@eviL αν δεν ξερεις τους ενδελεχεια, δεν κινδυνευεις ιδιαιτερα απο τον κορωνοϊο, ποσων χρονων εισαι μαν (or woman)? 
2 Likes
@eviL Allochiria ήταν η 2η μου επιλογή αλλά το Throes. Μεγάλη μπαντάρα! Ξέρω ότι μένεις εξωτερικό, ελπίζω να τους έχεις δει live, μιλάμε για μεγάλη μπάλα. Denouncement με Sofia Sarri από τα ομορφότερα πράγματα που έχω δει από εγχώρια μουσική.
1 Like
Βλεπω ολοι αστειατορες Η λεξη ενδελεχεια ειναι γενος θηλυκου εξου και το λογοπαιγνιο.
Το αναποδο βασικα για τη συγκεκριμενη μπαντα νομιζω αρμοζει - ποιος ακουει Ενδελεχεια ανω των 18 
Δυσκολα μου βαλατε, και θα προσπαθησω να ειμαι κοσμιος.
@tylerdurden Δυστυχως δε τους εχω πετυχει, μιας και δεν εχουν πολυβγει εξω απο Ελλαδα - νομιζω ενα ανατολικο-Ευρωπαικο τουρ εκαναν πριν λιγα χρονια αλλα δεν εφτασαν UK!
1 Like
Δεν μπορώ να πω ότι εισέπραξα κάτι τέτοιο όταν έπαιξαν πριν τους Riverside πέρυσι
1 Like
Αν ακούσεις το δίσκο (το 2008 βγήκε και είναι ο τελευταίος που έβγαλαν) θα δεις ότι είναι πολύ ποιοτικός και καθόλου για άτομα κάτω των 18.
Φαντάζομαι έχεις μένει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90 που έβγαζαν τραγούδια με στίχο “θέλω χώρο γκαζωμένο ασθενοφόρο, στο φανάρι να περάσω κι όποιον πάρει”. Λίγο πιο εφηβικά όντως!
1 Like
Υπαρχουν πιτσιρικια σημερα που ακουνε ενδελεχεια? 
Εγω νομιζα πως μονο οι 30-45 τους ξερουμε, καπου εκει στα τελη των 90s ηταν αρκετα μεγαλο ονομα για ελληνικη ροκ μπαντα. Αν και δεν ποτε ιδιαιτερα αγαπημενη μου μπαντα (κρινα, τρυπες, πρασσειν αλογα, αντιδραση, panx romana ηταν οι πολυ αγαπημενες μου απο ελληνοφωνο ηχο), ειχαν ωραια κομματια και δινανε ωραια live, τους ειχα δει 2 ή 3 φορες εκεινη την περιοδο.
2 Likes
Εντάξει αν είσαι πιο κοντά στον ήχο των Riverside κατανοώ να σε χάλασαν κάπως. Δεν ξέρω αν ακούς παρόμοια πράγματα. Είναι από τις περιπτώσεις που το support δεν θα έλεγα ότι ταιριάζει με την πλειοψηφία του κοινού (βλέπε Leprous σε Slayer κτλ)
2 Likes
Η κοπέλα να πει ότι το ΟΔΟΣ 55 είναι έποc. Και ότι το Κλας κοντοζυγώνει κ αυτό δεν ειναι πρωταπριλιάτικο αστείο. ;p
2 Likes
Οχι ρε συ, το bathory ειναι κλασικο, το γουσταρω φουλ εννοειται. Απλα ειχε τυχει να ακουσω πρωτα venom & hellhammer λογω λατρειας frost, οποτε λογω ματσαρισματος μου δοθηκε η ευκαιρια να γραψω καποιες σκεψεις. Σε γενικες γραμμες, ειχα πει πως ενω γουσταρω την black περιοδο bathory, παντα προτιμουσα τα επικα του.
Σχετικα με ΟΔΟΣ 55, το λινκ που παρεθεσες ειναι το 2ο αλμπουμ τους. Τα εχει λιγο μπερδεμενα η Eirkth λογω ετους upload που εκανε στο bandcamp νομιζω. Επισης οι δισκοι εχουν το ιδιο ακριβως ονομα, οποτε λογικο το μπερδεμα, επρεπε να παραθεσω λινκ.
Προτεινα το 1ο δισκο τους
Αλλα αν θες μπορεις να μιλησεις για αυτο που ακουσες. Παντως αφου μιλας για θετικες εντυπωσεις, θα σου αρεσει και αυτο.
2 Likes
Τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά που δεν θα ξεκινήσω καν γκρινιάζοντας. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως όταν μου έτυχε αυτός ο δίσκος (cheers @anhydriis) καταχάρηκα για την ευκαιρία που θα είχα να τον επανεπισκεφτώ μετά από κάτι αιώνες. Χάρηκα τόσο πολύ βασικά που δεν σκέφτηκα καν τα συνηθισμένα μου «αχ δεν ξέρω αχ δεν μπορώ», αλλά είπα μέσα μου «ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ» κι άρχισα να φαντασιώνομαι κάποιου είδους καταπληκτικό κείμενο προς προσωπική τέρψη στο οποίο θα προσπαθούσα και θα κατάφερνα κιόλας να τετραγωνίσω τον κύκλο και θα αποτύπωνα τις σκέψεις μου (και του μισού πλανήτη) γι αυτό το αριστούργημα, για την επιρροή και την επιδραστικότητα, για την σημασία, για την εποχή, για το πριν, για το μετά, για τα πάντα όλα. Το πίστεψα τόσο πολύ δηλαδή, που ήταν τόσο κρίμα όταν κατέληξα στο ότι απλά δεν γίνεται. Σοβαρά και πολύ μετρημένα, απλά δεν γίνεται. Μιλάμε για κάτι τόσο πάνω από εμένα, από όποιον, κάτι τόσο larger than life itself. Kάτι που η ιστορία έχει κρίνει, κάτι για το οποίο έχει χυθεί άπειρο σάλιο και μελάνι και δεν ξέρω πια τι μένει να ειπωθεί…
…Δηλαδή πραγματικά, να μιλήσω για τι? Για το iconic εξώφυλλο με το γνωστό homage του? Για το self-titled track και υπερπασίγνωστο London Calling που για χρόνια με εμπόδιζε να προσέξω ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτό και για το οποίο μπορούν να γραφτούν ελεγείες και αναλύσεις επί αναλύσεων, τόσο για το μουσικό όσο και για το στιχουργικό κομμάτι και την ένταση, την φωτιά, την οργή, το σχόλιο στην θατσερική Αγγλία? Για την αντίθεση και την γκρούβα που σκάει με την διασκευάρα που έπεται? Για το μπάσο, για ΤΟ μπάσο του Jimmy Jazz? Δηλ για όλη την ενορχήστρωση του Jimmy Jazz και δηλαδή για κάθε νότα μπάσου που υπάρχει γενικά μέσα σε μία ώρα και πέντε λεπτά. Εννοώ, καταλαβαίνετε, μην το κουράζω είναι και διπλός ο δίσκος ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ -ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΤΤΗ ΝΟΤΑ- ας αφήσω το ένα ένα, θα φτάσει μεθαύριο και ακόμα θα παραληρώ. Ας κάνω μόνο με πόνο ψυχής μερικά special mentions έτσι για το καλό και για τα λατρεμένα μου Spanish Bombs, Lost in the Supermarket, Clampdown και ιδίως The Card Cheat. Καλά εδώ έχει και πιάνο ε. Και μια τρομπέτα. Και είναι double tracked και τόσο μεγαλεπίβολο και γεμάτο και πανέμορφο. Και μου κομματιάζει κάπως υπέροχα την ψυχή.
Και γενικά με συγκινεί βαθιά, όλος ο δίσκος. Με χτυπάει η φωνή του Strummer, μου βγάζει ένταση, τσίτες, μελαγχολία και νοσταλγία all at once και κάνει πράγματα στα μέσα μου. Πεθαίνω για τις διφωνίες με τον Jones. Και για την φωνή του Jones. Και για την κιθάρα του σαφώς. Με πιάνει η τόσο χρωματιστή μουσική παλέτα, το πάντρεμα δεκάδων ειδών, οι ενορχηστρώσεις με τις random μουσικές εκπλήξεις και γραμμές οργάνων που σκάνε από το πουθενά. Για το μπάσο μίλησα αλλά ας επανέλθω για να μην αφήσω τον Simonon απέξω (I mean, Guns of Brixton, for fuck’s sake), ενώ για τα χτυπήματα του Headon δεν ξέρω καν τι να πω, απλά ρησπεκτ. Εξτρα κρεντιτ για τα πλήκτρα του Mick Gallagher και για όλα τα… horns των Irish Horns.
Και τελοσπάντων το νόημα είναι «Ρε δεν. Δεν. Παράκρουση». To παμε πάνω κάτω όμως ε? ;p Όπως και να έχει, το λατρεύω. Και με κάνει να περνάω καλά και να θέλω να χορέψω, όσο με κάνει και να θέλω να κλαίω. Και είναι και τεράστιο, φυσικά. Καινοτόμο. Είναι intellectual. Ψαγμένο και βαθύ. Αλλά και εύπεπτο. Είναι πολιτικοποιημένο. Είναι ανατρεπτικό. Και στιχουργικό. Είναι πανκ. Αλλά όχι μόνο σαν γρήγορη ξεσηκωτική χαοτική μουσική. Είναι και ροκ και είναι και άλλα πόσα μουσικά είδη μαζί, με ένα παικτικό επίπεδο εξαιρετικά υψηλό. Εν τέλει, είναι πολυδιάστατο κι αυτό είναι που για μένα το ξεχωρίζει τόσο πολύ. Ξεχειλίζει επίσης έμπνευση και καύλα, της στόφας που το ανάγουν σε ινσταντ κλασικ ακόμα και μέσα στα δεδομένα της εποχής του. Μιας εποχής που έχει ήδη στιγματιστεί από μια μουσική συγκυρία από αυτές που χωρίζουν τον χωροχρόνο στα δύο και σκάει κάπως αυτός ο δίσκος σαν απάντηση, συνειδητοποιημένα και ολοκληρωμένα. Και σκάει με τα όλα του, με πρόταση, με απίστευτη μουσική ποικιλομορφία κι αφήνει ένα ανεξίτηλο στίγμα δίνοντας πνοή σε ένα ολόκληρο μουσικό είδος. Απ’αυτές τις φλογερές και ζωογόνες, που παίρνουν την ιστορία από το χέρι και την προχωράνε παρακάτω.
21 Likes
Άντε τώρα να γράψεις μετά το αποπάνω ποστ. Καλά να πάθω γιατί είχα κάνει μία εμπρόθεσμη απόπειρα, αλλά δε μου βγήκε ποτέ και με πήρε από κάτω.
Πρώτο ματσάρισμα με τον θρεντοκράτορα, δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από γούστα, δεν απογοητεύτηκα στο ελάχιστο. Μην κοιτάτε που το βασάνισα πόσο καιρό.
Damien Rice - My Favourite Faded Fantasy
Το λαστεφέμ λέει ότι πριν βάλω τον δίσκο να παίξει, δεν είχα ακούσει νότα από τον καλλιτέχνη, και μάλλον έχει δίκιο. Τουλάχιστον συνειδητά, γιατί το όνομα παραείναι γνώριμο και υπάρχουν μελωδίες που σχεδόν βάζω χέρι στη φωτιά ότι κάπως κάπου κάποτε τις είχα ξαναπετύχει.
Από την άλλη ίσως αυτό να είναι απλά απόδειξη του για πόσο καλό συνθέτη μιλάμε. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πώς ακριβώς το είχε πει ο Χατζιδάκις, για την επιτυχία των τραγουδιών που σου θυμίζουν κάτι χωρίς στην πραγματικότητα να τα έχεις ξανακούσει. (Προφανώς δεν αναφερόταν σε κόπιες.)
Στα καθαρά ηχητικά, αν έπρεπε να μπει ταμπέλα, αυτή μάλλον θα ήταν ‘γαλήνιο indie’. Χωρίς εντάσεις ή υπεραπλουστεύσεις. Μόνο με ουσία. Για τις ενορχηστρώσεις και το γενικότερο στήσιμο των συνθέσεων θα αρκεστώ στο ότι ακόμα και πολλές ακροάσεις μετά το αρχικό σοκ, υπάρχουν κάμποσα σημεία που θέλω να σκίσω πτυχία με το τι συμβαίνει.
Η εισαγωγική τριάδα με το ομώνυμο, το It Takes A Lot To Know A Man και το The Greatest Bastard είναι από τα πιο όμορφα πραγματάκια που έχω ακούσει τελευταία, και γενικά το σύνολο βγάζει μία φωτεινή θαμπάδα που με ρίχνει κάθε φορά. Με την πολύ καλή έννοια. Επίσης, εξωφυλλάρα. Θένκγιου @JTN και συγγνώμη για την καθυστέρηση.
8 Likes
Αυτό που ξέρεις σίγουρα από Damien Rice είναι το The Blower’s Daughter. Το ρεφρέν έχει παίξει παντού και εντάξει πανέμορφο κομμάτι αλλά είναι πιο πολύ φάση James Blunt* - You’re Beautiful. Δεν σε προϊδεάζει για τις ενορχηστρώσεις που είναι για να σκίζεις πτυχία όπως είπες. Χαίρομαι που σ’ άρεσε το άλμπουμ
*Δεν έχω ασχοληθεί με James Blunt. Μπορεί και αυτός να έχει κρυμμένα διαμάντια.
1 Like
@anhydriis ευχαριστώ για την πρόταση. Δεν ξέρω αν αυτό είναι nu metal, εμένα μου άρεσε παρά μα παρά πολύ. Λίγο διστακτικός στην αρχή με τους ελληνικούς στίχους σε συνδυασμό με το ύφος μετά από πολλές ακροάσεις έχοντας κάνει το μυαλό πουρέ με το ´γαμω τον κόσμο αυτό, κάψτε τα πάντα ´ καταλήγω ότι ταιριάζουν απόλυτα.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα
6 Likes
Nomik - I Ain’t Gonna Be a King
Πολύ μου άρεσε το άλμπουμ που πρότεινε ο @tylerdurden. Οι Sleepin Pillow είναι από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες αλλά στα προσωπικά του Nomik δεν είχα δώσει ιδιαίτερη βάση και το ελληνόφωνο που έβγαλε φέτος το προσπέρασα γρήγορα. Το I Ain’t Gonna Be a King (όλο στα αγγλικά) με έκανε να το ξαναπιάσω και μπορώ να πω ότι μου άρεσε περισσότερο και εκείνο. Στα του δίσκου τώρα, ο Nomik μέσα από προσωπικές αληθινές ή φανταστικές ιστορίες εξερευνεί τον λαβύρινθο του γυναικείου σώματος, μυαλού και ψυχής. 10 κομμάτια, 10 γυναίκες μούσες. Ηχητικά οι περισσότερες συνθέσεις είναι εύθραυστες. Γλυκό πιάνο και η τρυφερή και κρυστάλλινη φωνή του Nomik. Αν ερχόταν με οδηγίες πλυσίματος, θα επιτρέποταν μόνο στο χέρι. Υπάρχουν και οι λίγο πιο δυναμικές ή ηλεκτρισμένες στιγμές αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν αντίστοιχες των Sleepin Pillow. Πάντα οδηγούνται από την μελωδικότητα των φωνητικών γραμμών και πλαισιώνονται από τα διάφορα πλήκτρα, μαντολίνο, βιολί, μπάσο, κιθάρα, ντραμς, ακορντεόν και είτε η ενορχήστρωση είναι μίνιμαλ, είτε πιο στιβαρή και μάξιμαλ, αυτό γίνεται με επιτυχία.
Αν μιλήσω και για συγκεκριμένα κομμάτια, ειδική μνεία πρέπει να γίνει για το επτάλεπτο She’s dancing in the dark. ̶Θ̶έ̶λ̶ω̶ Χρειάζομαι μια εκδοχή με σαξόφωνο σαν άλλο Careless Whisper!
αγαπημένα κομμάτια: She’s dancing in the dark, I Ain’t Gonna be a King, Magdalene, Sister of June, Bisquit
λιγότερο αγαπημένα: Me Tarzan you Jane
8 Likes
Επιστρέφω από τους νεκρούς. Σόρι για την άπειρη καθυστέρηση, είμαι ανεπίτρεπτος, αλλά δεν είχα όρεξη να ακούσω ή να γράψη για (νέα) μουσική. Γελοίες δικαιολογίες, το ξέρω αλλά έτσι είναι. Το άλμπουμ που μου είχε τύχει ήταν τοooooo:
Hard Lines από Lucky Souls.
Πρώτη εντύπωση είναι το γιατί λέει ο @Dr.Feelgood ότι είναι της περασμένης δεκαετίας αφού βγήκε το 2017, μετά συνειδητοποίησα πως έχουμε 2021 (!). Σαν ημερομηνία λέει κυκλοφόρησε 11/8/2017 που σημαίνει πως θα με πετύχαινε στις καλύτερες έβερ διακοπές μου στην Αμοργό, και σίγουρα θα με έπιανε.
Οποιαδήποτε άλλη περίοδο όπως και τώρα, μου ακούγεται generic και χιλιοακουσμένο, όπως ένα προηγούμενο που είχε βάλει η Sh_Wo_f και είχα πει το ίδιο πράγμα. Για background μουσική, είναι μια χαρά, για κάτι περισσότερο ούτε που θα το καταλάβω. Θα πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 8ψήφιος αριθμός κυκλοφοριών/playlists που έχουν τέτοια μουσική για μαγαζιά.
Έχει κάποιες ωραίες μελωδίες, έχει πιασάρικη φωνή η τραγουδίστρια και όχι ενοχλητική, βοηθάει στο να κάνει blend in στο mood και δεν ξχωρίζει, αλλά πάλι μου φαίνεται ως τζαμάρισμα.
Γενικά έχω παρατηρήσει πως τις πρώτες φορές που ακούς τα κόλπα των μπασίστων σε τέτοιες καταστάσεις (ας το πούμε ποπ) ακούγονται καινοτόμα και γαμάτα και λες “πωω ένα album με τέτοιες ιδέες λείπει”, αλλά όσο προσπαθείς να ακολουθήσεις αυτή τη σκέψη και να δεις τι παίζει εκεί έξω, αυτές οι μπασογραμμές, ο ρυθμός και ο ήχος είναι τόσο δημοφιλής και χιλιοπαιγμένος, που από ένα σημείο και μετά το βαριέσαι και δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποιος καλλιτέχνης μπορεί να κάνει κάτι αξιοπρόσεκτο (σαν τη Lady Gaga πχ).
Σαν κλείσιμο, θα πω ότι το έχω ακούσει πολύ καιρό τώρα, απ’το πρώτο ταγκ του JTN, αλλά δε μου έβγαινε να γράψω κάτι και ότι το Livin’ On A Question το έβαλα σε μια playlist μου, είναι ωραίο τραγουδάκι.
7 Likes
Hail Spirit Noir - Pneuma (2012)
Ο 1ος δίσκος των Hail Spirit Noir αποτελεί σίγουρα ένα ενδιαφέρον άκουσμα και καλή μουσική πρόταση γενικότερα στο χώρο, μια δυνατή αρχή προετοιμάζοντας τους ακροατές για τους ακόμα καλύτερους δίσκους που θα έρθουν στο μέλλον από το συγκρότημα. Η βάση του μουσικού του περιεχόμενου αποτελείται από black metal της avant-garde νοοτροπίας, καθώς η πλειοψηφία των μελωδιών στις κιθάρες παραπέμπουν άμεσα στους γνωστούς στυλοβάτες των περισσότερο πειραματικών προεκτάσεων της σκηνής, με τους μεγάλους Ved Buens Ende να είναι πάντα το σχήμα που έρχεται αυτόματα στη σκέψη. Η δεύτερη μεγάλη επιρροή/στοιχείο που εφαρμόζει το συγκρότημα στον ήχο του είναι η progressive rock σκηνή των 70’s, η οποία συνυπάρχει με την ακρότητα αρμονικά. Όταν συγκροτήματα δένουν αυτές τις 2 σκηνές με τον κατάλληλο τρόπο, τα αποτελέσματα μπορούν να εντυπωσιάσουν, υπάρχει κάτι μαγικό στο σωστό συνδυασμό των δυο ειδών.
Πάντως τα παραπάνω μουσικά θεμέλια δένονται με μια σύγχρονη μουσική άποψη και γενικώς ο δίσκος ηχεί φρέσκος και σύγχρονος. Υπάρχουν ορισμένα σημεία διάσπαρτα μέσα στο σύνολο, τα οποία παραπέμπουν ακόμα και σε post-rock κατευθύνσεις. Το τελευταίο κομμάτι, Haire Pneuma Skoteino, μου θυμίζει έντονα Ghost της μετά Popestar εποχής, με πλήκτρα που κυριαρχούν στο ρεφραίν, δομή και διάρκεια hit κομματιού, αν και το Pneuma προηγείται λίγα χρόνια. Δεν το θεωρώ ενδεικτικό για το περιεχόμενο του δίσκου, χωρίς να είναι κακό. Το βρισκω κάπως εκτός κλίματος και σχετικά αδύναμο για το κλείσιμο του δίσκου. Ένα ακόμα συγκρότημα που έχω δει να αναφέρουν ως παρόμοιο άκουσμα είναι και οι γιαπωνέζοι Sigh. Προσωπικά, έχοντας ακούσει μόνο το Imaginary Sonicscape του 2001 από τις δουλείες τους και κάποια ακόμα κομμάτια από αυτές, μπορώ να διακρίνω ως ένα βαθμό τους λόγους για τη συσχέτιση, καθώς έχουν αρκετά πλήκτρα και progressive κατεύθυνση, άλλα συνολικά περισσότερο πομπώδεις συνθέσεις και χαρακτήρα, προσθέτοντας και αρκετά στοιχεία κλασικής μουσικής. Επίσης έχουν και κάποια πολύ χεβυμεταλλάδικα ριφφς ανά σημεία, πράγμα που λείπει από την αισθητική των Hail Spirit Noir.
Παρουσία έχουν ακραία άλλα και καθαρά φωνητικά, και οι εναλλαγές μεταξύ τους καθώς και η χρήση τους συνολικά, δένουν με ωραίο τρόπο, κάτι που κατά την προσωπική μου άποψη ως ακροατής δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει πρακτικά όσο ακούγεται στη θεωρία, τουλάχιστον στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, πράγμα που θεωρώ γενικότερα πως ισχύει στα πιο ακραία μουσικά υποειδη.
Αξιόλογος δίσκος από μια μπάντα που έχει ενδιαφέρον και εξελίσσεται, ειδικά στα επόμενα βήματα της.
Ευχαριστω τον @RiderToUtopia για την προταση.
5 Likes
Τρίτο ματσάρισμα με τον @Death.Eternal Οδός 55 το συγκρότημα, Οδός 55 και το όνομα του δίσκου, αρχές της προηγούμενης δεκαετίας η κυκλοφόρια του. Electronic-darkwave-synth-punk βάφτισε ο φίλτατος Death.Eternal το μουσικό είδος, καμία αντίρρηση από εμένα, κάπως έτσι ακούγεται στα άσχετα με το μουσικό είδος αυτιά μου.
Επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί, ηλεκτρονικός ήχος, σχετικά μίνιμαλ προσέγγιση, κάπως σκοτεινό/δυστοπικό ύφος, ωραίο μπασάκι στα κομμάτια (μάλλον ηλεκτρονικής προέλευσης?), κάποια ωραία ηλεκτρονικά εφε, παρα πολυ ωραια φωνητικά που ακούγονται από μακρυά σαν καλλιτεχνική προσέγγιση, στίχοι που θα ήθελα να είναι λίγο πιο κατανοητοί. Ενα ευχάριστο άκουσμα, σχετικά μακρυά από τα συνήθη ακούσματα μου, που μου άρεσε όμως περισσότερο στις 1-2 πρώτες ακροάσεις αλλα δεν με τράβηξε τόσο πολύ στις επόμενες 2-3 που κατάφερα να αφιερώσω.
Αυτό το κείμενο που διαβάζεις αγαπητέ συμφορουμίτη δεν είναι σε καμία περίπτωση δισκοκριτική, ούτε καν ερασιτεχνική της τελευταίας τοπικής κατηγορίας, επειδή δεν έχω τα απαραίτητα ακούσματα για να κρίνω κάτι τέτοιο και (δυστυχως?) είναι ενα μουσικό είδος το όποιο είναι για μένα ένα ευχάριστο background και οχι κατι που θα ακουσω με πληρη συγκέντρωση και θα μου δημιουργήσει έντονα συναισθήματα. Μπορώ να πω πως για το είδος του μου άρεσε.
Για όποιον θέλει να το ακούσει:
7 Likes
Είναι ωραίο που αυτό το θρεντ συνεχίζει να υπάρχει. Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει πολύ μουσική εκει οξω, ο χρόνος λιγοστός, τα κλισέ και οι ταμπέλες πολλά.
Κάπως έτσι έχει και η ιστορία μου με τους Exhumation και γενικά με την ελληνική υποσκηνη των τελών της δεκαετίας του '90. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ σοβαρά πέρα από τα βασικά (ροτινγκ κριστ, ναιτφωλ, σεπτικ κτλ). Οπότε δεν θα μπορούσα να έχω ολοκληρωμένη εικόνα για την μπάντα. Για μενα ήταν μια εποχή βουτηγμένη στον αμερικανικό ήχο.
Όμως ακόμα και εκεί νομίζω πως υπάρχουν τρεις αναφορές που ασυναίσθητα μας συνδέουν με.τον ήχο του Dance Across the Past. Το σουηδικό melodic death metal των At the gates/ The haunted, οι Paradise Lost και οι Sepultura. Τουλάχιστον αυτα άκουσα εγώ σε ένα δίσκο που βγάζει την ναιτιλα στο φουλ, με ένα εξώφυλλο που κάπου υπάρχει βαθιά στο μυαλό μου (δεν ξέρω αν ήταν σε κάποιο περιοδικό της εποχής γιατί στην αρχή την πάτησα με το νέο εξώφυλλο στο spotify). Στο τέλος του δίσκου υπάρχει εκτός από την μέτρια ως διασκευή, αλλά αρκετά πίστη αντιγραφή του Territory, μια ευχάριστη αίσθηση για το επίπεδο των ελληνικών μπαντων της εποχής.
Το συνολο του δίσκου μου άρεσε πάρα πολύ, τόσο που πολύ θέλω να μάθω το γιατί διαλύθηκε η μπάντα καθώς και τα πεπραγμένα της συνέχειας της ως Nightrage. Πολύ καλή επιλογή @Clairvoyant
Δεύτερο ευτυχές ζευγάρωμα και εις άλλα 
7 Likes