Στα πρώτα δύο ματσαρίσματα με @JTN ήρθαν πάσα δύο δισκάρες που δεν είχα ιδέα. Στο τρίτο μία που δεν είχα ακούσει κάτι χρόνια χωρίς καμιά αιτία περίπου. Γενναία γουλιά από πικρό καφέ ή σοβαρό αλκοόλ, βαθιά ανάσα και.
Jeff Buckley - Grace
Για όσους δεν έχουν ιδέα, συγχαρητήρια, βρήκατε χρυσό. Οι ταμπέλες που του κολλούσαν τω καιρώ εκείνω ήταν οι ταιριαστά αόριστες alternative rock και singer-songwriter. Όχι ότι αυτές έχουν καμία πραγματική σημασία.
Μιλάμε για μια από κείνες τις περιπτώσεις που ξεπέρασαν τα όρια του όποιου ύφους. Για μία φωνή τόσο ιδιαίτερη και για συνθέσεις που δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις να τις βάλεις σε κουτάκια. Είναι folky, είναι πιασάρικο, είναι γλυκόπικρο.
Ο πρόωρος θάνατος του δημιουργού του λίγα χρόνια μετά την κυκλοφορία σίγουρα έπαιξε ρόλο στον όλο μύθο. Πέρα από αυτό, μελωδίες και τραγούδια είναι εκεί και μπορούν εύκολα να τσακίσουν την καρδούλα κάθε ανυποψίαστου περαστικού.
Τα ονειρικό Mojo Pin. Το ‘oh, did you say, no this can’t happen to me?’ στο Last Goodbye. Η Διασκευή στο Hallelujah (τεράστιο The Edukators, δείτε το χθες). Το organ του Lover, You Should’ve Come Over. Το κλείσιμο αυλαίας με Dream Brother.
Κι επειδή η φάση είναι ξεκάθαρα it’s all connected, οι Radiohead στα 90ς είχαν δηλώσει ότι η ηχογράφηση του Fake Plastic Trees έγινε μετά από συναυλία του Buckley, ενώ για αρκετό καιρό δεν μπορούσαν να πετύχουν αυτό που ήθελαν με το τραγούδι.
Βλεπω εχουν μπει δισκοι απο το πανω ραφι ολοκληρων των '90s σε αυτον τον γυρο. Εκπληκτικο το Grace, απιστευτη υπερδισκαρα. Τσαμπα πηγε ο Buckley, πνιγηκε σε εναν παραποταμο του Mississippi.
Τον πατερα του Tim τον ειχε δει μια φορα στη ζωη του. Για τον πατερα του υπαρχει φημη (ισως και αστικος μυθος) οτι πεθανε επειδη πηρε οση ηρωινη ειχε μεσα ενα σακουλακι που βρεθηκε μπροστα του μονο και μονο επειδη τον προκαλεσανε οτι δεν μπορουσε να την παρει. Αντε να μη βγει καταραμενος τροβαδουρος μετα ο γιος!
Είπα να ξεκινήσω με ένα αστειάκι κάποια τραγούδια μου έμοιαζαν εκπληκτικά για Muse (Νταξ προφανώς οι muse επηρεάστηκαν από τους Radiohead ως νεότερη μπάντα αλλά είπα να τολμίσω να ρίξω λίγο χιούμορ)
Τέσπα όπως έχω ξαναπεί με τους Radiohead έχω επιδερμική σχέση για την ακρίβεια μερικά σκόρπια τραγούδια και μέχρι εκεί. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής πίστευα πως και οι περισσότεροι Έλληνες έτσι ήταν μέχρι που έπεσα σε μια συνέντευξη του Λώρη πριν χρόνια που έλεγε ότι προσπάθησε να τους φέρει καμιά 10ρια φορές και τότε κατάλαβα ότι είχα λάθος άποψη.
Στα του δίσκου τώρα ανήκει στην πρώτη περίοδο των Radiohead την αμιγώς ροκ (Ροκ, ηλεκτρονική, μίξη των δύο) και για πολλούς είναι δίσκος ορόσημο για το rock των 90’s. Σε γενικές γραμμές άκουσα αυτό που περίμενα αλλά ήταν και στιγμές που ξαφνιάστηκα.
Θετικά: O δίσκος είναι ταμάμ για βραδινή ακρόαση και χαλάρωση, φανταστικοί στοίχοι πολύ προσεγμένοι και κοφτεροί, η μπάντα επιβεβαιώνει την φήμη πως είναι αρκετά πειραματική με την μουσική της. Πέραν του karma police και του no surprises που είχα στις playlists μου πλέον θα βάλλω και Exit music που βρήκα την φωνή του Thom υποφερτή (more on that later), το Electioneering που το ριφ του με έπιασε απροετοίμαστο και το ομώνυμο που ήταν αρκετά πιο βαρύ από τα υπόλοιπά του δίσκου. Τέλος δεν ξέρω αν θα μπει σε playlist αλλά το Fitter Happier είναι απ τα πιο περίεργα πράγματα που άκουσα ποτέ
Αρνητικά δεν έχω να πω πολλά αλλά δεν είναι αμελητέα. Αρχικά δεν έχω καθόλου σε εκτίμηση τον Yorke σαν καλλιτέχνη. Τον πάω επειδή είναι weirdo αλλά η φωνή του δεν παλεύεται. Ειδικά όταν πιάνει ψηλές και είναι λες και κλαψουρίζει (Και επειδή ανέφερα τους muse πριν τα φωνητικά του Matt που είναι ίδιας φάσης είναι το μόνο που με ξενίζει λίγο απ αυτούς). Προσπάθησα στο παρελθόν να ακούσω και τα προσωπικά του αλλά βαρέθηκα στο λεπτό. Του δίνω πάντως πως είχε μεγάλο ρόλο στο γράψιμο των κομματιών του δίσκου κάτι που λογικά θα ισχύει για κάθε δίσκο της μπάντας. Επίσης για να τελειώνω με τα αρνητικά όσα τραγούδια δεν αναφέρω δεν με κέρδισαν ποτέ και τα βαριέμαι από μουσικής άποψης.
Σε γενικές γραμμές προσπάθησα να με κερδίσει ο δίσκος τον άκουσα αρκετές φορές, τον εκτιμούσα λίγο παραπάνω με την κάθε ακρόαση αλλά εν τέλει δεν με κέρδισε απόλυτα για να επιστρέψω σύντομα και να τον ακούσω η να ακούσω κάτι από radiohead γενικότερα. Καταλαβαίνω πως αρκετοί παγκοσμίως έχουν την μπάντα και αυτόν τον δίσκο ψηλά και δικαίως αλλά δεν θα το έλεγα και για μένα. Δεν τον άκουσα αρκετά ίσως ή παίζει οι radiohead να είναι η μεγάλη μπάντα που δεν είναι για μένα (όλοι έχουμε από μια). Θα προσπαθήσω να επανέρθω στην δισκογραφία τους κάποτε αλλά μάλλον θα αργήσω δεν είμαι σε φάση αυτήν την χρονική στιγμή.
Τρομερο το Jeff Buckley - Grace … Ουτε εγω ηξερα τον καλλιτεχνη και το αλπουμ αυτο ηταν τρομερη ανακαλυψη ξανα απο το θρεντ! Θανξ και τους δυο σας @JTN@Ktn !
Χρόνια και ζαμάνια είχε ν’ αναφερθεί κάπου ο Jeff Buckley, μπράβο. Υπάρχει και μία ωραία έκδοση του “Grace” με bonus DVD στο οποίο παίζουν σχεδόν ολόκληρο το δίσκο -απλά τέλειο ντοκουμέντο. Θα τολμήσω να πω ότι η διασκευή στο “Hallelujah” ξεπερνά το πρωτότυπο (ΟΚ, αυτό είναι κάτι εφικτό γενικότερα με τη λογική της ενορχήστρωσης που επέλεγε ο τεράστιος Cohen -άσχετο αυτό), κι αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα εξαρχής με το δίσκο. Μεγάλο κρίμα που δεν πρόλαβε άλλον ολοκληρωμένο δίσκο. Το θεωρώ κι εγώ μία από τις πιο ιδιαίτερες φωνές που βγήκαν ποτέ, τόσο αισθαντική και εύθραυστη, ιδίως στις πιο μπαλαντοειδείς στιγμές σου έρχεται να δακρύσεις. Έχω παράπονο ότι στο “Grace” θα ήθελα να δω περισσότερα τραγούδια δικά του -δεν το κρύβω ότι κάποιες διασκευές τις βαριέμαι και τις κάνω skip, παρ’ όλο που η φωνή του είναι ένας σημαντικός λόγος να τις ακούς όπως και να έχει.
Κι ο πατέρας μ’ αρέσει εμένα, τα “Goodbye and hello” και “Happy sad” τα θεωρώ πολύ καλούς δίσκους -ιδίως το πρώτο.
Υ.Γ. Επίσης δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι ΚΑΘΕ φορά που θ’ αναφέρεται ο Tim Buckley, αυτόματα ο νους μου πάει στο χρήστη stef και το φοβερό διάλογό του σχετικά με τ’ αυτοκολλητάκι πάνω στο CD του “Goodbye and hello” που βρίσκεται κάπου στις πολλές σελίδες του thread “Κορυφαίες ατάκες του forum”. Δυστυχώς δεν μπορώ να αναπαράγω το διάλογο με τέτοιον τρόπο που να φαίνεται αστείος, αλλά αν βρω το thread θα ψάξω το συγκεκριμένο post γιατί είναι θησαυρός!
Είσαι μεγάλος! Κάθε φορά που το διαβάζω πατιέμαι κάτω από τα γέλια. Γενικά ο stef (να ‘ναι καλά ο άνθρωπος, όπου είναι) έχει δώσει διαμάντια σ’ αυτό το thread.
Εντομεταξύ δεν ξέρω αν όλοι καταλαβαίνουν το αστείο, γιατί α). δε φαίνεται (σ’ εμένα τουλάχιστον) πλέον το emoticon με το θαυμαστικό και κυρίως β). ποιοι θυμούνται άραγε το κίτρινο sticker με το θαυμαστικό στα special price;
Δεν είχα ιδέα τι εστί Mad Season πριν το ματσάρισμα με τον @osfp7. Τώρα που άρχισα να γράφω βλέπω ότι ήταν supergroup από μέλη των Alice in Chains, Screaming Trees και Pearl Jam, κάτι που φυσικά βγάζει απόλυτο νόημα γιατί το άλμπουμ έχει αυτόν τον grunge ήχο της εποχής.
Καταρχάς, να πω από τώρα ότι μου άρεσε πολύ αυτό που άκουσα. Η φωνή του Layne Staley ωραία και ροκ, οι σολιές του Mike McCready σούπερ. Γενικά ωραίες μελωδίες, ιδίως όταν γινόταν πιο blues
η φάση. Το εναρκτήριο Wake Up, το Artificial Red, το Lifeless Dead, το Long Gone Day, το November Hotel! Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποιο.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Θα επαναλάβω τον εαυτό μου. Αν κάποιος ψάχνει ωραία grunge φωνή και πολύ ωραία blues κιθάρα, ας ακούσει αυτό το άλμπουμ και δεν θα απογοητευτεί.
Νιωθω ασχημα - τις τελευταιες εβδομαδες δεν ειμαι στα καλα μου. Πολυ πιεση απο παντου, μηδεν υπομονη, πολλα νευρα.
Νιωθω ασχημα - ακουσα τον δισκο μια φορα. Στην αρχη μου αρεσε, στην πορεια με ξενισε ( καποια στιγμη δεν ηξερα αν ημουν στο σπιτι μου ή στα οινοφυτα)στο τελος με αφησε αδιαφορο.
@Sevek νιωθω ασχημα γιατι οπως ειπα πιο πανω δεν εχω καθολου υπομονη αυτη την περιοδο να δωσω δευτερη ευκαιρια σε κατι. Sorry.
Ποιος θεός έβαλε “Feel sorry for the fanatic”; Δισκάρα, ο ορισμός του καλλογραμμένου groovy/industrial/death metal. “Last laugh” αιώνια τραγουδάρα (τώρα που θυμήθηκα: πάει ζευγαράκι με τους Iced Earth στο topic για τα κομμάτια με τους ίδιους τίτλους).
τρεις συμμετοχες εχει η νεα φορμα παρεμπιπτόντως (χωρις εμενα). Ηλπιζα οτι θα φταναμε τα 20
λιστα με ολα οσα ακουσα κάπως σε σειρα προτιμησης
Nomik - Ain’t gonna be a king
Mad Season - Above
Jocelyn Pook - Untold Things
Crosses (†††) - Crosses
Joni Mitchell - Blue
Johnossi - Mavericks
Amenra - Mass VI
Oceans of slumber - Winter
Korn - The Paradigm Shift
Placebo - Black Market Music
Lumiere - Phases
Yann Tiersen - Le Phare
Meshuggah - I
John Zorn/Naked City - Naked City
Forseti - Erde
Gallows - Grey Britain
Slash’s Snakepit - Ain’t Life Grand
Paradise Lost - Host
by 
