Ναι , τρομερός χώρος να βρίσκεσαι και να ακούς μπάντες αυτής της μουσικής
Εξαιρετικό είναι και ένα λαηβ των Siena Root εκεί . Που γενικά μόνο λαηβ μου αρέσουν αυτοί , στα στούντιο δεν με τρέλαναν
2 Likes
@Giasonas @Giasonas @pantelis79 @pantelis79 @QuintomScenario @nikatapi @matia @MrBeast @MrBeast @martian @apostolisza8 @Sh_Wo_f
@Sh_Wo_f @anhydriis @Spyros_Koukas @bostonflesh @tylerdurden @Clairvoyant @Sevek
2 Likes
Ναι.
1 Like
Προσπαθησα να ακουσω 2 φορες το Bloom απο Caligula’s Horse. Μετα απο 2 -3 τραγουδια αντιλήφθηκα οτι δεν προσεχα καθολου. Μαλλον δεν μου εκανε κλικ καθολου. Δεν ξαναπροσπαθησα. Δεν θα ελεγα το παραπανω κριτικη αλλα ειναι οτι καλυτερο μπρουσα να κανω. Σορρυ @Sevek.
2 Likes
@JTN ό,τι και να πεις έχεις δίκιο και @Ktn επίσης. Αλλά παιδιά η ζέστη και το ότι τελείωσε το λοκνταου (το ποιό…?), δεν βοηθάνε πλέον τα μυαλά…
Ενηγουέη, παραθέτω :
Ξερωγω, ό,τι είπε ο μεσιέ, εκτός από τα κομμάτια που αναφέρουν ονόματα, ιδέα για σουηδικό πανκ και γενικά πρότερη γνώση. ;p
Και κλασικά, δεν ξέρω τι να πω, απλώς είναι ΤΕΛΕΙΟ ΤΕΛΕΙΟ ΤΕΛΕΙΟ και θέλω κι εγώ να πάω να το αγοράσω και να το βάζω να παίζει τα εναπομείναντα ανοιξιατικοκαλοκαιρινά βράδια (που ιδανικά θα έχουν ακόμα και λίγη δροσιά, αλλά κι αν όχι δεν πειράζει, θα την φέρνει όλη αυτός ο δίσκος) και να χορεύω με ένα ποτήρι που θα έχει παγάκια (αδιάφορο το τι άλλο) στο χέρι. Κι αυτό είναι όσο πιο κοντά στην ουσία του δίσκου μπορώ να φτάσω γιατί αλήθεια, είναι δροσερός, είναι φρέσκος, είναι ζωντανός και σπαρταράει, είναι μουδ για πάρτυ και χορό, είναι ξεσηκωτικός, είναι πιασάρικος, έχει μια πανέμορφη αλητεία, μια στρεητ και ινγιορφεης λογική και γενικώς είναι και έχει την συνταγή της επιτυχίας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. ;p
Τα αγαπημενότερά μου άσματα είναι το Cold Eyes (τι έναρξη, ω θεοί), το Black Water και το The Devil’s Watching. Αλλά και τα Demon Tonight, Bastard Child και Vulture’s Lament. Κι οκ, ας το αφήσω εδώ, γιατί θα μπορούσα ένα ένα να τα βάλω όλα. ;p Αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κάνει τον δίσκο να γέρνει άνισα προς την μία πλευρά, αλλά ούτε καν, είναι 35’ σφηνάκι, καλοφτιαγμένο και δυνατό, οπότε απλά κατεβαίνει μονορούφι-όπως θα έπρεπε.
Και… αυτά, αλήθεια, απλά ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, είναι πραγματικά κάτι που θα μπορούσε όντως να αρέσει σε όλους.
https://sabotagerecords.bandcamp.com/album/terrible-feelings-tremors-lp-2
ps1:
noted 
ps2 : Έχοντας ακούσει φέτος και The Estranged, μετά από το Tremors είμαι στην groundbreaking φάση της ανακάλυψης (…) του κόσμου της Sabotage Records και πριν βουτήξω εκεί μέσα δίχως αύριο θέλω να πω ότι αφενός αημ σο εξαιτεντ κι αφετέρου πως δέχομαι προτάσεις αν έχετε. ^-^
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Ήθελα καιρό να σχολιάσω το άνωθεν ποστ του @Spyros_Koukas για τους Καταχνιά και να πω ότι θαυμάζω και ζηλεύω αγνά την συναυλιακή εμπειρία του (καλά οκ, στην φάση που είμαστε θα μπορούσα να ζηλέψω τύπο να τραγουδάει ακαπελλα υπό φως των κεριών ξερωγω αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), ότι απόλαυσα πολύ την εξιστόρησή του και κυρίως ότι ΓΕΥΤΗΚΑ αληθινά αυτή την κατουρόμπυρα. :”)
μικρό διάλειμμα για να τσιρίξω ένα ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΛΕΙΨΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η ΑΘΛΙΑ ΖΕΣΤΗ ΜΠΥΡΑ ΣΤΑ ΛΑΙΒΣ
Δεν έχω να προσθέσω κάτι ούτε να προσπαθήσω να αγγίξω τον δίσκο, θα γινόμουν οβερλυ ημοσιοναλ και ντραματικ και οκ, ας μην το παραχέσουμε.
Θέλω όμως πολύ να αφήσω αυτούς τους αριστουργηματικούς στίχους εδώ
Μη μη με ξεχνάς
Μην ξεχνάς τις ανατριχίλες που περάσαμε
Μη μη τα ξεχνάς
Σε διαδρόμους λαβύρινθους και το πρόσωπό σου έλαμπε
Μη μη μην αφήνεσαι
Τόσα όνειρα απόψε μην κρύβεσαι
Χάνεσαι μα ξαναεμφανίζεσαι
Μη μου πεις πως απόψε δεν είναι η μέρα μας
Θέλω να θυμάσαι ότι ονειρεύτηκες
Θέλω να θυμάσαι ότι ονειρεύτηκες
Μη με ξεχνάς
πάρε μια ανάσα και κοίτα τα αστέρια
Μη τα ξεχνάς
πάρε μια ανάσα και κοίτα τα αστέρια
Κοίτα ο ουρανός
είναι δικός μας μα δακρύζει
Κοίτα ο ουρανός είναι δικός μας μα δακρύζει
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Ελπίζω ότι θα γράψω μέχρι και την Τετάρτη για BOC μπας και σταματήσει αυτή η γελοιότητα της αναβλητικότητας. Μέχρι τότε θα προσπαθώ να αποφασίσω εάν θα πω ένα ξερό Ε ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΩΧΟΥ ή κατιτις παραπάνω. @SvenN χάρηκα πάρα πολύ και για το Pentagle. ^-^
11 Likes
εχεμμ πως να σου το φέρω τώρα… με βάση τα past data (σωστά @JTN; ) νομίζω ότι μιλάμε για ménage à trois και όχι για αποκλειστικότητες! 
Για Offspring - Americana από @anhydriis σε βλέπω!
2 Likes
Εμένα λοιπόν μου έτυχε από τον @Clairvoyant το
H σχέση μου με τους Skyclad μέχρι πριν μια 4ετία υπήρξε μηδαμινή.
Εκεί λοιπόν, το '17, ένας φίλος μου είπε να πάμε στο Κύτταρο που θα έπαιζαν. Εγώ λοιπόν δεν είχα ακούσει ιδιαίτερα, παρά μόνο το Ιrrational Anthems λίγο. Μιας και ήταν η προώθηση του τότε νέου δίσκου τους, έβαλα να ακούσω Forward Into the Past, το οποίο με εξέπληξη θετικότατα. Fast forward λοιπόν, από την συναυλία βγαίνω φίλος των Skyclad πλέον αφού με κέρδισαν κατα κράτος.
Αυτό που με κέρδισε είναι η καταπληκτική ένωση 2 κόσμων, όπου όμως αυτοί οι 2 κόσμοι συνυπάρχουν αρμονικά. Και ωραία ριφφ θα ακούσεις και ωραίες φολκ στιγμές και ωραίους στίχους θα διαβάσεις.(ξανα)Καλωσήρθες στα ΄90 Sevek.
Ενώ λοιπόν, ένα στοιχείο ακόμα και των ύστερων Skyclad είναι η δυνατές μελωδίες, οι εντονοι και ταιριαστοί ρυθμοί (από το πιο thrashαριστό ντεπούτο, ως και το πιο προσφατο αλμπουμ), άλλωτε με την αιχμηρότητα του ήχου να υποχωρεί προς τερψην της μελωδίας αλλά με εκπληκτικά αποτελέσματα (irrational και oui), σε αυτόν τον δίσκο, αυτό δεν συμβαίνει.
Ακούμε ακουστικές κιθάρες σε όλο τον δίσκο (το οποιο δεν είναι κακό), ακούμε μειωμένες εντάσεις, αλλά δεν ακούμε δυνατά τραγούδια. Και όχι δυνατά σε ένταση, αλλά δυνατά ως οντότητες. Ενώ λοιπόν ο δίσκος ξεκινάει εξαιρετικά με τα Α Clown of Thorns και Building a Ruin , η συνέχεια δεν είναι ανάλογη.
Όπως είπα δεν είναι η δυναμική που λείπει από τα τραγούδια, αφού το ύφος αυτό τους πάει πάρα πολύ. Λείπουν όμως οι μελωδίες που θα μείνουν. Και λείπει και η οργή του Walkyier, όπου ο πιο καθαρός τρόπος τραγουδοποιίας τον επιπεδοποιεί από ένα σημείο και μετά.
Κακός δίσκος δεν είναι, λίγο flat για τα γούστα μου.
9 Likes
Αχαχαχαχα όντως…?!! Εξαπατήθην…
The Beatles - Abbey Road
To έλεγα και το ξαναέλεγα, κάποια στιγμή πρέπει να ασχοληθώ σοβαρά με τους Beatles. ΟΚ κάτι καλό θα έχουν μουσικά για να έχουν αφήσει τέτοια κληρονομιά. Δεν μπορεί να είναι όλα ένα happy yellow submarine που ΟΚ μια χαρά τραγουδάκι χαρούμενο και πιασάρικο είναι αλλά δεν μου λέει και πολλά.
Σαν να άκουσε αυτές τις εσωτερικές φωνές ο @RiderToUtopia και πρότεινε το Abbey Road στο θέμα της άνοιξης. Το μόνο που χρειαζότανε είναι να κάνει σωστά την δουλειά του το randomizer που χρησιμοποιεί ο @JTN για να γίνει το match. Και εγένετο!
ΣΟΚ #1: Το πασίγνωστο Come together είναι των Beatles??? WTF???
ΣΟΚ (και ακόμα μεγαλύτερο) #2: Έχουν γράψει οι Beatles το 7+ λεπτά έπος I Want You (She’s So Heavy);;; Γράφτηκε αυτό το κομμάτι το 1969;;; Που περιέχει σχεδόν ολόκληρη την σκληρή μουσική των τελευταίων 50 χρόνων;;; Που ακούω από riffs μέχρι και κάτι σαν το τελειώμα του Finally free (σαν λογική) των DT 40 χρόνια μετά;;; Μα τι γίνεται εδώ ρε παιδιά;;;
ΣΟΚ #3: Τι είναι αυτή η 16λεπτη ομορφιά στο τέλος του album σπασμένη σε μικρότερα tracks??? Ντάξει κάτι καλό παίζεται εδώ…
Κάπου εδώ αυτό το review τελειώνει. Πάω να πιάσω τα Revolver, White album & Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band γιατί πάει πολύ φιλοι μου να μην έχω ακόμα ανακαλύψει τι σκατά γράφανε τα σκαθάρια στα 60’s που τα βρίσκω μπροστά μου στην μισή και βάλε σκληρή μουσική του τελευταίου μισού αιώνα.
Μπράβο ρε Rider, μου έδωσες την κλωτσία που ήθελα για να χωθώ στον κόσμο των Beatles.
Χαίρομαι που σου άρεσε το ομώνυμο των Colour Haze, πολύ σημαντική μπάντα του χώρου. @eviL είχαμε κάνει αίτηση παλαιότερα για Dunajam και μας καλέσανε το 2019 αλλά δεν έβγαιναν οι ημερομηνίες με δουλειές και τελικά πήγαμε desertfest Berlin τον Μάιο!
Cheers!
16 Likes
Να πεταχτώ εδώ για να διατρανώσω ξανά ότι πιθανόν κάποιος να έχει άλλο/α συγκρότημα/τα που να εκτιμά περισσότερο,αυτό όμως που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι πως οι Beatles όχι μόνον ήταν, είναι, και πιθανότατα θα εξακολουθήσουν στο μέλλον να είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα στη σύγχρονη μουσική μακράν του δευτέρου, αλλά και το ότι στην καριέρα τους πειραματίστηκαν με πάνω κάτω όλα τα υποείδη με (ίσως όχι τόσο εμφανή εκ πρώτης όψεως) συνέπεια το “DNA” τους να βρίσκεται “παντού” σε ότι επακολούθησε.
Γι’ αυτό και το αξίωμα: “Όποιος απορρίπτει τους Beatles δεν πολύαγαπάει κατά βάθος την μουσική”!
Με συγχωρείτε για την… ενθουσιώδη παρεμβολή, συνεχίστε!
5 Likes
Θυμάμαι παλιά να σνομπαρω beatles επειδή τους θεωρούσα σοφτ ή εμπορικούς ή άλλα τέτοια. Η πλάκα που έπαθα πριν περίπου 4 χρόνια όταν άκουσα το abbey road (και στη συνέχεια και άλλα άλμπουμ τους) δεν λέγεται.
Από τη ροκια του come together, τη γλυκύτητα του something (το κομμάτι που επιλεξαμε με τη γυναίκα μου να χορέψουμε στο γάμο μας πριν δύο χρόνια), τις μελωδίες του Maxwell’s silver hammer, το ρυθμό του oh darling, την παιδικοτητα του octopus garden, το ποσο-μπροστα-απο-την-εποχη-του I want you, το ηλιόλουστο here comes the sun, τα χορωδιακά του because, τη ρεφρεναρα του carry that weight και όλα τα άλλα φοβερά κομμάτια που περιέχονται, ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα παντοτινό αριστούργημα. Οι beatles σε αυτό το δίσκο πραγματικά παίζουν τα πάντα. Χάρηκα πολύ που σου άρεσε @tylerdurden !
5 Likes
#17
μέχρι 31/5
Τι ακούω ρε παιδιά?
stone sour
λάθος!
ειναι ογδοη φορα που βγαινει τριαδα στο τελος. Μονο ο pargalatsos φαινεται με προσεχει!
εσυ ακους του clairvoyant αρα Dokken
ναι τυχερουλη
2 Likes