Θα βάλω αργότερα, μην βγάλεις λίστα ακόμα!
1 Like
Ο δίσκος-πρόταση του αγαπητού @Spyros_Koukas είναι, με δύο λέξεις, περίεργα καταπληκτικός. Ή καταπληκτικά περίεργος. Να πω πως τον έχω ακούσει αρκετές φορές μέχρι σήμερα (ήτοι, το μέχρι τώρα τρομπάρισμά μου έχει να κάνει με τέρμα άσχετα πράγματα από την μουσική, τις προτάσεις και τον όποιον χρόνο τους έχω δώσει), μα πως κάθε φορά σκαλώνω να κάτσω να γράψω, γιατί πρόκεται για κάτι που για μένα είναι μη αποτυπώσιμο. Αλήθεια, είναι ένα πολύ εσωτερικό έργο και, ελλείψει και των γνώσεων μου στο είδος (που καμία σημασία μάλλον δεν έχει -θεωρώ ότι είναι από τα πράγματα που πρέπει να προσεγγιστούν καθαρά με το συναίσθημα και όχι τεχνικά), θα ήθελε έστω κάποια διάθεση γραφής και ποιηματικής που μου έχει λείψει αρκετά αυτή την περίοδο. Τελοσπάντων, μέρα που είναι το έχω ξαναβάλει τώρα με τα ακουστικάκια μου και μέσα στο σκοτάδι, με κάτι κεριά παραπίσω και με ένα ποτήρι κρασί παραδίπλα και η κατάσταση είναι μυσταγωγική. Σαν αυτό που ακούω δηλαδή.
Το Παρελθόν ξεκινάει νωχελικά και σχεδόν πένθιμα, ως μια αναμόχλευση από τα βάθη του νου, σέρνοντας τις βαριές και σκουριασμένες αλυσίδες του, κατά πώς του πρέπει, και μας μπάζει στα σκοτεινά ηχοδρόμια που καλούμαστε να βαδίσουμε σε αυτό το μυστηριακό ταξίδι. Η Κατάβαση έχει αρχίσει και η καυτή ανάσα του Σατανά είναι αισθητή πάνω στον σβέρκο. Η κολασμένη φιγούρα παίρνει σάρκα και οστά και υψώνεται μεγαλοπρεπής, σε διαστάσεις επικές, με ένα μακροσκελές ντελίριο μαυρίλας, τρέλας, ουρλιαχτών, καμπάνων που ηχούν από τα βάθη του είναι, απόσκομες και ανατριχιαστικές ψαλμωδίες, σε μία σύνθεση με άκρως προοδευτική λογική. Πριν προλάβει το μυαλό και η ψυχή να ξεκουραστούν, ξεπροβάλει μέσα από την φωτιά ο παγωμένος Θάνατος αλυχτώντας, για να προμηνύσει μια ήρεμη, καθαρτική Τελετουργία, μέσα στη Νύχτα, την Αιώνια Νύχτα, που απλώνει την πίσσα της παντού, το πηχτό σκοτάδι, αυτό που σε γλυκαίνει και σε αρπάζει, που όσο σε λυτρώνει τόσο σε πνίγει, σε ρουφάει και σε βγάζει σε μιαν άλλη πλευρά, στις πύλες της Κόλασης.
Και η Κόλαση είναι μάλλον κάτι αισθητικά πανέμορφο ε, καθώς μοιάζει με μια ελληνοποιημένη θεώρηση των Ved Buens Ende (και άλλων είμαι σίγουρη, όμως εγώ μέχρι εκεί φτάνω ;p). Σε υποδέχεται σχεδόν χορευτικά, ανατατικά, σου ξυπνά αρχέγονα ένστικτα και σου ζωγραφίζει εικόνες εκπεσούσης ιεροσύνης, με καταραμένα τύμπανα και μεθυστικές μελωδίες, ενώ μια φωνή σου σιγοτραγουδά. Και προσπαθείς να ακούσεις τι σου λέει, έχοντας υπνωτιστεί, έχοντας κουραστεί και σχεδόν ξεψυχήσει, ενώ λικνίζεσαι σε έναν ρυθμό σχεδόν χωρίς να θες, σαν μαριονέτα στο κουκλοθέατρο, σαν πιόνι σε ένα παιχνίδι χαμένο, σαν κάποιο άβουλο ον παραδομένο σε ένα σκοτεινό πάθος. Και κάπου εκεί, σε μια έκλαμψη επάνω, το ακούς: «Η ψευδαίσθηση του ορφανού ότι κάπου υπάρχει μια οικογένεια». Και παγώνει το αίμα. Βαραίνουν τα πόδια και σταματούν και κομματιάζεται η καρδιά (και η σύνθεση) στα δύο. Και η ταινία (ή το θεατρικό;) τρόμου στην οποία βρέθηκες να πρωταγωνιστείς δείχνει την πραγματική της φύση, η Κόλαση απλώνει τα βδελυρά πλοκάμια της πάνω σου, μέσα σου, σου κλέβει την ανάσα, σε απανθρωπίζει. Αν ήσουν ποτέ άνθρωπος. Και η έξαψη γίνεται μαινόμενη αγωνία, πόνος και ο πόνος γίνεται θλίψη, κενό και το κενό φέρνει το σκοτάδι, το Σκοτάδι. Πένθιμα, καυτά, αργόσυρτα Δάκρυα που χαρακώνουν παίρνουν την σκυτάλη συνεχίζουν να κυλούν για αρκετά λεπτά. Η θλίψη είναι βαθιά και αποπνικτική και η κάθαρση δεν φαίνεται να έρχεται. Αντ’αυτής, οξεία Μισανθρωπία σμιλεύεται μέσα στο κενό και τη μοναξιά, επιθετική και με δόντια, χωρίς να αφήνει περιθώρια…
@Spyros_Koukas σε ευχαριστώ πολύ γι αυτήν σου την πρόταση, αλήθεια. Αυλάκωσε κάπως και χάραξε κάτι μέσα μου και, παρότι δεν έχω πια σχέση με αυτό που λέμε «χριστιανικό Πάσχα», θα ήθελα να εντάξω στις ψυχαναγκαστικές ρουτίνες μου σε τέτοιες περιστάσεις, την ακρόαση αυτού του δίσκου. Και όχι μόνο δηλαδή. Εν ολίγοις, είναι από τα δημιουργήματα που νοηματοδοτούν για μένα αυτό που κάθε φορά βρίσκω οικείο, θελκτικό και ταυτόχρονα αλλόκοσμο στο black metal και στα paraphernalia, μια βαθιά φιλοσοφία και μια θεώρηση του ταξιδιού, προς τα έξω και προς τα μέσα, μακροσκοπικά και μικροσκοπικά. Ο εαυτός και οι δαίμονές του στέκονται εκεί και σε κοιτάνε και η κοινωνία ανακλάται πάνω τους. Ή μήπως ανάποδα; Η Κατάβαση και η Ανάβαση σε περιμένουν.
As above, so below
As within, so without
Bandcamp link : ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΙΑ | THIS IS PAST
ps : Θα επανέλθω και με τα υπόλοιπα, ήτοι μικρό σχολιασμό για την καταπληκτική εμπερία του @Spyros_Koukas με τους Καταχνιά, την υπερδιασκεδαστική υπερδισκάρα που μου πρότεινε ο @Ktn και την χαρά μου για το ότι άρεσε στον @RiderToUtopia ο δίσκος που έβαλα. Cheers.
10 Likes
Ειλικρινά χαίρομαι που σε κράτησε τόσο, φοβερό κείμενο επίσης!
Προσωπικά είχα πάθει την πλάκα μου όταν είχα μάθει για την ύπαρξη του/των This Is Past. Ευτυχώς ήταν στα πολύ πρώτα φοιτητικά χρόνια (1-2 έτος) που έτσι κι αλλιώς ήμουν σε φουλ black metal φάση, τους πρότεινε ένας συμφοιτητής μου (τί πρότεινε δηλαδή, μύηση κανονικά με ακρόαση στο πάρκινγκ της σχολής στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου του) και καλησπέρα σας.
Fast forward στο σήμερα, το ταίριασμα μας με βρήκε να ανακαλύπτω ότι το project έβγαλε νέο υλικό μετά από τότε. Χιπστερ, ρομαντικός ή απλά περίεργος, είπα να το τσεκάρω με αντίστοιχο τρόπο όπως την πρώτη φορά, οπότε παρήγγειλα την κασέτα του και περίμενα να έρθει. Εξ ου και η πρόταση.
3 Likes
@eviL @bostonflesh @Sh_Wo_f @Giasonas @Giasonas @apostolisza8 @martian @QuintomScenario @MrBeast @MrBeast @pantelis79 @pantelis79 @matia @nikatapi …
μέχρι 17/5
2 Likes
Πωωω, Abbey Road και είχα πει ότι χρωστάω να ασχοληθώ σοβαρά με τα σκαθάρια! Πασχαλινό δωράκι από @RiderToUtopia
2 Likes
Θα ξεκινήσω με ένα συγγνώμη από τον OP @JTN για τη μεγάλη καθυστέρηση αλλά και από τον @bostonflesh για τη καθυστερημενη κριτική.
Προσπαθούσα πάντα να είμαι τυπικός με τις παραδοσεις, κυρίως για να μη ξενερώσει ο JTN και σταματήσει ένα τόσο ωραίο θρεντ 
Η αλήθεια είναι ότι ήταν δικό μου το λάθος, μιας και συμμετείχα στην εβδομάδα με τις ελληνικές προτάσεις που η πιθανότητα να μου τύχει κάτι που να μη μου αρέσει ήταν πάρα πολύ μεγάλη…
Η επαφή μου με το ορθόδοξο ελληνικό ροκ είναι επιφανειακή μιας και τα περισσότερα ακούσματα μου ήταν κυρίως οι Τρύπες στα 90ς μέσω μεγαλύτερων αδερφιών, κάποιους δίσκους από τα Διάφανα Κρινα και μετα χιτακια από εδώ κ από εκεί σε καμία πενταήμερη η στο ράδιο. Από την ελληνική σκηνή νομίζω περισσότερο έχω ακούσει πανκ/μεταλ παρα κάτι άλλο. Φυσικα με τα χρονια και τη διευρυνση των μουσικων οριζοντων, εχω ακουσει πολλα κ διαφορα.
Συνέβη το «κακό» λοιπόν με τους Ενδελέχεια και το Σ’ Ένα Μεγάλο Αύριο, που να με συγχωράει ο Ποστον αλλά με δυσκόλεψε παρα πολύ να το τελειώσω, σε βαθμό που έκανα τόσες βδομάδες να γράψω αυτή τη κριτική.
Αλλά δε το κάνει και εύκολο η διαδικασία ρε γμτ 
το άλμπουμ δεν υπάρχει μαζεμένο σε Spotify/Bandcamp παρα μόνο σε youtube βιντεακια κ λίστες με slideshow φωτογραφιών και στιχάκια σε συννεφάκια…
Στα του άλμπουμ μου δόθηκε μια αίσθηση ότι η μπάντα πειραματίστηκε πολύ και δοκίμασε διάφορα πράγματα με πολλές συμμέτοχες γνωστών καλλιτεχνών όπως Λ.Μαχαιριτσας, Μάρθα Φριντζήλα, Στάθης Δρογώσης και έναν Σύριος τραγουδιστής που μπαίνει με Αραβικά στο πρώτο τραγούδι.
Το Υστερόγραφο στο τέλος του δίσκου ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι, μιας και φέρνει ήχους παραδοσιακού λαϊκού τραγουδιού με τη φωνή της Φριντζήλα - που την έμαθα πρόσφατα από το Μουσικό Κουτί στην ΕΡΤ την εκτίμησα πολύ – μαζί με λίγο vibes early Μάλαμα.
Έχει τρομερή φωνή και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη – και ας ήταν το πιο μη-Ενδελέχεια κομμάτι.
Να πω την αλήθεια μου άρεσε και το «Κάτι τους δένει» και το βάζω στη φάση μαζί με κομμάτια τύπου «Καλοκαιρινά Ραντεβού», κ αλλά έτσι άσματα για ράδιο στο δρόμο για μπάνιο και πλατς πλουτς. Αρκετά ευχάριστο!
Συνολικά τα περισσότερα τραγούδια δε με αγγίξαν (και ορισμένα τα τέλειωσα με μεγάλη δυσκολία) αλλά πιστεύω ότι οι συνεργασίες έσωσαν τη παρτίδα (για εμένα) και κομμάτια όπως το «Όταν όλοι Κοιμούνται» είναι αρκετά τίμια.
Εν κατακλείδι πιστεύω ότι ο δίσκος έχει κάτι για όλους.
Ξεκίνησα πιστεύοντας ότι η κριτική θα ήταν τελείως αρνητική αλλά στο τέλος ακόμα και εγώ ανακάλυψα τραγούδια που θα θυμάμαι και θα βάλω στα ανάλογα πλειλιστ μου.
Ευχαριστώ τον Ποστον για αυτή τη πρόταση και που ακόμα μια φορά βγήκα από τη ζώνη ασφάλειας μου, η οποία αν και είναι αρκετά ευρεία έχει ακόμα σκοτεινά σημεία που τραβάν περαιτέρω εξερεύνηση.
13 Likes
Yann Tiersen - Le Phare (The Lighthouse)
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-12400688-1534522711-2785.jpeg.jpg)
Yann Tiersen μου έτυχε από τον @Ktn και το μόνο που είχα ακούσει από αυτόν παλιότερα είναι το EUSA που ήταν όλο απαλό πιανάκι και το προσπέρασα σχετικά γρήγορα. Ήξερα ότι είχε γράψει και το Soundtrack της Amelie αλλά δεν αναγνώριζα τίποτα απο εκεί. Βλέπω ότι χρησιμοποιήθηκαν και τρία κομμάτια από τον δίσκο.
Ο φάρος ξεκινάει και από τα πρώτα κομμάτια με την πληθώρα μουσικών οργάνων και τους ανεβασμένους ρυθμούς καταλαβαίνω ότι θα έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε σχέση με το EUSA αν και spoiler alert αυτά που μου άρεσαν περισσότερο ήταν τα ήρεμα και πιο μίνιμαλ σημεία. Στο The Neighborhood λοιπόν έχουμε βιολιά/ακορντεόν/κατσαρολικά(!) και γαλλικό φολκ (όπως και στο μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ). Στα επόμενα δύο έρχονται και τα φωνητικά με Claire Pichet και Dominique Ane. Χαρούμενη ατμόσφαιρα γενικά, μουσική σαν αυτην που φαντάζεσαι να παίζουν στον δρόμο σε ταινίες. Όλα οκ μέχρι εδώ αλλά μετά έρχεται το πιο αργό και μελαγχολικό Dispute με τη μελόντικα να οδηγεί στην αρχή και μετά να παραχωρεί τη θέση της σε μια γλυκιά μελωδία από πιάνο. Το πρώτο highlight του δίσκου. Στο τέλος ακούμε και μια ρόδα ποδηλάτου. Στα επόμενα κομμάτια επιστρέφουν τα βιολιά/ακορντεόν και το όλο κλίμα κλασικής ταινίας με το The Drowned Girl να είναι αυτό που ξεχωρίζω. Μια αναφόρα αξίζει να γίνει και για το The Man With Hanging Arms. Ξεκινάει αργά, όμορφα και σιγά σιγά ανεβάζει ρυθμούς. Το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου όμως είναι αναμφίβολλα το επτάλεπτο On the Wire. Πρώτα τρία λεπτά μόνο βιολί να παραδίδει μαθήματα και τα επόμενα τέσσερα εσωτερικό πιάνο να σου μιλάει στην καρδιά. Το Happy Days που ακολούθει μου χάλασε τελείως το mood. Το The Crisis με το toy piano μου έβγαλε κατι Χατζηδακικό. Το Les Bras de Mer μου έβγαλε κάτι από Manyfingers και το θεωρώ το καλύτερο από τα τέσσερα με φωνητικά.
Μου έβγαζε ο δίσκος άνοιξη; Πιο πολύ πήρα Σεπτέμβριο είναι η αλήθεια αλλά δέχομαι και Μάρτιο. Συνολικά καλά πέρασα πάντως.
6 Likes
Ανάμεσα στη θεματική και το συνδυασμό τίτλου-εξωφύλλου, το ματσάκι φαινόταν κερδισμένο από τα αποδυτήρια. Πριν καν βγει το πρώτο δίλεπτο το αποτέλεσμα είχε κλειδώσει, πακέτο με μερικά μικρά τουίστ.
Woods - City Sun Eater In The River Of Light
Θα έπρεπε να είναι παράνομο να επιτρέπεται κάποιος, σχετικός ή άσχετος με ροκ και περίχωρα, να ακούσει το Sun City Creeps και να το προσπεράσει ως ένα απλά οκ τραγούδι. Το φως, οι τσαχπινιές, η μελωδία, όλα του είναι απλά υπερβολικά σωστά. Χωρίς κανένα αλλά.
Στη συνταγή δεν υπάρχει τίποτα το περίπλοκο. Δεν χρειάζεται. Πιασάρικοι ρυθμοί, συγκρατημένες εντάσεις, άμεσες γραμμές στα φωνητικά. Αν υπάρχει ανάγκη για κάτι παραπάνω, τα πλήκτρα και τα πνευστά που κάθονται δίπλα σε κιθάρες/μπάσο/κρουστά βάζουν μια ωραιότατη πινελιά.
Ψυχεδελικό indie folk; Ποιος νοιάζεται. Το θέμα είναι ότι στο Can’t See At All και στο The Take και στο The Other Side, και σε όλο το δίσκο βασικά, το μυαλό μου φτιάχνει εικόνες απογευματινού φεστιβαλικού σετ με ήλιο και παγωμένο αλκοόλ. Σαν τους Khruangbin στο τελευταίο Ejekt (αχ) ένα πράγμα.
Μέχρι να γίνει αυτό, θα βολευτώ με το άλμπουμ και ΚΕΧΡ. Cheers @JTN!
Περί Tiersen, το Sur Le Fil (On The Wire) στην Αμελί για κάποιον ακατανόητο λόγο μπήκε χωρίς την εισαγωγή με το βιολί. Το εφτάλεπτο είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν υπάρξει ποτέ.-
8 Likes
Τριτος δισκος απο τον @tylerdurden , τριτο συνεχομενο “ναι” . Btw να αναφερω πως τον δισκο που ειχα στο προηγουμενο exchange με τον συμφορουμιτη, το Purple των Baroness συνεχιζω να το ακουω σχετικα συχνα ακομα και σταδιακα μου αρεσει ολο και περισσοτερο.
Ο δισκος αυτου του exchange ειναι το Colour Haze (2005) της ομωνυμης μπαντας, εκ Μοναχου ορμωμενης και ενεργης απο το 1994. Btw η επαφη μου με το stoner rock ειναι σχετικα περιορισμενη και περιλαμβανει συγκεκριμενους δισκους απο συγκεκριμενες λιγες μπαντες και οχι μια γενικη επισκοπηση του ιδιωματος. Ηταν λοιπον μια ευκαιρια να ακουσω stoner μετα απο πολυ καιρο και ισως να ανακαλυψω κατι που να αναζωπυρωσει το ενδιαφερον μου για αυτο το παρακλαδι της rock μουσικης.
To mountain με τις πολυ ωραιες μελωδιες και τα εμπνευσμενα ριφ του ανοιγει πολυ ωραια το δισκο και ηδη μυριζει μια ηλιολουστη ανοιξιατικη μερα καπου ψηλα στο βουνο. To ορχηστρικο Tao nr.43 ξεκιναει ηρεμα και εξελισσεται σταδιακα σε μια συνθεση γεματη με heavy riffs που θα εκαναν τον παππου Τονι να αισθανθει περηφάνια.
Το συντομο Did El it ξεκιναει με εναν απλο ροκ εντ ρολ ρυθμο που εξελισσεται σταδιακα σε πιο progressive και πλαισιωνεται απο βαριες heavy rock κιθαρες. Τιμιο ορχηστρικο. Και ερχεται πριν ενα απο τα τρια καλυτερα κομματια του δισκου, το Love (τα αλλα δυο είναι τα Mountain και Peace, brothers and sisters!).Η εισαγωγη του εν λογω κομματιου ειναι αρκετα bluesy, η μουσικη του εξελιξη υποδειγματικη, μπασο και κιθαρα σε συνδυασμο με παρα πολυ ωραιο drumming περνανε απο τα blues στην καθαρη ψυχεδελεια και περιπου στη μεση της 9λεπτης συνθεσης οι βαριες ροκ κιθαρες δινουν το παρον παιζοντας μεγαλα riff. Η συμμετοχη των φωνητικων οπως σε αρκετα κομματια του δισκου ειναι αρκετη διακριτικη και ξεκιναει στο 7ο λεπτο δινοντας ακομα περισσοτερη ενταση στα riff με μια ψυχωμενη ερμηνεια. Εξαιρετικο.
Στη συνεχεια το ωραιο ακουστικο Solitude ριχνει τις ταχυτητες και προετοιμαζει για το 22λεπτο Peace, Brothers and Sisters το οποιο με δυσκολεψε στις πρωτες ακροασεις περισσοτερο απ’ ολα τα κομματια του δισκου και χρειαστηκαν τουλαχιστον 3-4 ακροασεις για να αρχισω να μπαινω στο νοημα. Αυτο λοιπον το σχετικα πυκνογραμμενο και μεγαλο σε διαρκεια κομματι στο πρωτο μισο του ειναι ενα παρατεταμενο ορχηστρικο stoner rock οργιο με καταπληκτικο drumming. Μετα τη μεση της συνθεσης και ακολουθωντας ένα συντομο διαλειμμα με φωνητικά, οι ταχυτητες πεφτουν, η ψυχεδελεια και τα μελωδικά leads παιρνουν τον ρολο του πρωταγωνιστη με τα φωνακλαδικα φωνητικα να επιστρεφουν στα τελευταια λεπτα δινοντας το εναυσμα για το ανεβασμα των ταχυτητων ξανα. Πολυ ωραιο κομματι. Τελος, το flowers κλεινει το δισκο με ωραιες ακουστικες κιθαρες και αρκετη ψυχεδελεια.
Συμπερασματικα, εχουμε να κανουμε με εναν πολυ ωραιο δισκο, αρκετα ψυχεδελικο, με αρκετα πορωτικα σημεια, ωραια ριφ, πολυ δυνατα τυμπανα και αρκετη ποικιλομορφια ωστε να κραταει το ενδιαφερον αμειωτο στα 56 λεπτα της διαρκειας του. Ευχαριστω @tylerdurden για την πολυ ωραια προταση!
Για οποιον θελει να το ακουσει:
11 Likes
Artist: The Pentangle
Title: Basket of Light
Year: 1969
Genre: Folk [+ Rock / Prog / Baroque / Jazz]
Submitted by @Sh_Wo_f
Στο album exchange κατά κανόνα μου τυχαίνουν – εξαίσια – δείγματα extreme metal, αλλά να και μια φορά που μου έκατσε και κάτι από ένα genre που μου είναι πολύ οικείο. Άσε που δεν ήξερα καν την ύπαρξη του συγκροτήματος. Εντυπωσιακό!
Εξαιρετικός δίσκος. Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο-Σ. Ζέχνει πχιότητα κι αυτό το παίρνεις μυρωδιά από το εναρκτήριο κομμάτι κιόλας με την πανέμορφη εναλλαγή μέτρων και τα μαγευτικά φωνητικά της Jacqui McShee (φαντάζομαι ότι η McKennitt πρέπει να την έχει εικόνισμα πάνω από το κρεβάτι της, δίπλα σε αυτό του Justin).
Overall, ανίχνευσα ωραιότατα vibes από Fairport Convention, τους Thompsons ακόμα και μια ανεπαίσθητη εσάνς από Beatles (μάλλον φταίει το sitar 
)…
HIGHLY RECOMMENDED!!
6 Likes
Αναφεροντας τους αγαπημενους Colour Haze, παραθετω ενα πολυ ωραιο λαιβ στο Dunajam (αχχχ ποτε θα παμε εκει περα).
4 Likes
Διασταύρωση εκ νέου με @Clairvoyant και μου έτυχε ο κλασσικός δίσκος Rebel Yell του Billy Idol.
Αγαπημένος καλλιτέχνης χωρίς να έχω ακούσει όλη τη δισκογραφία του. Από το συγκεκριμένο άλμπουμ έχω ακούσει προφανώς άπειρες φορές το υπερέπος που λέγεται Rebel Yell, το ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ δηλαδή. Τον υπόλοιπο δίσκο δεν τον είχα ψάξει. Ευκαιρία λοιπόν…
Γενικά τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου είναι εξαιρετικά. Τα ακούς και γουστάρεις. Μαγικές εποχές εκεί πίσω στο 1984 και τη δεκαετία του '80 γενικότερα. Crank Call, Blue Highway, Daytime Drama, Eyes Without A Face κομματάρες μία και μία, τι να λέμε τώρα. Ο δίσκος είναι all time classic.
Και μεγάλη βλακεία μου που δεν είχα πάει στη συναυλία στο Καραισκάκη το 2010. Είχε πέσει και αρκετή διαφήμιση τότε. Και στην τηλεόραση αλλά ακόμα και στην Pizza Fan που τα κουτιά έγραφαν πάνω Billy Idol. Είχαμε παραγγείλει κάτι πίτσες τότε με τα ξαδέρφια μου και το θυμάμαι.
Ο δίσκος είναι του 1984 αλλά ας κάνουμε μια σύνδεση με το σήμερα. Πάμε να ακούσουμε το ομώνυμο κλασσικό κομμάτι του άλμπουμ σε αυτή εδώ την live εκτέλεση.
7 Likes
Ναι , τρομερός χώρος να βρίσκεσαι και να ακούς μπάντες αυτής της μουσικής
Εξαιρετικό είναι και ένα λαηβ των Siena Root εκεί . Που γενικά μόνο λαηβ μου αρέσουν αυτοί , στα στούντιο δεν με τρέλαναν
2 Likes
@Giasonas @Giasonas @pantelis79 @pantelis79 @QuintomScenario @nikatapi @matia @MrBeast @MrBeast @martian @apostolisza8 @Sh_Wo_f
@Sh_Wo_f @anhydriis @Spyros_Koukas @bostonflesh @tylerdurden @Clairvoyant @Sevek
2 Likes
Ναι.
1 Like
Προσπαθησα να ακουσω 2 φορες το Bloom απο Caligula’s Horse. Μετα απο 2 -3 τραγουδια αντιλήφθηκα οτι δεν προσεχα καθολου. Μαλλον δεν μου εκανε κλικ καθολου. Δεν ξαναπροσπαθησα. Δεν θα ελεγα το παραπανω κριτικη αλλα ειναι οτι καλυτερο μπρουσα να κανω. Σορρυ @Sevek.
2 Likes
@JTN ό,τι και να πεις έχεις δίκιο και @Ktn επίσης. Αλλά παιδιά η ζέστη και το ότι τελείωσε το λοκνταου (το ποιό…?), δεν βοηθάνε πλέον τα μυαλά…
Ενηγουέη, παραθέτω :
Ξερωγω, ό,τι είπε ο μεσιέ, εκτός από τα κομμάτια που αναφέρουν ονόματα, ιδέα για σουηδικό πανκ και γενικά πρότερη γνώση. ;p
Και κλασικά, δεν ξέρω τι να πω, απλώς είναι ΤΕΛΕΙΟ ΤΕΛΕΙΟ ΤΕΛΕΙΟ και θέλω κι εγώ να πάω να το αγοράσω και να το βάζω να παίζει τα εναπομείναντα ανοιξιατικοκαλοκαιρινά βράδια (που ιδανικά θα έχουν ακόμα και λίγη δροσιά, αλλά κι αν όχι δεν πειράζει, θα την φέρνει όλη αυτός ο δίσκος) και να χορεύω με ένα ποτήρι που θα έχει παγάκια (αδιάφορο το τι άλλο) στο χέρι. Κι αυτό είναι όσο πιο κοντά στην ουσία του δίσκου μπορώ να φτάσω γιατί αλήθεια, είναι δροσερός, είναι φρέσκος, είναι ζωντανός και σπαρταράει, είναι μουδ για πάρτυ και χορό, είναι ξεσηκωτικός, είναι πιασάρικος, έχει μια πανέμορφη αλητεία, μια στρεητ και ινγιορφεης λογική και γενικώς είναι και έχει την συνταγή της επιτυχίας, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. ;p
Τα αγαπημενότερά μου άσματα είναι το Cold Eyes (τι έναρξη, ω θεοί), το Black Water και το The Devil’s Watching. Αλλά και τα Demon Tonight, Bastard Child και Vulture’s Lament. Κι οκ, ας το αφήσω εδώ, γιατί θα μπορούσα ένα ένα να τα βάλω όλα. ;p Αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κάνει τον δίσκο να γέρνει άνισα προς την μία πλευρά, αλλά ούτε καν, είναι 35’ σφηνάκι, καλοφτιαγμένο και δυνατό, οπότε απλά κατεβαίνει μονορούφι-όπως θα έπρεπε.
Και… αυτά, αλήθεια, απλά ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, είναι πραγματικά κάτι που θα μπορούσε όντως να αρέσει σε όλους.
https://sabotagerecords.bandcamp.com/album/terrible-feelings-tremors-lp-2
ps1:
noted 
ps2 : Έχοντας ακούσει φέτος και The Estranged, μετά από το Tremors είμαι στην groundbreaking φάση της ανακάλυψης (…) του κόσμου της Sabotage Records και πριν βουτήξω εκεί μέσα δίχως αύριο θέλω να πω ότι αφενός αημ σο εξαιτεντ κι αφετέρου πως δέχομαι προτάσεις αν έχετε. ^-^
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Ήθελα καιρό να σχολιάσω το άνωθεν ποστ του @Spyros_Koukas για τους Καταχνιά και να πω ότι θαυμάζω και ζηλεύω αγνά την συναυλιακή εμπειρία του (καλά οκ, στην φάση που είμαστε θα μπορούσα να ζηλέψω τύπο να τραγουδάει ακαπελλα υπό φως των κεριών ξερωγω αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία), ότι απόλαυσα πολύ την εξιστόρησή του και κυρίως ότι ΓΕΥΤΗΚΑ αληθινά αυτή την κατουρόμπυρα. :”)
μικρό διάλειμμα για να τσιρίξω ένα ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΛΕΙΨΕΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ Η ΑΘΛΙΑ ΖΕΣΤΗ ΜΠΥΡΑ ΣΤΑ ΛΑΙΒΣ
Δεν έχω να προσθέσω κάτι ούτε να προσπαθήσω να αγγίξω τον δίσκο, θα γινόμουν οβερλυ ημοσιοναλ και ντραματικ και οκ, ας μην το παραχέσουμε.
Θέλω όμως πολύ να αφήσω αυτούς τους αριστουργηματικούς στίχους εδώ
Μη μη με ξεχνάς
Μην ξεχνάς τις ανατριχίλες που περάσαμε
Μη μη τα ξεχνάς
Σε διαδρόμους λαβύρινθους και το πρόσωπό σου έλαμπε
Μη μη μην αφήνεσαι
Τόσα όνειρα απόψε μην κρύβεσαι
Χάνεσαι μα ξαναεμφανίζεσαι
Μη μου πεις πως απόψε δεν είναι η μέρα μας
Θέλω να θυμάσαι ότι ονειρεύτηκες
Θέλω να θυμάσαι ότι ονειρεύτηκες
Μη με ξεχνάς
πάρε μια ανάσα και κοίτα τα αστέρια
Μη τα ξεχνάς
πάρε μια ανάσα και κοίτα τα αστέρια
Κοίτα ο ουρανός
είναι δικός μας μα δακρύζει
Κοίτα ο ουρανός είναι δικός μας μα δακρύζει
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Ελπίζω ότι θα γράψω μέχρι και την Τετάρτη για BOC μπας και σταματήσει αυτή η γελοιότητα της αναβλητικότητας. Μέχρι τότε θα προσπαθώ να αποφασίσω εάν θα πω ένα ξερό Ε ΤΙ ΘΕΛΕΤΕ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΩΧΟΥ ή κατιτις παραπάνω. @SvenN χάρηκα πάρα πολύ και για το Pentagle. ^-^
11 Likes
εχεμμ πως να σου το φέρω τώρα… με βάση τα past data (σωστά @JTN; ) νομίζω ότι μιλάμε για ménage à trois και όχι για αποκλειστικότητες! 
Για Offspring - Americana από @anhydriis σε βλέπω!
2 Likes
Εμένα λοιπόν μου έτυχε από τον @Clairvoyant το
H σχέση μου με τους Skyclad μέχρι πριν μια 4ετία υπήρξε μηδαμινή.
Εκεί λοιπόν, το '17, ένας φίλος μου είπε να πάμε στο Κύτταρο που θα έπαιζαν. Εγώ λοιπόν δεν είχα ακούσει ιδιαίτερα, παρά μόνο το Ιrrational Anthems λίγο. Μιας και ήταν η προώθηση του τότε νέου δίσκου τους, έβαλα να ακούσω Forward Into the Past, το οποίο με εξέπληξη θετικότατα. Fast forward λοιπόν, από την συναυλία βγαίνω φίλος των Skyclad πλέον αφού με κέρδισαν κατα κράτος.
Αυτό που με κέρδισε είναι η καταπληκτική ένωση 2 κόσμων, όπου όμως αυτοί οι 2 κόσμοι συνυπάρχουν αρμονικά. Και ωραία ριφφ θα ακούσεις και ωραίες φολκ στιγμές και ωραίους στίχους θα διαβάσεις.(ξανα)Καλωσήρθες στα ΄90 Sevek.
Ενώ λοιπόν, ένα στοιχείο ακόμα και των ύστερων Skyclad είναι η δυνατές μελωδίες, οι εντονοι και ταιριαστοί ρυθμοί (από το πιο thrashαριστό ντεπούτο, ως και το πιο προσφατο αλμπουμ), άλλωτε με την αιχμηρότητα του ήχου να υποχωρεί προς τερψην της μελωδίας αλλά με εκπληκτικά αποτελέσματα (irrational και oui), σε αυτόν τον δίσκο, αυτό δεν συμβαίνει.
Ακούμε ακουστικές κιθάρες σε όλο τον δίσκο (το οποιο δεν είναι κακό), ακούμε μειωμένες εντάσεις, αλλά δεν ακούμε δυνατά τραγούδια. Και όχι δυνατά σε ένταση, αλλά δυνατά ως οντότητες. Ενώ λοιπόν ο δίσκος ξεκινάει εξαιρετικά με τα Α Clown of Thorns και Building a Ruin , η συνέχεια δεν είναι ανάλογη.
Όπως είπα δεν είναι η δυναμική που λείπει από τα τραγούδια, αφού το ύφος αυτό τους πάει πάρα πολύ. Λείπουν όμως οι μελωδίες που θα μείνουν. Και λείπει και η οργή του Walkyier, όπου ο πιο καθαρός τρόπος τραγουδοποιίας τον επιπεδοποιεί από ένα σημείο και μετά.
Κακός δίσκος δεν είναι, λίγο flat για τα γούστα μου.
9 Likes