@anhydriis στο τσακ δεν έβαλα και εγώ του αγαπημένους μου Rammstein.Τώρα θα ακούγαμε ίδια μπάντα 
Τέσπα εγώ θα περάσω καλά έχω περιέργεια για την δική σου άποψη
1 Like
Χαχαχα έλα ρε… αν δεν έβαζα το πρώτο που μου ήρθε στο νου το επόμενο θα ήταν σίγουρα kvelertak. Είχα προσπαθήσει να αποφύγω κάτι προτεινόμενα βιντεάκια των hu. Ξεκίνησα να ακούω σήμερα. Είμαι σε σοκ. Δημιουργικό και ευχάριστο προς το παρόν. 
1 Like
Ας το αφησουμε στις 2 εβδομαδες τοτε, νταξ μη πιεσουμε και το αλλο 50% 
Ειμουν μεταξυ Boris και Oranssi , και διαλεξα τους δευτερους - ελπιζω να ικανοποιήσει μουσικα.
2 Likes
Ο Gala, ο Jaya, ο Enkush και ο Temka είναι από την πρωτεύουσα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μογγολίας. Παίζουν μουσική με τα μόριν κουρ και τα τοβσούρ τους και τα συνοδεύουν απο μογγολικούς λαρυγγισμούς. Οι στίχοι τους προέρχονται από παλιά μογγολικά ποιήματα και πολεμικά μοιρολόγια. Τα views τους στο Youtube και τα streams τους στις διάφορες πλατφόρμες εκατοντάδες εκατομμύρια. Πολλές φορές εκεί στα προτεινόμενα θυμάμαι κάτι περίεργους τύπους να με προσκαλούν αλλά εγω πεισμάτικα να τους απαρνίεμαι το κλικ. Αλλά ο @osfp7 και το Album Exchange είχαν άλλα σχέδια. Ποιος το περίμενε πως κάποτε θα ακούγαμε μογγολική ροκ;
Στα αλήθεια μόλις ξεκίνησα να ακούω το The Gereg (2019), δεν καταλάβαινα τίποτα. Μέχρι και side project του Lindemann (Rammstein) υπέθεσα πως θα μπορούσε να είναι. Στη δε εισαγωγή του Wolf Totem νόμιζα πως ξεκινά η πρόσφατη ακουστική έκδοση του Blackened. Και κάπου εδώ αρχίζουν τα κλισέ, η μουσική δεν έχει σύνορα, τα σύνορα δεν έχουν μουσική κτλ κτλ. Τα folk στοιχεία που μου έμειναν είναι σίγουρα οι λαρυγγισμοί και η ρυθμικότητα στη δομή των τραγουδιών.
https://thehuband.bandcamp.com/
Συμπερασματικά έκπληξη για μένα ο δίσκος, δεν περίμενα να κάνω τόσες ακροάσεις, είναι σίγουρα κάτι το ιδιαίτερο όλο αυτό το μπλέξιμο αλλά εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω τον σκοτωμό που γίνεται μαζί τους στο net. Τους προτιμώ βέβαια χίλιες φορές από κάθε random kawaii μπάντα και σίγουρα θα υπάρξουν στιγμές που θα τους ξανακούσω περιμένοντας το προς τα που θα το πανε στη συνέχεια.
4 Likes
Πανδημια λοιπον σε αυτό το exchange και το album Μοντέρνα Πανούκλα που κυκλοφόρησε το 2013.
Disclaimer: όντας αρκετά πιο αριστερά από το σημείο μηδέν του άξονα άσχετος-ειδήμονας περι punk, η άποψη μου για το συγκεκριμένο δίσκο έχει πολύ μικρότερη σημασία από κάποιον που λιώνει punk επί χρόνια.
Σε αυτό λοιπόν το πολύ σύντομο δισκάκι (λίγοτερο από 23 λεπτά) θα ακούσουμε αρκετά ψυχωμένο και σχετικά σκληρό punk, με πολύ ωραίες μπασογραμμές. Οι κιθάρες παίζουν τυπικά punk riff χωρις να είναι κατώτερες των περιστάσεων, αλλα και χωρίς να ενθουσιάζουν. Το drumming είναι τυπικά γρήγορο, χωρίς εκπλήξεις στο παίξιμο. Οσον αφορά τα φωνητικά, δεν με τρέλαναν σαν χροιά, αλλα το χειρότερο ήταν η άρθρωση. Υποθέτω πως αν ήταν κατανοητό τι τραγουδάει αυτό θα πολλαπλασίαζε την πόρωση (πχ ΜΙΑ ΚΛΟΥΒΑΑΑ ΑΡΑΓΜΕΕΕΕΝΗ και ΝΤΟΥ αυτό εννοώ). Δεν ειναι οτι δεν καταλαβαίνω καθόλου τι λέει αλλά θέλει πολλή προσοχή για να καταλάβω τα 2/3. Αυτό θα ήταν πιο αναμενόμενο αν άκουγα κάτι σε grind ή black metal υφος για παραδειγμα, αλλά σε punk άκουσμα, και μάλιστα τόσο πολιτικοποιημένο, θα ήθελα να είναι λίγο πιο κατανοητοί οι στίχοι.
Όσον αφορά επιμέρους κομμάτια, αυτά που ξεχώρισα ήταν τα γουρούνια στην ομίχλη, προπαγάνδα, μόνος στην κορυφή και βασίλειο της παρακμής.
Συμπερασματικά, η “Μοντέρνα Πανούκλα” δεν ηταν κάτι που με χάλασε και πέρασα ωραία ακούγοντας την αρκετές φορές. Είναι ένα τίμιο και ειλικρινές άκουσμα. Μπορεί να την ξανακούσω και στο μέλλον όταν αναζητήσω κάτι σε αυτό το μουσικό ύφος. Αλλά παράλληλα δεν ήταν και κάτι που με ενθουσίασε ή που να είμαι βεβαιος πως θα αποτελέσει playlist material στο μέλλον. Ευχαριστώ τον @Death.Eternal για την πρόταση!
Για όποιον θέλει να το ακούσει:
8 Likes
Ενα μικρο σχολιο για τα φωνητικα. Ειναι ως ενα βαθμο εσκεμμενα με τετοιο τροπο, λογω συγκεκριμενης αντιληψης και αισθητικης σε αυτο το punk υφος. H επομενη (και δυστυχως τελευταια) κυκλοφορια τους, το σπλιτ με τους Era of Fear, εχει καθαροτερη παραγωγη και πιο ευδιακριτα φωνητικα, αν θελεις ριξε μια ακροαση στο παρακατω κομματι για παραδειγμα.
4 Likes
Κρίνοντας από το κομμάτι, νομίζω τους ταιριάζουν περισσότερο τα πιο καθαρά!
2 Likes
Η πρόταση του @JTN για αυτό το exchange ήταν το İnsan Gelir İnsan Geçer (2018) από την Sena Şener εκ Τουρκίας. Δεν κρύβω ότι τα Τουρκικά του τίτλου κι άρα κατά πάσα πιθανότητα και των στίχων μου προκάλεσαν ένα μειδίαμα κι ένα ελαφρώς ανασηκωμένο αριστερό φρύδι, μιας και θεωρώ την Τουρκική ως την πλέον μπουνταλάδικη γλώσσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος σε τραγούδι.
Ευτυχώς, ο τρόπος που τραγουδάει η φίλτατη Sena δεν έχει καμία σχέση με το παπούτσι που έχει στο στόμα του ο Ερντι κάθε φορά που μιλάει. Βέβαια, επειδή πρώτη φορά ακούω Τουρκικά τραγούδια δεν ξέρω αν η συγκεκριμένη γλώσσα ακούγεται έτσι όταν την τραγουδάς ή αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην εν λόγω τραγουδίστρια και τον τρόπο που εκφέρει τους στίχους. Όπως και να ‘χει, τα σπάει.
Σε ό,τι αφορά τη μουσική, στα σημεία όπου υπάρχει μόνο ακουστική κιθάρα, αλλά κι από τη φωνή της γενικότερα, μου ήρθαν έντονα vibes από Carla Bruni εποχής Quelqu’un m’a dit. Πράγμα που προσωπικά το θεωρώ θετικό (ο κοντός εμφανίστηκε πολύ αργότερα).
Overall, ένας ευχάριστος και ιδιαιτέρως εύκολος στην ακρόαση του δίσκος. Θενκς @JTN.
5 Likes
Ούτε εμένα μου αρέσουν τα τουρκικά συνήθως. Μόνο σε Sena Sener και σε Kalben βρίσκω ότι προσδίδουν μία γοητεία.
1 Like
Δυστυχώς δεν μου βγήκε.
Δεν έχω πρόβλημα με την γλώσσα , έχω πρόβλημα και μεγάλο με την electro pop. Όσο κατάφερα να ακούσω διέκρινα σε σημεία πολύ ωραίες μελωδίες και εξαιρετική φωνή. Ο συνδυασμός σημείων που νομίζω ότι ακούω τσιφτετέλια σε σκυλαδικο και το νταπα ντουπα από πίσω είναι κάτι το οποίο δεν μου ταιριάζει.
Επίσης και σε συνδυασμό με τα αποπανω η παρακάτω κυκλοφορία την ίδια περίοδο κερδίζει από τα αποδυτήρια ( οσο χρόνο μου περισσεύει να ακούσω μουσική)
2 Likes
Demoniac - So It Goes (2021)
Thrash συγκρότημα από τη Χιλή. Ήταν ήδη στη λίστα μου για μελλοντική ακρόαση, και το ματσάρισμα αποτέλεσε την κατάλληλη αφορμή ώστε να γίνει πολύ πιο σύντομα, ευτυχώς.
Θα το διευκρινίσω από την αρχή, γιατί από την αρχή του δίσκου κατάλαβα πως θα τον απολαύσω: Ο δίσκος μου άρεσε πάρα πολύ. Καταιγιστικό, έντονο θρας με αρκετές δόσεις μελωδίας, αρκετά σημεία παραπέμπουν σε κλασικό heavy metal και δένουν πολύ αρμονικά και ιδανικά στο συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα. Ένας άψογος συνδυασμός πρώιμων δειγμάτων του είδους (κυρίως της Γερμανικής σχολής, στη σκέψη μου ήρθαν οι πρώτες κυκλοφορίες Destruction & Kreator), με την χαρακτηριστική ορμή και το πάθος που τα διακατείχε, παράλληλα όμως και με τη μελωδικότητα και ορισμένα στοιχεία πειραματισμού που εισήγαγαν συγκροτήματα σταδιακά καθώς το είδος εξελισσόταν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και προσωπική έκπληξη αποτέλεσε το κομμάτι Extraviado, καθώς το σαξόφωνο με έπιασε απροετοίμαστο, καταφέρνοντας όμως να μη μου φανεί παράταιρο με την υπόλοιπη, συνολική ηχητική κατεύθυνση. Το επόμενο κομμάτι που αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη είναι το τελευταίο 20λεπτο(!), με το σαξόφωνο να κάνει την επιστροφή κάποια στιγμή στα τελευταία λεπτα. Αν και τα 2 παραπάνω κομμάτια δεν είναι αυτά που με ξετρέλαναν, εκτιμήθηκαν λόγω διαφοροποίησης και ποικιλίας. Τα R.S.V. - Fool Coincidence – Testigo και Equilibrio Fatal είναι αυτα που με χτύπησαν με την πρώτη ακρόαση και τα ακούω συχνά στο repeat. H αδύναμη στιγμή του δίσκου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το The Trap, όχι επειδή είναι κακό κομμάτι, άλλα κυρίως επειδή μπορεί να θεωρηθεί το πιο τυπικό, χωρίς κάτι αξιομνημόνευτο ώστε να κάνει την διαφορά. Γενικότερα, ο δίσκος έχει ποικιλία σε κάθε τομέα, ρυθμολογικά αρκετές εναλλαγές, οι μελωδίες όπως ανέφερα παραπάνω έχουν συχνά μια νοοτροπία και ύφος κλασικού μέταλ που λάτρεψα, όπως στο εξαιρετικό Equilibrio Fatal στα τελευταία περίπου 2 λεπτά. Αυτά με λίγες πρώτες ακροάσεις, ο δίσκος είναι απολαυστικός και έχει αρκετή πληροφορία, σε κάθε ακρόαση επικεντρώνεσαι και σε κάτι διαφορετικό. Πολλές και απολαυστικές λεπτομέρειες, εθιστικό.
Γενικώς, ένα πλήρες, προσεγμένο πακέτο με όλες τις διαφοροποιήσεις που συναντώνται συνήθως στο είδος. Έχουμε νεοκλασικά άλλα και υπερηχητικά δυσαρμονικά σόλο που τόσο αγαπάει η σκληρότερη πλευρά του ιδιώματος, έχουμε τα καθιερωμένα γηπεδικά κοφτά φωνητικά για να σε βγάλουν εκτός εαυτού, και όλα αυτά ενώνονται από μια αρκετά τεχνική και progressive συνθετική αντίληψη με κάποιες μικρές κατά την άποψη μου δόσεις black περασμάτων. Τα 42 λεπτά είναι πολύ καλή διάρκεια καθώς ως άκουσμα διατηρεί και κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή χωρίς να κουράζει, σίγουρα από τις καλύτερες κυκλοφορίες που άκουσα στο είδος εδώ και πολύ καιρό.
Δίσκος που θα ακούω συχνά, μπάντα που θα παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον από δω και στο εξής.
Ευχαριστώ για την πρόταση @RiderToUtopia!
10 Likes
Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε μαν. Μαζί με το καινούργιο need και το cyclic reckoning των suffering hour είναι οι τρεις δίσκοι που έχω ξεχωρίσει περισσότερο απ’ όσους έχω προλάβει να ακουσω αυτούς τους 2.5 μήνες που διανύουμε στο 2021.
Μια μικρή διόρθωση άνευ αξίας, είναι κλαρινέτο όχι σαξόφωνο.
Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ στο so it goes τώρα που έχει περάσει και λίγος καιρός και έχει ωριμάσει μέσα μου ο δίσκος είναι πως ενώ στην αρχή μου προξένησαν (πολύ θετική) εντύπωση το κλαρινέτο και οι jazz πειραματισμοί αλλά ταυτόχρονα ήταν και κάτι λίγο ξένο ηχητικά, πλέον έχω συνηθίσει αυτούς τους πειραματισμούς σαν να είναι κάτι απολύτως φυσικό και να μην φαίνεται πλέον καθόλου ξένο. Ίσως είναι και αυτή η ουσία της καινοτομίας στη μουσική, κάτι που αρχικά ακούγεται λίγο παράταιρο αλλά με τις ακροάσεις καταλήγει να ακούγεται απολύτως φυσιολογικό. Μπορεί και όχι, έχω βάλει και τσίπουρο και το φιλοσοφω μάλλον το θέμα και αύριο να λέω τι μαλακίες έγραφα.
Σε κάθε περίπτωση, χάρηκα πάρα πολύ μαν που σου άρεσε. Συμφωνώ με όλα όσα έγραψες!
3 Likes
Liebe ist fur alle da από Rammstein λοιπόν μια πρόταση του χρήστη @anhydriis
Πρόκειται για το 6ο άλμπουμ των Γερμανών που κυκλοφόρησε το 2009. Πριν ξεκινήσω το review θα ήθελα να πω μια παραξενιά μου. Δεν μου αρέσει καθόλου ο τρόπος που ηχούν τα γερμανικά αλλά παρόλα αυτά οι Rammstein είναι από τις αγαπημένες μου metal μπάντες μετά το 90.
Τεσπα ήξερα πως θα περάσω καλά καθώς τον έχω ξανακούσει. Ο δίσκος είναι στα πλαίσια του παραδοσιακού ήχου των Γερμανών. Με λίγα λόγια ένα ιδιαίτερο Industrial metal ή αν προτιμάτε Neue Deutsche Härte. Για μένα είναι μάλλον και ο πιο μεταλλικός δίσκος τους καθός σε αντίθεση με τους άλλους δεν υπάρχει τόσο έντονη ανάμειξη με ηλεκτρονική μουσική. Σε αυτό το άλμπουμ βρίσκονται μερικά από τα πιο βαριά τους ριφ που κατ εμε προσφέρουν μια τάση για δυνατό headbanging. H μπάντα σε παίρνει απ τα μούτρα με την μια με το πολύ δυνατό εναρκτήριο Rammlied και δεν κοιτάει ποτέ πίσω. Με στοίχους ξυράφι {Που κατάλαβα μόνο με την βοήθεια μετάφρασης }, τον Till να τους παραδίδει όπως πρέπει και τα drums, η κιθάρα και τα πλήκτρα on fire. Δεν αναφέρω το μπάσο γιατί εδώ και γενικά σε όλη την δισκογραφία τους δεν έχει και πολλά να προσφέρει.
Τα περισσότερα τραγούδια μου αρέσουν αρκετά έως τα λατρεύω. Εξαίρεση αποτελεί το pussy που πέρα του video clip που όλοι ξέρουμε και τον χαβαλέ γύρω απ το τραγούδι στα live δεν έχει και πολλά να προσφέρει μουσικά.
Σε γενικές γραμμές ο δίσκος είναι ότι ακριβώς περιμένεις από Rammstein. Αν σας αρέσουν καλώς αν όχι αφήστε τον. Δεν νομίζω να είναι ο καλύτερος τους αλλά πολλά τραγούδια του έχουν θέση στις λίστες μου στο spotify
8 Likes
Αρχικά χωρίς ιδιαίτερη ντροπή δηλώνω απολίτιστο τσουτσέκι σε ό,τι έχει να κάνει με προγκ. Προφανώς όπως κάθε έλλογο ον λατρεύω Floyd, ανάμεσα στα πρώτα μου συνειδητά ακούσματα ήταν Tull και ELP, αλλά μέχρι εκεί. Όσα ελάχιστα ξέρω για rock progressivo italiano τα χρωστάω σε σπόντες/Progssession/@Spyros_Koukas, οπότε αν περιμένετε εμπεριστατωμένη ανάλυση, θα συνεχίσετε να περιμένετε.
Museo Rosenbach - Zarathustra
Ως απολίτιστο τσουτσέκι λοιπόν, πρώτες στιγμές της πρώτης ακρόασης ένα γαμώτο μου έφυγε. Δεν είναι ότι έχω πρόβλημα με 70ς ήχους ή με το τότε ροκ. Η αλήθεια είναι όμως ότι αν στα πρώτα λεπτά ενός άλμπουμ δεν βρω απολύτως τίποτα που να με πιάνει, βασανίζομαι. Και η αλήθεια να λέγεται η από-γκράντε-σε-χαμηλωμένη-ένταση εισαγωγή δε με προδιέθεσε ιδιαίτερα θετικά. Έσκασε μετά το πρώτο drum break και ξαφνικά όλα έπεσαν στη θέση τους.
Τα πλήκτρα και η κιθάρα έχουν μια όμορφη παλιακή ζεστασιά. Τα φωνητικά δένουν με το σύνολο χωρίς να είναι υπερβολικά τεχνικά ή τραβηγμένα. Το ζουμί στα αυτιά μου ωστόσο είναι τα ρυθμικά. Τσαχπινιές μέχρι εκεί που δεν πάει. Δεν έχω κάτσει να σκεφτώ σε πόσο βαθμό συμβάλλουν οι ενορχηστρώσεις και η παραγωγή, αλλά διάολε για να βρεις τέτοιες γκρούβες σήμερα πρέπει να πάρεις δίκαννο. Ακόμα χειρότερα σε concept δίσκους με εικοσάλεπτα κομμάτια και δε συμμαζεύεται.
Δεν θα πω ψέματα ότι έψαξα να δω πώς προσέγγισαν στιχουργικά τον Νίτσε ή ότι έχω διαβάσει τον πρωτότυπο έργο ή ότι μπορώ να τοποθετήσω τον δίσκο στην εξέλιξη του ιδιώματος. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι τις τελευταίες βδομάδες ο μισός κόσμος διαλύεται, η κλεισούρα έχει χτυπήσει κόκκινο, κι εγώ όσο περισσότερο τον ακούω μπαίνω σε μουδ για μαραθώνιο giallo και κόκκινο ξηρό. Και. Δεν. Με. Χάλασε. Cheers @Sh_Wo_f!
10 Likes
Forseti - Erde
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-442914-1129378519.jpeg.jpg)
Δεν τους ήξερα τους Forseti που πρότεινε ο @SvenN. Μας έρχονται από την Γερμανία και παίζουν ένα σκοτεινό neofolk. Εύκολος στο άκουσμα δίσκος, κοντά στα στυλ που ακούω. Όχι τόσο καλός ώστε να με κάνει να τους ψάξω περισσότερο αλλά πέρασα μια χαρά. Στον δίσκο συμμετέχουν 8 διαφορετικοί vocalists, πολλές φορές δύο ή τρεις μαζί. Νομίζω αυτός που μου άρεσε περισσότερο ήταν ο Ian Read στο Empfindsamkeit. Δυστυχώς στα πιο πολλά κομμάτια βρίσκουν έναν ρυθμό και τραγουδάνε από την αρχή μέχρι το τέλος πάνω σε αυτόν. Δεν υπάρχει μεγάλη έμπνευση σε αυτόν τον τομέα.
Για τα γερμανικά δεν είμαι σίγουρος. Ίσως μια άλλη γλώσσα να το ανέβαζε παραπάνω αλλά από την άλλη ταίριαζαν αρκετά στα πιο αργόσυρτα κομμάτια. Σίγουρα δεν ενοχλούν και έτσι κι αλλιώς το δυνατότερο στοιχείο της μπάντας είναι ο συνδυασμός βιολιού, τσέλου και ακόρντεον. Το κλείσιμο του Korn είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα. Σε κάνει να θέλεις να πάρεις τα βουνά και τα λαγκάδια. Κιθάρα, φλάουτο, μελόντικα και cittern (κάτι σαν λαούτο) επίσης συμπληρώνουν ωραία.
Γενικά ο δίσκος περιέχει όλα τα καλά που περιμένει κάποιος όταν ακούει δίσκο του είδους και δεν απογοητεύει. Για κάποιον μπορεί η γλώσσα να είναι και το κάτι παραπάνω που ψάχνει.
6 Likes
Ναι μωρέ, ναι!
Θα καθυστερήσω ελάχιστα το δικό μου, μπορεί σήμερα αργά, μπορεί αύριο, σίγουρα μέχρι Τετάρτη. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος σοβαρός για να δικαιολογηθώ, απλώς μια βδομάδα τώρα που έχω χαλαρώσει από υποχρεώσεις γιολάρω και το ζω λίγο σα να κάνω διακοπές, ταυτόχρονα τρέχω όσο μπορώ με τα διάφορα που γίνονται και το μουδ μου ήταν μέχρι στιγμής αποκλειστικά και μόνο για οργισμένο πάνκ. Αλλά θα συγκεντρωθώ, προμις και σόρρυ.
1 Like
Την επόμενη φορά που θα αρνηθώ σε κάποιον να βάλει, να κάνει τα παράπονα του στους @Giasonas και Spyros_Koukas !!! !!! !!! !!! !!!
@nikatapi @martian όταν είπα ότι πρέπει να απολογείστε αν δεν σας αρέσουν οι προτάσεις μου έκανα πλάκα!
@pantelis79 @pantelis79 @MrBeast @MrBeast @QuintomScenario χρωστάτε από το πρώτο lockdown
Fun Fact: Ένα review παίρνει όση ώρα χρειάζεται για να κάνεις 20 διαφορετικά quotes για μια απάντηση στο Ειδησεις απο την Ελλαδα
@nnnkkk @matia 
@eviL @tylerdurden @ Sh_Wo_f @Dr.Feelgood @furor @apostolisza8 @Giasonas @Spyros_Koukas
#13 χωρίς θέμα
3 Likes
Περίμενα να πέσω με τον @tylerdurden , βλεποντας ότι οι περισσότερες προτασεις του είναι 100% στα ακούσματα μου που ειτε είχα ακουσει ειτε ανακαλυψα μεσα απο το θρεντ.
Η επιλογή σε αυτό το γύρο με τα ξενα φωνητικά ηταν το Para Quienes Aún Viven των Exquirla.
Να αρχίσω με το ότι δε γνώριζα το αλμπουμ ουτε τη μπάντα, παρα μόνο ότι το κοβερ μου θύμισε το αβαταρ του @manos87 .
Η ακρόαση του δίσκου ξεκινάει με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον μέσα από ένα κλασσικό ποστ ροκ ήχο που κορυφώνεται σιγά σιγά πίσω από έναν Ισπανικό μονόλογο ο οποίος και εξελίσσεται σε «Ισπανο-φολκ» φωνητικά.
Συνεχίζοντας με τα υπόλοιπα τραγούδια, λέω κάτι δε πάει καλά … Τι μουσικαρες είναι αυτές και πως δέθηκαν έτσι με αυτά τα φωνητικά ? Κάτι μου μυρίζει λέω.
Παταω ποζ και κάνοντας μια μικρή έρευνα, η μπάντα είναι ουσιαστικά ένα προτζεκτ των τρομερών Toundra και του σημαντικού φλαμένκο καλλιτέχνη Niño de Elche.
Να τα μας … οκ τώρα έχει πολύ περισσότερο νόημα αυτό που ακούω σκέφτομαι, και συνεχίζω το μουσικό ταξίδι σε αυτό τον πολύ όμορφο δίσκο.
Φλαμένκο φωνητικά, instrumental post rock και μια τρομερή συνεργασια καλλιτεχνών και ειδών.
Ένα πολύ πετυχημένο άλμπουμ που δείχνει πως ένα βαθιά παραδοσιακό είδος μουσικής να εκμοντερνιστεί τη σήμερον ημέρα μαζί με ποστ ροκ.
Από μόνο τους ο δίσκος είναι ένα πολύ καλό δείγμα ποστ ροκ αλλά μαζί με τον Niño de Elche ανεβαίνει στο επίπεδο των πολύ ενδιαφερόντων και πειραματικών δίσκων.
Διαβάζοντας περισσότερο, αυτή η μίξη είχε ξαναγίνει στο παρελθόν με τη noise μπάντα Lagartija Nick και τον θρύλο Enrique Morente στο δίσκο Omega όπου διασκευάσαν ποιήματα του Federico García Lorca και Leonard Cohen – ένας από τους πιο επιδραστικούς δίσκους στην Ισπανία των τελευταίων χρονων.
Ευχαριστώ για τη πρόταση, πολύ πετυχημενη σε αυτό το γυρο θα ελεγα και παραθετω το αγαπημενο τρακ:
8 Likes
Ξεκινώ με μια παρατήρηση προς τον @Ktn , όχι και τόσο άσχετη όμως προς το άλμπουμ που μου έλαχε. Τελικά το ιταλικό δεν το αποφύγαμε, το prog μας ξέφυγε ελάχιστα, αλλά έλα που πάλι θα μιλάω για RPI και χωρίς να είμαι εκτός θέματος!
Ας σοβαρευτούμε όμως. Το “Mondo Cane” του ιδιοφυή παλάβρα Mike Patton πρότεινε ο @furor και η ευκαιρία να ξανακούσω έναν δίσκο που μου είχε κάνει θετικότατη εντύπωση από τη στιγμή που κυκλοφόρησε ήταν ιδανική συγκυρία. Προφανώς, με τον Patton και τα όσα παρουσιάζει κατά καιρούς είχα επαφή, με την ιταλική pop των ‘50s/’60s επίσης, και το να διασκευάζει ο υπερταλαντούχος Αμερικάνος ερμηνευτής τραγούδια από εκείνη την εποχή (φόρος τιμής στην ευρύτερη σχέση του με την Ιταλία, έχοντας παντρευτεί Ιταλίδα και ζήσει για αρκετό καιρό στη Μπολόνια), μαζί με μια πολυμελή ορχήστρα (Filarmonica Arturo Toscanini) από μόνο του είναι ένα ιδιαίτερο εγχείρημα, που όμως λίγη σχέση έχει με το χώρο της rock πρωτογενώς.
Λίγη είπαμε; Όχι και τόσο, αφού η ιστορία κι εξέλιξη των ειδών αφορά πολλές προσμίξεις τους, και στην προκειμένη ακόμη και ετυμολογικά, το RPI με την ιταλική pop έχουν κοινές συνισταμένες, έστω κι από… λάθος!
Η ιταλική προοδευτική rock σκηνή φαίνεται να ξεσπάει λόγω μιας πιο διευρυμένης αλληλουχίας καταστάσεων, συνεπικουρούμενη από την έτσι κι αλλιώς έντονη ιταλική πολιτιστική παράδοση.
Η διαχρονικά ένονη παρουσία της Καθολικής Εκκλησίας στον ιταλικό βίο, συγχρόνως με ένα κύμα ανακατατάξεων στην κοινωνία της γειτονικής χώρας, έντονα ανανεωτικών συγκριτικά με τα μέχρι τότε εδραιωμένα και ιδιαιτέρως συντηρητικά πρότυπα, προκάλεσαν μια αντίθεση καταστάσεων στην οποία ο μέσος Ιταλός πολίτης κλήθηκε να επανακαθορίσει τις θέσεις του. Σημαντικό ρόλο στα παραπάνω, διαδραμάτισε ο αριστερός πολιτικός χώρος, ένας χώρος που έβρισκε εναντίον του τόσο την Εκκλησία, όσο και την τότε πολιτική ηγεσία, η οποία έτσι κι αλλιώς παρουσίαζε έντονους συμφεροντολογικούς δεσμούς με εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά βοήθησε τα μέγιστα στις ανανεωτικές κοινωνικές αλλαγές που συνέβησαν μέσω των πιέσεων και των διεκδικήσεων του.
Η νέα, τότε, γενιά Ιταλών μουσικών, αναμενόμενα σχεδόν, εντασσόταν ιδεολογικά στον προαναφερθέντα χώρο, καθώς η ανάγκη για αλλαγές, τόσο κοινωνικά, όσο και μουσικά φαινόταν επιτακτική. Σχετικότερο παράδειγμα επ’ αυτού αποτελούσαν οι Area, ένα άκρως πολιτικοποιημένο σύνολο με διεθνιστική κομμουνιστική φιλοσοφία. Γενικότερα, όμως, η τάση προς το ριζοσπαστικό και η αποδόμηση των παλιών και παρωχημένων υπήρξε κυρίαρχο μέλημα του νέου κύματος ιταλικών προοδευτικών συγκροτημάτων, έχοντας, ωστόσο τη θέληση να απευθυνθούν σε ολόκληρο το εύρος των ακροατών που θα μπορούσαν.
Έτσι, μονάχα εντύπωση δεν προκαλεί πως η πρώτη ονομασία του εν λόγω κύματος σχεδόν ταυτίστηκε με τον όρο της ιταλικής pop, μιας και η απουσία οποιασδήποτε παράδοσης εντός του rock ήχου μέχρι τότε, δυσκόλευε αφάνταστα την ορθή κατηγοριοποίηση των όσων ρηξικέλευθων συνέβαιναν μουσικά. Άλλωστε, η άμεση επίδραση και η επιρροή που άσκησαν οι πρωτοπόρες βρετανικές prog μπάντες φαντάζει αδιαμφισβήτητη, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος σε ένα ακροατήριο ικανό να απορροφήσει τις δημιουργικές ιδέες και να τις μετατρέψει σε κάτι εξίσου συναρπαστικό, αλλά συνάμα και πραγματικά διαφορετικό από την πρώτη ύλη που το ενέπνευσε. (Πηγή: ProgSession #55 – σόρρυ, όταν κλέβεις τον εαυτό σου δεν είναι επιλήψιμο, είναι; )
Η εδώ προσαρμογή του Patton είναι εξαιρετική, καταλήγοντας να διασκευάζει με σεβασμό και να προσθέτει τις δικές του πινελιές στο πρωτογενές υλικό, με τις μικρές λεπτομέρειες (όπως την αλλαγή προφοράς ανάλογα με την καταγωγή του εκάστοτε κομματιού) να κάνουν τη διαφορά και την ένταξη των “τυπικών” rock στοιχείων να γίνεται με σεβασμό και προσοχή ώστε να μην αλλοιώσουν το αποτέλεσμα ή υπερκεράσουν σε σημασία την ορχήστρα ή την εκάστοτε σύνθεση. Κοινές συνισταμένες με την δημιουργική προσέγγιση του RPI υπάρχουν, έστω κι εμμέσως λόγω της έτσι κι αλλιώς συνεχώς προοδευτικής δημιουργικής σκέψης του Patton, με την προσπάθεια του να αποτελεί την πεμπτουσία της έννοιας της διασκευής.
Σε άλλες λεπτομέρειες, προσωπικά επέλεξα να επισκεφθώ αυτήν την οπτικοακουστική πηγή για την συγκεκριμένη παρουσίαση, την οποία προτείνω σε καθένα που δεν έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται το “Mondo Cane” να ρίξει μια ματιά. Έτσι κι αλλιώς, το σανίδι δείχνει πολλά για το ποιόν ενός μουσικού και κατά πόσο μπορεί να υποστηρίξει κι επί σκηνής το όραμα του, κι ο Patton δεν δυσκολεύεται να δείξει κι εκεί πως πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους.
Άλλωστε, ποιος άλλος Αμερικάνος μουσικός θα μπορούσε να διασκευάζει τραγούδια της παλιακής ιταλικής ποπ συνοδεία ορχήστρας σε μια λατινοαμερικάνικη χώρα και να κρίνεται ως απόλυτα επιτυχημένη η εν λόγω προσπάθεια του;
6 Likes
Ωραία αφού δεν υπάρχουν περιορισμοί (γλώσσα, διάρκεια, στυλ μουσικής κτλ) λέω να δηλώσω συμμετοχή μετά από πολύ καιρό!