1. Draconian - Sovran → ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα γαρ
2. Ghost - Meliora → για το φαν που μου προσφέρει πάντα απλόχερα αυτή η μπάντα
3. Tribulation - The Children of the Night → η πρώτη μεγάλη κυκλοφορία των Tribulation
Μου είναι δύσκολο να συμπληρώσω 5άδα, έχω τεράστια κενά από το '13 και έπειτα…
#4
Chelsea Wolfe - Abyss
#5 #dengamietai
Χμμμμ… κοιτα να δεις τι συμβαινει με την εν προκειμενω κυκλοφορια.
Πρωτον και σημαντικοτερον, αγνοουσα την υπαρξη της μεχρι που την ανεφερες, ή για να ειμαι πιο ειλικρινης, την ειχε παρει το ματι μου αλλα δεν την ειχα ψαξει περισσοτερο γιατι νομιζα οτι ηταν καποια ανεπισημη επανακυκλοφορια ή κατι τετοιο (και τελικα βλεπω οτι επεσα μεσα) 
Το πιο βασικο ομως, ειναι πως το Blood Moon Rising δεν ειναι ακριβως “κανονικο” τους αλμπουμ. Οταν εγραψα για “2 EP και κατι σκορπια”, ειχα στο μυαλο μου το Black River EP του 2019 και το Sunshower EP του 2021, οπως επισης και τα δυο τραγουδια που εβγαλαν το 2020, στις Covid εποχες, με τους διολου τυχαιους τιτλους Isolation και Every Day Feels Like Sunday . Τωρα βλεπω οτι το Blood Moon Rising ειναι απλως ο συνδυασμος ολων αυτων σε ενα δισκακι. Το οποιο παρολο που υπαρχει σε μορφη CD, δεν το εχει βαλει καν στο Spotify ως κυκλοφορια η ιδια η μπαντα, που ειναι εκνευριστικο. Χαιρομαι που συνδυασαν οτι εβγαλαν απο το 2018 εως το 2021 σε εναν ολοκληρωμενο δισκο? Ναι. Θα τον ψηφισω για το 2021? Σιγουρα. Το παρηγγειλα μολις για να το εχω αν και απο το 2010 εως και σημερα εχω αγορασει λιγοτερα απο 5 CD και εδω και πολλα χρονια ακουω μουσικη αποκλειστικα μεσω streaming? You bet your ass I did. Ειναι ομως κανονικος δισκος, με promotion, με περιοδεια, με hype, με προσεγμενο εξωφυλλακι, με σαφες οραμα και κοινη κατευθυνση? Δεν ειμαι και 100% σιγουρος
Την εχω γραμμενη ολοκληρωτικα και εμφατικα στα παλια μου τα παπουτσια που ειναι θεοβρωμικα απο το soccer tournament στο οποιο επαιξα τον Οκτωβριο μεσα στην λασπη στην μεση του πουθενα (Oneonda, NY, ψαξου) σε πανεμορφα τοπια γεματα πολυχρωμα δεντρα και απειρα ρυακια. Αυτο δεν σημαινει οτι ειμαι sociopath, δεν θελω να παθει κανενας κανα κακο εδω μεσα
Benjamin Clementine…και εγω αυτο ειχα στο μυαλο μου ως πρωτο…Τι πανέμορφος δισκος…
Αυτή την βδομάδα δεν πρόλαβα σχολιασμό, πιστεύω πως από την επόμενη θα επανέλθει η τάξη!
Χωρίς σχόλια, λοιπόν:
2015
Honourable mentions: Ad Nauseam, Algiers, Colin Stetson & Sarah Neufeld, Gazpacho, GYBE, Horrendous, Rafael Anton Irisarri, Jaga Jazzist, Marriages, Merzbow/Gustafsson/Pandi/Moore, Mgla, Riverside, Matana Roberts, Sangre De Muerdago, Sons Of Kemet, Svalbard, Toundra, We Lost The Sea, Wiegedood, Windhand, Chelsea Wolfe, Yellow Eyes
1. Leprous - The Congregation
2. Dodheimsgard - A Umbra Omega
3. Tigran Hamasyan - Mockroot
4. mewithoutYou - Pale Horses
5. Arcturus - Arcturian
6. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
7. Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly
8. Kamasi Washington - The Epic
9. Anna Von Hausswolff - The Miraculous
10. Anekdoten - Until All The Ghosts Are Gone
11. Intronaut - The Direction Of Last Things
12. Arcane - Known/Learned
13. Ahab - The Boats of the Glen Carrig
14. The Armed - Untitled
15. Ryley Walker - Primrose Green
Best cover:
Φτασαμε και στο 2015. Ταλαντεύτηκα πολύ για τη σειρά στα δύο πρώτα και τελικά βάρυνε λίγο παραπάνω στην επιλογή μου ότι αν τα έβαζα ανάποδα δε θα έπαιρνε ποτέ πρώτη θέση μια μπάντα που απολαμβάνω όσο πολύ λίγες τα τελευταία χρόνια.
1) Ghost - Meliora
Η προηγούμενη δουλειά τους ήταν αρκετά καλή ώστε να μπει στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, αλλά αυτή είναι αρκετά καλή για να μπει στα καλύτερα άλμπουμ της εικοσαετίας. Ναι τόσο πολύ μου αρέσει. Το αν είναι ή όχι μέταλ μου είναι παντελώς αδιάφορο, το αν είναι υπερβολικά φλώροι μου ακούγεται γελοίο σε κάθε περίπτωση που ξεστομίζεται από άνθρωπο μεγαλύτερο ηλικιακά από το γιο μου. Ένα σύνολο από καταπληκτικά ριφ, χαρακτηριστικές ερμηνείες και θεατρικότητα που δένουν γύρω από μερικές από τις πιο κολλητικές μελωδίες της σύγχρονης ροκ μουσικής. Performance εκτός κάθε λογικής, που το διαπιστώσαμε κι εμείς φέτος, από μια μπάντα που πλέον παίρνει τα σκήπτρα του ηγέτη του σύγχρονου και μελλοντικού σκληρου/σκοτεινού ήχου. Σωστά παραλείφθηκε από το δίσκο το square hammer γιατί δεν ταιριάζει με το κλίμα του, αλλά αν βάλουμε στη ζυγαριά την deluxe έκδοση που περιλαμβάνει κι αυτό τότε βαραίνει πάρα πολύ προς την πλευρά του… σχεδόν ότι και να μπει από την άλλη που έχει το στάτους του σύγχρονου μεγαθήριου.
2) Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
Ο Wilson μας έδωσε τους δύο από τους πέντε καλύτερους δίσκους της δεκαετίας και μάλιστα με κενό μόλις μιας χρονιάς. Το hand είναι καταπληκτικό και αξίζει αντικειμενικά τη θέση του καλύτερου της χρονιάς οπότε αδικείται όταν μπαίνει δεύτερο. Υπέροχες μελωδίες που δένουν τέλεια με το φοβερό concept (που στηρίζεται σε πραγματική ιστορία απ όσο είχα διαβάσει κάποτε) και το απύθμενο συναίσθημα που βάζει εδωμέσα ο Steven. Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή περιττή, ούτε ένα σημείο βαρετό ή υπερβολικό, είναι όλο ακριβώς όπως πρέπει. Δεχομαι απόλυτα τον χαρακτηρισμό του ως καλύτερο δίσκο της δεκαετίας, για μένα το Raven είναι πιο αγαπημένο - ίσως γιατί μου λέει περισσότερα και το θέμα του, αλλά τελικά αυτό είναι εντελώς προσωπική υπόθεση γιατί από πλευράς αξίας και ποιότητας είναι και τα δύο αριστουργήματα.
3) Leprous - The Congregation
Προτιμώ ελάχιστα το Coal αλλά και πάλι μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους στο σύγχρονο progressive metal. Βαρύ, σκοτεινό, μελωδικό γεμάτο συναίσθημα στις τρομερές ερμηνειες του Einar. Ένα ακόμα αριστούργημα που τους καθιερώνει στην ελίτ του προοδευτικού χώρου και τους ανοίγει το δρόμο για να γίνουν η μεγαλύτερη μπάντα στο σημερινό progressive metal. Μην παραλείψω να πω, τι εξωφυλλάρα είναι αυτή ρε γεμάτη παρανοϊκή μαυρίλα και αρρώστια!!
4) Between The Buried And Me - Coma Ecliptic
Δεν είμαι φαν της μουσικής των btbam, έχω προσπαθήσει και τα δύο colors και δεν τα άντεξα, δεν είμαι σίγουρος πόσο έχω ακούσει τα automata (κάποια στιγμή θα τα ξαναβάλω αυτά). Αυτό το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με τα άλλα όμως, εδώ έπαθαν λίγο από Dream Theater με Devin Townsend και Haken και βγάλανε έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και από τους καλύτερους progressive δίσκους της δεκαετίας. Καταπληκτικά φωνητικά, και στα καθαρά και στα brutal (πολύ λιγότερα σε αυτό το δίσκο) υπέροχα πλήκτρα, οι κιθάρες παίζουν ριφάρες με ήχο από άλλο πλανήτη. Υπερτεχνικά παιξίματα χωρίς όμως να κουράζουν σε κανένα σημείο αφού υπηρετούν σταθερά τις συνθέσεις και ποτέ το ανάποδο. Τεράστια δισκάρα που αν σου αρέσει το progressive και δε σε χαλάει να έχει κάποια πιο ακραία, πορωτικά περάσματα χωρίς να χάνει όμως την έμφαση του στη μελωδία και το συναίσθημα αξίζει να ακούσεις κάποια στιγμή.
5) Arcane - Known/Learned
Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιός μου πρότεινε να ακούσω αυτό το εξωπραγματικό δημιούργημα αλλά πολλά μπράβο και πολλά ευχαριστώ! Ο δίσκος είναι γύρω στις δυο ώρες και είναι ολόκληρος ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα γεμάτο προοδευτικότητα, συναίσθημα, ατμόσφαιρα, μελωδίες που συγκινούν, σύγχρονες κιθάρες και υπέροχες ερμηνείες. Καταπληκτικό άλμπουμ γεμάτο μουσική υψηλής αισθητικής.
Πάμε και στα υπόλοιπα τώρα που θα φτάσουν μέχρι τα είκοσι πέντε αυτή τη φορά
6) Amorphis - Under The Red Cloud
Ο δίσκος τους που ακούω συχνότερα τα τελευταία χρόνια, γίνανε λίγο πιο επιθετικοί λίγο πιο melodic death εδώ χωρίς βέβαια να χάσουν ούτε στο ελάχιστο τις χαρακτηριστικές μελωδίες τους. Ο Joutsen είναι για άλλη μια φορά εκπληκτικός και οι Amorphis βγάζουν πάλι δίσκο που μπαίνει στα καλύτερα της χρονιάς, όπως πάντα δηλαδή αν και εδώ το κάνανε ακόμα καλύτερα απ ότι συνήθως!
7) Clutch - Psychic Warfare
Μισό σκαλί κάτω από το φοβερό προηγούμενο, τέρμα διασκεδαστικό κι αυτό με τραγουδάρες για πολύ μπύρα και μπέρμπον!
8) Riverside - Love Fear And The Time Machine
Λιγότερο βαθύ και μελαγχολικό από κάθε άλλη δουλειά τους, όχι ότι είναι μουσική για πάρτι αλλά βγάζει ένα πιο ζεστό συναίσθημα και σε σημεία γίνεται μέχρι και χαρούμενο. Οτι είναι δισκάρα είναι προφανές, αφού είναι Riverside.
9) Bring Me The Horizon - That’s The Spirit
Δεύτερος τρομερός δίσκος στη σειρά, λίγο μόνο πιο κάτω από το προηγούμενο, κυρίως γιατί το Sempiternal πετυχαίνει το απόλυτο σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην πόρωση και τις μελωδίες. Πάντως είναι ένας υπέροχος δίσκος και νομίζω αυτός που τους καθιέρωσε στα δικά μου ακούσματα. Πάντα είχα και έχω και θα έχω την εξής απορία, οκ ο πιο παραδοσιακός μεταλάς καταλαβαίνω γιατί βγάζει σπυριά με τούτους εδώ ΑΛΛΑ πως σκατά γίνεται να γουστάρει κόσμος τους Linkin Park και να μην ακούει αυτήν την υπεραλμπουμάρα γιατί είναι φλωριά, mainstream, μη μεταλ και λοιπές γραφικές γελοιότητες???
10) Neal Morse Band - The Grand Experiment
Η τριάδα ομώνυμο, waterfall, alive again (τι έπος) ξαναέβαλαν τον Neal στα ακουσματα μου μετά από αρκετές κυκλοφορίες που προσπέρασα ή άκουσα ελάχιστα. Αλλά εγώ να πω ότι γουστάρω άπειρα και με Agenda, my beautiful agenda… άπειρα λέμε όμως.
11) Tesseract - Polaris
Εχω την εντύπωση ότι οι οπαδοί των Tesseract και του djent γενικότερα αυτό το δίσκο το θεωρούν μέτριο, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ πάντως. Είναι πιο μελωδικός και με τις καλύτερες ερμηνείες του Tompkins, με εξαίρεση τον καινούργιο που ισοπεδώνει τα πάντα. Ασε που ο δίσκος κλείνει με ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς.
12) Arcturus - Arcturian
Η παρανοϊκή καρναβαλία του Sverd έβγαλε επιτέλους δίσκο, και μάλιστα δισκάρα!! Πιο ηλεκτρονικό και λίγο πιο προσβάσιμο στα σημεία του, για Arcturus πάντα ε, αλλά φοβερό. Αντε έχουν περάσει 8 χρόνια, μήπως σιγά σιγά ήρθε η ώρα να βγάλουν κάτι?
13) Earthside - A Dream In Static
Μου αρέσει πάρα πάρα πολύ αυτό το άλμπουμ. Πάρα πολύ όμως. Ο τρόπος που πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε instrumental ατμόσφαιρες με post χαρακτηριστικά και progressive κομματάρες με τεράστιες κιθάρες, οι ερμηνείες από τους διαφορετικούς τραγουδιστές που έχουν επιστρατεύσει για κάθε κομμάτι ανάλογα με τις ανάγκες του, το αιθέριο πλαίσιο που χτίζεται σε συνεργασία με την ορχήστρα της Μόσχας όλα φτιάχνουν ένα σύνολο που δε σε αφήνει να βαρεθείς στιγμή. Επενδύοντας στο συναισθηματικό βάθος, ειδικά οι ερμηνείες στο ομώνυμο και το contemplation of the beautiful σε κολλάνε στον τοίχο, και με όχημα την τεχνική αρτιότητα και την καταπληκτική παραγωγή μας δίνουν έναν πολύ ιδιαίτερο δίσκο που δουλεύει άψογα σαν ενιαίο σύνολο χωρίς να δίνει καθόλου την αίσθηση συλλογής διαφορετικών κομματιών.
14) Marilyn Manson - The Pale Emperor
Καλός δίσκος από τον Manson μετά από κι εγώ δεν ξέρω πόσα χρόνια. Το pale emperor είναι πάρα πολύ καλό στο σύνολό του και έχει και κομμάτια που ξεχωρίζουν, περισσότερο απ όλα βέβαια το cupid carries a gun (φοβερή η πρώτη σεζόν του Σάλεμ, και αρκετά καλή η δεύτερη).
15) Disturbed - Immortalized
Τρομερή επιστροφή, ο δίσκος είναι γεμάτος κομματάρες με γαμώ τα ριφ και κολλητικά ρεφρέν. Α και μάλλον ο καλύτερος ήχος που είχαν ποτέ.
16) Paradise Lost - The Plague Within
Δισκάρα είναι αυτό δεν το συζητάμε, απλά τότε μου άρεσε περισσότερο από ότι τώρα. Προτιμάω πάντως και το προηγούμενο και το επόμενο (ειδικά το επόμενο βασικά). Από την άλλη μπαίνει το no hope in sight και σε ισοπεδώνει με το συναισθηματικό βάρος του, οριακά λυγίζεις.
17) Lamb Of God - VII: Sturm Und Drang
Οι κορυφές του (512, overlord, footprints, still echoes, embers) είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ, ειδικά τα 512 (υποψήφιο για καλύτερο ριφ της δεκαετίας) και Overlord, αλλά ο δίσκος έχει και κομμάτια που υπολείπονται σημαντικά και αυτό πληγώνει τη συνολική του εικόνα.
18) Tremonti - Cauterize
Προτιμάω τον πρώτο αλλά είναι πολύ ωραίο και αυτό το άλμπουμ του. Ιδια υλικά με λίγο πιο επαγγελματικά ίσως φωνητικά (αν και έμενα μου άρεσαν πολύ τα φωνητικά στο προηγούμενο).
19) Old Man’s Will - Hard Times - Troubled Man
Βρώμικο, σκληρό blues rock για πολλά πολλά γούστα ρε φίλε.
20) Von Hertzen Brothers - New Day Rising
Πείτε με πεζό αλλά εμένα αυτός ο δίσκος τους μου αρέσει περισσότερο, από όσους έχω ακούσει, είναι σαφώς πιο άμεσος αλλά και πιο fun και τελικά φοβερά διασκεδαστικός.
21) Horisont - Odyssey
Εγώ γουστάρω πολύ με αυτό το vintage 70’s hard rock, heavy metal που τσιμπάμε από τους Σουηδούς (γενικά αλλά και ειδικά από αυτούς).
22) Sylosis - Dormant Heart
Δίσκος για πολύ ξύλο, εντυπωσιακό μείγμα thrash και melodeath σύγχρονο μοντέρνο και με ριφάρες. Εύγε.
23) Luciferian Light Orchestra - Luciferian Light Orchestra
Ο Therion ακούει Ghost και βγάζει έναν πάρα πολύ καλό vintage rock/pop δίσκο του διαόλου και της σατανικής εκκλησίας. Νομίζω ότι δικαιωματικά βρίσκεται στη λίστα μου. Αν βάλεις και το πόσο κομματάρα είναι το church of carmel…
24) Caligula’s Horse - Bloom
Πολύ δυνατός δίσκος από μια μπάντα που πραγματικά τσεκαρει όλα τα κουτάκια για να μπει στην ελίτ του progressive στο σήμερα, και θα μπει φτάνοντας μάλιστα σε λίγα χρόνια την κορυφή.
25) Subsignal - The Beacons Of Somewhere Sometime
Πολύ καλός δίσκος για όποιον γουστάρει φλωρο progressive με έμφαση στις μελωδίες και τις ερμηνείες, εγώ γουστάρω οπότε…
Έχει κάποιους δίσκους ακόμα που μου άρεσαν στο 2015, αλλά που δεν μπήκαν στη λίστα μου των καλύτερων της χρονιάς, όπως το Kingcrow, το Anekdoten, το Ciccada, Maiden, Nightwish, Blind Guardian, Parkway Drive και Baroness που το Purple είναι ο μόνος δίσκος τους που μου αρέσει αρκετά.
2015
1. Dodheimsgard- A Umbra Omega: φιλοσοφία, παράνοια, ανατροπές, έλλειψη φόρμας ή καλύτερα δημιουργία νέας και ένα πειραμα που πέτυχε στο 100%. Ευκολα στο τοπ 10 της δεκαετίας του για εμένα. Και πως να μην είναι όταν έχει τόσο καταπληκτική μουσική, τόσο καινοτόμο χαρακτήρα και στιχαρες. Σκέτη μαγεια.
2. Amorphis- Under the red cloud: Θα μας τρελάνουν εντελώς με το πώς πετανε τις δισκαρες με τόση συνέπεια. Έχω λίγο παραπάνω αδυναμία στο πρώτο μισό του, αλλά και το δεύτερο κινείται και αυτό σε δυσθεωρητα επιπεδα. Μεγάλη δισκαρα, και απίστευτο πως τρία χρόνια μετά η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη.
3. Tribulation- The children of the night: Σε αυτή τη σταδιακή μετεξέλιξη τους από πιο κλασικό τεθ μετσολ σε βαμπιρολαγνικες κοθοτεθιες, ένας ακόμα σταθμός και ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος. Εδώ συνφορουμιτες έχουμε το σωστό το βαμπιρι που δεν στηρίζεται σε φτηνό εντυπωσιασμό αλλά σε εμπνευσμένες, αυτοφωτες συνθέσεις. Σπουδαίος δίσκος και από αυτούς που στο δικό μου μυαλό χαρακτηρίζουν - δίνουν μια πινελια στον καμβα ολόκληρης της δεκαετίας τους.
4. Obsequiae- Aria of vernal tombs: Ιδανική μίξη extreme metal-πλακ κατά κύριο λόγο- και μεσαιωνικων αρπισματων με καλή γνώση και των δύο πλευρών και την εμπνευση να ξεχειλίζει. Φανταστικός δίσκος.
5. Sulphur Aeon- Gateway to the antisphere: βαρυ τεθ, με ριφαρες και τρομερα τυμπανα, εμπνευση απο την αρχη μεχρι το τελος και ατμοσφαιρα απο τις αβυσσους του βυθου των ωκεανων.
Δευτερη πενταδα, δισκαρες ολα
6. Ahab- The boats of Glen Carrig: βαρύ και ασηκωτο, ατμοσφαιρικό και ιδιαίτερο, ο αγαπημένος μου δίσκος των Γερμανών θαλασσινών funeral doomsters. Ιδανική μίξη πιο ήρεμων και πιο μανιασμενων τμημάτων σε πολύ ωραίες εναλλαγές.
7. Ghost- Meliora: Έχει τις χιταρες του, κυλαει πολυ ωραια και εκτοξευει τους Σουηδους ακομα πιο ψηλα σε δημοφιλια, οχι αδικως.
8. Bathuska- Litourgiya: Το “εκκλησιαστικο” metal των Πολωνών εδω στο ντεμπούτο τους είναι επιβλητικό και εμπνευσμένο. Το μέλλον της μπάντας δεν ήταν και το καλύτερο με τη διχοτόμηση της (αλλά και αξιόλογο υλικό εκατέρωθεν), αλλα το ντεμπούτο τους θα βρίσκεται πάντα εδώ με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και τις πολύ δυνατές συνθέσεις του.
9. Baroness- Purple: το έμαθα από το album exchange και τον φιλτατο @Tylerdurden πριν 2 χρόνια. Στο διάστημα που μεσολαβησε το έχω ακούσει αρκετές φορές και μου αρέσει ακόμα περισσότερο απ’οτι τοτε.
10. Imperial Triumphant- Abyssal gods: Εξτριμ αξιώσεων, φλερτάρει με δυσαρμονίες και αβαν γκαρντ ατμόσφαιρα. Μπαντα που άκουσα σχετικά πρόσφατα, μετά τα γεγονότα στο πρόσφατο live τους και με κέρδισαν από τις πρώτες ακροάσεις παρά το χαοτικό του χαρακτήρα τους, λόγω της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας που χτίζουν, του καταπληκτικού drumming και αυτών των περίεργων συχνά αργά εκτελεσμένων ακορντων τους. Δύο δίσκους μετά, το Alphaville μου αρέσει ακόμα περισσότερο, σίγουρα ψηλά στη χρόνια του.
Edit: Βγηκε και ο δισκαρος το Thier των Amestigon το 2015,cheers @ChrisP και για την προταση τοτε και που μου το θυμισες, θα εμπαινε σιγουρα δεκαδα αν το ειχα θυμηθει, το βαζω σαν αναφορα.
Εξωφυλλο DHG, το 2015 είναι η χρονιά τους.
Δε με προσέχεις
Nτροπή και αίσχος, λείπει η μπαντάρα, σου κρατάω μούτρα απο δω και πέρα 
Πρέπει να έχω σημειώσει πάνω από 150 δίσκους να ακούσω με το κωλοπαίχνιδο. Σταματήστε. Ή ποστάρετε ακραία μόνο.
Ποιος λειπει, πες, ξεχασα κατι; Μην μου τα κανετε αυτά, έχουμε κι ένα OCD να προσέξουμε!
Πρώτη θεση για ιθαγενείς, σε μια δεκαετια ομως “τρεχουσα”. Περιεργως πως πλεον τα μέλη των μπαντων που ψηφιζω ειναι ηλικιακα μικρότερα, περναμε σε φαση μπουμερ 
Μετα τους rush αλλο ενα μυστηριο…
Aσυγχώρητος
To avatar μου
#tofelekimou το ξέχασα, αλλά η πεντάδα δεν αλλάζει τώρα, τα έστειλα και στη φόρμα πριν αλλάξω γνώμη (όπως και εγένετο).
Ω ναι, σωστός!
Δεν νομίζω πως έχω ακούσει αυτό το άλμπουμ πάνω από 2 φορές, γενικώς δεν είμαι καθόλου γνώστης των Caligula’s Horse. Μόνο το τελευταίο άκουσα πολύ.
20 χρόνια μπροστά και 20 επίπεδα κάτω από το προηγούμενό σου.
Τα αγαπώ και τα 2 εξίσου 
Ρε μλκες, ακούω το Crosses και είναι αλμπουμάρα, γιατί δεν έχει αναφερθεί πως είναι Depeche album??? Γαμιέστε
Γιατί τα λέγαμε και για το Host αλλά μας μάλωσαν τα όργανα της τάξης και δεν εκφραζόμαστε δημοσίως πια
