Ξεκινώ με μια παρατήρηση προς τον @Ktn , όχι και τόσο άσχετη όμως προς το άλμπουμ που μου έλαχε. Τελικά το ιταλικό δεν το αποφύγαμε, το prog μας ξέφυγε ελάχιστα, αλλά έλα που πάλι θα μιλάω για RPI και χωρίς να είμαι εκτός θέματος!
Ας σοβαρευτούμε όμως. Το “Mondo Cane” του ιδιοφυή παλάβρα Mike Patton πρότεινε ο @furor και η ευκαιρία να ξανακούσω έναν δίσκο που μου είχε κάνει θετικότατη εντύπωση από τη στιγμή που κυκλοφόρησε ήταν ιδανική συγκυρία. Προφανώς, με τον Patton και τα όσα παρουσιάζει κατά καιρούς είχα επαφή, με την ιταλική pop των ‘50s/’60s επίσης, και το να διασκευάζει ο υπερταλαντούχος Αμερικάνος ερμηνευτής τραγούδια από εκείνη την εποχή (φόρος τιμής στην ευρύτερη σχέση του με την Ιταλία, έχοντας παντρευτεί Ιταλίδα και ζήσει για αρκετό καιρό στη Μπολόνια), μαζί με μια πολυμελή ορχήστρα (Filarmonica Arturo Toscanini) από μόνο του είναι ένα ιδιαίτερο εγχείρημα, που όμως λίγη σχέση έχει με το χώρο της rock πρωτογενώς.
Λίγη είπαμε; Όχι και τόσο, αφού η ιστορία κι εξέλιξη των ειδών αφορά πολλές προσμίξεις τους, και στην προκειμένη ακόμη και ετυμολογικά, το RPI με την ιταλική pop έχουν κοινές συνισταμένες, έστω κι από… λάθος!
Η ιταλική προοδευτική rock σκηνή φαίνεται να ξεσπάει λόγω μιας πιο διευρυμένης αλληλουχίας καταστάσεων, συνεπικουρούμενη από την έτσι κι αλλιώς έντονη ιταλική πολιτιστική παράδοση.
Η διαχρονικά ένονη παρουσία της Καθολικής Εκκλησίας στον ιταλικό βίο, συγχρόνως με ένα κύμα ανακατατάξεων στην κοινωνία της γειτονικής χώρας, έντονα ανανεωτικών συγκριτικά με τα μέχρι τότε εδραιωμένα και ιδιαιτέρως συντηρητικά πρότυπα, προκάλεσαν μια αντίθεση καταστάσεων στην οποία ο μέσος Ιταλός πολίτης κλήθηκε να επανακαθορίσει τις θέσεις του. Σημαντικό ρόλο στα παραπάνω, διαδραμάτισε ο αριστερός πολιτικός χώρος, ένας χώρος που έβρισκε εναντίον του τόσο την Εκκλησία, όσο και την τότε πολιτική ηγεσία, η οποία έτσι κι αλλιώς παρουσίαζε έντονους συμφεροντολογικούς δεσμούς με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά βοήθησε τα μέγιστα στις ανανεωτικές κοινωνικές αλλαγές που συνέβησαν μέσω των πιέσεων και των διεκδικήσεων του.
Η νέα, τότε, γενιά Ιταλών μουσικών, αναμενόμενα σχεδόν, εντασσόταν ιδεολογικά στον προαναφερθέντα χώρο, καθώς η ανάγκη για αλλαγές, τόσο κοινωνικά, όσο και μουσικά φαινόταν επιτακτική. Σχετικότερο παράδειγμα επ’ αυτού αποτελούσαν οι Area, ένα άκρως πολιτικοποιημένο σύνολο με διεθνιστική κομμουνιστική φιλοσοφία. Γενικότερα, όμως, η τάση προς το ριζοσπαστικό και η αποδόμηση των παλιών και παρωχημένων υπήρξε κυρίαρχο μέλημα του νέου κύματος ιταλικών προοδευτικών συγκροτημάτων, έχοντας, ωστόσο τη θέληση να απευθυνθούν σε ολόκληρο το εύρος των ακροατών που θα μπορούσαν.
Έτσι, μονάχα εντύπωση δεν προκαλεί πως η πρώτη ονομασία του εν λόγω κύματος σχεδόν ταυτίστηκε με τον όρο της ιταλικής pop, μιας και η απουσία οποιασδήποτε παράδοσης εντός του rock ήχου μέχρι τότε, δυσκόλευε αφάνταστα την ορθή κατηγοριοποίηση των όσων ρηξικέλευθων συνέβαιναν μουσικά. Άλλωστε, η άμεση επίδραση και η επιρροή που άσκησαν οι πρωτοπόρες βρετανικές prog μπάντες φαντάζει αδιαμφισβήτητη, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος σε ένα ακροατήριο ικανό να απορροφήσει τις δημιουργικές ιδέες και να τις μετατρέψει σε κάτι εξίσου συναρπαστικό, αλλά συνάμα και πραγματικά διαφορετικό από την πρώτη ύλη που το ενέπνευσε. (Πηγή: ProgSession #55 – σόρρυ, όταν κλέβεις τον εαυτό σου δεν είναι επιλήψιμο, είναι; )
Η εδώ προσαρμογή του Patton είναι εξαιρετική, καταλήγοντας να διασκευάζει με σεβασμό και να προσθέτει τις δικές του πινελιές στο πρωτογενές υλικό, με τις μικρές λεπτομέρειες (όπως την αλλαγή προφοράς ανάλογα με την καταγωγή του εκάστοτε κομματιού) να κάνουν τη διαφορά και την ένταξη των “τυπικών” rock στοιχείων να γίνεται με σεβασμό και προσοχή ώστε να μην αλλοιώσουν το αποτέλεσμα ή υπερκεράσουν σε σημασία την ορχήστρα ή την εκάστοτε σύνθεση. Κοινές συνισταμένες με την δημιουργική προσέγγιση του RPI υπάρχουν, έστω κι εμμέσως λόγω της έτσι κι αλλιώς συνεχώς προοδευτικής δημιουργικής σκέψης του Patton, με την προσπάθεια του να αποτελεί την πεμπτουσία της έννοιας της διασκευής.
Σε άλλες λεπτομέρειες, προσωπικά επέλεξα να επισκεφθώ αυτήν την οπτικοακουστική πηγή για την συγκεκριμένη παρουσίαση, την οποία προτείνω σε καθένα που δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται το “Mondo Cane” να ρίξει μια ματιά. Έτσι κι αλλιώς, το σανίδι δείχνει πολλά για το ποιόν ενός μουσικού και κατά πόσο μπορεί να υποστηρίξει κι επί σκηνής το όραμα του, κι ο Patton δεν δυσκολεύεται να δείξει κι εκεί πως πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους.
Άλλωστε, ποιος άλλος Αμερικάνος μουσικός θα μπορούσε να διασκευάζει τραγούδια της παλιακής ιταλικής ποπ συνοδεία ορχήστρας σε μια λατινοαμερικάνικη χώρα και να κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένη η εν λόγω προσπάθεια του;