@Giasonas @nikatapi @matia @apostolisza8 @pantelis79 @MrBeast @pantelis79 @QuintomScenario @MrBeast @martian @bostonflesh @anhydriis @tylerdurden @Sevek @Sh_Wo_f @Ktn @RiderToUtopia @Giasonas @bostonflesh @eviL @Sh_Wo_f @Spyros_Koukas
οταν εχω να ταγκαρω περισσοτερα ατομα απο όσα μου επιτρεπει το φορουμ, δεν με ψηνει και πολυ να το συνεχισω ολο αυτο
αν θελει καποιος να το αναλαβει, ελευθερα. Ειναι πανευκολο και μπορω να του δειξω και τη διαδικασια που ακολουθουσα
Εγώ αύριο κλασσικά! Έχω πάρει μία μέρα παράταση μόνος μου αλλά πάντα κάνω deliver!
Η αλήθεια είναι πως το ντεμπούτο των Καταχνιά, το οποίο μου ανατέθηκε έπειτα από το ταίριασμα με τη @Sh_Wo_f, έχει προκύψει να είναι ένα αγαπημένο άλμπουμ μιας μπάντας που ήξερα ότι υπήρχε από πάντα, αλλά μόλις πριν 2 καλοκαίρια (ή ήταν αρχές φθινοπώρου;) τη γνώρισα πραγματικά. Η αφορμή; Μια συναυλία τους σε γνωστά λημέρια και 2 άτομα που όσο ετερόκλητοι είμαστε μουσικά μεταξύ μας, άλλο τόσο τους θεωρώ πραγματικά φίλους.
Η αφήγηση πάει συνοπτικά κάπως έτσι: Σκοπευτήριο Καισαριανής και αυτοχρηματοδοτούμενη συναυλία με διάφορα χάρντκορ, πανκ και κραστ σχήματα και χεντλάινερς τους θεούληδες Oi Polloi. Ναι, η φάση βρωμάει από μακριά ότι ήταν πρόταση @apostolisza8, ο ανυποψίαστος γράφων και η σειρούλα @Ktn ακολούθησαν για τα μπάχαλα και το φθηνό αλκοόλ και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Μια φουλ DIY φάση, μια συναυλία που όπως είπε κάποιος “δεν ήταν καν μέσα στις τρεις καλύτερες που είδα εκείνο το μήνα”, αλλά με μια ατμόσφαιρα τόσο αληθινή που πλέον, μετά και από ό,τι έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό, αναπολούμε ακόμη περισσότερο. Οι χλιαρές κατουρόμπυρες, ο ακατέργαστος ήχος, το μερτς που ακόμη κλαίει ο Αποστόλης που δεν πήρε τότε, η χαλαρή μπούκα της αστυνομίας που δεν άλλαξε τίποτα, τα απολαυστικά κακά ελληνικά των oi polloi (αν και για ligoi φαίνονταν) και φυσικά η φοβερή εμφάνιση των Καταχνιά είναι πράγματα που θυμάμαι σαν τώρα, σε μια περίοδο πολύ άσχημη σε καθαρά προσωπικό επίπεδο.
Προφανώς, για το άλμπουμ καθεαυτό δεν θα μιλήσω. Να το ακούσετε όσοι δεν το έχετε κάνει και θα ανακαλύψετε μια τόσο καθαρτική, μέσα στη μαυρίλα της, κατάθεση ψυχής, που η έννοια του άλμπουμ φαντάζει λίγη για να το περιγράψει.
Εν αναμονή των επόμενων συναυλιών λοιπόν
For as long as the grass grows
For as long as the stream flows
And the sun shines down unto those
For how long the wind blows
And the sky is blue above us
Για όσο αυτά ισχύουν, ακόμη εκεί θα είμαστε…
Σόρυ παιδιά, εγώ το πήγα με το μυαλό μου Τετάρτη-Τετάρτη, δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι είναι σήμερα.
Είτε αργότερα, είτε αύριο, θα υπάρχει και το δικό μου.
Παρομοίως και εγώ… δεν μπόρεσα να βρω χρόνο σήμερα, αύριο σίγουρα θα γράψω
Σαν να μαζευομαστε, τι λες;
Θα γράψω μέχρι αύριο το μεσημέρι για Allochiria.
Ναι, έχετε δίκιο, αυτό δεν είναι καθαρό πλακ, είναι σύγχρονο μαυρισμένο τεθ με επικάλυψη καντηλιού και κάτι ακόμα που μου διαφεύγει, σχωράτεμε, περαστικός.
Suffering Hour - The Cyclic Reckoning
Πάνε δυο μήνες (ή χρόνια, ποιος μπορεί να πει με σιγουριά πλέον) από την αποθέωση του δίσκου στην κεντρική, οπότε και είχα κάνει μια πρώτη δοκιμή. Η σχέση μου με το ακραιομέταλ είναι τουλάχιστον μπερδεμένη, και οι γενναίες κινήσεις πάντα πληρώνονται, οπότε αναμενόμενα δεύτερο-τρίτο κομμάτι είχα εξαφανιστεί.
Στις επαναλήψεις μετά την πρόταση του @RiderToUtopia, η προεργασία μάλλον βοήθησε αρκετά. Χωρίς να σκάσει καμία τεράστια τούμπα, οι ακροάσεις δεν έκλεισαν όλες με ragequit και αλλαγή σε indie pop, άρα επιτυχία. Με δεδομένο πάντα ότι στο διάγραμμα βενν μου αυτός ο υπέρ-σκοτεινός-βαρύς-αργκ ήχος πέφτει υπερβολικά στην άκρη.
Τεχνικά και συνθετικά γίνεται κακός χαμός. Το ότι μιλάμε για άλμπουμ 45 λεπτών/5 κομματιών κάτι έχει να πει. Η παραγωγή είναι δυνατή με έναν τρου-αλλά-οκ-και-για-λιγότερο-σχετικούς τρόπο. Αν μπεις έχοντας πλήρη συνείδηση του πού πα να μπλέξεις και το μαχαίρι στο στόμα, ίσως να βρεις και μερικές μελωδίες ανάμεσα στη σφαγή.
Όσοι εν extreme πιστοί δεν το έχετε τσεκάρει, κακό του κεφαλιού σας. Οι γνωρίζοντες το λένε όχι εγώ.
Τριτο matchup με τη @Sh_Wo_f εστω και αν αυτή τη φορά είναι κυκλικό. Η συμφορουμιτρια στο πρώτο είχε σερβιρει συμπαθητικό νεουορκεζικο χαλαρό ροκακι και Jim Hayes Band και στο δευτερο εξηγηθη φακιν αριστουργημα του prog rock (Si on avait besoin d’une cinquieme saison) που δεν ειχα ακουσει, παιζει στο Spetsofy μου πολυ συχνα αυτη την περιοδο και μαλλον θα ακουω μια ζωη. Ειχα λοιπον περιεργεια τι θα προτεινε αυτη τη φορα.
Songs of our native daughters (SOOND στο εξης) λοιπον ο δισκος, Our native daughters η μπαντα, δεν τους ειχα ξανακουσει, Folk/Americana/Roots/(Appalachian) εγραψε η συμφορουμιτρια το μουσικο ειδος, τα μισα δεν τα καταλαβαινω, αλλα τελικα οταν το ακουσα μου ηταν αρκετα οικειο.
Στιχουργικα το SOOND μιλαει για φαινομενα οπως ο ρατσισμος, η καταπιεση των γυναικων απο τους αντρες, η οικονομική εκμεταλευση των αδυνατων και καθε ειδους καταπιεση. Μακαρι να ζουσαμε σε εναν πλανητη που θα ηταν περιττο καποιος να μιλαει για ολα αυτα, αλλα δυστυχως εχουμε 2021 και ολα αυτα δεν εχουν εξαφανιστει οπως θα θελαμε οι περισσοτεροι, πολυ θετικο το προσημο λοιπον στιχουργικα. Μουσικα ο δισκος εχει αρκετα μεγαλη ποικιλιομορφια, με διαφορετικα κομματια του να αντλουν επιρροες απο διαφορετικά ειδη μουσικης. Επισης τραγουδανε και τα τέσσερα μελη του group, με αισθητα διαφορετικές και εξαιρετικες (γυναικειες) φωνες και ακουγονται πολλα διαφορετικά όργανα οπως banjo, βιολια, διαφορα κρουστα, κιθαρες, κλαρινετο, ukelele.
Το Black myself που ανοιγει το δισκο εχει εναν πολυ ωραιο mid tempo ρυθμο, που οδηγουν μερικες πολυ ωραιες μπασογραμμες, και μια ωραια, μετριοπαθης μεν, αλλα ψυχωμενη ερμηνεια. Στο ιδιο περιπου στυλ είναι και το Quasheba, quasheba λιγο αργοτερα.
Το Moon meets the sun είναι ενα πιο μελωδικο κομματι με folk επιρροες. Σε μια περιεργη συνδεση μου εφερε στο νου τους Blackmore’s night. Ωραιο κομματι. Αργοτερα στο δισκο στο ιδιο folk μηκος κυμματος αλλα με πιο τονισμενο το americana στοιχειο ειναι και το I knew I could fly.
Το Barbados ξεκιναει και τελειωνει με ομιλια αφυπνησης για τις συγχρονες μορφες σκλαβιας και ενδιαμεσα εχει ενα τραγουδιστο da-ra-da-da τμημα που μου θυμισε την Loreena mckennit <3. Η καρδουλα ειναι αναποσπαστο κομματι του ονοματος της Mckennit για εμενα, οπως ειναι το φακιν για το slayer για παραδειγμα.
To Polly Ann’s Hammer ειναι το χαρουμενο country κομματι που χρειαζεται παντα οταν εχεις βαλει το ουισκι σου μεσα στα δρυινα βαρελια και περιμενεις να γινει πετωντας ψηλα τις ταπες τους. Δεν ξερω ακριβως τι εξυπηρετει εντος του δισκου, αλλα παντα αυτο το στυλ country με κανει να χαμογελαω (και κανει τον @Pargalatsos να κανει μιμησεις απο το νοτο των ηπα)
Σε ενα πιο προσωπικο και συγκινητικο στυλ ακολουθει το Mama’s crying long, και νομιζω πως ακουω blues και ισως και gospel επιρροες εδω, αλλα μπορει και οχι.
Το Slavedriver που ακολουθει ειναι το αργο και μερακλιδικο του δισκου με southern αυρα, επιρροες απο reggae, πολυ ωραια εγχορδα και γενικα σκετη ομορφια.
Το Better get ye learning ειναι ενα χαρουμενο και απλο country τραγουδι, σχεδον παιδικο (οχι με την κακη εννοια, αλλωστε δεν υπαρχει κακη εννοια στη λεξη!), ευχαριστο θα το χαρακτηριζα. Σε παρομοιο μηκος κυμματος αλλα και με καποια art rock ψηγματα ειναι και το πολυ ωραιο Music and joy λιγο αργοτερα.
Και παμε τωρα στο Lavi difisil που περιλαμβάνει κάποια μπασιματα με το βιολι που μου θυμισε τα δικα μας νησιωτικα 
και γενικα μου προκαλεσε μια ευχαριστη συγχυση το ποσο παραπεμπουν 2-3 σημεια του σε αυτα παρολο που ειναι ενα country κομματι αμερικανων καλλιτεχνων αρα προφανως και ηταν συμπτωματικη η οποια συναφεια.
Το Blood and bones ειναι ενα ακομα συμπαθητικο κομματι, με ωραιες μπασογραμμες και folk/americana ηχο, οχι απο τις δυνατες στιγμες του δισκου, αλλα ακουγεται ευχαριστα.
Ο δισκος κλεινει ιδανικα με το πολυ μελωδικο You are not alone, ενα πανεμορφο μηνυμα σε ολα τα θυματα καταπιεσης οσων αναφερθηκαν στα προηγουμενα κομματια.
Συνολικα, το SOOND ειναι ενας παρα πολυ ωραιος δισκος που λογικα θα ξαναεπισκεφτω οταν θελησω να ακουσω κατι σε αυτο το στυλ μουσικης. Ευχαριστω @Sh_Wo_f για την πολυ ωραια προταση.
Για οποιον θελει να το ακουσει:
@JTN μην το κλεισεις μπρο, ας ειμαστε και 5 ατομα στο τελος δεν πειραζει.
@Ktn εχω παθει πλακα με το Cyclic Reckoning οπως και με το πρωτο LP και το ενδιαμεσο Dwell EP. Θα γραψω και τα δικα μου 0.02 γι αυτο με πρωτη ευκαιρια, αν οχι νωριτερα τοτε σιγουρα στους αγαπημενους μας δισκους απο το 2021 οταν ερθει η ωρα, επειδη θα βρισκεται σιγουρα εκει. Χαιρομαι που βρηκες πραγματα που σου αρεσαν σε αυτο, εστω και αν ηταν μακρια απο τα συνηθη ακουσματα σου, ειναι και μια γοητεια του συγκεκριμενου thread αυτο.
Ματσάρισμα με τον @eviL και μου τυχαίνει ο παραπάνω δίσκος. Ο περιορισμός ήταν ότι έπρεπε οι καλλιτέχνες να είναι Έλληνες.
Να ομολογήσω λοιπόν ότι δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσο φανταστικά ελληνικά σχήματα. Δεν έχω να πω πάρα πολλά για το δίσκο. Ατμοσφαιρικό sludge metal με 7 τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο. Doom πινελιές, εναλλαγές συναισθημάτων, τραγούδια που σε ταξιδεύουν και στιγμές που σε ξεσηκώνουν.
Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ακούστε το άλμπουμ. Θα περάσετε τέλεια, είναι το μόνο σίγουρο. Σαν ένα ωραίο ταξίδι που όταν φτάσει στο τέλος του, νιώθεις τέλεια και ότι είσαι γεμάτος. Ίσως να σου αφήνει και μια μικρή αίσθηση μελαγχολίας.
https://www.youtube.com/watch?v=X4OcixKijmc&ab_channel=OurNativeDaughters-Topic
https://www.youtube.com/watch?v=M7PvWw97Cq0&ab_channel=SmithsonianFolkways
Διασταύρωση πρώτη φορά με @tylerdurden και αυτό που μου έτυχε είναι το
Mε Μαρίλλιον λοιπόν έχω μια πολύ περίεργη σχέση. Πριν από 10+ χρόνια είχα ακούσει έναν δίσκο τους (δεν θυμάμαι ποιόν, αλλά ήταν με τον πρώτο τραγουδιάρη), ο οποίος θυμάμαι ότι με είχε εκπλήξει πολύ θετικά και εκεί ακριβώς σταματάει η σχέση μου μαζί τους. Δεν ξέρω γιατί ενώ μου είχε αρέσει ο δίσκος, δεν θυμάμαι ούτε νότα, ούτε ποιός ήταν, ούτε γιατί δεν συνέχισα να τον ακούω, ούτε γιατί δεν άκουσα ξανά Μαρούλιον από τότε.
Αυτός εδώ λοιπόν ο δίσκος, είναι concept. Και βασίζεται στην αυτοκτονία μιας κοπέλας που έπεσε απο μια γέφυρα. Δυστυχώς λόγω συνθηκών, δεν μπόρεσα να ασχοληθώ με τους στίχους, αν και πολύ θα το ήθελα.
Όντας λοιπόν, παντελώς άσχετως με τους Μαρίλλιον, τους άκουσα με όσο πιο ανοιχτά αυτιά μπορούσα.
1 κακό, το οποίο είναι απλά συγκυριακό, είναι το γεγονός ότι αυτήν την περίοδο έχω ακούσει απεριόριστο κλασσικό death metal, οπότε η εναλλαγή μου σε ένα τέτοιο εσωστρεφές ηχοτοπίο με δυσκόλεψε, όμως συχρόνως με αντάμειψε.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ακούσει τον δίσκο όσο θα ήθελα και όπως θα ήθελα.
Όμως τον έχω ακούσει αρκετά, για να πω ότι μου έχει κρατήσει το ενδιαφέρον.
Η ατμόσφαιρα που αποπνέει ο δίσκος είναι πολύ μελαγχολική, έχει αρκετό πόνο στις ερμηνείες, οι μελωδίες είναι αρκετά σκοτεινές (μέσα στα όρια του είδους).
Αν ήθελα να εντοπίσω μια επιρροή του, σίγουρα θα έλεγα Pink Floyd, όχι μόνο για τον μαλακό ως επί το πλείστον ήχο που έχουν διαλέξει, αλλά και για τις ερμηνείες του τραγουδιάρη τους, ο οποίος δεν είναι και πολύ συμβατικός τραγουδιστής.
Για κάποιον περίεργο λόγο επίσης, όσο περισσότερο ακούω το Brave, τόσο περισσότερο μου έρχονται στο μυαλό οι Gazpacho. Δεν ξέρω αν είναι άσχετο, αλλά διέκρινα αρκετές ηχητικές και ατμοσφαιρικές συγγένειες.
Αν έχει ένα “αρνητικό”(γιατί δεν το λες αρνητικό), είναι πως τα τραγούδια, δεν έχουν κλασσική δομή, δεν έχεις ρεφραιν, κουμπλε, βασική μελωδία κλπ. Αλλά το πάνε όπου τους πάει, το οποίο το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον.
Πιστεύω ότι την μεγάλη διαφορά την κάνουν 2 κομμάτια: Goodbye to All That και Τhe Great Escape. Συγκλονιστικά και τα 2.
@tylerdurden, σε ευχαριστώ για τον δίσκο, πραγματικά καλός δίσκος, περίεργος, με αρκετό βάθος.
@JTN, φτιάξε νέο εξελ λέμε.
Οι Gazpacho ξεκίνησαν από το φαν κλαμπ των Marillion.
Με τίτλο Gazpacho έχουν τραγούδι οι Marillion, νομίζω στο Afraid of Sunlight. Ωραίος δίσκος το Brave, αν και μάλλον τους προτιμώ με τον Fish.
και όχι μόνο…
εκτός από το γεγονός ότι τα μέλη των Gazpacho ηταν ανακατεμένοι(νομίζω μάλιστα από τους ιδρυτές) με το σκανδιναυικό παρακλάδι του Marillion fan club, στις αρχες τις καριέρας τους συμμετείχαν σε Marillion Weekends και νομίζω τους είχαν για support στην περιοδεία για το Marbles.
οι πρώτοι 3 δίσκοι τους(έως και το firebird) είχαν κυκλοφορήσει από την Racket Records, την δισκογραφικη που έχουν εδώ και κάποια χρόνια οι ίδιοι οι Marillion για τις κυκλοφορίες τους(για κάποιο λόγο το discogs την αναφέρει ως Intact).
γενικά οι ίδιοι οι Marillion τους στήριξαν πολύ στην αρχή της καριέρας τους
Μεγάλη ανάσα… Και βουτιά…
Μη έχοντας ακούσει ουδέποτε νότες από το σχεδόν one man show σχήμα των Zeal & Ardor, το εν έτη 2018 πόνημα μας τους Strange Fruit έμοιαζε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία. Και κάπου εκεί μεταμορφώνονται σε Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων.
Ειλικρινά είχα καιρό να το νιώσω αυτό. Ίσως από το ντεμπούτο των System of a down. Ο δίσκος είναι μια μίξη ετερόκλητων στοιχείων από όπου δημιουργείται ένας καινούργιος κόσμος. Ο κόσμος του Manuel Gagneux. Πολυδιάστατος δίσκος Με στοιχεία από πραγματικά όλο το φάσμα της μουσικης που αξίζει πολλές ακροασεις.
Υπέροχη πρόταση @JTN ακόμη είμαι χωμένος στην λαγοτρυπα και δυσκολεύομαι να βρω το δρόμο της επιστροφής.
σχετικη συνεντευξη
και δειγμα
aoty 2018
Deep Purple - Fireball από το ματσάρισμα μου με @Sevek
Όσο προχωράει το εν λόγω εγχείρημα τόσο θα γίνομαι και πιο ρεζίλι με τις ελλείψεις μου στον κλασσικό 70’s ήχο αλλά δεν πειράζει, χαλάλι!
Η σχέση μου με τους Deep Purple θα έλεγα ότι είναι πολύ επιφανειακή με γνώση πολύ συγκεκριμένων κομματιών και χωρίς να έχω συνολική εικόνα της δισκογραφίας τους. Σίγουρα τα Machine Head & In Rock θεωρούνται monumental δίσκοι εν γένει στο rock αλλά από εκεί και πέρα δεν έχω εικόνα της δισκογραφικής τους προσφοράς.
Το Fireball λοιπόν είναι ο δίσκος που παρεμβάλλεται μεταξύ των 2 αυτών μεγαθηρίων και χρονολογείται ακριβώς 40 χρόνια πίσω, στην πιο ποιοτικά παραγωγική περιόδο της μπάντας. Χωρίς να το έχω ψάξει ιδιαίτερα, κράτησα την συμβουλή του @Sevek και άκουσα την version του δίσκου με το Some Kind of Woman ως 3ο τραγούδι του δίσκου.
Εντάξει δεν μπορούμε να πούμε και πολλά, προφανώς ο δίσκος είναι ένα 70’s αριστούργημα και θα συμφωνήσω με τον Sevek ότι έχει αρκετούς πειραματισμούς. Η πρώτη 4άδα τραγουδιών νομίζω είναι αντιπροσωπευτική για την πολυμορφία: το τσιτάτο hard rock ομώνυμο, τα bluesy No No No και Some kind of woman (από τα αγαπημένα μου) και μετά έρχεται το Anyone’s daughter που έχει ένα country & Americana feeling. Τρομερό και αυτό το κομμάτι.
Το album κυλάει στα ίδια επίπεδα και στο 2ο μισό. Ξεχωρίζω το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι, το Fools ως highlight του. Μου έβγαλε λίγο μια Heaven & Hell αίσθηση αυτό το κομμάτι (συνολικά τον δίσκο όχι απλώς το ομώνυμο κομμάτι). Δεν ξέρω γιατί, αλλά είναι υπέροχο.
Γενικά μετά από αυτό το thread και επειδή έχω πολύ κατεβασμένη μουσική σε mp3 (παππούς mode on), κάνω random selection δίσκων όσο δουλεύω (ναι με το random.org), για να φεύγω λίγο από την φούσκα αγαπημένων μουσικών που μας κρατάνε και λίγο στάσιμους.
Οπότε θα συμφωνήσω και εγώ και θα ζητήσω από τον @JTN να συνεχίσει το αγαπημένο excel-άκι, και ας έχουμε μείνει λίγοι. Μην το παρατήσουμε!
@Sevek χαίρομαι που βρήκε έστω και λίγο χώρο το Brave στα ακούσματα σου. Αυτό μαζί με το Misplaced Childhood, είναι γενικότερα από τους αγαπημένους μου ever δίσκους (αλλά έχω και πολλούς τέτοιους πανάθεμά τους).
Αυτά! Many thanks για την πρόταση!
Έχω συνδέσει αυτό το δίσκο με το Σιλμαριλιον. Όταν το διαβαζα τότε αρχές Λυκείου άκουγα αυτό το άλμπουμ και ειδικά το Fools μου φέρνει αυτόματα στη σκέψη αυτό το βιβλίο.
Το Fools είναι και το αγαπημένο μου κομμάτι από αυτή αυτη την μπάντα.
