Steve Vai - Fire Garden
H πρόταση έσκασε από τον φίλτατο @Sevek σε ένα τριπλό αλισβερίσι με πρώην Παργαλάτσο! Έχει πολύ πλάκα, γιατί συνήθως για τα album που μου προτείνονται δεν έχω μεγάλο μεγάλη γνώση να τα προλογίσω, να τα τοποθετήσω στον χρόνο και στην σημασία που τους αρμόζει. Αλλά δεν πειράζει, αυτή είναι και η νοστιμιά αυτής της φάσης.
Λοιπόν, τον Vai τον γνωρίζω μόνο από το ότι ανήκει στο G3 με Satriani & Malmsteen χωρίς ποτέ να έχω ακούσει σοβαρά προσωπικές τους δουλειές. Όντας αρκετά παλαιότερα τρελός DT φανμπόης είχα μπει στο τρυπάκι να δω γενικότερα μουσικούς να φτάνουν στα άκρα τα όργανά τους (ΟΚ κάπως ακούστηκε αυτό…) οπότε είχα δει ένα G3 DVD χωρίς να πολυτρελαθώ. Επίσης δεν είμαι μουσικός, ούτε θεωρητικές μουσικές γνώσεις έχω οπότε δεν μπορώ να κρίνω και σε πoιο επίπεδο τελειότητας είναι ο Vai και πόσο καλύτερος ή χειρότερος μπορεί να είναι από άλλους μεγάλους κιθαρίστες.
Με αυτά τα δεδομένα πάτησα το play στο Fire Garden. Πρόκειται για τον 4ο studio δίσκο του Vai, ο οποίος κλείνει 25 χρόνια φέτος μιας και κυκλοφόρησε το 1996. Επίσης, να πούμε ότι πρόκειται για έναν διπλό δίσκο, με 18 κομμάτια και σχεδόν 75 λεπτά μουσικής. Η ετυμηγορία μου για τον δίσκο με δύο λέξεις, είναι: ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΟΣ & ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ! Μιας και διπλός, χωρίζεται και μουσικά σε 2 μέρη, καθώς το πρώτο μέρος είναι αποκλειστικά instrumental ενώ το 2ο μέρος έχει φωνητικά στα περισσότερα κομμάτια. Θα έλεγα ότι μου άρεσε περισσότερο το 1ο μέρος, καθώς εκεί νομίζω ότι και οι μεγάλες στιγμές του δίσκου.
Αρχικά το ξεκίνημα του δίσκου είναι φανταστικό. Το There’s a Fire in the House είναι ένα πολύ δυναμικό opener με πλήκτρα, riffing και πολυδιάστατα solo να οδηγούν το κομμάτι, το The Crying Machine κινείται σε πιο funky ρυθμούς με μία υπέροχη main μελωδία που συνοδεύει όλο το κομμάτι, ενώ το Dyin’ day είναι ένας ήρεμος κιθαριστικός συναισθηματικός οργασμός. Υπέροχα και τα τρία! Στον δίσκο υπάρχουν και αρκετά interludes που λειτουργούν συνδετικά για τα κύρια κομμάτια του δίσκου. Δυνατή συναισθηματική στιγμή και το Hand on Heart. Γενικά μέσα στα κομμάτια τα κιθαριστικά μέρη και τα solo του Vai είναι απίστευτα, λειτουργούν πιο πολύ για τα κομμάτια και όχι σαν improvisations και γενικά η ισορρόπιά τεχνικής και μελωδίας για μένα πετυχαίνει στο 100%.
Η πιο prog στιγμή του δίσκου είναι μακράν η σύμπραξη του εισαγωγικού Bangkok και του φοβερού 10-λέπτου Fire Garden Suite. Ανατολίτικοι ρυθμοί, αυτοσχεδιασμοί με πλήκτρα και τύμπανα και κάπου στο 5:35 σκάει ένα γαμηστερό riffing και αλλάζει όλο το κομμάτι! Γενικά μου άρεσε πάρα πολύ όλη αυτή η σχεδόν 13-λέπτη διαδρομή μέχρι να κλείσει το 1ο μέρος… Στο κομμάτι άκουσα και λίγο This Dying Soul από DT ή μάλλον στο This Dying Soul ακούω λίγο Fire Garden Suite για να είμαστε πιο ακριβής…
Το 2ο μέρος, κυρίως λόγω των φωνητικών, μου φάνηκε λίγο πιο safe, λίγο πιο προβλέψιμο και τα κομμάτια λίγο πιο groovy hard rock, παρά κομμάτια που οδηγούνταν από την κιθάρα του Mr. Vai. Ξεχώρισα τα Little Alligator, Damn you, Genocide και το πανέμορφο outro Warm regards.
Στα “προς σκέψη” σχετικά με τον δίσκο (όχι καθεαυτό), είναι ότι δυσκολεύομαι λίγο να δώσω συγκεκριμένο χαρακτήρα σε albums που αποτελούν projects solo μουσικών. Γενικά πιο εύκολα παρακολουθώ και μπορώ να ορίσω την πορεία μιας μπάντας παρά το project solo καλλιτέχνη. Για αυτό και πολύ σπάνια έως ποτέ δεν αφιερώνω πολύ χρόνο και ενέργεια σε solo δουλειές ακόμα και από μέλη αγαπημένων συγκροτημάτων. Ίσως να κάνω και λάθος, αλλά 1-2 παρελθοντικές προσπάθειες δεν απέδωσαν καρπούς.
Πάντως το album το απήλαυσα, γέμισα μουσικές, νοστάλγησα και λίγο τις prog φανμποηκές μου στιγμές στα 00’s και γενικά πέρασα πολύ ωραία μαζί του!
Και εις άλλα με υγεία! Thanks @Sevek !
Μικρός Που Είσαι Ουρανέ