και κυκλοφόρησε το 1996. Επίσης, να πούμε ότι πρόκειται για έναν διπλό δίσκο, με 18 κομμάτια και σχεδόν 75 λεπτά μουσικής. Η ετυμηγορία μου για τον δίσκο με δύο λέξεις, είναι: ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΟΣ & ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ! Μιας και διπλός, χωρίζεται και μουσικά σε 2 μέρη, καθώς το πρώτο μέρος είναι αποκλειστικά instrumental ενώ το 2ο μέρος έχει φωνητικά στα περισσότερα κομμάτια. Θα έλεγα ότι μου άρεσε περισσότερο το 1ο μέρος, καθώς εκεί νομίζω ότι και οι μεγάλες στιγμές του δίσκου.
Αρχικά το ξεκίνημα του δίσκου είναι φανταστικό. Το There’s a Fire in the House είναι ένα πολύ δυναμικό opener με πλήκτρα, riffing και πολυδιάστατα solo να οδηγούν το κομμάτι, το The Crying Machine κινείται σε πιο funky ρυθμούς με μία υπέροχη main μελωδία που συνοδεύει όλο το κομμάτι, ενώ το Dyin’ day είναι ένας ήρεμος κιθαριστικός συναισθηματικός οργασμός. Υπέροχα και τα τρία! Στον δίσκο υπάρχουν και αρκετά interludes που λειτουργούν συνδετικά για τα κύρια κομμάτια του δίσκου. Δυνατή συναισθηματική στιγμή και το Hand on Heart. Γενικά μέσα στα κομμάτια τα κιθαριστικά μέρη και τα solo του Vai είναι απίστευτα, λειτουργούν πιο πολύ για τα κομμάτια και όχι σαν improvisations και γενικά η ισορρόπιά τεχνικής και μελωδίας για μένα πετυχαίνει στο 100%.
Η πιο prog στιγμή του δίσκου είναι μακράν η σύμπραξη του εισαγωγικού Bangkok και του φοβερού 10-λέπτου Fire Garden Suite. Ανατολίτικοι ρυθμοί, αυτοσχεδιασμοί με πλήκτρα και τύμπανα και κάπου στο 5:35 σκάει ένα γαμηστερό riffing και αλλάζει όλο το κομμάτι! Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ όλη αυτή η σχεδόν 13-λέπτη διαδρομή μέχρι να κλείσει το 1ο μέρος… Στο κομμάτι άκουσα και λίγο This Dying Soul από DT ή μάλλον στο This Dying Soul ακούω λίγο Fire Garden Suite για να είμαστε πιο ακριβής…
Το 2ο μέρος, κυρίως λόγω των φωνητικών, μου φάνηκε λίγο πιο safe, λίγο πιο προβλέψιμο και τα κομμάτια λίγο πιο groovy hard rock, παρά κομμάτια που οδηγούνταν από την κιθάρα του Mr. Vai. Ξεχώρισα τα Little Alligator, Damn you, Genocide και το πανέμορφο outro Warm regards.
Στα “προς σκέψη” σχετικά με τον δίσκο (όχι καθεαυτό), είναι ότι δυσκολεύομαι λίγο να δώσω συγκεκριμένο χαρακτήρα σε albums που αποτελούν projects solo μουσικών. Γενικά πιο εύκολα παρακολουθώ και μπορώ να ορίσω την πορεία μιας μπάντας παρά το project solo καλλιτέχνη. Για αυτό και πολύ σπάνια έως ποτέ δεν αφιερώνω πολύ χρόνο και ενέργεια σε solo δουλειές ακόμα και από μέλη αγαπημένων συγκροτημάτων. Ίσως να κάνω και λάθος, αλλά 1-2 παρελθοντικές προσπάθειες δεν απέδωσαν καρπούς.
Πάντως το album το απήλαυσα, γέμισα μουσικές, νοστάλγησα και λίγο τις prog φανμποηκές μου στιγμές στα 00’s και γενικά πέρασα πολύ ωραία μαζί του!
Και εις άλλα με υγεία! Thanks @Sevek !
9 Likes
Σαν μπάντα και μουσικοί είναι στην αφρόκρεμα του είδους , imho σαφώς
Πάρα πολύ σπουδαίος μουσικός ο Warren Haynes . Και όχι μόνο στο blues / southern
Ειδικά στους Allman Brothers που ήταν δίδυμο με τον Derek Trucks ήταν φωτιά και λάβρα σε όσα βιντεο έχω δει
4 Likes
@Giasonas @Giasonas @nikatapi @matia @nnnkkk @pantelis79 @MrBeast @pantelis79 @QuintomScenario @MrBeast @martian
@Ktn @apostolisza8 @SvenN @Sh_Wo_f
#14
deadline: 12/4
2 Likes
@Sh_Wo_f Δεν ξέρω πώς βγαίνει η αντιστοιχία, αλλά οριακά γλιτώσαμε να ανταλλάξουμε τον ίδιο δίσκο για ακρόαση 
Το ίδιο Καταχνιά είχα βάλει αρχικά κι εγώ και είπα να το αλλάξω σε κάτι πιο άγνωστο, λες και την υποψιάστηκα τη δουλειά
1 Like
Και γω ελεγα να βαλω Επιθανατιο Ρογχο, οποτε θα ειχε την τιμητικη της η συγκεκριμενη φωνη 
3ο ματσαρισμα με @RiderToUtopia 
3 Likes
Με απογοητευσε η κριτικη σου στο Purple γιατι προσωπικα το θεωρω ΔΙΣΚΑΡΑ. Για το Shock Me δε, με σοκαρες με την μετριοπαθη κριτικη σου. Για μενα απο τα καλυτερα τραγουδια της προηγουμενης δεκαετιας.
Σημερα ερχεται το δικο μου, με την απαραιτητη εξηγηση και απολογια.
το εχουμε πει ολοι αυτο σε καποιον στην ζωη μας, εγω συγκεκριμενα το ειπα σε @pantelis79 καπου το 2007 οταν και τον γνωρισα 
Κατι δεν με τρελαινει στους Baroness που δεν μπορω να το εξηγησω. Ισως επειδη εχω απομακρυνθει λιγο απο αυτό το range ακουσματων (ας το πουμε heavy/hard ή οτιδηποτε ειναι ο κορμος τους- τα sludge και prog στοιχεια ειναι για μενα πινελιες στον ηχο τους) και πλεον συνηθως θα ακουσω ειτε κατι πιο ακραιο ειτε πιο πειραματικο, ειτε πιο ανεξερευνητο (για εμενα) ειτε πιο χαλαρο… δεν ξερω. Το purple συνολικα παντως μου αρεσε αρκετα, χωρις να με ενθουσιασει βεβαια. Το shock me ενω μου αρεσε, δεν το θεωρω απο τις κορυφες του δισκου που για μενα ειναι τα kerosene, chorine and wine και iron bell. Για το ειδος που παιζουν ειναι πολυ καλοι, τους βγαζω το καπελο.
Cheers m8 . Απ’οτι θυμαμαι το πρωτο Bathory δεν σε ειχε ενθουσιασει, ελπιζω το δισεγγονο του των hail spirit noir να σου αρεσει περισσοτερο
Το “οδος 55” το ακουσα ηδη μια φορα, ειμαι νουμπας στο ειδος μουσικης που παιζουν, αλλα οι πρωτες εντυπωσεις ειναι θετικες. (Μια ερωτηση αυτο ειναι σωστα ΟΔΟΣ 55 | ΟΔΟΣ 55 | εἰρκτή ? Ρωταω επειδη γραφεις 2012 ενω στο bandcamp λεει 2016-2017)
1 Like